#Σεπτέμβρης (Απολογισμός ευγνωμοσύνης)

 

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Σεπτέμβρη μου: 

Σκόνη (όχι όμως και θρύψαλα).

Γιατί: γίνεται αναβάθμιση του σπιτιού μας σε ενεργειακό, 

(δεν ήταν επιλογή μου, βασικά δώρο μου προσφέρεται)

αλλαγές πολλές, εργάτες, σκαλωσιές, χώματα και χρώματα, βρομιές,

μπάζα, πανιά -και να μην έχω πού να πατήσω για να κατέβω η δόλια-

και φυσικά πολλή σκόνη.

Σκόνη έξω, σκόνη και μέσα, 

γιατί ο Μαξ δεν έχει μάθει να σκουπίζει πόδια ακόμα!

[Κι εγώ τρελαμένη, γιατί δεν έχω τις περισσότερες μέρες ενέργεια και δύναμη

να αποδώσω, να καθαρίσω, να βοηθήσω 

(πέρασα και τις ναυτίες μου στα μέσα του μήνα)

και μπήκε ο Οκτώβριος 

και με βρίσκει στην ίδια πάνω-κάτω κατάσταση!

Με τα μυαλά στα κάγκελα! 

(Που κι αυτά βάφτηκαν, τα κάγκελα, δεν το ήξερα, δεν το πρόσεξα 

και βάφτηκα κι εγώ! Ολέ! 🤣)

Ένιωσα ευγνώμων τον Σεπτέμβρη:
Για τις αλλαγές που γίνονται στο σπίτι μου, προς το καλύτερο!

Κι ας γκρίνιαξα πιο πάνω! 

Πού να δείτε στο περιβάλλον μου γκρίνια που έβγαλα!

Οι δόλιοι οι εργάτες θα φύγουν και θα κάνουν την προσευχή τους 

που γλίτωσαν από το στριμμένο άντερο. (Εμένα, φυσικά !😁)

Τις οποίες αλλαγές δεν τις ζήτησα,

θα ήθελα να μην γίνουν αυτόν τον καιρό που ταλαιπωρούμαι με τις χήμειο, 

μια χαρά έζησα ως τώρα με τα κρύα μου, τις ζέστες μου, 

συνήθισα καλέ, αυτό πού το πάτε,

αλλά είμαι σίγουρη πως αργότερα θα ευγνωμονώ 

την οικογένειά μου για όλα όσα κάνουν 

για να βελτιώσουν το σπίτι μας προς το καλύτερο!

Το τραγούδι που άκουσα περισσότερο αυτό τον μήνα:

Το μηδέν. της Αρβανιτάκη.

Δεν ξέρω πώς μου κάθισε, αλλά όταν πέρασαν οι βαριές παρενέργειες 

της χημειοθεραπείας το τραγουδούσα διαρκώς και χόρευα!

Πραγματικά, είχα μείνει έκπληκτη με το κέφι μου! ☺

"Τη ζωή μου μηδενίζω,

Πάει να πει πως ξαναρχίζω" ♫ ♪ ♫ ♫ ♪

Το quote του μήνα:

Δεν είναι quote. Είναι μια εικόνα,

μία φιλοσοφία που έχω πια κάνει βίωμα:

Τελευταίες σκέψεις:

Συνεχίζοντας από το την πιο πάνω εικόνα, 

και καθώς είμαι στο μέσον περίπου των χημειοθεραπειών μου 

έμαθα να προσαρμόζομαι (ακόμα περισσότερο, γιατί 

έτσι κι αλλιώς είμαι ένα άτομο που, αν και μισεί τις αλλαγές, 

μπορεί και προσαρμόζεται σε χρόνο dt), 

οπότε και γνωρίζω πια πότε να κάνω οικονομία δυνάμεων, 

πότε να ζητάω βοήθεια (που δεν το έκανα εύκολα παλιότερα)

πότε να τα γράφω όλα και να κοιτάζω εμένα και μόνο εμένα!

Κι αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που πήρα από την 

περιπέτεια της υγείας μου!

Και δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη "περιπέτεια".

Αδυνατώ να το δω όλο αυτό σαν Γολγοθά, δυστυχία 

ή οτιδήποτε άλλο με αρνητική απόχρωση.

Είναι περιπέτεια.

Άγνωστη στην αρχή, γνώριμη στην πορεία, 

κι εμένα με βρίσκει στο να προσαρμόζομαι, θέλοντας και μη,

αλλά περιμένοντας με ανυπομονησία το τέλος της 

για να αναλάβω δράση!

Σε όλους τους τομείς!

Εις το επανιδείν 

Από τις επάλξεις στέλνω φιλιά...

Καλό μήνα!

@ριστέα

ps:Συνεχίζω το περσινό δρώμενο της Μαρίνας

από το μπλογκ, Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή.

"Απολογισμός ευγνωμοσύνης" 

στο τέλος κάθε μήνα πλέον.