Η περιπέτεια της ζωής της (αρθρογραφεί ο Ατρόμητος Μαξ!)

Γεια χαραντάν!

Σας έλειψα;

Δεν έχω πάει πουθενά! 

Εδώ είμαι να ξέρετε, λίγο γερασμένος, 

λίγα αρθριτικά, λίγα πονάκια, δεν ανεβαίνω πια σε καναπέδες,

(στα σημεία μου, όχι όπου κι όπου! Είχα τρόπους εγώ πάντα!)

και η σκάλα, πάνω-κάτω, είναι μεγάλος βραχνάς πια,

αλλά για μένα θα μιλάμε, όταν η μανούλα περνάει τα μύρια όσα

και μόνο εγώ, που λέτε, τα ξέρω ΟΛΑ!

Όπως καταλάβατε, θα σας γράψω για την περιπέτεια της ζωής της, 

όπως θέλει να τη λέει! 

Να της χαλάσουμε χατίρι; Ε, όχι, δεν το πάει η καρδιά μου!

Καταρχάς, να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους:

Εγώ είχα ψιλιαστεί τον καρκίνο της μανούλας, προτού καν η ίδια το μάθει!

Αλλά, έλα μου που δεν μπορούσα να της το πω στη γλώσσα της!

Για αυτό και προσπάθησα στη δική μου:

άρχισα να την παίρνω στο κατόπι,

ρούπι δεν κουνούσα από δίπλα της, την ακολουθούσα παντού,

στην τουαλέτα δε, φύλακας-φρουρός στην πόρτα.

Μπας και πιάσει το νόημα!

Την κοιτούσα στα μάτια, τριβόμουν στα πόδια της, 

μου κόπηκε η όρεξη... έκανα ότι μπορούσα για να της το μηνύσω:

κάτι τρέχει και εγώ το ξέρω!

Για να το καταλάβετε όλο αυτό, πρέπει εδώ να σας πω πως εγώ δεν είμαι 

τέτοιος τύπος, υπό κανονικές συνθήκες.

Είχα χαμπαριάσει εξ αρχής ότι η mamy ήταν μοναχικός άνθρωπος,

κι αυτό με συνέφερε, που λέτε, γιατί κι εγώ έτσι ήμουν από γεννησιμιού μου!

Δεν ήθελα πολλά-πολλά, ούτε στενές επαφές διαρκώς!

Και θα ρωτήσετε με το δίκιο σας" μα δεν σου αρέσουν τα χάδια, ρε σκύλε;"

Πώς, αγαπώ τα χάδια, αλλά σε συγκεκριμένες ώρες.

Και αν περνούσε η ώρα μου, τότε και μόνο τότε ενοχλούσα διακριτικά 

τη μανούλα για να τα πάρω!

Συνήθως η εικόνα στο σπίτι μας ήταν η ακόλουθη: 

στο γραφείο η μαμά, στο σαλόνι εγώ!

Στην κουζίνα η μαμά, στο γραφείο εγώ! 

Στο κρεβάτι η μαμά, πίσω από το σκαμπό στο χωλ εγώ!

Οπότε, σκέφτηκα ο ατσίδας, θα αλλάξω στάση και πού θα πάει;

Θα το πιάσει το νόημα αυτή!

Και νομίζω ότι το έπιασε!

Την κρυφάκουσα... Μιλούσε με εκείνη τη αγάπη της, αναγκαίο κακό για μένα,

που την αποκαλεί Αφρούλι.

-Έλα, αγάπη, (γκρρρρ) να δεις που έχω καρκίνο!

-.............. (πού να ξέρω τι της είπε η άλλη; Ατρόμητος είμαι, ατσίδας είμαι,

predator και υποκλοπές μακριά από μένα όμως!)

-Είμαι πια απόλυτα σίγουρη: Μου το είπε Μαξ! 

Διάβασα πριν καιρό σε ένα άρθρο ότι

οι σκύλοι μπορούν να "οσφριστούν" τον καρκίνο των αφεντικών τους!

Ε, ο Μαξ έχει αλλάξει συμπεριφορά...

Με παίρνει συνέχεια από πίσω. Πουθενά δεν με ντώνει! 
(πυργιώτικη έκφραση.... αυτά τα ξέρω νεράκι εγώ!)

Ρε συ, είναι διαρκώς δίπλα στα πόδια μου, όπου κι αν καθίσω! 

