Αν δεν ξέρεις τι να πεις, κάντο όπως η Αφροδίτη

Λόγω του θέματος υγείας που βιώνω και της πρόσφατης ανάρτησης 

που έκανα, δέχτηκα πολλά μηνύματα από φίλους και "φίλους" 

στα σόσιαλ μου, κυρίως στο μέσσεντζερ και στο μέιλ μου.

Δεν μετάνιωσα για τη δημοσιοποίηση του προβλήματος υγείας μου,

ίσα-ίσα θεώρησα πώς για τη δική μου αυτοεξέλιξη η δημόσια παραδοχή 

ήταν ένα απαραίτητο βήμα.

Εάν επίσης, μπορώ να βοηθήσω με αυτόν τον τρόπο, έστω και λίγο, έστω κι έναν

που βιώνει κάτι ανάλογο, ή που έχει δικό του άνθρωπο 

στην ίδια κατάσταση, τότε θα είμαι πολύ ευτυχής! 

Εξάλλου, το να έχεις καρκίνο, 

δεν είναι κάτι που πρέπει να σε κάνει 

να κρυφτείς, να ντραπείς ή να νιώσεις άσχημα.

Από την πρώτη στιγμή δεν ένιωσα πως πρέπει να είναι μυστικό.

Κάλεσα κατευθείαν τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους 

κι απλά το ανακοίνωσα!

Στη συνέχεια, και σταδιακά όλους τους φίλους που βρίσκονται πιο κοντά μου.

Δεν απαγόρεψα σε κανέναν να μοιραστεί το "νέο".

Γλιτώνεις έτσι μελλοντικά από συναντήσεις και εξηγήσεις!

Αν κάτι με ταλαιπώρησε κάπως, από την ανακοίνωση μέσω σόσιαλ

ήταν η έλλειψη ενσυναίσθησης.

Κάποιος που κάνει χημειοθεραπεία κάθε 21 ημέρες, εκ των οποίων 

οι 6-10-14 μέρες είναι με παρενέργειες,

(δεν είναι κάθε φορά το ίδιο μοτίβο)

δεν μπορεί να δέχεται καταιγιστικά μηνύματα.

(Και δεν αναφέρομαι διόλου στις ευχές.

Εννοώ όταν δεν υπάρχει κάπου ένα στοπ και έπρεπε να το βάλω εγώ!)

Δεν παραβλέπω ότι όλα/οι είχαν καλές προσθέσεις 

και ήταν σαφέστατα ένδειξη ενδιαφέροντος και εκτίμησης,

και πραγματικά νιώθω ευγνώμων.

Αλλά λιγάκι, δεν θα το κρύψω, ταλαιπωρήθηκα.

Μιας και ρωτήθηκα σχετικά, πώς δηλαδή μπορούμε να δείξουμε 

την αγάπη μας ή πώς να συμπεριφερθούμε σε κάποιον που πάσχει από καρκίνο ή

κάνει χημειοθεραπείες, 

κι επειδή ήθελα κι εγώ να σημειώσω κάποια πραγματάκια 

θα προσπαθήσω να τα συνδυάσω και να πω τη δική μου πλευρά.

Να ξεκαθαρίσω εξαρχής, ότι δεν είμαι και ο πλέον αντιπροσωπευτικός άνθρωπος 

για να μιλήσει 

για το πώς θέλεις να σου συμπαρασταθούν φίλοι και συγγενείς,

από τη στιγμή που παίρνεις στα χέρια σου τη διάγνωση "καρκίνος",

καθώς είμαι ιδιόρρυθμη και περίεργη σε πολλές αντιδράσεις μου,

(λέγε με στριμμένο άντερο, δεν θα παρεξηγηθώ) 

οπότε γράφω τις δικές μου μου ξεκάθαρα σκέψεις, 

πιστεύοντας να ταυτίζομαι κάπου με άλλους ασθενείς.

Σίγουρα όμως μπορώ να μιλήσω για την ενσυναίσθηση 

και λόγω σπουδών, αλλά κι επειδή τα έζησα!

