5ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές Μέρος 1ο

Κι έφθασε η μέρα να απολαύσουμε πραγματικά όμορφη Ποίηση! 

Η χαρά μου.... τεράστια!
Τούτο το Συμπόσιο είναι τελικά.... υ π ε ρ π α ρ α γ ω γ ή! 

Στην εναρκτήρια δημοσίευση του 5ου Συμποσίου σας ζήτησα να αφήσετε 

την καρδιά και το μυαλό σας να τρέξουν 
στα εσώψυχα σας και να γράψετε ελεύθερα,

με υποχρεωτική λέξη την Ποίηση 
(ή Ποιητής),
σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο.

Σήμερα με μεγάλο ενθουσιασμό,
σας δίνω το θησαυρό που συγκέντρωσα

για να διαβάσετε, να ευφρανθείτε και να ψηφίσετε.

Θέλω να ευχαριστήσω ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ όλους τους φίλους και φίλες 
που ανταποκρίθηκαν.
Κάποιοι κάνοντας το ντεμπούτο τους εδώ!
Η τιμή που νιώθω είναι τεράστια!

Έμμετρα, λυρικά, μικρά, μεγάλα
σατιρικά, ένα χαϊκού, ,ενα ολιγόλεκτο!
Απ΄όλα έχει κι αυτό το Συμπόσιο!

Συγκεντρώθηκαν συνολικά 30 ποιήματα,

τα οποία και χώρισα σε 3 αναρτήσεις:

Η μετάβαση σε κάθε μία γίνεται, όπως πάντα, με συνδέσμους!

Αφήνετε σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.

Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν (και είναι επιθυμητό) να βαθμολογήσουν,

χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Δώρο παίρνει το πρώτο νικητήριο ποίημα
και ένας από όσους διαβάσουν και ψηφίσουν,
είτε συμμετέχουν με ποίημα τους, είτε όχι.
έπειτα από κλήρωση.

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Διαβάστε με τη ψυχή σας.

Αφήστε την να τρέξει ανάμεσα στις λέξεις...

Μπείτε μέσα στο κάθε ποίημα.
Και στα 30!

Νιώστε τον πόνο του ποιητή καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...

Έπειτα, έτσι και πάλι ψηφίστε: με τη ψυχή σας.

Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε πάντα τη σκέψη του ποιητή

για να γοητευτούμε, για να συγκινηθούμε, ή για να δακρύσουμε.

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.
Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Λόγω των 30 συμμετοχών, αυτή τη φορά, 
μπορείς να ψηφίσεις δύο ακόμα συμμετοχές
από 1 βαθμό!

Άρα το σχήμα γίνεται 
3,2,1,1,1 

Έχεις λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σου.

Χρησιμοποίησε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σε γοήτευσε περισσότερο και τους υπόλοιπους βαθμούς

στις επόμενες αγαπημένες σου επιλογές,

από αυτή τη στιγμή έως και την Πέμπτη 16/10

έως και τις 8 το βράδυ.

7 ολόκληρες μέρες στη διάθεση σας.

Καταλαβαίνω πως αυτή τη φορά θα υπάρξει θέμα μεγάλο.
Είναι πολλές οι συμμετοχές 
και η επιλογή θα είναι πιο δύσκολη από ποτέ.
Πολλά ποιήματα ίσως αδικηθούν από τη σειρά στην οποία βρίσκονται.
Όλα θα αδικηθούν. Είναι σχεδόν βέβαιο!
Γιατί όλα αξίζουν, καθώς το καθένα έχει τη δική του ομορφιά!

Το Συμπόσιο όμως είναι πέρα από βαθμολογίες.
Κρατάμε το τυπικό μέρος της βαθμολόγησης για τη χαρά
και τη γιορτή!.
Νικητές είστε όλοι όσοι συμμετέχετε.
Όσοι γράψατε με πάθος, όρεξη κι αγάπη για την Ποίηση!

