Ιστορίες του Καφενέ #2. Ένας αλλιώτικος... καφές!

Ένας ξεχωριστός καφές λίγο πριν το νήμα...

Σερβίρει ο φίλος καπετάνιος και ποιητής, Δημήτρης Ασλάνογλου.

Τις φωτογραφίες τις πήρα από τη σελίδα του στο φέις

 Καφές Γλυκός, αλλά Σκέτος

Όταν ανοίγεις τα μάτια, στου πρωινού ξυπνήματος τη τέρψη και δεν ψάχνεις το ρολόι, τότε μόνο αισθάνεσαι, ότι δεν έχεις ξυπνήσει, αλλά συνεχίζεις να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι με ανοιχτά μάτια και σκέψη ανάλαφρη από κάθε έννοια και σκοτούρα.

Έτσι ένοιωσε στο πρώτο του ξύπνημα στο σπίτι, μετά από δώδεκα μήνες μπάρκο, όταν ανοίγοντας τα μάτια, είδε γύρω του, τους τοίχους του δωματίου του, με τις αγαπημένες φωτογραφίες κρεμασμένες, να γεμίζουν τη σκέψη με ευχάριστες αναμνήσεις.

Είδε τη λάμψη της αυγής, από το σκαστό παντζούρι και ο νους του έπλασε αμέσως την εικόνα του τοπίου, που βρίσκεται απ' έξω. Με ανοιχτά τα μάτια άρχισε να ζητάει ν' ακούσει, ντύνοντας το όνειρο που ζούσε, τους ήχους, που πάντα νοσταλγούσε όσο έλειπε.

Άκουσε το κύμα να χτυπά στα βράχια κι όχι στα πλευρά του πλοίου, άκουσε τον αγέρα να σφυρίζει μέσ' απ' τις γρίλιες κι όχι από τα ξάρτια του άλμπουρου και τα προστατευτικά της βαρδιόλας του πλοίου. Αυτά ακούει, όποιος τα θεμέλια του σπιτιού του βρέχονται από τη θάλασσα. Τι άλλο από όνειρο μπορεί νά'ναι αυτό. Τι άλλο από γαλήνη ψυχής και μαγεία σκέψης, μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος.

Γύρισε στο σπίτι, μετά το πρώτο του μπάρκο και η καρδιά του ψάχνει να βολευτεί ξανά στη ζεστή φωλιά, που την μεγάλωσε και την δυνάμωσε, μέχρι τη στιγμή, που έφυγε μακριά.

Μέσα στ' ακούσματα αυτά, ξεχώρισε τη φωνή της μάνας, που μίλαγε με το πατέρα, στο από κάτω δωμάτιο, για πράγματα καθημερινά, μα πάντα ευχάριστα να τα ακούς. Ξεκίναγε ο πατέρας να πάει στη αγορά και ρωτούσε...

-       Τι θέλεις να φέρω εκτός από ψωμί, ξαναπέστα μου, γιατί τα ξέχασα.

-       Να φέρεις ντομάτες και κανένα φρούτο, ότι έχει καλό κι αν βρεις βλίτα πάρε, αρέσουν στο παιδί, να του κάνω μια βρασιά για σαλάτα. Κανόνισε μέχρι να πας, να τα έχεις ξεχάσεις. Απάντησε η μάνα.

Αυτός ο μικρός διάλογος, τού'χε μείνει αξέχαστος και να που τον ξανάκουγε. Οι ίδιες κουβέντες, όποτε ήταν ο πατέρας στο σπίτι. Ναυτικός κι ο πατέρας κι όταν άρχισε να ταξιδεύει ο γιος, τότε ο πατέρας έμεινε πίσω στη σύνταξη. «Κάποιος άνδρας πρέπει να μείνει πίσω, να φυλάει τις γυναίκες», έτσι του έλεγε από τότε, που ήταν μικρό παιδί. Αξέχαστη θα μείνει η φράση, όταν τον αποχαιρετούσε:

-       «Τώρα που φεύγω, του έλεγε, εσύ θα είσαι ο άνδρας του σπιτιού, μην το ξεχνάς ποτέ. Το νου σου στη μάνα και στις αδελφές σου».