Με κοιτάζει στα μάτια, ενώ συνήθως αποφεύγει τη βλεμματική επαφή!
Να δεις που το ξέρει... Έχω καρκίνο!

-........... (γμτ! Τι να της έλεγε η άλλη; Κάτι καλό για μένα, φαντάζομαι ☺)

Τέλος πάντων!

Κάποια στιγμή ρημαδοβγήκε εκείνη η εξέταση και ήταν όπως σας τα λέω:

είχε κάτι κακό! 

Δεν με έπαιρνε να στενοχωρηθώ. Έπρεπε να τη στηρίξω! 

Οπότε συνέχισα αυτό "το δίπλα της, παντού!"

Δεν είχα κι άλλο τρόπο ο καψερός! 

Δεν ήξερα πώς να της πω, μην στενοχωριέσαι, εδώ είμαι εγώ για σένα,

οπότε έκανα αυτό που μπορούσα καλύτερα: ήμουν εκεί! 

Δυο βράδια την άκουγα που στριφογυρνούσε στο κρεβάτι.

Δεν κοιμήθηκε. Αναστέναζε.

Την κοιτούσα στα μάτια και της έλεγα:

σώπα, μανούλα, θα περάσει κι αυτό!

(Το έχω ακούσει να το λέει, άρα κάτι καλό είναι!)

Και μια μέρα του καλοκαιριού έφυγε. 

Έλειψε τρεις μέρες και δυο νύχτες. Τις μετρούσα, μπορούσα να κάνω κι αλλιώς;

Ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα! 

Πού πήγε; Θα γυρίσει καλά; 

Δεν είχα όρεξη να φάω, παρ' όλο που η γιαγιά, τώρα που το έχασε,

είναι καλούλα μωρέ και με αγαπάει πολύ! 😁

Και γύρισε!

Ταλαιπωρημένη, με μια τσάντα κρεμασμένη στα αριστερά της, δεν ξέρω

τι κουβαλούσε διαρκώς πάνω της για μέρες,

αλλά την έβλεπα που δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι,

-ούτε να ντυθεί μπορούσε- κι μονολογούσα, είναι άδικο!

Τέσσερα πόδια και να μην μπορώ να βοηθήσω;

Χάθηκε να μας έδινε τρία πόδια ο θεούλης κι ένα χέρι;

Πέρασαν όμως οι μέρες, κάποια στιγμή έφυγαν η τσάντα και οι επίδεσμοι

και η μαμά ξαναέγινε απ' έξω όπως ήταν πάντα.

Βασικά για μένα κι από μέσα μια χαρά ήταν.

Αγωνιούσε πώς θα το έπαιρνα, αν την έβλεπα να αλλάζει ρούχα...
(Κι αυτό το είχα κρυφακούσει που το έλεγε στην αγάπη της την άλλη- γκρρρρ!) 

Σιγά μην με νοιάζουν τέτοια πράματα εμένανε! 
Το έπαιξα αδιάφορος!
(Μα είμαι Ατρόμητος, εξάλλου! Γνωστόν τοις πάσι!)

Κι επειδή πλέον εγώ το ήξερα, το κακό είχε φύγει από πάνω της,

έπρεπε να της το μηνύσω, οπότε πήρα κι εγώ τη συνηθισμένη μου στάση:

στο μπαλκόνι αυτή, στο γραφείο εγώ! ☺

Και κοιμόμουν έπειτα, ανακουφισμένος, του καλού καιρού!

Όχι για πολύ, όμως!

Δεν πέρασε πολύς καιρός κι άρχισε η "νέα περίοδος".

Η μαμά έκανε θεραπεία, λέει, γιατί έτσι έπρεπε!

Μα, γιατί; Αφού όλα ήταν οκ τώρα πια...

Γιατί να πρέπει να ξυπνάω κι εγώ από το ξημέρωμα κάθε τρεις και λίγο ε;

Γιατί να βασανίζεται η μανούλα μου; 

Γιατί βασανίζεται, το ξέρω εγώ, κι ας μην λέει πολλά!

Θα ξεχάσω εγώ που ένα βράδυ που χτένιζε τα μαλλιά της 

έβαλε τα κλάματα και μου είπε: Μαξ δεν βλέπω να τη γλιτώνω! 

Θα πάω να τα ξυρίσω!

Έφυγε ένα βράδυ που λέτε, με μαλλιά και μου γύρισε Γιουλ Μπρίνερ!

Χαμογελούσε όμως! Πάλι καλά! Δεν χρειάστηκε να τη στηρίξω!

