26ο Συμπόσιο Ποίησης ~Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο ~ 7th anniversary! 🎅

Αγαπημένοι μου.

Σας καλωσορίζω σ' ένα μοναδικό, κυριολεκτικά, Συμπόσιο.

(Τουλάχιστον για φέτος!)

Σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι*

με το που έδωσα το σύνθημα 

πιάσατε όλοι οι παλιόφιλοι και ποιητάδες μου,

 τις πένες σας, τα τεφτέρια σας, τα πληκτρολόγιά σας

 και δεν διστάσατε στιγμή να απεικονίσετε μέσα από τους στίχους σας,

άλλος με τολμηρότητα, άλλος με ωμότητα, άλλος με τρυφερότητα και προσμονή,

φόβους, απογοητεύσεις και ελπίδες που κουβανούμε* μέσα μας

όλοι αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

🎅

23 φίλοι του Συμποσίου στείλατε 24 υπέροχες συμμετοχές 

(σημ. υπάρχει διπλή συμμετοχή, καθώς αυτή τη φορά δεν το απέκλεια ☺)

κάνοντας κι αυτό το Συμπόσιο να λάμπει!

Γιορτάζοντας την 7η του επέτειο!

Σας έδωσα λοιπόν τη φράση:

"Έρημη πόλη" 

έχοντας κατά νου τα διαφορετικά Χριστούγεννα που θα ζήσουμε φέτος.

Τα έρημα Χριστούγεννα, 

την έρημη πόλη, τη πόλη-φάντασμα.

Την έλλειψη της αγκαλιάς, την έλλειψη των δικών μας ανθρώπων 

και των φίλων μας, 

την απουσία της χαράς, του κεφιού, της διασκέδασης.

Ήσασταν, όπως πάντα, ελεύθεροι, να κινηθείτε κατά βούληση,

όπου σας πήγαινε η έμπνευση,

σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο, ή χαϊκού,
σοβαρά ή χιουμοριστικά, 

με ή χωρίς άρωμα Χριστουγέννων.

Και το κάνατε κι αυτή τη φορά με το καλύτερο τρόπο!

Τώρα θέλω από σας να:

➤Νιώστε τον πόνο του ποιητή
καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...
➤Ψηφίστε όπως πάντα με τα δικά σας κριτήρια. Δεν πειράζει.
Δεν είναι κάποιος πανελλήνιος διαγωνισμός.
Ένα δρώμενο είναι για να περνάμε όμορφα.
Να διαβάζουμε δυνατές στιγμές φίλων!
➤Πάρτε ανάσες.

Ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ τους φίλους 
που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αλλά και όλους
όσοι θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.
Το Συμπόσιο είστε εσείς! 

Είναι δικό σας!

◙
Τα 24 ποιήματα τα μοίρασα, σε 2 αναρτήσεις. 

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται με συνδέσμους! 
Μια φωτογραφία, όπως πάντα, συνοδεύει κάθε ποίημα.
Όσες φωτογραφίες έχουν συνδέσμους, αυτοί φαίνονται με το 
πέρασμα του ποντικιού πάνω στην κάθε μία.
◙

Για τη σειρά "εμφάνισης" των συμμετοχών, όπως έχει καθιερωθεί,
πραγματοποιήθηκε κλήρωση,
μετά το πέρας της προθεσμίας, με τη βοήθεια του
RANDOM.ORG (List Randomizer)
και τα αποτελέσματα μου έδωσαν την παρακάτω σειρά:

                                                 24. Βρέχει γαζία απόψε

(Σημ. Το 24 εκτός κλήρωσης , γιατί ήρθε καθυστερημένα λόγω τεχνικού προβλήματος, 

οπότε αναγκαστικά, με τη σύμφωνη γνώμη του συμμετέχοντα, μπήκε στο τέλος .

Συμμετέχει κανονικά στο διαγωνιστικό μέρος.)

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ

Κι αυτή τη φορά, κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχετε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιήστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους τρεις άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 
Πέμπτη, 24 Δεκεμβρίου, στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

🎅

Παρασκευή 25/12

θα έχουμε τη γιορτή λήξης 

και την ανακοίνωση του μεγάλου νικητή ,

ο οποίος παίρνει όπως πάντα ένα δωράκι από τα χεράκια μου.

