18.Ντιν νταν! Χριστούγεννα έρχονται ξανά…
Ψηλό περήφανο εμπρός μου στέκει, έλατο αστόλιστο σβησμένο και θλιμμένο.
Κάθομαι το κοιτώ και μύρια συναισθήματα εκρήγνυνται εντός μου.
Στα άδεια τα κλαδιά του νοερά κρεμάω, αλλοτινά στολίδια των παιδικών μου χρόνων.
Όνειρα από παλιά Χριστούγεννα και γέλια, κι ελπίδες που φυτεύονταν για κάθε νέο χρόνο.
Κάπου μακριά ακούω να χτυπάνε, τα καμπανάκια που τις μέρες αντίστροφα μετράνε.
Αυτά που σε ειδοποιούν, πως κάτι σπουδαίο και μεγάλο είναι να γενεί.
Ακούτε; Ντιν νταν και ντιν … 20 μέρες και ο Χριστός θα γεννηθεί.
Να γεννηθεί να κάνει τι;
Να μας διδάξει απ’ την αρχή; Το πώς θα γίνουμε άνθρωποι επιτέλους σε αυτήν τη γη;
Μας το διδάξανε από παλιά! Κι ενώ επάνω στο τραπέζι μας έλεγαν για μια τεράστια αγκαλιά, άλλα μηνύματα μας έστειλαν από την κάτω τη μεριά.
Γεμάτη οργή η δόλια η ψυχή μου! Αδύναμη η συνύπαρξη του κόσμου!
Τα πάντα βγαίνουν στο σφυρί εμπρός μου.
Παζάρι με είδη που σήμερα ‘’πουλάνε’’. Κατάντια, ξεπεσμός και βία αλυχτάνε!
Μάνα ξεπούλησε το ίδιο το παιδί της, βορά σε διεφθαρμένα ένστικτα και πάθη.
Κι η πατρική φιγούρα έχει ξεψυχήσει, χαμένη μεσ’ το βρώμικο το αλισβερίσι.
Σύζυγοι βάφουν με αίμα τη συζυγική την κλίνη, και τα παιδιά επιτήδειοι τα κάνουν κτήνη.
Όπλα σφυράνε φρενιασμενα, σκοτώνουν την ελπίδα πριν ανθίσει.
Και φωτοστέφανα φθηνά για όποιον τα επιθυμήσει.
Μαύρο σκοτάδι, και δίψα για το χρήμα, μάταιη δόξα και εφήμερη ομορφιά.
Να! Το μενού στου αιώνα το τραπέζι. Μπαξίσια κίβδηλα και ανθρωπιά καμιά.
Και όλα αυτά είν’ η μαγιά, για να ζυμώσει τη νέα τη γενιά;
Ακούτε; Ντιν νταν και ντιν … 10 ημέρες και ο Χριστός θα γεννηθεί.
Να γεννηθεί να κάνει τι;
Κι έτσι όπως γυροφέρνω τη ματιά, η ίδια η απελπισία που πονά, σπρώχνει το χέρι μου και την καρδιά, και η διαλογή αμέσως ξεκινά.
Φτιάχνω γιρλάντες με τα όνειρα πολλών.
Υπάρχουν κι άλλοι! Το γνωρίζω! Το ποθώ!
Όνειρα σαν αυτά που κάναμε παιδιά, γεμάτα φως και ανθρωπιά. Αγάπη και παρηγοριά.
Στο δέντρο μου τριγύρω τις κρεμώ. Έπειτα βγάζω από σκόνες και συντρίμμια, αγαπημένων διδαχών στολίδια και με αυτά γεμίζω τα κλαδιά. Καλώ αγγέλους τις ψυχές αγαπημένων, να ανάψουν τα κεριά, ύμνους στα θύματα του αιώνα που περνά.
Ειρήνη, αγάπη, καλοσύνη, ανθρωπιά. Και φυσικά δεν το ξεχνώ!
Φυτεύω την ελπίδα εκεί σιμά. Για όλα τα πλάσματα η Φύση προνοεί. Μα με εμάς, τα χέρια σήκωσε ανήμπορη ψηλά!
Ακούτε; Ντιν νταν και ντιν … σήμερα ο Χριστός θα γεννηθεί!
Και ίσως να μην απελπιστεί με τόσους Ιούδες που γέμισε η Γη.
Κι ελπίζω απλά, να υπάρχει ακόμη κάτι να σωθεί.
Αλλιώς… θα πάει ευθύς, να ξανασταυρωθεί!
