47 κεριά

Γεννήθηκα το '70, 
σε μια θρυλική, πολύχρωμη και φασαριόζικη εποχή, 
πολύ μακριά από τα ελληνικά χώματα, 

που έμελλε αργότερα να λατρέψω και να ριζώσω! 

Τότε που η μουσική εξακολουθούσε να πωλείται σε βινύλιο, 

κι ο κόσμος ζούσε ακόμα σε γειτονιές, 
με χαμηλά σπιτάκια, με κεραμοσκεπές,
στολισμένα ταπεινά με βασιλικούς, αγιόκλημα και μπιγκόνιες,
αλλά ξέχειλα στις χαρές και στα γλέντια σε κάθε αφορμή,
και με ανοιχτές τις πόρτες. Ξεκλείδωτες όλη μέρα. 
Τηλεόραση δεν είχαν τα περισσότερα από αυτά. 
Ευτύχημα ήταν να είχαν ραδιόφωνο με λυχνίες.
Στα αμερικανικά charts τον Ιούνιο του '70 πρωτοστατούσαν 
οι Jackson 5, με το The Love You Save
ενώ στην Αγγλία θραύση έκανε το "In The Summertime", από τον Mungo Jerry.
Στις γειτονιές του Πύργου όπου θα συνέχιζα τη ζωή μου έξι χρόνια μετά, 
πολύ που τους ένοιαζε φυσικά ποια ήταν τα hits 
στο αμερικανικό και εγγλέζικο Billboard.
Εκείνα τα χρόνια επιτυχία είχαν, στα εμποροζωοπανηγύρια της Ηλείας,
η Φυλιώ Πυργάκη και ο Δημήτρης Ζάχος.
Τη χρονιά μου πάντως θα ηχογραφήσει το πρώτο τραγούδι της η Χάρις Αλεξίου, 
το "Όταν πίνει μια γυναίκα" που έμελλε να γίνει το μοναδικό τραγούδι 
που θα χορεύω ζεϊμπέκικο, ως σήμερα.

Η ζωή το '70 ήταν πολύ πιο απλή. Πιο ήσυχη. Λίγο πιο αθώα.

Περπατούσες. Δεν έτρεχες.

Τα αυτοκίνητα ήταν πολύ μικρά σε μέγεθος, ενώ και ο αριθμός τους 
στην πόλη μου, σε σχέση με σήμερα, ήταν μηδαμινός.
Καθώς εμένα είχε χορτάσει το παιδικό μου μάτι 
σε Cadillac, Chevrolet, Pontiac και ...λιμουζίνες,
το πρώτο σοκ όταν ήρθαμε στην Ελλάδα το έπαθα με τα αυτοκίνητα. 

Γουρλώναμε τα μάτια με την αδερφή μου, βλέποντας τους 

σκαραβαίους, τα ντεσεβώ τα τρίκυκλα φορτηγάκια, τα οτομπιάνκι

 τα Lada, τα Zastava, τα Fiat 126, 127, 128 
και τα δαχτυλοδείχναμε σαν αξιοπερίεργα, γελώντας!

Το δεύτερο σοκ ήταν η γνωριμία μου με τα πάσης φύσεως ζουζούνια, 
κυρίως τις κωλοφωτιές (αργότερα έμαθα να τις λέω πιο σικ, πυγολαμπίδες), 
τ' αλογάκια της Παναγίας, τις σφήκες, τα κουνούπια!
Το τρίτο σοκ ήταν όταν διαπιστώσαμε ότι μπορούσαμε να κυκλοφορούμε 
χωρίς φόβο, και να παίζουμε στις αυλές και στις αλάνες 
με τα γειτονόπουλα όλη μέρα.
Σαφώς κι έφταιγε το γεγονός ότι είχα έρθει από την πόλη των γκάνγκστερς 
κι είχα μάθει στο φόβο και στην καχυποψία.

Οι μαθήτριες στο σχολείο φορούσαν ακόμα τις μπλε ποδιές τους,
με τ' άσπρα γιακαδάκια και τη λευκή κορδέλα στα μαλλιά,

και η ελληνική παιδεία χαρακτηριζόταν ακόμα από την 

καθαρεύουσα και το πολυτονικό!
Όλες οι μεγάλες αλλαγές με βρήκαν καθ'οδόν....
Με την είσοδο μου στο δημοτικό καθιερώνεται στο σχολείο η δημοτική
(Νεοελληνική, επίσημα),
με την έξοδό μου από το δημοτικό καταργείται το πολυτονικό.

ΠΑΣΟΚ στη εξουσία, δέσμες, κατάργηση της σχολικής ποδιάς, 
κατάργηση των εξετάσεων από βαθμίδα σε βαθμίδα, 
αλλά και στο τέλος της σχολικής χρονιάς στο γυμνάσιο.
Στην πρώτη γυμνασίου είμαι το πρώτο κορίτσι που θα φορέσει παντελόνι
στο σχολείο προκαλώντας σκάνδαλο εκείνο τον καιρό,
ενώ και στα επόμενα χρόνια τολμώ να κρύβω ένα μολύβι 
και μια λαδί σκιά ματιών στην τσέπη μου, για να βάφομαι
κρυφά από τη μαμά στο σχολείο... έστω κι ανεπαίσθητα! 
Πιο πολύ για την ιδέα!
Οι πρώτες ανασφάλειες της εφηβείας, αρχίζουν και γεννούν τ'αυγά τους!

