19. Τα δάκρυα της μάνας
Κρύο στο καταφύγιο!
Τα καυτά δάκρυα της μάνας
ατμούς σκορπούν και μας ζεσταίνουν.
Σφιχταγκαλιασμένα σώματα καρδιοχτυπούν και ελπίζουν!
Πόνος στο καταφύγιο!
Τα νύχια της μάνας μαύρα γίνηκαν
χώμα πηχτό, σκεπάζει το παιδί της!
Άδειες αγκαλιές κατάρες ξεστομίζουν !
Φόβος στο καταφύγιο!
Ο ήχος της σειρήνας του πολέμου
προλογεί το θάνατο κι άλλων ονείρων
Μικρά παιδιά, οι εκρήξεις των βομβών πανικοβάλλουν!
Τα δάκρυα της μάνας εκλιπαρούν...
"Αφήστε την άνοιξη να 'ρθει!
Το χώμα οργώθηκε από τάφους και βόμβες
Δεν υπάρχει χώρος για λουλούδια''
Μα ο πόλεμος λαίμαργος είναι!
Τα δάκρυα της μάνας
λυγμοί γίνονται
πώς, την πείνα των παιδιών να ξεγελάσουν
Οι χορτασμένοι ταγοί
ζητούν των πεινασμένων τη θυσία
Μα ο πόλεμος ανθρωποφάγος είναι!
20. Μισώ
"Τον πόλεμο μισώ και απ΄την ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να με 'χες πάρει αγκαλιά
Το ξέρω σου ζητώ παρά πολλά..."
"Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις"
Νικόλας Άσιμος
Μισώ την μυρωδιά του
Τον τρόπο που βρωμάει η σάρκα του
Μισώ τους ήχους του
Τον τρόπο που ακούγονται τα ουρλιαχτά του
Μισώ την μοναξιά του
Τον τρόπο που χωρίζει τους ανθρώπους
Μισώ την ασχήμια του
Τον τρόπο που γελάει με το θανατικό του
Μισώ την δύναμη του
Τον τρόπο που επιβάλλεται στις ζωές μας
Μισώ το θράσος του
Τον τρόπο που σκοτώνει τα παιδιά
21. Εν αμαρτίαις
Χαίρε, η εν πολλαίς αμαρτίαις φωνή,
Που υμνεί την ειρήνη καθώς
Την σφαγιάζει
Υψώνοντας σύνορα και τράπεζες.
Χαίρε, η εν πολλαίς αμαρτίαις κοινωνία,
Που υψώνει τον λίθο δικάζοντας
Τον εαυτό της
Αίτιο πάντα του τύπου των ήλων.
Χαίρε, το ηφαίστειο της απληστίας,
Που εκρήγνυται ξερνώντας πόλεμους
Τι, πρώτη φορά τ' ακούς;
Νόμιζες πάντα θα καίει άλλες πόρτες;
Χαίρε η πίσσα της υποκρισίας,
Που στρώνει το δρόμο του ατομισμού.
Μην πεις πως δεν ήξερες
Τεκμήριο η μαυρίλα που αφήνεις στο διάβα σου.
Δες,
Οι τόσες μάχες που δεν δώσαμε
Για να σώσουμε την παιδικότητά μας
Οι τόσες σιωπές που δεν φύλαξαν
Την κατατρεγμένη αθωότητα
Πού έχουν οδηγήσει...
22. Θα γυρίσουμε;
Δεν θέλω να φύγω από το σπίτι μου.
Που να πάω;
Τί να πάρω μαζί μου;
Τί χωράει ένας σάκος;
Δύο ρούχα, μια αλλαξιά;
Και μετά;
Που θα αφήσω το πιάνο μου, το καβαλέτο μου, τις μπογιές μου;
Πώς θα ζήσω μετά χωρίς αυτά;
Θα αρχίσουμε λες από την αρχή.
Ποια αρχή;
Γιατί;
Δεν θέλω να φύγω.
Άσε να πάρω κάτι μαζί μου, μη κλείνεις το σάκο.
Άσε με να πάρω τις φωτογραφίες μας.
Τις παιδικές, με τους γονείς και τους παππούδες μας.
Αφήνουμε τους τάφους τους, ας μην αφήσουμε και τις φωτογραφίες τους.
Θα γυρίσουμε; Δεν μου λες τίποτα.
