10ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

Η μέρα που το Συμπόσιό μας ανοίγει τις πύλες του
και σας αφήνει να απολαύσετε τους αρωματικούς καρπούς του,
επιτέλους έφθασε!
Μπορώ σήμερα, με μεγάλο ενθουσιασμό
να σας δώσω τους θησαυρούς που με ευλάβεια και προσοχή
συγκέντρωνα για 21 μέρες και να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου!

Δύο χρόνια έκλεισε το Συμπόσιό μας κι εσείς 
το τιμήσατε με τον καλύτερο τρόπο!

Η (υποχρεωτική μας) λέξη 
Χρόνος ( ή χρονιά )

έδωσε πράγματι όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας
καρπούς ευωδιαστούς, ώριμους, εξαίσιους!

Σας θυμίζω ότι λόγω της επετείου των 2 χρόνων
οι νικητές θα είναι όπως και στο πρώτο Συμπόσιο 3.
Δώρο όμως θα πάρει κι ένας από όσους συμμετέχουν
στο δρώμενο μας, με οποιοδήποτε τρόπο, 
όπως πάντα, έπειτα από κλήρωση.

Σας θερμοπαρακαλώ: 

Δώστε χρόνο...

Διαβάστε με τη ψυχή σας.

Αφήστε την να τρέξει ανάμεσα στις λέξεις...

Μπείτε μέσα στο κάθε ποίημα.
Νιώστε τον πόνο του ποιητή 
καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...

Φτάστε ως το τέλος.
Ξαναγυρίστε.
Απολαύστε.
Συγκινηθείτε.
Ταξιδέψτε.
Αυτό είναι το Συμπόσιο!

Στο τέλος, τυπικά και μόνο, δώστε τις ψήφους σας.
Αυτή τη φορά, το ξέρω, θα είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Θα γίνει μόνο για τη χαρά της διαδικασίας!

Ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ ΟΛΟΥΣ τους φίλους 
που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αλλά και όλους όσοι 
θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.

Με χαρά σας ενημερώνω πως έχουμε και νέους φίλους κοντά μας
που τόλμησαν
να δοκιμαστούν, να δημιουργήσουν, να γίνουν μέρος της παρέας μας.

Συγκεντρώθηκαν 32
μεγάλα, μικρά, ομοιοκατάληκτα και μη, ποιήματα,
από 26 δημιουργούς

τα οποία και μοίρασα σε 3 αναρτήσεις.

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται, όπως πάντα, με συνδέσμους!
Κι αυτή τη φορά μια φωτογραφία συνοδεύει κάθε ποίημα.

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Κι αυτή τη φορά, κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχετε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιήστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους τρεις άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 
Πέμπτη 21/01, στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

Αφήνετε το σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.
Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν (και είναι επιθυμητό) να βαθμολογήσουν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Οι δημιουργοί χαίρονται με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.
(θέλω να πιστεύω)

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.
Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος, σας παρακαλώ, 
ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε.
Τηρούμε την εχεμύθεια, δεν φέρνουμε τους φίλους μας να μας ψηφίσουν

Σας θυμίζω:
Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.

Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs ή τους φίλους με google λογαριασμό,
με τα οποία και τους οποίους έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 

Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε

(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων

του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).

Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Συμμετέχουν είτε στη δημιουργία είτε στη βαθμολόγηση, μόνον φίλοι αναγνώστες.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Καλή σας ανάγνωση!

@ριστέα

1. Βουνό από χρόνια

κοίταξα από το παράθυρο

ένα βουνό κατάλευκο από χρόνια

τι όμορφη θέα 

σκέφθηκα

το τοπίο κατάλευκο από χρόνια

χρόνια γεμάτα από χαρές

και λύπες

και απογοητεύσεις

και αγωνίες

και μικρές τόσες δα ευτυχίες

και αγάπες

μικρές και μεγάλες

και απουσίες αβάσταχτες

και παρουσίες

χρόνια πολλά παντού

όταν ήμουν παιδί

δεν είχα τη έγνοια του χρόνου

ούτε τώρα πρέπει

σκέφθηκα

άνοιξα τη πόρτα

δεν έκανε κρύο, κι όμως δεν έκανε

κι ας περίμενα να νιώσω τη ψύξη του αέρα

μέσα στο χιονισμένο από χρόνια τοπίο

μια όμορφη ροδιά

γεμάτη ρόδια 

ένιωσα  ευτυχισμένος για μια στιγμή

ο χρόνος δε με φόβηζε πια

2.Το δωμάτιο

Ο ντουκουμάνης*  της μηχανής,
είχε χρόνια στα βαπόρια,
χωρίς ποτέ να παντρευτεί.
στου λιμανιού τις αγκαλιές,
ζητούσε παρηγόρια.