Πριν προχωρήσω, ας δούμε ένα μικρούτσικο βιντεάκι. 

Λοιπόν, ξεκινώντας το θέμα ενσυναίσθηση έχω να πω το κυριότερο:

Αν δεν ξέρεις τι να πεις, 

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ!

Κάντο -το λέω και στον τίτλο μου- όπως η Αφροδίτη!

(Με την άδειά της, χρησιμοποιώ το όνομά της.

Όπου Αφροδίτη, η φίλη/αδερφή, που είναι πάντα δίπλα μου

σε δυσκολίες και χαρές!)

Μην τα πολυλογώ, επειδή φοβάται μην πει τις λάθος λέξεις 

(όχι μόνο σε μένα, το στριμμένο άντερο που λέγαμε)

γενικά δεν λέει πολλά. 

Η Αφροδίτη προσφέρει!

Κάνει αγκαλιές, πολλές αγκαλιές ,

τεράστιες, ζεστές, τρυφερές αγκαλιές, 

δεν μιλάει πολύ, σε ακούει κυρίως, 

ρωτάει τι ακριβώς χρειάζεσαι 

και στο δίνει απλόχερα! 

Αυτό που θα ζητήσεις.

ΡΩΤΑΕΙ! 

Αυτό! 

Ένα καλό, μην σας πω και το πρώτο βήμα για να έχεις ενσυναίσθηση,

δεν είναι αυτό που λέμε όλοι "μπες στα παπούτσια του άλλου".

Αυτό το κάνουν λίγοι και μόνο οι πολύ εκπαιδευμένοι!

Αυτό είναι το ιδανικό.

(Ξέρετε, όμως, κάτι που πάει στη ζωή μας, όπως θα έπρεπε;)

Οπότε, το καλύτερο είναι να ρωτάς τον άλλο.

Οι απαντήσεις του θα σου δείξουν 

τι θέλει, τι έχει ανάγκη, 

τι σκέφτεται, πώς αισθάνεται,

και τι θα πρέπει εσύ να αποφύγεις.

Παράδειγμα:

Αν ο άλλος πιστεύει ότι το μαλλί του είναι σημαντικό 

(στο λέει, στο δείχνει με όλους τους τρόπους)

και στενοχωριέται ότι με τις χημειοθεραπείες θα το χάσει 

δεν πας και του λες "τρίχες είναι, σιγά, θα ξαναβγούν!"

γιατί εγώ σε αυτή την περίπτωση είχα έτοιμη την απάντηση:

"ωραία, θα τα πάρεις κι εσύ με την ψιλή για να μου συμπαρασταθείς;"

Που φυσικά και δεν θα ήθελα κανείς να περάσει αυτό που πέρασα, 

αλλά ήθελα να βάλω τον άλλο στη διαδικασία να σκεφτεί την εικόνα

και να νιώσει!

Ρωτάς τον άλλον, 

τι σκέφτεται, τι νιώθει, τι φοβάται,

και του λες ότι θα είσαι δίπλα του, 

ό,τι κι αν χρειαστεί, θα σφάξεις όποιον τολμήσει να τον

κοιτάξει περίεργα ή να τον κοροϊδέψει!

Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να πει "τρίχες είναι, θα βγουν πάλι!" 

είναι αυτός που το πέρασε. 

Αυτός που τα έχασε. 

Εσύ από την ασφάλειά σου, μην μιλάς!  

Ούτε λέξη!

Για να μην παρεκτραπώ και πω χειρότερα!

Σταματήστε λοιπόν να μιλάτε, προτού καν σκεφτείτε, και μάλιστα πολύ! 

Αυτό γενικά!

Ειδικά πάλι, όταν έχετε απέναντί σας κάποιον που βιώνει κάτι δύσκολο,

όπως ο καρκίνος, 

μην προσπαθείτε να το μειώσετε, πιστεύοντας ότι έτσι τον βοηθάτε.

