23ο Συμπόσιο Ποίησης ~Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ! 

Φίλοι και φίλες του Συμποσίου.

Ο Θάνατος σας πάει πολύ!

Θα το διαπιστώσετε, καθώς θα τριγυρίζετε στις αναρτήσεις

του 23ου Συμποσίου Ποίησης,

του θανατερού, όπως το ονόμασα, Συμποσίου,

που περιλαμβάνει τις πολλές, διαφορετικές και υπέροχες 

συμμετοχές σας.

Αυθαίρετα -όπως πάντα άλλωστε ☺- αποφασίστηκε να έχει νέο αέρα 

και τρόπο βαθμολόγησης τούτο το Συμπόσιο,

κι ελπίζω όλα να πάνε καλά και να τις κρατήσουμε αυτές τις αλλαγές.

Σας ζητήθηκε να γράψτε για τον θάνατο,

κυριολεκτικά ή μεταφορικά,

χρησιμοποιώντας ελεύθερα 

τη λέξη Θάνατο

το ρήμα πεθαίνω, (σε όποιο χρόνο, πρόσωπο, αριθμό θέλετε)

τη μετοχή/επίθετο πεθαμένος-η-ο,

ή το επίθετο νεκρός-ή-ό

 ΟΛΑ ήταν ανοιχτά.

Κάτι απ' όλα αυτά. Όχι όλα!

Και θέλησα να πέσουν στο τραπέζι, με ελεύθερη την έμπνευση,
σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο, ή χαϊκού,
σοβαρά ή χιουμοριστικά,

η επιλογή, όπως πάντα, θα ήταν δική σας.

Και εσείς, πιστέψτε με 
ξεπεράσατε κατά πολύ τις προσδοκίες μου!

Σας θερμοπαρακαλώ: 
➤Μην τρομάξετε 
 με τον όγκο κάποιων συμμετοχών.

➤Μην λιποψυχήσετε ! Φθάστε ως το τέλος!

➤Νιώστε τον πόνο του ποιητή
καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...
➤Ψηφίστε όπως πάντα με τα δικά σας κριτήρια. Δεν πειράζει.
Δεν είναι κάποιος πανελλήνιος διαγωνισμός.
Ένα δρώμενο είναι για να περνάμε όμορφα.
Να διαβάζουμε δυνατές στιγμές φίλων!
➤Πάρτε ανάσες. Θα σας χρειαστούν!

⤋

Ξαναγυρίστε.
Απολαύστε.
Συγκινηθείτε.
Στο τέλος, τυπικά και μόνο, δώστε τις ψήφους σας. 

Γνωρίζω τις δυσκολίες και σας νιώθω.
Πάρτε το χρόνο σας!
Η αξιολόγηση γίνεται για τη χαρά της διαδικασίας και σύμφωνα με την
υποκειμενική άποψη των φίλων που βαθμολογούν.

Ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ τους φίλους, 
παλιούς και νέους,
που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αλλά και όλους
όσοι θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.

29
μονές συμμετοχές!
Δεν το ζω, δεν υπάρχει!!!

◙
Τα 29 ποιήματα τα μοίρασα, σε 3 αναρτήσεις. 

Η μετάβαση σε κάθε μία, διευκολύνεται με συνδέσμους! 
Μια φωτογραφία, όπως πάντα, συνοδεύει κάθε ποίημα.
Όσες φωτογραφίες έχουν συνδέσμους, αυτοί φαίνονται με το 
πέρασμα του ποντικιού πάνω στην κάθε μία.
◙

Και σε αυτό το Συμπόσιο έκανα κλήρωση 
για τη σειρά "εμφάνισης" των συμμετοχών. 
Η κλήρωση έγινε μετά το πέρας της προθεσμίας, με τη βοήθεια του
RANDOM.ORG (List Randomizer)
και τα αποτελέσματα μου έδωσαν την παρακάτω σειρά:

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ

Αυτή τη φορά, η βαθμολόγηση αλλάζει:

Έχετε στο σύνολο 10 βαθμούς στα χέρια σας:
3,2,1,1,1,1,1

Υποχρεωτικά και όλους τους βαθμούς.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους 5 άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Γλεντήστε το!

Επίσης, 
Ενεργοποιήθηκε ο μετριασμός των σχολίων.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΑΘΕΑΤΑ
ΩΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΡΟΥΣ.