Ποτέ του δεν το ξέχασε, αλλά ο άνδρας μέσα στο σπίτι, όταν έλειπε ο πατέρας, φορούσε φουστάνια, ήταν το πρώτο κουμάντο σε όλα και τον έλεγαν «Μάνα».

Πως μπορεί μια μάνα να καταλαβαίνει, πότε πονάει το παιδί της, πότε διψάει, πότε πεινάει, πότε κοιμάται, πότε ξυπνάει. Δεν μπόρεσε να το καταλάβει ποτέ του, ίσως γιατί δεν μπόρεσε ποτέ του, να γίνει «Μάνα». Ο Θεός τον έταξε, να γίνει κάποτε «Πατέρας».

-       Να φτιάξω καφέ; Θα κατέβεις; ακούστηκε η φωνή της προς το δωμάτιό του.

Πως κατάλαβε ότι ξύπνησε, δεν είχε βγάλει κιχ, μέσα στις ονειρεμένες σκέψεις του. Δυστυχώς, δεν εξηγούνται τα ανεξήγητα των ενστίκτων.

-       Ρίχνω νερό στο πρόσωπο και κατεβαίνω, απάντησε.

Ο καφές, περίμενε στο τραπέζι με το δροσερό νερό στο ποτήρι κι ένα πιατάκι με τρία φρέσκα σύκα.

-       Είχα πει στο Κυρ-Γιώργη, που μας φέρνει το τυρί, να μου φέρει και σύκα από το χωριό του. Είσαι τυχερός που έχουνε γίνει, μου βρήκε και μου έφερε μερικά χτες, για σένα.

Πόσο τυχερός μπορεί νάναι κάποιος, όταν μερικά σύκα συνοδεύουν το πρωινό του καφέ. Δεν ένοιωσε απλά τυχερός, ένοιωσε απέραντα ευγνώμονας, από τη παντοτινή και μοναδική φροντίδα της μάνας, που πάντα ντύνει και την παραμικρή λεπτομέρεια σε κάθε επιθυμία του παιδιού της. Επιθυμία, που πολλές φορές κοιμάται, αλλά μόνο η μάνα ξέρει, να την ξυπνάει και να την κάνει απόλαυση. Ούτε που σκέφτηκε εκείνος, ότι θέλει να φάει σύκα, όμως το σκέφτηκε εκείνη κι έκανε την επιθυμία του απόλαυση, για κάτι το τόσο απλό και όμορφο, που σίγουρα είχε πολύ καιρό να νοιώσει.

Είναι φορές, που θέλεις να πεις κάτι και το μυαλό σου δεν βρίσκει τις λέξεις, δεν βρίσκει την πρώτη λέξη της φράσης, που θες να πεις. Τότε καλύτερα να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, γιατί η ελευθερία γεννά τη γενναιότητα κι η γενναιότητα την ευτυχία.

Πόσο ευτυχισμένος ένοιωσε, όταν ελεύθερα, έσφιξε τη Μάνα στην αγκαλιά του, δίνοντάς της ένα φίλι στο μάγουλο, δίπλα στα χείλη.

-       Νάσαι καλά μάνα, είχα αρκετό καιρό να φάω σύκα και μόνο εσύ ξέρεις, το πόσο μου αρέσουν. Της είπε με όση τρυφερότητα μπορούσε.

Το πρωινό φιλί, λένε, μαζί με μια σφικτή αγκαλιά, σε κάνει να αισθάνεσαι, ότι αυτός ή αυτή, που αγκαλιάζεις και φιλάς, είναι τόσο σημαντική ή σημαντικός για σένα, που για όλη την μέρα, δεν το ξεχνάς ποτέ. Όταν δε, είναι αγκαλιά και φιλί για μακρoχρόνιο αποχωρισμό, την ίδια πάλι δουλειά κάνει. Απλά, δεν τα θυμάσαι για μια μέρα μόνο, τα θυμάσαι πάντα, όσο λείπεις από κοντά του ή από κοντά της αντίστοιχα.