Δεν σέβεστε με αυτόν τον τρόπο την αγωνία του ή τον φόβο του!

"Έλα, μωρέ, δεν είναι τίποτα!"

"Ω, θα περάσει γρήγορα!"

"Μαλλιά είναι, θα βγουν σύντομα πάλι!" (σημ. δεν βγαίνουν σύντομα!)

"Σιγά, δεν είσαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος!"

Το να κλάψετε από την άλλη, να φοβηθείτε ή να τον τρομάξετε με την αγωνία σας,

ούτε αυτά ενδείκνυνται φυσικά.

Και κυρίως, μην παίρνετε αυτό που λέμε λαϊκά "μισοκακόμοιρο ύφος"!

Οίκτος, λύπηση και λοιπά να λείπουν!

Αν πάλι ο ασθενής/πονεμένος/ο έχων σοβαρό πρόβλημα τέλος πάντων 

θέλει να κλάψει, ας κλάψει!

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ!

Μην του το αφαιρείτε!

Τις δυο πρώτες μέρες, που λέτε, δεν με άφηναν να κλάψω.

Δεν ήξερα, αν ήθελα να κλάψω, γιατί δεν κλαίω κι εύκολα πια,

σίγουρα όμως ήθελα να ζήσω το σοκ και τη θλίψη μου.

Ω, ναι! Τα είχα ανάγκη!

Είχα έναν καταιγισμό συμβουλών, αισιοδοξίας, αγάπης, πίστης, καλών λόγων,

που όλα/οι είχαν αγαθές προθέσεις, δεν το παραβλέπω διόλου αυτό,

εγώ όμως, το μόνο που ήθελα ήταν να κατακάτσει η φασαρία στο κεφάλι μου, 

να ηρεμήσω

να το συνειδητοποιήσω, 

να θυμώσω, να θρηνήσω, να σφουγγίσω τα ματάκια μου,

(ό,τι μπορεί να έβγαζαν, τέλος πάντων ☺)

να βρω ΜΟΝΗ ΜΟΥ, την αυτοκυριαρχία μου

και να βγω μετά δυνατή να στηρίξω τους άλλους!

(Γιατί έχω και δυο γονείς με άνοια... Έπρεπε να βρω τρόπο

να τους κάνω να καταλάβουν, χωρίς να τρομάξουν!)

Και δεν με άφηναν -από την πολλή αγάπη, σαφώς! 

Απαίτησα λοιπόν, το χρόνο μου και τον πήρα!

Ήθελα τις δύο μέρες μου.

(Τόσο θέλω εγώ ! ☺

Κάποιος νορμάλ άνθρωπος σίγουρα θα χρειαστεί περισσότερες.

Δώστε του όσες θέλει ο ίδιος!)

Ποιος είπε ότι το κλάμα δεν κάνει καλό, ε;

Αφήστε τον άλλον να κλάψει, να ξεσπάσει, να θρηνήσει!
Πιθανότατα δεν θα σπάσει. Μόνο ίσως ξεσπάσει έτσι!

(Η Αφροδίτη, εκεί, κλασικά, δεν είπε τίποτα! 
Με άφησε να είμαι όπως ήθελα! 

Όαση που λέτε!)

Οπότε, όταν η κατάσταση είναι "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα"

ΜΗΝ ΜΙΛΑΤΕ!

Δώστε αγκαλιές, 

πείτε ένα "είμαι δίπλα σου, σε ό,τι κι αν χρειαστείς", 

ρωτήστε "πώς μπορώ να βοηθήσω" 

και ακούστε πραγματικά τις απαντήσεις του άλλου.

Αν σας πει όχι, είναι όχι!

Αν σας πει "ευχαριστώ πολύ, θα σου πω εγώ", 

σεβαστείτε την απάντησή του.

Το να δίνεις με το ζόρι, 

το να πιέζεις και να λες περισσότερα, δεν βοηθάς.

Μπορεί και να ενοχλείς! 

Το έχεις σκεφτεί;

Μόνο αγκαλιές δώστε ελεύθερα!