8 και 1 λεπτό, το βράδυ της Πέμπτης, θα αρχίσω 
να εμφανίζω σιγά-σιγά τα σχόλια,
κρατώντας την αγωνία σας στο φουλ!
Το πότε ακριβώς θα τελειώσω τη διαδικασία, δεν σας το 
αποκαλύπτω! 
☺

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 
Μ. Πέμπτη, 25 Απριλίου, στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

Παρασκευή 26/04

θα έχουμε τη γιορτή λήξης 

και την ανακοίνωση του μεγάλου νικητή ,

ο οποίος παίρνει, όπως πάντα, ένα δωράκι από τα χεράκια μου.

Αφήνετε το σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.
Όλοι όσοι συμμετέχουν βαθμολογούν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Οι δημιουργοί χαίρονται με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή, αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.

Θυμίζω:

Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.

Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs (ή τους άστεγους φίλους) με τα οποία/ους

έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 

Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε

(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων

του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).

Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους,

μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Συμμετέχουν πάντα, είτε στη δημιουργία, είτε στη βαθμολόγηση, 

μόνο φίλοι αναγνώστες.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Ουφ!

Νομίζω ότι τα'πα όλα!

Καλή σας ανάγνωση.

Αριστέα

1. Μνήμη

Μνήμη, που σπας τις αλυσίδες των σκέψεων

Μνήμη, που ντύνεις τη γύμνια των μορφών

Μνήμη, που προστάζεις τα τριζόνια των αγρών

Μνήμη, που βουλιάζεις τα πλοία των αναστεναγμών

Κρεμάς στα δέντρα, τις βρεγμένες τις φωτογραφίες

Γεμίζεις μʼ ίσκιους, τα ξεροπήγαδα και μʼ οπτασίες

Λουτρά σιωπής και μοναξιάς, κρύβʼ η φωνή σου

στενά σοκάκια και λαβυρίνθους, είν* το καστρί σου

Τα κυπαρίσσια τα βάφεις πορφυρά, με τις φτερούγες σου

Τα ακρογιάλια γαλανά, με πεφταστέρια τʼ ουρανού

Μαύρα κοπάδια, απ' τα πουλιά της θλίψης και του θανάτου

Λευκά τα κρίνα, πάνω στο δέρμα του βρέφους, του μυρωδάτου

Μνήμη, που ράβεις της ψυχής τη τέλεια πανοπλία

Μνήμη, που ψηλαφίζοντας, μετάξι ξετυλίγεις

Μνήμη, που γράφεις με μυαλόπετρες, ασέλιδα βιβλία

Μνήμη, που με τους δείκτες ρολογιών, το πόνο τονε πνίγεις

2. Χαμένη ευκαιρία

Σκέφτηκες ποτέ

ότι μια στροφή

για χρόνια φυλούσε κρυφά το πεπρωμένο;

Ήξερε κι ανέμενε

την ιερή στιγμή.

Λευκές στιγμές η ζωή κι ο θάνατος .

Άρχοντας μέγας, μωρό μου, σαν εκείνη.

Αυτός έχει πάντα γνώση.

Εσύ;

Δάκρυα πικρά οι στάλες τ’ ουρανού αυλακώνουν τα μάγουλα.

Για το αύριο που δεν ήρθε.

Μετέωρο το χέρι στη δίνη του χρόνου

για το άγγιγμα που δεν κάλυψε το κενό.

Θάνατος κάθε χαμένη ευκαιρία.

Η ψυχή και η αλήθεια ανταμώθηκαν;

Την πολυπόθητη «σωστή» στιγμή τους έδωσες κάρτα ελευθέρας;

Ξεδίπλωσαν τα φύλλα τους μ’ απλότητα, ίσως και πόνο;

Στη θέα της τρομάζει κανείς πιότερο κι απ’ τα σκοτάδια του Άρχοντα.

Δίκαιη η λύπη κι η μετάνοια.

Πρόλαβες το φιλί πριν την αναχώρηση;

Ξέρεις, ο Άρχοντας έχει πάθος με τις λέξεις από άλφα.

Εκστασιάζεται με την άγνοια, την απώλεια, την απουσία, την ακαμψία.

Φοβάται μόνο την αναγέννηση και τις πεταλούδες.

Θυμάσαι;

Σαν το γοητευτικό «κλικ» μιας αναμνηστικής φωτογραφίας

στον ρυθμό των blues.

