Έλεγα, να σου γράψω ένα γράμμα…

Καλή μου  Αριστέα,
Είναι μέρες τώρα που  προσπαθώ να σε βρω στο τηλέφωνο, μα στάθηκε αδύνατον!
Άλλοτε τρέχεις σε μαθήματα ντεκουπάζ…
Άλλοτε  τρέχεις  πίσω από τον Μαξ…
Άλλοτε, μαθαίνω, κλείνεσαι  με τις ώρες στο εργαστήριο-ησυχαστήριο, δίνοντας σαφείς εντολές  να μη σε ενοχλήσει κανείς… Πού να τολμήσω!
Γενικά, θα μπορούσα να πω, φέρεσαι κάπως  ιδιόρρυθμα …
Δεν πειράζει όμως! Είσαι η Αριστέα μας, η Αριστέα μου κι αυτό μου φτάνει!
Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα, θέλω να ξέρεις πως σου γράφω με την ευκαιρία του 10ου Συμποσίου. Θέλω κάτι να σου θυμίσω, μα και  να σ’ ευχαριστήσω!
Ήταν Ιούνιος, καλοκαίρι του 14! Το θυμάμαι σαν χθες…
Μια αναπάντεχη διαδικτυακή συνομωσία, με έφερε στον δρόμο σου… Ή μήπως σε έφερε στον δρόμο μου; Τέλος πάντων! Συναντηθήκαμε… Δε θα μαλώσουμε τώρα.
Η σχέση μου με τα μπλογκς  ανύπαρκτη, η δε σχέση μου με την ποίηση στα σπάργανα.
Το 3ο Συμπόσιό σου, μόλις έβγαινε στον αέρα. Ούτε κατάλαβα τι ήταν εκείνο που με έσπρωξε να δηλώσω συμμετοχή… Ακόμα θυμάμαι τη χαρά και την ικανοποίηση από τα ευγενικά σχόλια!
Ο καιρός περνούσε και το ένα Συμπόσιο διαδεχόταν το άλλο, όπως και οι χαρές…
Και φτάσαμε αισίως στο δέκα το καλό, το επετειακό!
Η συμμετοχή μου με το ποίημα  ‘’Χρόνια σαν όστρακα’’  ξεχώρισε…
Αρκετοί φίλοι με τίμησαν με την ψήφο τους, όπως και αρκετοί άλλοι το εκτίμησαν, άσχετα με το αν έδωσαν ψήφο ή όχι. Φυσικά αδύνατον να ψηφίσουμε  όσα ποιήματα  μάς αρέσουν. Ισχύει και για μένα αυτό.
Όλους, τους ευχαριστώ θερμά!
Μα περισσότερο, την κινητήρια δύναμή μου  το ίδιο το Συμπόσιο, δηλαδή εσένα Αριστέα.
Αν δεν υπήρχες, ίσως αυτή τη στιγμή να μην είχα δώσει δείγμα ποιητικού λόγου.
Μεγάλη υπόθεση η προτροπή, η ενθάρρυνση, η αποδοχή!

Για όλα τα παραπάνω, πολύ σ ’ευχαριστώ
κι εύχομαι τα Συμπόσιά σου, να γίνουν
γρήγορα  εκατό!!!
Με αγάπη   Ινώ

Χρόνια σαν όστρακα…

Τα χρόνια που περάσαν

σαν όστρακα μοιάζουν ανοιχτά….

Είναι απλωμένα μέσα μας

κουρνιάζουν στον βυθό τής  ύπαρξής μας.

Κάποια απ’ αυτά, μαργαριτάρια έχουν μέσα τους

που λάμψη βγάζουν είναι πάντα φωτεινά,

μα κάποια κρύβουν μαύρα φύκια και σκουπίδια.

Τα μαύρα όστρακα, ερμητικά ζητώ να κλείσω

κι είναι σωστή αυτή η επιλογή…

Μιας και ο χρόνος δε γυρίζει πίσω,

ας ακολουθήσουν της λήθης τη διαδρομή…

Διαλέγω λαμπερά μαργαριτάρια,

τα βάζω  στη ζωή μου οδηγό

κι ακολουθώντας τα δικά τους χνάρια,

ίσως στο μέλλον συναντήσω τα χρόνια που επιθυμώ!

Ινώ-Σκιάθος

Εγώ μετά από αυτά, δεν έχω παρά να σας καλημερίσω 
από του εργαστηρίου μου τα μέρη 
πολύ πολύ χαρούμενη
για τη σημερινή φιλοξενία!

@ριστέα

  υγ: Ινώ μου σε ευχαριστώ για όλα!