19. Photographe André Kertész Montmartre Paris 1963
Λεζάντα:
τη μοναξιά
στις τσέπες
στρίμωξε,
στέγασε
τη ζωή του
κάτω από ένα
τραπέζι ουρανό
20. Για όσους λείπουν
Ετοίμασα τα πρόσφορα και τα ονόματα τους,
να διαβαστούν, να ευλογηθούν, να φτάσουν μέχρι απάνω.
Κάτι ήθελα να 'χει και από εμένα το τραπέζι τους,
να μην νομίζουν πως τους ξέχασα.
Και εκεί γιορτή θα έχουν.
Έστω χωρίς στολίσματα και τυμπανοκρουσίες.
Ελπίζω πως θα 'ναι όλοι μαζί,
ήρεμοι, γαλήνιοι, ευτυχισμένοι.
Αόρατες ψυχές, σε ταξίδι αιώνιο,
που η απουσία τους χαράζει πόνο.
Και η καρδιά στάζει αγάπη στις θύμησες
και τις στιγμές που είχαμε ζήσει.
Σε κάθε τραπέζι, σε κάθε γιορτή,
εκεί που πονάει ένα τσικ πιο πολύ η απώλεια.
Και να!
Σήμερα που το τραπέζι είναι στρωμένο προσεγμένα,
με το καλό τραπεζομάντηλο και τις λινές πετσέτες,
σήμερα που 'χει γεμίσει ο αέρας νοστιμιά
και οι ευχές δίνουν και παίρνουν,
πίσω απ' το χαμόγελο,
μια προσευχή ανεμίζει.
Γι' αυτούς που λείπουν και μας λείπουν.
Που η αγκαλιά τους, δεν θα μας κρατήσει ξανά.
Ούτε θα ακούσουμε απ' τα χείλη τους πειράγματα και ευχές.
Μα δεν ξεχνιούνται, όσος χρόνος και αν περνά.
Γιατί, η αγάπη δεν είναι κερί, να σβήσει με ένα "φου".
Και αν δεν τους στρώσαμε σερβίτσιο στο τραπέζι,
η θέση τους, στη καρδιά μας, δεν αδειάζει.
Πάντα ψιθυρίζει το μισεμό,
και προσδοκάει, χρόνια μετά την αντάμωση.
Στωικά, το ποτήρι σηκώνεται προς τον άγγελο,
στην κορυφή του δέντρου.
Σε μια αλλιώτικη πρόποση,
ένα ρητορικό εβίβα.
Για όσους μας λείπουν.
Για όσους η καρδιά, δεν σταματά να αγαπά
και το μυαλό δεν υποκλίνεται στη λήθη.
Εις μνήμην...
21.Λίγο ακόμα;
Απόψε, βγήκα στον ωκεανό.
Ταξίδεψα σε μιαν απέραντη θάλασσα από ξύλο.
Πολυκαιρισμένο ξύλο, με ρόζους,
σημάδια από χυμένο καφέ, και δρόμους χαραγμένους με μαχαίρι.
Ωκεανός χωρίς όρια - το παλιό μας τραπέζι.
Οι άκρες του χάνονται μέσα στο χρόνο.
Στο κέντρο του, ένα αναμμένο κερί.
Πιο πέρα, ξεχασμένες βαρκούλες -τα βρεφικά παπουτσάκια-
Κι ένα γράμμα. Υπογραφή, λεκές από αίμα.
Ο αέρας γέμισε ψιθύρους:
Μου δίνεις άλλη μια φέτα γλυκό; Μη χαζεύεις παιδί μου. Τρώγε.
Λίγα φρούτα ακόμα; Και βέβαια.
Θα περάσει κι αυτό, υπομονή. Μην στεναχωριέσαι.
Τι έχεις; Γιατί δεν τρως; Μια κουταλιά έμεινε, να σου βάλω;
Τελευταία μπουκιά. Η δύναμή σου!
Λίγο ακόμα;
Μια κουταλίτσα ακόμα υπομονή…
Μια κουταλίτσα ακόμα ελπίδα…
Λίγο ακόμα; Για τον μπαμπά που απελπίζεται, για τη μανούλα που ματώνει;
Λίγο ακόμα;
Πώς ξεσηκώνουν τόσα κύματα οι ήσυχες λέξεις των ψιθύρων;
22.Το ξύλινο
Με χαρακτηρίζει μια μόνο λέξη.
Δεν μπορείς να με πεις αλλιώς.
Πάντα γύρω μου μια μάζωξη.
Για λύπες, για χαρές, για καβγάδες.
Ποτισμένο το ξύλινο κορμί μου,
από τις μυρωδιές του καφέ και του φαγητού.
Η ζωή μου, ίδια και απαράλλακτη καθημερινές και σκόλες.
Αν είχα μιλιά, θα μπορούσα να σου πω ατέλειωτες ιστορίες.