Πρώτος έρωτας το '84-85, μια εποχή που και το φιλί ακόμα θεωρούνταν 
σχεδόν αμαρτία!
Όλα τόσο αθώα, τόσο αγνά, πασπαλισμένα με τη μαγεία της επιλεκτικής μνήμης
 που θέλει να θυμάται αυτή την εποχή σαν τα χρόνια της αθωότητας,
μαγικά, ρομαντικά!
Εποχές, στιγμές, καταστάσεις που δεν θα γνωρίσουν ποτέ οι νεότερες γενιές.
Αυτές οι γενιές που μεγαλώνουν με την trush-t.v. τα σόσιαλ μίντια
και τις σφαγές των haters σε αυτά,
 και με τα τάμπλετς και τα σμαρτόφωνα να γίνονται προέκταση του χεριού τους.

🎀 

Νιώθω ευλογημένη που πρόλαβα τον κόσμο αλλιώς,
που μεγάλωσα με όρια και κανόνες, με αρχές, με το ρολόι στο χέρι, 
για να είμαι στο σπίτι πριν τις 9! 
Δεν θα είχαν εξάλλου τόση αξία εκείνα τα κρυφά ραντεβουδάκια,
αν δεν υπήρχε στη μέση το ρίσκο! ☺
Από την άλλη, ήταν και δύσκολα πολύ τα χρόνια εκείνα
τα παιδικά, τα εφηβικά , τα μετεφηβικά, 
χωρίς πολλές ανέσεις κι εξυπηρετήσεις.
Έπρεπε να προσφέρεις στο σπίτι και στην οικογένεια,
να κουραστείς, να περπατήσεις, (γιατί δεν είχαν κι όλοι αυτοκίνητο)
να μελετήσεις χωρίς φροντιστήρια, αν ήθελες να προκόψεις στη ζωή σου.
Προσωπικά εγώ έτσι μεγάλωσα, έτσι τα καταγράφω.

Είδα στο χρόνια που κύλησαν κυβερνήσεις να ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία 
το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει χρώματα στην ουσία, όχι πολιτική,
έζησα σκάνδαλα, επιτροπές, πορείες, δημοψήφισμα (!) 
είδα τη λέξη "αλλαγή" να χρησιμοποιείται πάμπολλες φορές
καταχρηστικά και να βιάζεται,
το μέλλον να ντύνεται με χρώματα ζοφερά.
Έζησα άνθιση, κορύφωση, είδα και την πτώση...
-Σίγουρα στα οικονομικά μου!

💐
Ερωτεύτηκα, με ερωτεύτηκαν, 
αγάπησα βαθιά κι αληθινά και για πάντα, μία φορά στη ζωή μου,
μα επέλεξα τη μη εξάρτηση και τη μοναχικότητα
💐

Κατάλαβα μεγαλώνοντας ότι είσαι οι επιλογές σου
κι αυτές τις επιλογές πρέπει να τις υποστηρίζεις.
Να παίρνεις τα ρίσκα σου. Να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου.
Να μην προσδοκάς, για να μην απογοητεύεσαι.

Έμαθα ότι δεν υπάρχουν αμιγώς καλοί ή κακοί άνθρωποι.
Υπάρχουν άνθρωποι που ταιριάζουν με τα χνότα σου
κι άνθρωποι που δεν σου κάνουν, ή δεν τους κάνεις.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τα έχεις καλά με όλους.
Το πιο σωστό είναι να τα έχεις καλά με σένα. 
Να τακιμιάζεις με την πάρτη σου. Να τα βρίσκεις!
Να μην σε βαριέσαι!
Γιατί αν εσύ βαριέσαι και νιώθεις ανία και πλήξη κι έχεις ανάγκη
τους άλλους για να γεμίσεις τη ζωή σου, τότε πώς γίνεται να
σε αντέχουν οι άλλοι δίπλα τους;

Έμαθα ακόμα ότι είναι σημαντικό να έχεις λίγους ανθρώπους στη ζωή σου,
που να τους θεωρείς οικογένεια, ακόμα κι αν δεν σας συνδέουν δεσμοί αίματος. 
Ακόμα κι αν δεν επικοινωνείς κάθε μέρα μαζί τους.
Είναι αυτοί που σε μια δύσκολη στιγμή σου θα σου κρατήσουν το χέρι.
Θα σου τρίψουν απαλά την πλάτη, ακόμα κι αν δεν πουν λέξη.
Είναι αυτοί που θα πανηγυρίσουν περισσότερο κι από σένα στη χαρά σου.
Όταν τους βρεις κράτα τους. Είναι το τυχερό σου!
Δώσε τους χώρο. Μην τους κυνηγάς. Μην τους πνίγεις.
Η ζωή χωρίς ελευθερία δεν αξίζει!

