28ο Συμπόσιο Ποίησης ~Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

 

Αγαπημένοι φίλοι μου.

Σας καλωσορίζω στο 28ο Συμπόσιο Ποίησης,

το αντιπολεμικό μας Συμπόσιο.

Για μια βδομάδα το μπλογκ βάφεται σε χρώματα πόνου, 

χρώματα θλίψης.

Αγωνία, συμπόνοια και στο βάθος κάπου να αγχνοφαίνεται 

η ανάγκη για λίγη ελπίδα. 

Η μουσική στο χαλί του μπλογκ είναι από την μίνι σειρά Chernobyl,

για όσους θελήσουν να συνοδεύσουν τα ποιήματα με την

ανάλογη ατμόσφαιρα.

Σας ζήτησα να δώσετε τη ψυχή σας και να γράψετε απλά, 

μα με λόγο μεστό και δυναμικό,

δίνοντας το αντιπολεμικό σας στίγμα.

Αυτή τη φορά δεν ήσασταν ελεύθεροι, να κινηθείτε κατά βούληση,

σε έμμετρο στίχο, ή χαϊκού,

σοβαρά ή χιουμοριστικά,

με μέτρο και ρίμα.

Ζητούσα να απέχουμε από την παράδοση ή τις φόρμες.

Και ο λόγος ήταν σοβαρός και προφανής!

Πόλεμος και στολίδια είναι για μένα κομματάκι οξύμωρο το σχήμα.

Να γράφεις για παιδάκια που χάνονται πριν ακόμα ακόμα

γευτούν τη ζωή και να ψάχνεις τη λέξη που θα κάμει 

τη ζευγαρωτή σου ρίμα;

Σας έδωσα παράδειγμα τον Μπρεχτ και την αντιπολεμική του ποίηση.

Όχι για να τον αντιγράψουμε, αλλά για να εμπνευστούμε.

Σοκάρουν τα λόγια του.

Σε δονούν!

Μπαίνεις στο πετσί του θανάτου και του πόνου, διαβάζοντας τους στίχους του.

Θεωρώ πως δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.

Ευχαριστώ θερμότατα τους φίλους που έπιασαν το ζητούμενο

και έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους!

23 φίλοι του Συμποσίου στείλατε 27 υπέροχες συμμετοχές 

(υπάρχουν τέσσερις διπλές συμμετοχές)

κάνοντας κι αυτό το Συμπόσιο να λάμπει!

Τα 27 ποιήματα τα μοίρασα αναγκαστικά αυτή τη φορά σε 

3 αναρτήσεις. 

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται με συνδέσμους! 
Μια φωτογραφία, όπως πάντα, συνοδεύει κάθε ποίημα.
Όσες φωτογραφίες έχουν συνδέσμους, αυτοί φαίνονται με το 
πέρασμα του ποντικιού πάνω στην κάθε μία.
◙

Για τη σειρά "εμφάνισης" των συμμετοχών, όπως έχει καθιερωθεί,
πραγματοποιήθηκε κλήρωση,
μετά το πέρας της προθεσμίας, με τη βοήθεια του
RANDOM.ORG (List Randomizer)
και τα αποτελέσματα μου έδωσαν την παρακάτω σειρά:

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ

Κι αυτή τη φορά, κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχετε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιήστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους τρεις άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 

Πέμπτη, 14 Απριλίου, στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

Παρασκευή 15/04

θα έχουμε τη γιορτή λήξης 

και την ανακοίνωση του μεγάλου νικητή ,

ο οποίος παίρνει όπως πάντα ένα δωράκι από τα χεράκια μου.

Όλοι όσοι συμμετέχουν βαθμολογούν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Οι δημιουργοί χαίρονται με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή, 

αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.

💢

Να σας ζητήσω κάτι τελευταίο;

Εφόσον τα σχόλια με βαθμολογίες είναι κλειστά, αν θέλετε,

γράψτε για όσα σας άρεσαν πολύ και δεν μπορέσατε να δώσετε βαθμό.

Οι φίλοι θα χαρούν με ένα σας σχόλιο.

Εγώ σχολιάζω πάντα όλες τις συμμετοχές που λαμβάνω. 

Ξέρετε ότι δεν είμαι διεκπαιρεωτική.

Το κάνω με την ψυχή μου.

Είναι όμορφο να βρίσκεις έναν καλό λόγο 

για την προσπάθεια του άλλου.

Το έχουν κάνει στο παρελθόν φίλοι-μπλόγκερς 

και νιώθω υπέροχα όταν βρίσκω τέτοια σχόλια.

Θυμίζω:

Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.

Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs (ή τους άστεγους φίλους) με τα οποία/ους

έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 

Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε

(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων

του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).

Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους,

μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Συμμετέχουν πάντα, είτε στη δημιουργία, είτε στη βαθμολόγηση, 

μόνο φίλοι αναγνώστες.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

💢

Σας αφήνω να συγκινηθείτε κι εσείς!

Καλή σας ανάγνωση!

@ριστέα

1.Αίνιγμα

Τα μικρά παιδιά, που έπαιξαν όλη μέρα

απόκαμαν στα κρεβατάκια τους.

Ακριβώς την στιγμή

που βυθίζονται στον ύπνο 

κάποιος δεν λογάριασε το όνειρο.

Τι ανόητο,

ξαφνικά για να εισβάλλει ο πόλεμος,

ανοίγουν τόσα παράθυρα 

ώστε δεν μένει τοίχος να ακουμπήσουν

τα μικρά παιδιά.

Επιμένουν οι άξονες στην ασυμμετρία τους,

δύσκολη ισορροπία.

Μέσα από στρόβιλους

εμπιστεύεσαι το αίνιγμα της ζωής και του θανάτου.

Η φωτιά μεταστρέφεται σε στεναγμό,

η σμίκρυνση σε αιωνιότητα.

Έπειτα ο άνθρακας συμμετρικός, ανενεργός.

Το πιο απλό πράγμα του κόσμου 

είναι να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς

είναι η αλήθεια, που δεν συνέβη ποτέ.

Ποιος ξέρει,

ο πατέρας θα πιάσει από το χέρι το παιδί του 

σε μυστικό περίπατο στη θάλασσα.

2. Κρίμα

Μια γλώσσα που δε ξέρω
Μα το ‘φέρε η ζωή να μάθω
Δεν την ήξερα, μα αναγκάστηκα
Γιατί άλλος αποκτά όνομα
Κι άλλος εκτέλεση με βάφτιση
Σε συντρίμμια από βολίδες
Παρελθόν, παρόν 
και ονειροπόλο μέλλον
Για ελπίδες ανυπάκουες
Με φόβο καμωμένες
Τι είμαι, τι έχω, τι μπορώ;
Τι μου δίνετε, ρε σεις;
Τι έχω;
Μια σκυτάλη, ματωμένη είναι
Τι να την κάνω; Τι με κάνετε να μπορώ;
Για ένα μέλλον δίχως όνειρα,
Για όνειρα με σπασμένη ελπίδα.
Κρίμα τα νιάτα μας και τη σοφία σας
Κρίμα το «εμείς» από ψέμα δικό σας
Κρίμα σ’ εμάς, με στερημένο το μέλλον μας 
Κρίμα για μας, που λησμονήσαμε το παρελθόν σας

3. Η τελευταία λέξη

Γη αλλότρια. Απόγευμα μετά από μια βδομάδα.
Κάθισμα ένα παλιό τσίγκινο κουτί.
έξω απ’ τη σκηνή, στην άκρη του καταυλισμού.
Θυμάται η Anya την πατρίδα.
Όλα ήταν όμορφα την Άνοιξη,
όπως δεν ήταν ποτέ
κι αλίμονο, ούτε ποτέ θα γίνουν.
Ακόμη κι αν τελείωνε ο πόλεμος,
με κάποια επιείκια στους ηττημένους,
δε γίνεται να ξεχάσω
τον φόβο του πολέμου,
τον αντίλαλο απ’ το θρήνο,
τη γη που έτρεμε απ’ τις οβίδες,
τον αέρα που μύριζε μπαρούτι,
τις οιμωγές απ’ τις σειρήνες
και την κλαγγή των όπλων.

Περπάτησα μέσα στη νύχτα,
χωρίς να ξέρω για πού.
Τα πόδια κόλλαγαν στη λάσπη.
Τα μάτια κουρασμένα
δε έβλεπαν, παρά τις αναμνήσεις.
Σε ξέσκιζαν,
πιο δυνατές απ’ τη φωτιά πολέμου.
Μ’ αυτές οδοιπορούσα. Φοβόμουν.
Βαριά η σιωπή.
Συλλογιζόμουν αυτούς που μείναν πίσω.
Η μάνα κι ο πατέρας,
άταφοι κι οι δύο.
Κανένα πένθιμο τραγούδι.
Ένα δάκρυ μόνο για σάβανο
και για καντήλι τ’ άστρο τ’ αποσπερίτη.
Ψυχές στους τέσσερις ανέμους
σκορπισμένες στα χαλάσματα,
βιασμένες απ’ τ’ άδικο.
Φιλόξενη η χώρα που μας δέχτηκε,
δε λέω, μα δεν είναι όπως το σπίτι,
εξορία είναι.
Κι οι δρόμοι της περιπλάνησης
ατέλειωτοι θα ναι.
Όμως μέσα απ’ τον πόνο και το θάνατο
την τελευταία λέξη δεν την είπαμε ακόμα. 