Ναι το ξέρω, ότι είμαι γεμάτο ραγισματιές και ρόζους.
Μπορείς να τα πεις και παράσημα!
Ένα απλό ξύλινο τραπέζι κουζίνας είμαι και μένω εδώ.
Όπως και οι ένοικοι του σπιτιού!
23.Χωρίς εσένα
Πληγώνει η θύμησή σου.
Χριστούγεννα ήταν όταν συναντηθήκαμε.
Πόσα γέλια, ευτυχισμένες στιγμές.
Χριστούγεννα έγινες σύννεφο.
Η θέση σου στο τραπέζι αδειανή.
Χριστούγεννα ξανά, χωρίς εσένα.
Γύρω μου καταχνιά.
Κρυώνω. Πόσο λείπεις.
24.Στοργή
Όλες μου οι παιδικές αναμνήσεις
ένας κήπος στην πόλη!
Μια μανταρινιά
και η ποδιά της μάνας μου
γεμάτη μανταρίνια!
Μικρά εμείς,
παίζαμε, τρέχαμε
να μυριστούμε
τις χούφτες της...
Εκεί
όλη της η αγάπη!
Στο τραπέζι
λίγα άνθη
από τη λεμονιά και την αγγελική.
Οι μυρωδιές που μας σφράγισαν!
Η ροζ αμυγδαλιά,
στο διπλανό οικόπεδο
που ακόμα
δεν είχε χτιστεί.
Το δέντρο
των Χριστουγέννων
στο παράθυρο,
κι εμείς ξαπλωμένοι
στο χαλί,
να κοιτάμε τα φωτάκια,
να κάνουμε όνειρα,
να αφουγκραζόμαστε
τη στοργή!
25.Τα καμπανάκια ηχούν
Ντιν Νταν Ντιν Νταν!
Τα καμπανάκια άκου πώς ηχούν
Πανέμορφες νεράιδες τα κρατούν,
αλαφροπάτητες αιθέριες υπάρξεις
Τα παιδιά ειδοποιούν
πως η γέννηση του Θεανθρώπου πλησιάζει.
Ντιν Νταν Ντιν Νταν!
'Ωρα για όνειρα γλυκά, έστω και απατηλά
για ζεστασιά και αγάπη οικογενειακή
για χρώματα εορταστικά
λαμπιόνια, δώρα κι αγκαλιές
πλούσιο τραπέζι γεμάτο λιχουδιές
και παρουσίες λατρευτές.
Τα σπιτικά θα ναι στα ζεστά χαμόγελα ζωσμένα,
γονείς πλάι στα παιδιά
τα καμαρώνουν που είναι ευτυχισμένα.
Ντιν Νταν
για εκείνα τα παιδιά, με ψίχουλα ταϊσμένα
που κλαίνε τα κορμάκια τους σημαδοστολισμένα.
Ντιν Νταν
για εκείνα τα παιδιά, που απουσίες ξέρουν να μετρούν,
τη μοναξιά αντάμα, τα δάκρυά τους στέρεψαν
σπίρτα ανάβουν για να ζεσταθούν.
Ντι Νταν
για εκείνα τα παιδιά
που η αγκαλιά με δόλιο σκοπό χαρίστηκε
το κορμάκι τους λεηλατήθηκε
η ψυχή τους άπονα βιάστηκε.
'Ωρα για όνειρα παιδιά
Εσύ κι Εσύ Αγάπη χάρισέ τους,
βάλσαμο στην πονεμένη τους καρδιά
τις πληγές τους, γιάτρεψέ τους
Για όνειρα αληθινά
χάρισε του Θεανθρώπου μια αγκαλιά
με αγάπη χιλιοζημωμένη
Ντιν Νταν Ντιν Νταν
26.Οι Πόθοι
Ταξιδεύοντας στης ζωής τους λαμβυρίνθους
Της εξόδου δεν ζητώ να βρω τους τοίχους
Των δακρύων τις αξίες, ποθώ να ξεδιπλώσω
Ένα χαμόγελο στα χείλη, ποθώ να ορθώσω
Ποθώ να δείξω στον ήλιο τις παιδικές τις ζωγραφιές
Ανθρώπινης μοίρας τις γλυκιές κι αδέξιες πινελιές
Ποθώ το γάμο της λιακάδας με την καταιγίδα
Ποθώ ταξίδια να χαράζω, στης ζωής τη σελίδα
Ποθώ να αφήνω στο τραπέζι το ψωμί με το κρασί
Κείνα που θρέφουν τα όνειρα για χρόνια
Ποθώ να απλώνω χάδια στων παιδιών το μαλλί
Να ζωγραφίζουν χρυσαφένια, τη ζωή αιώνια