Έμαθα πολλά και για την ελευθερία.
Κι αυτή επιλογή είναι. Δύσκολη. 
Απαιτεί μαγκιά. Ψυχικές αντοχές.
Κόψιμο με το μαχαίρι όλων των εξαρτήσεων.
Μία εξάρτηση και αμέσως χάνεις μεγάλο μέρος της ελευθερίας σου.
Στο δρόμο είμαι και δοκιμάζομαι....
Μαθαίνω.

Και τώρα, χρόνια 47 μετά, ακόμα μαθήτρια είμαι!
Χωρίς μπλε ποδιά με λευκό γιακαδάκι, 
πάντα όμως με τα ρίσκα μου και τις δοκιμές μου, και χωρίς την ανάγκη πια 
εκείνης της πράσινης σκιάς στην τσέπη για να ομορφαίνω.
Η μεγαλύτερη μάχη στα χρόνια αυτά ήταν με τις ανασφάλειες.
Γεμάτος ο κόσμος. Γεμάτη κι εγώ. 
Χρειάστηκε να μάθω να αποδέχομαι.
Να αγαπώ τις ατέλειες-δικές μου και του κόσμου. Να τις χαϊδεύω.
Να παρατηρώ πώς νιώθω, χωρίς να κατηγορώ.
Ούτε τους άλλους, ούτε εμένα.
Να νιώθω όμορφα κι ευλογημένη με όσα έχω,
να συμφιλιώνομαι με τις φθορές του χρόνου.
Να μην με αγγίζουν τα λόγια των άλλων, να μην με επηρεάζει 
καμία κριτική αρνητική ή θετική (γιατί και τα θετικά σχόλια ζημιά κάνουν!)
Αλλού είναι η ζωή και η ουσία της!

💮

Και τώρα, διαβαίνοντας τα χρόνια της κλιμακτηρίου,
(μιας πρόωρης κλιμακτηρίου, αλλά τι να κάνουμε; 
Κάποια πράγματα είναι όπως το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σου:
Δεν είναι στο χέρι σου! ☺)
που θα περίμενε κανείς μια κατάθλιψη
μια κάποια μελαγχολία τουλάχιστον,
εγώ νιώθω ότι ζω το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου:
την μπλε περίοδο!
Εκείνο το μπλε της θάλασσας, το καθαρό, το ήσυχο,
 που σε κάνει να γαληνεύεις.
Που πλατζουρίζεις ανέμελα και δεν θες να τελειώσει η μέρα.
Νοιάζομαι για τους άλλους, όπως πάντα, ίσως και περισσότερο, 
σε υγιή όμως πλαίσια,
μα κυρίως νοιάζομαι για μένα!
Με νταντεύω και με καλομαθαίνω σε κάθε ευκαιρία.
Με ταΐζω διαρκώς ψυχική τροφή, πράγματα που μου είχαν λείψει,
όπως το να μην κάνω τίποτα κάποιες φορές -δεν είναι δα κι έγκλημα!-
γιατί ξέρω πως τα δύσκολα μπροστά είναι.
Όχι πίσω.
Η ζωή είναι γεμάτη απώλειες.
Κι όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνουν και οι άλλοι, 
οι δικοί σου άνθρωποι, 
και κάποια στιγμή θα έρθει η στιγμή που θα τους χάσεις.
Για αυτό και νιώθω την ανάγκη να είμαι δίπλα τους, 
να τους χορτάσω μα και να τους ξελαφρώσω, όσο μπορώ.
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής που πριν 47 χρόνια με έφεραν στη ζωή
και που βοήθησαν στο βαθμό που μπορούσαν, στο να γίνω αυτή που είμαι.

Πέρυσι τέτοια μέρα αφιέρωνα την γενέθλια ανάρτησή μου 
στο ένα από τα δύο λατρεμένα μου ανίψια, 
που γλίτωσε, σαν από θαύμα, σε ατύχημα με τη μηχανή του.
Φέτος, θέλω να την αφιερώσω στους αγαπημένους μου γονείς,
που ακόμα αγωνίζονται και νοιάζονται για μένα,
και να τους ευχαριστήσω, για όλες εκείνες τις αρχές που μου έδωσαν,
για τα όρια μέσα στα οποία με μεγάλωσαν, και για τις στερήσεις ακόμα,
(ναι, ναι και για τις στερήσεις!!!)
γιατί με έμαθαν έτσι να εκτιμώ! 
Να νιώθω ευγνωμοσύνη.
Και δεν υπάρχει για μένα χειρότερο από το να μην αισθάνεσαι 
ευγνώμων και μόνο που αναπνέεις!

Είμαι η Αριστέα και σήμερα γιορτάζω, ήσυχα κι απλά.
Από σαματάδες χόρτασα!
[εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ]

εδώ δεν μπόρεσα να αντισταθώ!

🎁 
υγ: Τα κεραστικά μου την Κυριακή, 
με κλήρωση, όπως πάντα! 
📦