Όλοι όσοι συμμετέχουν βαθμολογούν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Οι δημιουργοί χαίρονται με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή, αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.

Θυμίζω:

Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.

Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs (ή τους άστεγους φίλους) με τα οποία/ους

έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 

Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε

(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων

του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).

Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους,

μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Συμμετέχουν πάντα, είτε στη δημιουργία, είτε στη βαθμολόγηση, 

μόνο φίλοι αναγνώστες.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

🎅 

Για τις φετινές γιορτές εύχομαι να βρούμε τρόπους 

να περάσουμε γαλήνια, όμορφα και τρυφερά, 

να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, 

όσο λίγοι και να είμαστε!

☆⛄★ 🎅 ★⛄☆

Merry Christmas

☆★ 🎅 ★☆

Καλή σας ανάγνωση!

@ριστέα

Με * ελαφρώς παραποιημένοι στίχοι του Αλεξανδρινού αγαπημένου ποιητή,

 από τα ποιήματα Απολείπειν ο θεός Aντώνιον και Ιθάκη

 

1. Φωτεινά δώρα

Η πόλη αδειάζει, η καρδιά γεμίζει

σαν συγκοινωνούντα δοχεία

γιατί πάντα γεμάτη ήταν

και ας φάνταζε άδεια

Ανάβουμε φωτάκια

να γεμίσει η καρδιά Φως 

και με πλούσια δώρα

φωτίζουμε το σπιτικό 

Χριστούγεννα χαρούμενα

το κρύο να γίνει θαλπωρή

η έρημη πόλη ξαφνικά να ζεσταθεί

και το χαμόγελο στα χείλη να φανεί 

2. Τοκ, τοκ, τοκ

Τοκ, τοκ, τοκ.

Στο άδειο σοκάκι το βήμα μου 

ακούγεται, σαν τον χτύπο της καρδιάς.

Εγώ και εκείνο.

Συγχρονισμός βήματος και καρδιάς.

Θαρρείς και έχεις βάλει μεγάφωνα και στα δύο.

Τοκ, τοκ, τοκ.

Εκκωφαντικός ήχος, σε μια πόλη χωρίς ανάσα.

Απέραντη ερημιά.

Ούτε ψυχή ζώσα.

Λες και ένα ανατριχιαστικό κουρνιαχτό  σκέπασε τα πάντα.

Αμάθητο το μυαλό, προσπαθεί να καταλάβει, σαν πρωτάκι στο σχολείο.

Πως;  τι;  γιατί;

Αναπάντητα ερωτήματα!

Και εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού, να αχνοφαίνεται η ελπίδα.

Πως δεν γίνεται καταιγίδα χωρίς ουράνιο τόξο. 