Την κάθε μια που έκανε παρέα,
ρωτούσε αν είχε χρόνια στο κλαρί,
ελπίζοντας να βρει,
της μοναξιάς του τη συμπόνια.
«-Μάνα φτωχή» του έλεγε αυτή
«και άνδρα εκμεταλλευτή».

Του ζήταγε να της πληρώσει τον αέρα,
ένας αέρας μια φυγή,
ένα δωμάτιο όλο κι όλο,
μόνο αυτόν να περιμένει,
όταν το καράβι τους θα ξαναρθεί.

Κι έλεγε ο ντουκουμάνης δακρυσμένα,
«--Μου τόπε, θα κάνουμε παρέα,
ένα δωμάτιο όλο κι όλο
αυτό μας λείπει, για να χαρώ,
μια ευτυχία στην καρδιά μου
για να την έχω όσο ζω».

Βαθιά στο πέλαγος,
τα κύματα χτυπούσαν το βαπόρι,
το σκάντζα βάρδια ακούστηκε,
το μπότζι είχε αρχίσει.

Με το μαντήλι της φωτιάς
εις τον λαιμό δεμένο,
τις γραδελάδες** ανέβαινε
με βήμα κουρασμένο.

Κόκκινα μάτια πρόδιδαν,
καρδιά που αιμορραγούσε.
για ένα δωμάτιο ζεστό
αυτό π’ αναπολούσε.

*Ντουκουμάνης = Αρχιλιπαντής της μηχανής του καραβιού
**Γραδελάδες= σχάρες, σκάλα μηχανής

3.Του χρόνου το παραμύθι

Πλέκει ο χρόνος παραμύθι που συνέχεια αρχινά,
στην ανέμη του τυλίγει κόσμους, όνειρα, ψευτιά!

Στης ζωής το παραθύρι γνέθει, μα δεν καρτερά,
στον αέρα νήμα απλώνει, το βαριέται το ξεφτά!

Στιγμή στιγμή το ξαναπιάνει, ξεκινά απ' την αρχή
το υφαίνει, το απλώνει, το τραβά να ξηλωθεί!

Κι έτσι πάει το παραμύθι. μια καλή, μία στραβά
Βασιλιάς είναι ο χρόνος και αυτός καλά περνά!.

4.Ανάμεσα σε γη και ουρανό

Αιώνιος ήλιος, ζεσταίνει τον κόρφο σου
Αιώνια θάλασσα, δροσίζει το στήθος σου
Αιώνια ρεύματα, φυσούν στην αγκάλη σου
Αιώνια αγγίγματα, χαϊδεύουν τα κάλλη σου

Μην λογαριάζεις πως η θάλασσα, μέσ’ το γαλάζιο της μανιάζει
Μην λογαριάζεις πως το φως τ’ απέραντο, τα χρώματα υφαίνει
Λογάριαζε μόνο
πως μήτε η λάσπη δεν μπορεί
θάλασσες να ρυπάνει
πως το σκοτάδι το βαθύ 
χρώματα στα λουλούδια δεν μπορεί να φτιάνει.

Μόνο τα μάτια ψάχνουνε, κείνο που θέλεις νάσαι
Μόνο ψελλίσματα χειλιών, θρηνούν γιά ότι φοβάσαι
Μόνο ένα φως στη σκοτεινιά, γεμίζει τη ματιά
Μόνο δυό χείλη σφαλιστά, αρνιούνται τα φιλιά

Σαν μοιάζει ο χρόνος αίνιγμα
Μην ψάχνεις να το λύσεις
Είν’ οι στιγμές το πρωτοστάλαγμα
Γουλιά-γουλιά στα χείλη σου, πρέπει να το κρατήσεις

Σε μιά καρδιά
Ο πόνος χτίζει
Η χαρά στολίζει
Το δάκρυ σφραγίζει
Η αγάπη στηρίζει

5.Καλή χρονιά αγάπη (μου)

με την ορμή που ο καβαλάρης τον αγέρα κλαδεύει
και στις καρδιές των κοριτσιών του έρωτα μέλι στάζει
ο καινούριος χρόνος από τώρα τις ώρες μου πλανεύει
και στη φτωχή μου ελπίδα κόσμους μελένιους τάζει