Εξάλλου, εγώ συνέχισα το χαβά μου: αδιάφορο στυλ και καλά,

δεν τρέχει πράμα, mum! Κούκλα είσαι, ετσετερά!

Μπα, το πέρασε καλά αυτό! Το 'νιωθα, όπως όλα, εξάλλου!

Έχω ατρόμητη μανούλα! 
Μα αν δεν ταιριάζαμε.... 😁

👀

Πέρασαν λοιπόν οι πρώτοι μήνες κάπως έτσι:

η μαμά έφευγε για μια μέρα, γυρνούσε, ήταν χάλια τις πρώτες μέρες,

ανακατευόταν, εγώ έκανα ησυχία, δεν ζητούσα πολλά,

συνερχόταν μετά πάλι, και ω τι ωραία, χοροπηδούσα, γιατί έλεγα, πάει,

αυτό ήταν, τέλειωσε!

Αμ δε! 

Τον ατελείωτο είχε αυτό το "θεραπεία"!

Φτου και πάλι από την αρχή: Ξύπνημα από τα άγρια μεσάνυχτα,

μετακόμιση στο χαγιάτι, συνύπαρξη για λίγες ώρες με τον αχώνευτο Τίτο, 

τον σκύλο των κάτω, 

η μαμά γυρνούσε χάλια τις πρώτες μέρες κ.ο.κ

Και μετά ήρθαν ακόμα πιο άγριες μέρες!

Είχα πια να αντιμετωπίσω και το κρύο 

τα δύσκολα αυτά πρωινά που με ξυπνούσε με το ζόρι κι έφευγε για μια μέρα...

Αλλά φευ! Το κρύο δεν ήταν τίποτα!

Οι μέρες που ακολουθούσαν ήταν τα πιο δύσκολα! 

Η μανούλα να ουρλιάζει από τους πόνους, να ξενυχτάει κι εγώ να μην μπορώ

να προσφέρω τίποτα! 

ΤΙΠΟΤΑ!

Πού να κλείσω μάτι ο καψερός! 

Φωνάζει και φάλτσα (αλλά μην της το πείτε)!

Οπότε γυρνούσα γύρω γύρω από το κρεβάτι,

σίγουρος ότι άκουγε τις πατουσίτσες μου στο πλακάκι, σαν να της έλεγα, 

"αχ μανούλα, να, εδώ είμαι εγώ, ξενυχτάω μαζί σου, πονάω κι εγώ! "

Ελπίζω να το έπιασε, γιατί άλλο τρόπο δεν έχω! 

Κι αυτός ο Θεούλης μισές δουλειές κάνει!

Χέρια δεν μας έδωσε, μιλιά δεν μας έδωσε,

πώς να δείξω εγώ το νοιάξιμο;

Πώς να ανταποδώσω λίγα από τα πολλά που έχω πάρει, τόσα χρόνια;

Πήγαινα λοιπόν και τριβόμουν στα πόδια της. 

Έβαζα τη μουσουδίτσα μου δίπλα της και την κοιτούσα με το 

πιο στοργικό και λυπημένο βλέμμα!

Και ήμουν υπάκουος -πιο υπάκουος πεθαίνεις! 

Ήσυχος, δεν ζητούσα πολλά, απλά έκανα υπομονή.

Όπως κάνει και η μανούλα. Την ακούω που λέει στους άλλους

 πως δεν έχει γεύση καθόλου, 

πως τα νύχια της πονούν τόσο πολύ που δεν μπορεί καθόλου τις πρώτες μέρες

ούτε να πληκτρολογήσει (μα γιατί να χρειάζεται αυτό;), ούτε το καζανάκι 

να πατήσει (ε ας μην το πατάει κι αυτή, ωχού!)

βγάζει αίμα από τη μύτη, καίγεται στο λαιμό, δεν μπορεί να φάει κι άλλα τέτοια, 

αφήστε δε που συνέχεια κοιτάζει το φρύδι της στον καθρέφτη και το φτιάχνει...

αλλά κάνει υπομονή, λέει! 

Η μαμά, αρχικά, έλεγε ότι έχω κατάθλιψη. 

Μετά φοβήθηκε και είπε θα με πάει στον γιατρό, γιατί μάλλον πονάω.

(Πού πονάω, αλλά σιγά! Είμαι άντρας εγώ, αρχηγόπουλο

και μάλιστα ατρόμητο! Μην το ξεχνάμε! Αντέχω!)