4. Είναι ζεστά εδώ μέσα

Είναι ζεστά εδώ μέσα.

Άκουγα την καρδιά σου να χτυπά χαρούμενα.

Μια κουκιδίτσα ήμουν. 

Κολυμπούσα, έκανα τούμπες.

Η πρώτη σου επαφή μαζί μου, ασπρόμαυρη.

Άνοιξες γεμάτη απορία τα μάτια σου.

Σαν να σου μοιάζω, είπες και γέλασες γεμάτη ευτυχία. 

Ένιωθα τα χέρια σου να με αγκαλιάζουν, όταν με νανούριζες γλυκά.

Είναι ζεστά εδώ μέσα.

Σε άκουγα που μου έλεγες πως θα ερχόμουν σε έναν όμορφο κόσμο,

γεμάτο χρώματα.

Άρχισα να μεγαλώνω και να ανυπομονώ να γνωρίσω 

ό,τι όμορφο μου περιέγραφες.

Κόντευε ο καιρός.

Ξαφνικά, ένιωσα  μέσα στις φλέβες σου τον φόβο.

Δεν το ήξερα αυτό το συναίσθημα.

Δεν μου άρεσε καθόλου.

Άκουγα πολλούς άσκημους θορύβους.

Τι ήταν όλα αυτά;

Γιατί σταμάτησες να είσαι χαρούμενη;

Τι γίνεται εκεί έξω;

Δεν θέλω να έρθω στον κόσμο.

Είναι ζεστά εδώ μέσα!

Φοβάμαι μαμά! 

5. Άδεια κούνια

Πέρα δώθε-πέρα δώθε, πολύ μουντό αυτό το απόγευμα

Που είναι τα παιδιά; Ο Βιτάλι, η Αλεξία, ο Όλεγκ;

Πέρα δώθε-πέρα δώθε, περίεργοι θόρυβοι ακούγονται

Με ξέχασαν άραγε; Εμένα που τους πήγαινα ψηλά;

Πέρα δώθε- πέρα δώθε, σκοτείνιασε ο ουρανός

Γιατί ακούγονται κραυγές;

Πέρα δώθε-πέρα δώθε, ακούω μπότες να χτυπάνε

Γιατί χάθηκε ο ήλιος;

Πέρα δώθε-πέρα δώθε, νιώθω μισή έτσι αδειανή που είμαι

Παιδιά είναι αυτά που κλαίνε;

Πέρα δώθε-πέρα δώθε, μυρίζει θάνατος τριγύρω

Όλεγκ, Βιτάλι, Αλεξία, έι παιδιά, γιατί είστε ψηλά;

Μόνο εγώ σας πήγαινα εκεί...

6.Τότε δεν συναντηθήκαμε...

Και ρώτησε ο Γέροντας Αρχιερέας
τον γέροντα Αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης
«Τώρα που ο χρόνος του βίου σου λιγοστεύει
είσαι έτοιμος..»

Και απάντηση πήρε..

Όταν στα 19 σου χρόνια παίρνεις το όπλο
να πολεμήσεις για τη πατρίδα σου
Ξέρεις ότι οι σφαίρες θα σφυρίζουν δίπλα σου
Ξέρεις ότι εκεί που πατάς είναι παγίδα
Ξέρεις ότι ο ουρανός είναι σκοτεινιασμένος
Ξέρεις ότι το νερό στη πηγή είναι δηλητηριασμένο
Ξέρεις ότι ο ύπνος σημαίνει θάνατος
Ξέρεις ότι ο θάνατος είναι στο δρόμο..
Απλά, δεν έτυχε να συναντηθούμε τότε..

Και δίκαιο ήταν.
Είχα και εγώ όνειρα
Να ζήσω Ελεύθερα
Να βρω το ταίρι μου, να χορέψω, να μεθύσω,
να ακούσω τα πουλιά να κελαηδάνε
και τα λουλούδια να ανθίζουν..
Και τα λίγα αυτά τα έβλεπα τόσα πολλά..
Με αυτά έζησα και ας τα λένε κάποιοι φτωχικά...

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 6 συμμετοχές.

Για τις συμμετοχές 7-18 πάτησε ►εδώ

Για τις συμμετοχές 19-27 πάτησε ►εδώ