Τους θέλω μαζί μου, να μη ξεχάσω τα πρόσωπα τους.
Περίμενε και κάτι ακόμα.
Άνοιξε τα κλουβιά κι ελευθέρωσε τα καναρίνια.
Ας πετάξουν κι αυτά μακριά, μακριά από τον πόλεμο.
Αυτά τουλάχιστον δεν θέλουν να πάρουν κάτι μαζί τους.
Θα φροντίσει ο Θεός γιαυτά.
Εμάς μας ξέχασε και δεν ρωτάω γιατί.
Κλείσε το σάκο.
Θα γυρίσουμε;
23. Δύστυχε εσύ
Δύστυχε εσύ, που σούλαχε ο ρόλος του στρατιώτη,
γρανάζι αναλώσιμο, στη θέληση των λίγων.
Όπλο στα χέρια σου έβαλαν, αδέλφια να σκοτώσεις.
Να σκέφτεσαι πρέπει καλά, σκανδάλη πριν πατήσεις.
Αυτόν που λες εσύ εχθρό έχει κι εκείνος μάνα,
Έχει γυναίκα και παιδιά, όνειρα σαν και σένα.
Ο ίδιος ήλιος τον ξυπνά, ίδια και η σελήνη
που και των δυο τον κάματο της μέρας ξαποσταίνει.
Κι εκείνος σαν και σένανε διψά για ηρεμία.
Διψά για ειρήνη και χαρά, τραγούδια και παρέες.
Για άκου του νανουρίσματος τα λόγια όλο γλύκα,
που με απορίας δύναμη η μάνα τραγουδάει,
εκεί στα καταφύγια κρυμμένη από τις βόμβες.
Με κόπο βγαίνει η φωνή, την έσβησε η πείνα,
ο φόβος και ο θάνατος που όλο και πλησιάζει.
Και ενώ το αθώο της παιδί, στην αγκαλιά κοιμίζει
του τραγουδιού οι νότες του, παλεύει να σκεπάσουν
το δυνατό το βουητό σαν πέφτουν οι οβίδες
που μετατρέπουν στη στιγμή σ’ ερείπια την πλάση.
Η αγωνία άπονα στραγγίζει τη ψυχή της.
Οι δόλιοι οι οικείοι της είν’ στη ζωή ακόμα;
Κατάρα για όσους άσπλαχνα τα νήματα κινούνε,
αδιαφορούν για τη ζωή, την ήρεμη γαλήνη,
Τα απλά τα όνειρα λαών, που εξωθούνται στ’ άκρα.
Σβήνουν χαμόγελα παιδιών. Μόνος σκοπός το κέρδος.
Οι θρόνοι που καθίσανε, κι αυτοί κι οι αυλικοί τους,
για να ρουφάνε άπληστα τα αγαθά του κόσμου,
δεν το θωρούν πώς σείονται απ’ τον σωρό πτωμάτων;
Ξύπνα στρατιώτη φουκαρά, ξεδιάλυνε στο νου σου,
πως έχεις πιότερα κοινά με τους λαούς του κόσμου,
απ’ ότι τα αρπακτικά άπληστες διαμάχες.
Με θράσος και με ψέματα τις κόντρες τις βαφτίζουν
Λύπη για τους φτωχούς λαούς κι Απονομή Δικαίου.
Βάλε φραγμό στα θέλω τους και γείρε στο παιδί σου
που λίγο ξεγελάστηκε και αφέθηκε στον ύπνο
Χάδι απαλό απόθεσε στ’ άμοιρο κεφαλάκι
Συγγνώμη ψιθυρίζοντας για τη ζωή ετούτη,
που και εσύ συντέλεσες, κτήνη να την μολύνουν.
24. ...για πείτε μου κι εμένα...
Ποια είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας;
Όταν σκοτώνουν οι ναζί;
Όταν σκοτώνει ο δικτάτωρ;
Όταν σκοτώνουν οι δημοκράτες;
Λάθη λάθη λάθη
με χρονολογική σειρά
Μα τίποτα δε μάθατε τόσα χρόνια
στα σχολειά;
Τα πρόσωπα αλλάζουν των ισχυρών
-ανάθεμα τις μοίρες μας-
ηλίθιων αλαζόνων
κύκλους κάνει η Ιστορία κύκλους!