Αλλά όταν η μαμά γινόταν καλά, αυτόματα γινόμουν κι εγώ,

οπότε το έπιασε και πάλι το νόημα! (Θενκ γκοντ!)

-Ο Μαξ ακολουθεί τη δική μου ψυχολογία, είπε στους άλλους!

Ουφ! Πάλι καλά που δεν είναι εντελώς βλίτο η μανούλα!

Θα έσκαγα, αν δεν καταλάβαινε!

Και τότε κάτι είπε για ενσυναίσθηση, που δεν το κατάλαβα εγώ καλά αυτό,

ναι, είμαι ατσίδας, αλλά αυτά τα ανθρώπινα

πολύ μπερδεμένα φθάνουν στα αυτιά μου, 

κάτι για αγκαλιές και λίγα λόγια,

τα έλεγε και με μια άλλη φιλενάδα στο τηλέφωνο αυτά,

δεν τη ξέρω εγώ αυτή, το μόνο που ξέρω είναι ότι την αποκαλεί 

το πιο ενσυναισθηματικό άτομο που γνωρίζει,

(σαχλαμαρίτσες της μαμάς! Μα υπάρχει πιο ενσυναισθηματικός τύπος

από μένα;)

αποφάσισε και Συμπόσιο λέει, γιατί της έδωσα εγώ την έμπνευση,

(αυτό καλό μου φάνηκε, ε;) 

στόλισε και το σπίτι μας τραγουδώντας, οπότε λέω όλα καλά πάνε...

Αμ δε! Έφυγε πάλι, γύρισε, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου!

(Ποιος είναι, ρε παιδιά, αυτός ο Παντελής;)

Τον ατελείωτο σας λέω έχω αυτό το "θεραπεία"!

Άντε να τελειώνει επιτέλους, κουράστηκα ο δόλιος να αλλάζω 

κάθε τρεις και λίγο ψυχολογία!

Γέρασα κιόλας και θέλω την ησυχία μου.

Λίγο καλό φαΐ, λίγα χαδάκια στην κοιλίτσα μου, πολλή ζέστα,

μουσικούλα και ξάπλααααα!

Και να μην μου κλέβει άλλος την αγάπη της μανούλας! Ναι; 

Πήγε να μου φέρει, που λέτε, εντελώς πρόσφατα, μια τσιριμπίμ τσιριμπόμ 

εδώ μέσα, στο σ π ί τ ι  ΜΟΥ,

νέα υιοθεσία την είπε, της ίδιας οικογενείας με μένα είπε,

"ψυχικό κάνω" είπε,

μα αυτή, ο θεός να την κάνει, θηλυκό δεν ήταν!

Κόντεψε να με κατασπαράξει... Αλλά το χειρότερο; 

Κατασπάραξε την μανούλα! 

Αχ, πόσο στενοχωρήθηκα... Και ντράπηκα, γιατί δεν την υπερασπίστηκα 

όπως έπρεπε,

όχι γιατί φοβήθηκα, αλλά να, άμα πάθαινα τίποτα, θα στενοχωριόταν η μανούλα! 

Ευτυχώς, την έδωσε πίσω κι ελπίζω να μην σκεφτεί ξανά 

να φέρει άλλο σκύλο εδώ μέσα! 
Υπάρχω εγώ! Φθάνω και περισσεύω!

Τ' ακούς μανούλα!

Πού θα ξαναβρείς πιο ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ άτομο, μου λες;

Τράβα, κάνε Συμπόσιο εσύ κι άσε τις υιοθεσίες!

Και κοίτα να τελειώνεις με όλα αυτά τα χημικά και τα ταξίδια,

γιατί το πολύ το κυρ' ελέησον το βαριέται και ο Θεός 

Αυτά είχα να σας πω για την ώρα ο καψερός, από τη δική μου πλευρά

που τα ζω από πρώτο πόδι (είπαμε, χέρι δεν έχω!)

κι ελπίζω να τελειώνουμε με όλα αυτά κάποια στιγμή.

Κάπου εδώ τριγύρω θα είμαι, σε επιφυλακή πάντα, 

θα κρυφακούω όσο μπορώ,

(για σας φίλοι μου, για σας δουλεύω!)

θα δίνω στήριξη κι αγάπη 

και θα εύχομαι όλος ο κόσμος να είναι καλά 

και να αγαπάει τους σκύλους! 

Φιλιά στα μούτρα σας!

Ο ατρόμητος Μαξ!