💗

Και οι οποίες, εδώ που τα λέμε θα έπρεπε να συνταγογραφούνται 

από γιατρό, τελικά!

Για να μην τις ξεχνάμε!

Η αγκαλιά πρέπει να είναι το πρώτο γιατρικό/φάρμακο στο κιτ φροντίδας σας.

για όλους τους αγαπημένους σας.

Είναι η χειροπιαστή έκφραση της ενσυναίσθησης!

Από την οποία ο περισσότερος κόσμος εκεί έξω....

ΠΑΣΧΕΙ!

Αυτό που αντιλήφθηκα αυτό το διάστημα, αν και το γνώριζα, 

(απλά επιβεβαιώθηκα)

είναι ότι όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε 

σωστοί, συμπονετικοί και ότι πλημμυρίζουμε από ενσυναίσθηση.

Μόνο έτσι δεν είναι η κατάσταση στο θέμα ενσυναίσθηση όμως!

Τι φταίει άραγε;

Η ενσυναίσθηση κτίζεται πάνω στην αυτοεπίγνωση. 

Όσο περισσότερο έχουμε επαφή με τα δικά μας συναισθήματα,

τόσο περισσότερο κατανοούμε τα συναισθήματα των άλλων.

Οπότε, όταν έχω απέναντί μου άτομο με μηδενική ενσυναίσθηση

γνωρίζω ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πρώτα απ' όλα ανοιχτός

με τα δικά του συναισθήματα. Και νιώθω μία λύπη, πραγματικά, 

γιατί πάρα πολλοί γύρω μας δεν έχουν μάθει να έρχονται σε επαφή 

με τα συναισθήματά τους, πόσο μάλλον να σεβαστούν των άλλων.

Τώρα, αν θες να γίνεις έξπερτ στην ενσυναίσθηση,

μπορείς να την εξασκήσεις.

Πέρα από το να ρωτάς και να σέβεσαι τις απαντήσεις του άλλου, 

το καλύτερο βήμα είναι να είσαι σε επαφή με το μέσα σου,

Να έχεις επίγνωση!

Να μάθεις και να αναγνωρίσεις πρώτα όλα όσα νιώθεις,

να σε αγαπήσεις, έτσι όπως είσαι, να σε αποδεχτείς,

να νιώθεις καλά με το είναι σου.

Τότε, δεν χρειάζεσαι ούτε οδηγίες, ούτε τις προστακτικές μου,

που κατ' εξαίρεση χρησιμοποίησα στην ανάρτηση αυτή.

Αν κάτι απεχθάνομαι πολύ είναι οι προστακτικές,

να υποδεικνύεις στον άλλον τι πρέπει να κάνει.

Αλλά αυτή τη φορά μοιράζομαι τη γνώση μου.

Κατέγραψα όσα σκέφτομαι από την πρώτη μέρα της διάγνωσής μου,

 ως σήμερα.

Δεν θα πω αχρείαστα να είναι όλα τούτα!

Καθημερινά καλούμαστε να είμαστε δίπλα σε δικούς μας ανθρώπους,

που έχουν προβλήματα, δυσκολίες, αρρώστιες, μικρές ή μεγάλες.

Βρισκόμαστε συχνά στη θέση του συμβούλου, 

του υποστηρικτή,

του φίλου-παρηγορητή.

Ας μάθουμε, σιγά σιγά να είμαστε εκεί για τον άλλον χωρίς 

να τον επιβαρύνουμε -άθελά μας τις πιο πολλές φορές.

Και θυμηθείτε: 

χαρείτε στη χαρά του, όπως τον συμπονάτε στη λύπη του!

Ο πραγματικός φίλος εκεί κρίνεται για μένα!

Τάδε έφη πυργοδέσποινα, 

παθούσα και μαθούσα! ☺

Σας φιλώ από τα χαρακώματα, έπειτα από χήμειο, 

οπότε δεν ξέρω πότε θα σας απαντήσω!

@ριστέα