κι αν ο καβαλάρης δεν είναι πρίγκιπας, μα αυλικός
κι αν ο καινούριος χρόνος δε λυπηθεί τον καημό μου
θα τραγουδάει μόνο για μένα ένας κόσμος φιλικός
γιατί θα 'χω γη και ουρανό τον άνθρωπό μου

6.«Ευ αγωνίζεσθαι»

Είναι αλήθεια.
Μεγάλη αλήθεια.
Αμφίθυμη η δήωσις του χρόνου
στην παλαίστρα της ζωής που σε προσμένει. 
Μα, αν αύρα ευγενική, επίμονη και λαγαρή φυλάγεις σιγηλά
και την κομίζεις δίχως δισταγμό,
σμιλεύεις τον βράχο με λουλούδι.
Τότε δεν λεηλατείς,
παρά λαβαίνεις το αρίφνητο. 

7.Αθάνατοι !

Ένα τρένο είν΄ο θάνατος,
που φορτώνει  όσους επιβάτες
έχει χαιρετίσει σφυρίζοντας,
κοντά στα 75-80 τόσα χρόνια .

Καμιά φορά όμως παρασέρνει
όσους βιάζονται,
κι όσους απρόσεχτα
διασταυρώνονται μαζί του.

Κάποιες φορές πάλι εκτροχιάζεται
και την πληρώνουν αθώοι,
που λογίζονται δημογραφικά δυστυχώς,
ως στατιστικές απώλειες.

Προσοχή !
το τετράδιο έχει να προσθέσουμε
κι άλλη χρονιά, πολλές ακόμη,
παράλληλα
κι από απόσταση θάνατε..

Κι αν σμίξουμε
να΄ναι τότε,
που δεν θ΄απομένει δρόμος,
κι εσύ θα υποδύεσαι
το κάρο του δημαρχείου..
......................................
Αθάνατοι !

8.Η γη των τραγουδιών

Στις ανάσες χορεύουν
Τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
Τραβάνε ψηλά
Κι οι άγγελοι ζηλεύουν
Τα σώματά τους
Επιπλέουν στα ουράνια
Σαν πειρατές μ' άμορφα πρόσωπα
Τα σύννεφα κουρσεύουν
Κι απλώνουν την πραμάτεια τους
Στις πόλεις με τους χρυσούς εξώστες
Τα τραγούδια των εραστών
Όμοια έμβρυα μιας κύησης άχρονης
Που οι μύστες στα όνειρα τους
Υπογράφουν την έλευσή τους
Με μάγμα πύρινο απ' τις φωτιές των πλανητών

Σε περγαμηνές γράφουν οι ανάσες
Τους άγραφους στίχους
Και τις μελωδίες κεντούν στα νερά
Παίρνουν αυλούς καλαμιάς
Και άρπες αρχαίας γιορτής
Στα λουλούδια να τα εμπιστευτούν
Στων πλειάδων τα σύννεφα
Να τα βαφτίσουν
Αγάπη τα τραγούδια
Που δεν ειπώθηκαν
Έρωτας σφοδρός που γεμίζει
Τους αμπελώνες με χυμούς ελάτης
Να έρθει ο Διόνυσος με άσπρα τα βλέφαρα
Να παίξει πάνω στους μηρούς των κορασίδων
Ρυθμούς σαγηνευτικούς

Στους αστεροειδείς κατέφυγα
Για να τα βρω
Σε χρόνους υπερβατικούς
Ένα ψήγμα τους ζήτησα μικρό
Τα ακολούθησα
Σαν ο γητευτής τις οπλές των άστρων
Κι εμβρόντητη μια νύχτα
Σε πανωφόρι αγαπημένο
Στην τσέπη της καρδιάς
Απόκριση πήρα και μήνυμα
Δικό τους
Τα κέρδισα!
Επηρμένα ήρθαν κοντά μου
Με δίκοπα μαχαίρια στους ιστούς
Δεν φοβήθηκα
Τι είχαν τη ζέστα σου
Δεν απόρησα
Τι είχαν το αίνιγμά σου
Κι ένα μεγάλο στόμιο στο μέτωπο
Απ' όπου μια φωνή με καλούσε
Στα νυχτέρια να πάω των ερωτιδών
Με βέλη να νικήσω
Του σκοταδιού τον οστέινο γίγαντα
Αγάλματα ιερά να στήσω στο όνομά σου
Κιθαρωδούς μαυλιστικούς
Στους κήπους σου να φέρω να γελαστείς!

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 8 συμμετοχές.

Για την επόμενη ανάρτηση πάτα εδώ και μπες απευθείας.