Το πρώτο μου βιβλίο ! (update)

Καλέ πού πήγε το μυαλό σου;

Ότι έγραψα και εξέδωσα βιβλίο; 

Too good to be true ή καλύτερα να πω "του φάνι";
(και μην ρωτήσεις ποιανού Φάνη , ναι; ☺)

Παίρνω τη σκυτάλη από τη Μαρία μας

που κι αυτή πήρε τη σκυτάλη από τον Γιάννη μας

και σε λίγο κατεβάζουμε ομάδα σκυταλοδρομίας 
(έλα και θέλουμε έναν τέταρτο!)

για να θυμηθώ το πρώτο βιβλίο που διάβασα.

Αχ μην τσινάς "και τι με ενδιαφέρει τι πρωτοδιάβασες κι άλλες ξινίλες!

Συνήθως κάποια βιβλία μας έχουν σημαδέψει.

Κι αποτελούν ίσως τη βάση για το (μελλοντικό) προφίλ μας ως αναγνώστες.

Κάπου εκεί όταν μάθαμε να διαβάζουμε ή αγαπήσαμε ή μισήσαμε το διάβασμα 

(πάντα παίζουν φυσικά οι εξαιρέσεις).

Και σαν πρώτο βιβλίο μας θα θεωρήσουμε αυτό που ολοκληρώσαμε μόνοι

-χωρίς τη βοήθεια του κοινού (της μαμάς στην προκειμένη περίπτωση).

Σαν πληθωρική σε όλα μου, εκτός από τα κιλά μου (να ξηγιόμαστε)

θα πω δύο γιατί όντως ήταν δύο μαζί

χωρίς να μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν πρώτο και ποιο δεύτερο,

αφού η μνήμη είναι πλέον ασθενική.

Φυσικά δεν έχω ξεχάσει με τίποτα τα συναισθήματα που ένιωσα 

και για τα δύο αυτά βιβλία.
Μπορεί να ξεχνώ πρόσωπα, ονόματα, κυρίως ονόματα συγγραφέων
και τίτλους, δεν ξεχνώ ποτέ όμως πώς ένιωσα διαβάζοντας κάτι,
ίσως γιατί το ρήμα που με αντιπροσωπεύει ως άνθρωπο είναι το νιώθω.
(κι όχι το δημιουργώ όπως θα σκέφτηκες☺)

Μικρές Κυρίες  

( η έκδοση που είχα αλλά όχι πια)

&
Οι δυο ορφανές

Α, μην το βλέπεις έτσι μαύρο κι άραχνο.

Εγώ το είχα λατρέψει.

Ένιωθα ότι διάβαζα κάτι πολύ σπουδαίο, καθώς ήταν ογκώδες για μένα

μεγάλο σε μέγεθος και σοβαρό (λόγω του μαύρου εξώφυλλου).

Και τι πήγαινα; Τρίτη-τετάρτη δημοτικού!

Και δως του κλάμα η @ριστούλα με το δράμα της αδερφής που πέθανε

στις Μικρές Κυρίες του αμερικανικού νότου

και δως του ακόμα περισσότερο δάκρυ με τις αδερφούλες 

που χωρίστηκαν όταν ήταν μικρούλες

στους δρόμους του Παρισιού.

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα και μαγευόμουν!

Στις Μικρές Κυρίες είχα ταυτιστεί με την ατίθαση Τζο,

στις δυο ορφανές επιθυμούσα να επικρατήσει το καλό 

και να πάρουν τέλος τα βάσανα των αδερφών 

που τόσο πολύ χτυπήθηκαν από τη μοίρα.

Χωρίς πλάκα, διάβαζα και ξαναδιάβαζα για χρόνια τούτα τα δύο βιβλία

γιατί η βιβλιοθήκη μου δεν είχε πολλά μυθιστορήματα, πέρα από μερικά κλασικά,

όσο εκπαιδευτικά βιβλία και πολλές εγκυκλοπαίδειες.

Εκείνη τη Γεια σας παιδιά την είχα πάρει τόμο-τόμο και την είχα διαβάσει όλη! 

Η μαμά θεωρούσε ότι τα μυθιστορήματα μου έκλεβαν χρόνο 

από τη μελέτη των σχολικών μαθημάτων.

Επίσης πίστευε ότι μόνο τα εκθεσιολόγια ήταν καλά για μένα

οπότε, ό,τι εκθεσιολόγιο κυκλοφορούσε εκείνα τα χρόνια τα είχα όλα

και τα είχα διαβάσει κι αποστηθίσει ( ήθελα δεν ήθελα!)

Η βιβλιοθήκη μου (που την έχω ακόμα, από την τετάρτη δημοτικού 

και κυριαρχεί στο χώρο του εργαστηρίου μου)

είχε επίσης κι έναν μεγάλο τόμο που παρουσίαζε

σε 4-5 σελίδες όλα τα κλασικά μυθιστορήματα 

(περίληψη, εικόνες, βιογραφικό του συγγραφέα και αποσπάσματα).

Έτσι ήξερα τι ήθελα να διαβάσω όταν μεγάλωνα και θα μπορούσα να 

αποκτώ μόνη μου τα βιβλία μου!.

Ουσιαστική αναγνώστρια έγινα πολύ αργότερα κι αφού είχα πάρει πτυχίο

όταν η πρώτη μου δουλειά ερχόμενη στον Πύργο με το πτυχίο παραμάσχαλα

 ήταν σε..... βιβλιοπωλείο.

Ήταν το 1993 και ήταν ένας ακόμα σταθμός για μένα!

Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω τον πρώτο μου σταθμό και τι ένιωθα διαβάζοντας...

Αλήθεια; 

Ποιος θα πάρει τη σκυτάλη;

@ριστέα

__________________________________

Έως απόψε στις 8 μμ το Επετειακό μας Συμπόσιο 

δέχεται συμμετοχές.

Έχουμε ξεπεράσει κάθε προσδοκία (μου) ως τώρα, 

μόνο αυτό σας λέω!

Και χαίρομαι γιατί κοντά στους παλιούς έχουμε 

και νέους φίλους κοντά μας!

Η εξαφάνισή μου και τα αναπάντητα σχόλια είναι μέσα 

στο πρόγραμμά της μέρας!

Δεν προλαβαίνω καρδιά μου μου ☺

Σας καλημερίζω από έναν παγωμένο, αλλά ουχί 

χιονισμένο Πύργο.

Φιλιά

@