3. Άδωνις

Είχα ένα σκύλο κάποτε.

Άδωνη τον εφώναζα κι ας ήταν κακομούτσουνος.

Καλόβολος, καλότροπος κι υπάκουος.

Δεν μου έκανε ποτέ του ακαθαρσίες μες το σπίτι.

Με καλωσόριζε, με έγλειφε και με παρηγορούσε.

Μια Κυριακή, συνάντησε το θάνατο.

Λυτρώθηκε. 

Ποιος την αντέχει την υποταγή και την ανελευθερία; 

4. Ο άγγελός μου

Απόψε ξανά

ήρθες στο όνειρό μου.

Με αγκάλιασες.

Είδα το δάκρυ.

Τα μάτια σου να λάμπουν

στο σκοτάδι σου.

Με είπες «ζωή»,

ανάσα και γυναίκα.

Βασίλισσά σου.

Χαμογέλασα.

Ένιωσα το χάδι σου,

αναρίγησα.

Και ξημέρωσε.

Το στερνό σου αντίο

στη θύμησή μου.

Μονάχα πίκρα.

Γιατί να είναι ψέμα;

Δεν είσαι εδώ.

Έμεινα μόνη.

Νεκρός ο άγγελός μου.

Κι εγώ εδώ.

Δεν θα ξανάρθουν

οι μαγικές στιγμές μας.

Ανήκουν στο χθες.

Φαντασίωση.

Μόνο αυτό έχω πια.

Μόνο έτσι ζω.

Μα είναι Πάσχα.

Προσμένω Ανάσταση.

Έλα, μην αργείς.

5.Του στερνού σου ταξιδιού η μεγάλη νύχτα

Πόσα βήματά σου τρεμοστέναξαν στο διάβα του χρόνου.

Λες και η ζωή, σου έταξε ένα μαυροπόρφυρο ταξίδι στους αναστεναγμούς της.

Σαν οι μοίρες, εκείνη την ώρα που γλυκοχάραξε η πρώτη αυγή στα μάτια σου

να ζωγράφισαν πάνω σου τα δικά τους ξόρκια.

Ριγμένος αχόρταγα στο φέγγος της, άπλωσες με τα στιβαρά σου χέρια τα όνειρά σου.

Στης βιοπάλης στενάζοντας τα απομεσήμερα ακούμπησες τον ιδρώτα σου.

Όμορφα, απλά, σαν το γήτεμα της πρώτης νιότης σιγοκυλούσαν στο αίμα σου.

Αξίες, ιδανικά, οράματα, φλόγα και φέγγος. Όλα στη ματιά σου, στης λαλιάς σου

την απαλόθερμη ηχώ. Οι φράσεις της απαίτησης, της διεκδίκησης ο κόσμος.

Και να που πρώιμα άγουρος ο πρώτος έρωτάς σου.

Μεγάλο το ταξίδι του, αφηνιασμένιο άτι.

Εκεί κι ο πρώτος σου καρπός, η πρώτη σου η κόρη.

Που να’ βρει άραγες τη διάταξη η ράγα της ζωής σου;

σε ποιο συρμό να φορτωθεί; Σε ποιο ταξίδι να κυλίσει;

Αμάχη δύσκολη, πικρή, τον χωρισμό τον έφερε στου δρόμου σου καρτέρι.

Όμως, οι Μοίρες έγνεθαν ιστό,στης στράτας σου τη ρότα,

ήρθαν απρόσκλητα ξανά του έρωτα τα βέλη,

φέγγος καινούργιο δυνατό να δώσουν στην καρδιά σου.

Και ήρθε εκείνη, όμορφη, ζεστόχρωμη καρδιά

ασάλευτα αισθήματα και πάλι να ξυπνήσει.

Και να σωπάσει θέλησε της πίκρας σου τα λόγια.

Εκείνη! Αφροσταλίδα όμορφη, με το γλυκό το πρόσωπο και τ’ άλικα τα χείλη.

Μια αγκαλιά γεμάτη φως αλάργα να σε πάρουνε στο νέο σου ταξίδι.

Μια ολόθερμη αγάπη, ένας έρωτας να κρυφοζεί παντού σε κάθε ρούγα της ζωής.

Κυνηγημένος! Αδιέξοδος! Απ όλους και με όλα. Καταδικασμένος απ τις κενές

ψυχές μιας άδειας ηθικής.