Έλεγαν ακόμα οι παλαιοί  και το εξής σοφό, συμπληρωματικά με την αγνή  πρωινή αγκαλιά και το φίλημα:

« Έρωτα πρέπει να κάνεις όποτε και όπου το νοιώσεις. Όμως σαν τον πρωινό έρωτα δεν θα βρεις όμοιό του. Κι αυτό γιατί τον θυμάσαι όλη μέρα και το βράδυ θέλεις να τον επαναλάβεις».

Βέβαια με αυτό το σκεπτικό, πρέπει να κάνουμε έρωτα δύο φορές την ημέρα. Θεωρώ, ότι οι παλαιοί γνώριζαν ποιο είναι το ιδανικό, εμείς το γνωρίζουμε;

Το τράβηξα λίγο από τα μαλλιά κι αυτό γιατί η σχέση γιου και μάνας, κρύβουν κάτι το ερωτικό μέσα τους, όπως και κόρης με πατέρα αντίστοιχα. Δεν είναι δυνατόν, να εξηγηθεί αυτός ο ερωτισμός. Ο ερωτισμός, που χαράζει γραμμές στον ψυχισμό των ανθρώπων, γραμμές με συναισθήματα ανεξήγητα, μα πάρα πολύ έντονα.

Ποτέ του δεν ένοιωσε σαν άνδρας, ότι η «Μάνα» του γερνούσε. Πάντα την ένοιωθε νέα, πάντα όμορφη, πάντα να θέλει να την αγκαλιάζει και να την φιλά. Τούρχεται στο μυαλό ο λόγος του παππού, που έλεγε όταν τραβούσε κάνα  ποτηράκι παραπάνω:

« Αν θες να μείνεις πάντα νέος, να αγαπάς, όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο νέος μένεις». Είχε δίκιο ο παππούς, γιαυτό δεν γερνάει η μάνα στα μάτια του, επειδή η αγάπη, που βγαίνει από την καρδιά της για κείνον, την δείχνουν πάντα νέα.

Φέρνει τη ματιά του στον καφέ. Αναρωτιέται, πόσους καφέδες έχει πιει στη ζωή του, από πόσα μέρη του κόσμου, από πόσα καφενεία και καφετέριες, από πόσα φλυτζάνια και κούπες. Ψάχνοντας την απάντηση, σηκώνει το φλιτζάνι μπρος τα χείλη του και τραβάει την πρώτη ρουφηξιά. Ένα ζεστό αεράκι του τυλίγει το κορμί, μια αίσθηση ολοκλήρωσης τον χαϊδεύει απ' τη κορφή έως τα νύχια. Μια κορύφωση ανεξήγητης αγαλλίασης, ξεχειλάει απ' τη καρδιά του.

Με λόγια καθάρια, που αβίαστα ανεβαίνουν από τα σωθικά του, σαν το νερό της πηγής, που ξεπηδά μόλις το τρυπάνι χτυπήσει τη φλέβα της, γύρισε προς τη μάνα του και της είπε...

    - Ο καφές σου Μάνα, είναι ο πιο γευστικός, ο πιο αρωματικός, ο πιο γλυκός στο κόσμο κι ας μου τον φτιάχνεις σκέτο.

Δ.Λ.Α.

Μην χάσετε σήμερα τη me (maria) και την ιστορία της
Στον καφενέ του Χωριού

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες μας

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time

Ινώ, Σκιάθος, Απογευματινό καφεδάκι

Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης

Christina Andromeda, Καφεναί

Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας

Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες

 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα

Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ

Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια

Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή

Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους

Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών

Μαρίνα, Λίγος καφές για τα ξένα

Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο Τελευταίος καφές !

Κική, Η Οδός της Αγάπης 

Zina Marnezi Μια ανάμνηση σε άσπρο φόντο 

Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος 

Δ. Ασλάνογλου,(2η συμμετοχή) Καφές Γλυκός αλλά Σκέτος

me (maria), Στον καφενέ του Χωριού