3.Φυσάει κόντρα 

Ακολουθώ τον ήλιο που σβήνει 

Στα μονοπάτια της πόλης 

Φωνάζω δυνατά και νιώθω τη φωνή μου

Να ξεριζώνει βαθιά, τα όρια της ύπαρξης μου

Έρημη πόλη δίχως φως

Με οδηγεί στον ιστό της αποσύνθεσης 

Εγκλωβισμένη στον πόνο 

Βυθίζομαι αργά στον εθισμό που δημιουργεί στην ύπαρξη μου

Σκέψεις, λέξεις, εικόνες και χρώματα να μου θυμίζουν 

Τις σιωπές που το συναίσθημα ακόμα δεν αδράνησε

Κοιτάζω μέσα στον καθρέφτη 

Τα ίδια ματιά που τόσα χρόνια με κοιτάζουν 

Στα αυτιά μου πλησιάζουν να μου πουν

Να ψιθυρίσουν 

Πως αν το θες, θα έρθει Άλλη μέρα

-Και τότε, ξαφνικά συνέβη - 

Τα χέρια μου αγκάλιασαν το φως

Τη ζεστασιά που ο ήλιος ταξιδεύει 

Να μου θυμίζει 

Πως το φως νικάει πάντα το σκοτάδι 

Και αυτή η πόλη, θα πλημμυρίσει ξανά 

Διασχίζω τους δρόμους και μαρτυρούν 

Τους χρόνους της ζωής τους 

Ακούω το τραγούδι της ζωής 

Και προχωράω 

Χωρίς να φοβάμαι να περπατήσω 

Χωρίς να θυμώνω για όσα πέρασαν 

Χωρίς να πονάω για όσα δεν ήρθαν 

Σκορπίζω στις γωνιές και αναπνέω 

Σηκώνω το βλέμμα 

Να αντικρύσω το μπλε τ' ουρανού 

Μαζεύω σταγόνες βροχής να δημιουργήσω 

Τους δρόμους που διάλεξα 

-Και χορεύω-

Το κίτρινο, γίνεται κόκκινο 

Το εγώ, γίνεται εσύ

Το σκοτάδι, γίνεται φως

Το όνειρο, γίνεται ζωή 

-Και ξάφνου - 

Φυσάει ένας άλλος άνεμος απόψε 

4. Η Σονάτα της Απουσίας

Άνεμοι παγεροί της ερημίας

Στην πόλη μου, στο σπίτι μου κι εντός μου

Μικρές, γλυκές στιγμές ευδαιμονίας

Κόλαφος και παράβαση του νόμου.

Σταγόνες στο βρεγμένο τζάμι γράφουν

Σειρές ακατανόητα σημάδια

Όσοι θα τα διαβάσουν, ίσως μάθουν

Πώς να γεμίσουν τη ζωή την άδεια.

Διψά ο ουρανός για μιαν αχτίδα

Μα έχει το Σέλας στον Βορρά μισέψει

Μες στο σκοτάδι ψάχνω την ελπίδα

Σ' αστέρι, πού'χει η αγάπη σημαδέψει...

5. Διαπίστωση 

Κάποια στιγμή, 

αυτό το μαύρο πράγμα που νομίζουμε πως δεν κουβαλάμε,

αυτό το κρίμα που κρύβουμε όλοι κάτω απ΄ την γλώσσα μας,

στο μικρό τσεπάκι του μπλου τζιν,

στο πίσω μέρος της ντουλάπας μας,

εκεί που φυλάμε τα άχρηστα ρούχα,

κάποια στιγμή λοιπόν αυτό το ασήμαντο τίποτα,

εισχωρεί σε όλα αυτά που αγαπάμε και τ΄ αλλάζει.

Τα ήσυχα βράδια, γίνονται έρημα,

το γλυκό, πετιμέζι,

τα αρώματα βαριά και αφόρητα.

Σαν την πόλη που αλώθηκε και παραδόθηκε σε μια νύχτα.

Όλη η ζωή μια φοβερή ημικρανία.

Και ψάχνεις να βρεις την άκρη.

Μια δικαιολογία, ίσως ένα ψέμα.

Κάτι που θα βάλει ξανά την ζωή μας σε τάξη.

Μια ανυπόφορη υπέροχη τάξη.

Αναζητώντας ένα κινηματογραφικό φινάλε,

νομίζοντας πως έτσι απλά θα την γλυτώσουμε,

Όχι αγάπη μου.

Ο κύκλος αυτός δεν θα κλείσει ποτέ.

Γιατί στην ζωή η ανάγκη της λύτρωσης είναι πιο μικρή, από αυτήν της υπεκφυγής. 

6.Λογισμών απόρροια

Φυσάει πολύ

Φειδωλή αβρότητα

Πόλη έρημη 

7. Χρυσόσκονη

Μη με κοιτάς.

Σ' εκείνη τη γωνιά του δρόμου

κάποτε φώλιασαν ερωτευμένα φιλιά.

Τώρα έρημη στέκει κι άδεια από έρωτα.

Σαν τις κόχες των ματιών μου.

Μη με αγγίζεις.

Στο παγκάκι αυτό στην πλατεία

κάποτε ακούμπησα ένα όνειρο.

Τώρα ένα μάτσο ξύλα που κανείς δεν ξαποσταίνει.

Σαν την αγκαλιά μου.

Μη με ανασαίνεις.

Στο πάρκο έξω από το παράθυρο

κάποτε μοσχοβόλησε η αγάπη.