Μολύβι, βαρυστέναγος ο Θάνατος κατηφορίζει.

Στην ώρα εκείνη της ζωής της, την πιο μεγάλη,

μες στα μαβιά του χέρια άρπαγας χωρίς σκέψη καμία,

στου Άδη τις μαβιές αυλές τη νιότη της κουρσεύει.

Πως γίνεται η αγάπη κάδρο ακίνητο κι ανέκφραστο να γίνει;

Πως είναι ο θάνατος να παίρνει τη ζωή σου;

Πως είναι εκείνη η ρόδινη αγκαλιά ανάμνηση να γίνει;

Το παιδί σου. Το φέγγος της αγάπης σας,

Η ζεστόχρωμη ανάσα της, της αγκαλιάς ο πόθος.

Και στη δική σου την καρδιά το απάνεμο λιμάνι.

Σε εκείνο οι στερνές σου εικόνες, της σκέψης σου οι προσμονές,

του λογισμού σου οι ορισμοί για τις μεγάλες ώρες.

Όμως οι μοίρες οι παράξενες, όριζαν τα δικά τους.

Και το δικό τους γέλιο ύστερο, στο μέλλον ακουμπούσαν

λες και εκείνες έγνεθαν του δρόμου σου το διάβα.

Κρυφογελούσαν ένοχα στης σκέψης σου τον πόθο.

Και σαν εκεί, ο Θάνατος ήρθε με τη σκιά του

καρτέρι να στήσει ατέρμονο στης ζήσης σου το χρόνο,

χρωμάτισε τη νύχτα που όρισε στερνό σου το ταξίδι.

Μια νύχτα μολυβόμαβια στου φεγγαριού τη θλίψη.

Και δες στην απονύχτερη αίσθηση της τελευταίας ματιάς σου,

ω στην ώρα τούτη που αποζητάς την ύστατη τη σμίξη

μες στο θολό σου όνειρο τη μορφή του γιου σου καρτεράς τα μάτια σου να κλείσει.

Πόθος ύστατος, για της ζωής σου το δείλι εκφρασμένος.

Όμως γελασμένος εκείνος που θαρρεί πως των στιγμών

το όρισμα μπορεί να διαφεντεύει.

Πατέρα! Που να το περίμενες στου νου σου τις ορμήνιες.

Η πρώτη κόρη σου εκείνη, στη λήθη ξεχασμένη,

απ της ζωής σου την ηχώ παράμερα αφημένη.

Δικά της χέρια σφάλισαν για πάντα τη ματιά σου.

Δικό της φιλί ολόθερμο σου σφράγισε τα χείλη.

Και η δική της αγκαλιά εξόδιος στο ύστερο το τέλος.

Ενάντια στο όρισμα παλιάς της θέλησής σου.

Το γιο σου οδηγητή καρτέραγες στο μακρινό ταξίδι.

Εκείνη όμως έστερξε να σ’ αποχαιρετίσει.

Τα δύο παιδιά σου αντίκρυ σου, στης μνήμης σου το σέβας.

Κάθε που γέρνοντας τιμούν φλογόφεγγο το δείλι,

αγάπης γεννήματα και τα δυό, ευλαβικά ταγμένα

την νύχτα σου να μερέψουνε στο έσχατο ταξίδι.

6. Ἐν  ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς

Τον μαύρο ασέληνο ουρανό φωτίζουν τα άστρα. 

Ο ερημίτης μόνος στο βάθος του σπηλαίου πάνω στο ξυλοκρέβατό του. 

Το κοκκαλιάρικο χέρι ξεκουκίζει το κομποσχοίνι: 

Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον. 

Ο χειμώνας της εμπάθειας παρήλθε. 

Ο αρχάγγελος του θανάτου άπλωσε τις φτερούγες του. 

Το καντήλι ρίχνει ακόμα το φως του στο εικόνισμα.  

Στο εικόνισμα και το κέρινο πρόσωπο του ασκητή. 

Οι  γρύλοι αρχίζουν το λυπητερό τους τραγούδι: 

Μόνο η ομορφιά μετράει. Μόνο η ομορφιά μετράει. Μόνο η ομορφιά μετράει. 

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 

6 συμμετοχές.

Για τις συμμετοχές 7-17 πάτησε ►εδώ
Για τις συμμετοχές 18-29 πάτησε ►εδώ