1ο δρώμενο Φωτογραφίζειν

Πόσο θα ήθελα να έχω μια γέφυρα,

να γεφυρώσω τους καημούς και να σε φθάσω... Ζωή!

Κάπου από δίπλα μου, περνάς και τρέχεις.

Κι εγώ, εντελώς απόμερα, κάθομαι άπρακτη και σε παρακολουθώ!

Εκεί που νόμιζα ότι όλα τα είχα υπό έλεγχο.

Κι όλα ήταν του χεριού μου!
Αμ δε!
Πόσο ετοιμόρροπα είναι όλα τελικά!
Κάθε μέρα πρέπει να αγωνίζεσαι και να παλεύεις.
Να κερδίζεις τον εαυτό σου και την ισορροπία σου μόνος σου.
Κάθε μέρα!
Και να τα βάζεις με το θεριό:
Φόβος, μοναξιά, ανασφάλεια... Διάλεξε πρόσωπο.
Έχει πολλά!

Κι εκεί που κάθομαι και ανακατεύω τις σκέψεις σαν τραπουλόχαρτα
θυμήθηκα το making of της φωτογραφίας.
Το κρύο που τραβήξαμε, 
τον φίλο ακυβέρνητο που με φιλοξενούσε στην πόλη του και στο σπίτι του,
έτσι, χωρίς λόγο κι αφορμή,
που με πήγε όσο πιο κοντά μπορούσε στη γέφυρα 
και να ρίχνει χιονόνερο εκείνη την ημέρα...αλλά ήταν η μοναδική μου ευκαιρία
για να έχω ένα καλό πλάνο για το Φωτογραφίζειν,
τα γέλια που κάναμε και την πλάκα
(μα όλα αυτά για μια φωτογραφία;)
και δώστου να τρέμω από το κρύο που ξύριζε στην κυριολεξία
κι όμως, όλα πήγαν υπέροχα!
Γιατί δεν έχει σημασία το πλάνο...
Η φωτογραφία.
Ακόμα και ο διαγωνισμός ...δρώμενο whatever! 
Ή η ζωή που τρέχει και στα φέρει ανάποδα κάποιες φορές.
Ακόμα και οι ατυχίες!
Φευ! Γεμάτη η ζωή από δαύτες!

Σημασία έχουν οι στιγμές.
Τούτη η γέφυρα θα μου θυμίζει πάντα ένα υπέροχο διήμερο!
Πέτρο και Χριστίνα!
Σας την αφιερώνω!

@ριστέα

Το Φωτογραφίζειν της Μαρίας Νικολάου 
έγινε δρώμενο κι αυτή η φωτογραφία ήταν η συμμετοχή μου.
Την ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία 
αλλά και τις προκλήσεις που συνεχίζει να μας δίνει ακούραστα...