για ποια σωστή μιλάτε πλευρά;
25, Ξεριζωμός
Ο πρώτος ξεριζωμός, η μήτρα
τελευταίος, ο πόλεμος
πρώτα, πήραν φωτιά τα σπίτια
ύστερα οι άνθρωποι
οι νεκροί δεν μεγαλώνουν
πέφτουν στο χώμα, σπάνε σε σκόνη
επιστρέφουν στη μήτρα
τρέχουν να γυρίσουν
σέρνονται, εκλιπαρούν
πεθαίνουν
Κάποιος μίλησε για ειρήνη
ο πόλεμος είναι κοντά
Κοιτούν τη σκιά που σκέπασε τον ήλιο
μαθαίνουν να πληγώνουν, κομματιάζονται
δάκρυα σκίζουν τις θάλασσες
χαμηλώνουν το βλέμμα, ανοίγουν τα χέρια σε ανάταση και καρτερούν
έναν γρήγορο θάνατο
Η ζωή
τους ξέρασε
26. Μαμά, φοβάμαι
Φοβάμαι πολύ.
Ο μπαμπάς χτες έφυγε. Πού πήγε;
Μαμά, μου είπες να μη φοβάμαι. Αλλά σε βλέπω τώρα να κλαις, να με κρατάς αγκαλιά και να τρέχεις. Που με πας;
Μαμά, τι είναι αυτοί οι θόρυβοι που ακούγονται και προκαλούν σεισμό;
Χτες βράδυ άκουσα τη γειτόνισσά μας να ουρλιάζει και να λέει πως θα πεθάνουμε. Αλήθεια είναι;
Δεν ξέρω τι γίνεται. Έχω καταλάβει όμως τι σημαίνει ότι κάποιος θα πεθάνει.
Εγώ θέλω να ζήσω.
Οι φίλοι μου θα με περιμένουν στο σχολείο αύριο.
Είπαμε θα φυτέψουμε λουλούδια στην αυλή.
Μαμά, μην τρέχεις. Με πας μακριά απ’ το σπίτι. Έχω στο δωμάτιο τους σπόρους.
Μαμά, τι θα πω στους φίλους μου όταν τους δω;
Μαμά, φοβάμαι. Βλέπω φωτιές τριγύρω. Γιατί τρέχουν όλοι; Πού πάνε; Πού πάμε;
Μαμά, σταμάτα.
Μαμά, μου έπεσε στο δρόμο το αρκουδάκι. Δε μ’ ακούς;
Μαμά, το αρκουδάκι μου...
Πώς θα κοιμηθώ το βράδυ;
27. Ειρήνη
Θα 'ρθουν πάλι οι ισχυροί της γης
και θα σου δώσουν διαβεβαιώσεις
ότι για 'σένα γίνονται όλα.
Για σένα μάχονται,
για 'σένα χτυπάει αδελφός τον αδελφό!...
Μην τους πιστέψεις,
ίχνος αλήθειας δεν θα 'χει ο λόγος τους.
Θα σε γονατίσουν,
θα ξεσκίσουν τα ρούχα σου,
θα σε βιάσουν
πάλι και πάλι...
Σπαθί και μάχαιρα
θα πέσει πάνω σου.
Θα βάψει πορφυρό
το άσπρο σου φόρεμα!
Κομμάτια θα κάνουν
το στεφάνι
στα μαλλιά σου!
Στο όνομά σου
θα χυθούν
ποταμοί αίματος...
Ο πόνος
θα ξεχυθεί
να κυριεύσει τις καρδιές...
Θα πεινάσει ο άνθρωπος
την πείνα του σώματος.
Του πνεύματος η πείνα
έρχεται από τα βάθη των αιώνων...
Ο μισθός της αμαρτίας
θα είναι ο θάνατος!
Κι εσένα
θέλησαν να σε θυσιάσουν
στο όνομά του...
Ειρήνη...
Σε ευχαριστώ πολύ που έφθασες ως εδώ.
Διάβασε ξανά και ξανά αν χρειαστεί, πριν ψηφίσεις.
Διάβασε ξανά και ξανά αν χρειαστεί, πριν ψηφίσεις.
Πάτησε ►εδώ
και μπες στην αρχική ανάρτηση για να βαθμολογήσεις.
και μπες στην αρχική ανάρτηση για να βαθμολογήσεις.