Ανοίγοντας το συρτάρι...# 7

Απόψε θέλησα με πάθος να μιλήσω

να λύσω το δέσμιο της σιωπής 

και σένα να σου κράξω, να σου δείξω

τι θα πει να είσαι μαχητής.

Σε τούτη τη ζωή που όλα μετράνε

το στήθος αν σηκώσεις λίγο επάνω

όλοι εσένα θα χειροκροτάνε

κι ανδριάντα θα σου στήσουν από πάνω.

Μάθε όμως να είσαι μαχητής!

Για σένα, μόνο για σένα να παλεύεις

κι άσε τους άλλους να κράζουν καταγής

σκουλήκια είναι, σκουλήκια θα μαζεύεις.

Κι αν επιτέλους έμαθες πως σε τούτη τη ζωή

αξίζει να κερδίζεις

πάλεψε, ίδρωσε, 

μα τον ιδρώτα μην τον εχαρίζεις!

14/05/1993


Είπα να ανοίξω το συρτάρι λίγο σήμερα, να το αερίσω.
Από πέρυσι είχα να το κάνω.
Ένα κιτρινισμένο χαρτί 
και λίγα λόγια....
1993... στα είκοσι τρία μου.
Τότε που έγραφα συνεχώς και αδιαλείπτως.
Τα περισσότερα μπαρούφες!
Τότε που έγραφα παραινετικά προς εμένα.

Ακολουθώντας τη σχετική με το συρτάρι ετικέτα 
μπορείς να δεις κι άλλες μεταεφηβικές μου δοκιμές

Τέλος,
λίγο πριν τη λήξη του Συμποσίου 
να σου θυμίσω ότι αν δεν έχεις ψηφίσει 
προλαβαίνεις σήμερα ως τις 8 το βράδυ.
Πάτα πάνω στις δύο εικόνες του Συμποσίου, στα αριστερά σου.
Αύριο, με την πρώτη αυγούλα, θα έχουμε τη γιορτή λήξης!

Καλή σας μέρα.
@ριστέα