Ένα φτερό

Στη σκιά κρυβόμουν ρυθμίζοντας τους παλμούς

Φοβισμένος λαγός!

Έτρεμα τις λέξεις τις επίμονες των άλλων

Γιατί; Πώς; Πότε; Ποιος;

Οικεία ένιωθα στη λήθη

Ούρλιαζα!

Υπό το φως το ανακριτικό.

Με τα βιβλία κουβέντιαζα

Ηρεμούσα κάπως

Στον έρωτα υπολόγιζα ελάχιστα

Ο Έρωτας υπήρξε μαζί μου είρωνας

Φίλη ανέκαθεν έψαχνα

Το πιστό σκυλί που γλείφει τα δάκρυα.

Ένα μολύβι σου χάρισα με φούξια φτερό!

Με διάβασες

Στον ραγισμένο καθρέφτη αισιόδοξα κοιτάχτηκα

Σε ευχαριστώ.

Γιούλη

Το Γιουλάκι μου δεν χρειάζεται πλέον συστάσεις.

Εδώ και ένα χρόνο είναι φανατική φίλη του Συμποσίου

και μέλος της μπλογκερικής συντροφιάς μας.

Σιγά σιγά "ξανοίγεται"

και μεγαλώνει τον κύκλο των μπλογκς που διαβάζει και σχολιάζει!

Επίσης, γνωστό είναι ότι είναι άστεγο και μέχρι να αποκτήσει μόνιμη σύνδεση,

θα είναι φιλοξενούμενο στο χώρο μου, για όσο θελήσει.

🌹🌹🌹

Εκείνο που δεν γνωρίζετε είναι ότι το ποίημα με το οποίο συμμετείχε 

στο 17ο Συμπόσιο Ποίησης

γράφτηκε με πολλή αγάπη για μένα.

Και μου αφιερώθηκε! 

Οπότε, ξαναδιαβάζοντάς το κανείς μπορεί εύκολα να υποπτευθεί

πόση συγκίνηση μου έδωσε -σχεδόν βούρκωσα!

Γιατί η συντοπίτισσα Γιούλη δεκάξι μήνες πριν ήταν για μένα

μια άγνωστη κοπέλα.

Τα εθελοντικά προγράμματα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης μας έφεραν κοντά, 

και μια αγνή, ανεπιτήδευτη και γλυκιά, φιλία έμελλε 

να ξεκινήσει και να δέσει ... για πάντα εύχομαι!

Κι ένα ντοκουμέντο ✏

Ένα ροζ φλαμίνγκο. 

Πόσο μπροστά (ένα χρόνο πριν γίνει τση μοδός το πουλί) ήσουν κοπελιά ;!?!☺

*Ναι, Γιούλη μου, σε “διάβασα”.

Κι αυτό που είδα βαθιά με κέρδισε...άκοπα!

@ριστέα