Τώρα μόνο η βροχή μυρίζει στο χορτάρι.

Σαν το φθινόπωρο μέσα μου.

Μη με φιλάς.

Κάποτε το φιλί μου ζέστανε μια φωτιά

και μια γεύση γλυκιά από ροδόσταμο.

Τώρα κρυώνει και πονάει.

Σαν τα χείλη μου που ξεράθηκαν.

Όμως ένας ψίθυρος μέσα μου

όλο και δυναμώνει.

Κι όσο αρνούμαι να ακούσω

τόσο κραυγή αναδύεται.

Κοίτα με! Άγγιξέ με!

Ανάσανέ με! Φίλα με!

Στην πόλη που ερήμωσε

γίνε ανθισμένη αμυγδαλιά.

Φέρε την άνοιξη στο χειμώνα μου.

Τόλμα να με αγαπήσεις ξανά.

Τόλμα να γεμίσεις όσα αδειάσαμε.

Αγνόησε το φόβο κι έλα.

Μη με κοιτάς! Δες με!

Μη με αγγίζεις! Νιώσε με!

Μη με ανασάνεις! Γίνε η ανάσα μου!

Μη με φιλάς! Κατοίκησέ με!

Άλλαξε τον πόνο με την ελευθερία.

Ελευθέρωσέ με κι εγώ υπόσχομαι

να μη σπάσω ποτέ τα δεσμά.

Να σου κρατάω το χέρι

και μαζί να ανάψουμε

ένα ένα τα φώτα.

Στο σκοτάδι της μοναξιάς

εμείς να ρίξουμε χρυσόσκονη.

Να γίνουμε φλόγα.

Να γίνουμε ζωή.

Να γίνουμε ένα. 

8. Μια πολιτεία έρημη

Στην ερημιά της νύχτας,

ένας περαστικός ποιητής έγραψε:

«Η πόλη ετούτη είν’ ζωντανή!»

Κανείς άνθρωπος δεν έδωσε σημασία,

όλοι τους περαστικοί,

μ’ ένα κινητό στο χέρι,

απελπισμένοι,

αναζητώντας βράδυ-πρωί,

ποιος ξέρει τι,

φορώντας μάσκες μέσα στο κρύο,

είτε με λιακάδα, είτε με βροχή,

τα τζάμια τους θολά κάθε στιγμή,

εκείνα των ματιών τους,

μα και τ’ άλλα της ψυχής τους.

Μονάχα εκείνο το μικρό παιδί αποκρίθηκε,

βγαλμένο από μια κούτα στη μέση της πλατείας

που ήταν μόνο του στη ζωή.

«Η πόλη ετούτη είν’ έρημη!

και ξέρεις γιατί;

Γιατί κανείς ποτέ δεν θέλησε

πραγματικά ελεύθερος να ζει!» 

9. Φοβού Εαυτόν 

Ο δυνατός ο ήλιος, μόνο έρημο μπορεί να φτιάχνει

Η ερημιά του πλήθους, κρύφτηκε πίσω από τοίχους

Η έρημος η απέραντη, οάσεις τρόμου άρχισε να σκαρώνει

Με προσδοκία μόνη, επαγγελίας γη από βιβλία και μύθους

Φοράς τη μάσκα της μοναξιάς, σκεπάζοντας την περηφάνια

Ο βαθύς ωκεανός της μοναξιάς, οργισμένη εκδίκηση

Ο φόβος για ζωή, θεριό που σου στέρησε την μητρική ζωντάνια

Της απομόνωσης το χρέος, πληρώνεται στων άλλων την αφύπνιση

Γίνετ’ αγνός ο τρόμος σου, στο βάφτισμα της αισιοδοξίας

Κοιτάς ψηλά, με τίμημα εγκράτεια, πίστη στη δύναμη του πόνου

Νιώθεις απέραντος, άτρωτος, μπροστά στο κύμα της μισαλλοδοξίας

Κλίνεις το γόνυ στο Θεό, γιατί είσαι Εσύ Θεός, στο βάδισμα του χρόνου 

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 

9 συμμετοχές.

Για τις συμμετοχές 10-24 πάτησε ►εδώ