Για αυτό ...
γράψτε αν θέλετε για όσα σας άγγιξαν.

Για τα ποιήματα που σας άρεσαν,

 αλλά δεν είχατε τη δυνατότητα να βαθμολογήσετε.

Οι δημιουργοί χαίρονται να διαβάζουν έναν καλό λόγο

για το έργο τους, άσχετα από βαθμολογίες.

Εξάλλου αυτό είναι το πραγματικό κέρδος αυτού του Συμποσίου!

Δικά σας λοιπόν!

Καλή ανάγνωση!

@ριστέα

♥

(Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.

Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε).

Τηρούμε την εχεμύθεια, δεν φέρνουμε τους φίλους μας
να μας ψηφίσουν ☺

1. Απόπειρα ποίησης

Μια φίλη μακρινή
ακούραστη μα τι καλή
νέα ξεκίνησε γιορτή
πήρα χαρτί στο πι και φι

να κάνω εγώ τον ποιητή
καλό κι αυτό με τον τοτό
μου το πε μένα ένα πουλι
θα φάω ντομάτα και αυγό

πριν να τα ρίξετε με το κιλό
μόνο ετούτο θα σας πω
το πιο καλό το φαγητό
μην το πετάτε στον τρελό

γι'αυτό φίλοι μου παρακαλώ
λίγη επιείκεια ζητώ
κι αν άλλα ντάλα πω
ρίξτε τα και στο γυαλό

μη σας τρομάζουν τα σαρδάμ
υπάρχουνε και τα χαμάμ
κι αντί να πείτε έλεος πονάμ
γιατί δε λέτε πα να φαμ;

κάπου εδώ αποχωρώ
πριν να πέσει και νερό
σε όσους είναι ακόμα εδώ
πολλά θα πω ευχαριστώ!



2.(χαϊκού)

Κι ο ποιητής;

Λέξεις, ένοικοι μήτρας.

Καλή λευτεριά...



3. Του δρόμου οι φωνές

Σπασμένος, γυάλινος ορίζοντας τα μάτια
Του πλήθους, που κρατάει τα χαρτόνια
Κέρινα χείλη, τριαντάφυλλων κομμάτια
Λαμπάδες στέκονται, σε δρόμους και μπαλκόνια

Η μπόρα πού' ρχεται, τα βλέφαρα πληγώνει
Ποδάρια τρίβουν, την πέτρα που ματώνει
Σύρματα δένουν, τ’ ακυβέρνητα χέρια
Καπνού αγκαλιάσματα, στήνουνε καρτέρια

Κοφτά τα βήματα, κοκκινίζουν τις φτέρνες
Η φρίκη κείτονταν, στης τρομπέτας τις νότες
Ντουντούκες φούσκωναν και σήκωναν τις στάχτες
Μεθυσμένοι παλιάτσοι, μαστίγωναν τις ράχες

Ποιητής που σίγησε, φασουλής πετρωμένος
Εμβατήριο σουρούπωσε, στης ψυχής το μουράγιο
Ένα πλήθος που χύθηκε, τρυπημέν’ από βέλος
Μία θάλασσα π’ άδειασε, φάνηκε το ναυάγιο

Διάφανε ουρανέ, που λευκά σβέρκα λυγίζεις
Ήλιε σφυρηλατιμένε, που κρυψώνες γκρεμίζεις
Στείλτε της μάνας αγκαλιά, το πόνο να ρουφήξει
Κ' ένα γαρύφαλλο κλειστό, μεσ' τις καρδιές ν' ανοίξει

4.Των ποιητών το κάλεσμα

Όστρακα φεγγαρόφωτα, τα λόγια του Ομήρου

Τ’ Ελύτη τα τρυπώματα, μέσ’ τις σπηλιές τ’ ονείρου
Δαφνόσπαρτες μυρωδικές, οι λέξεις του Σεφέρη
Οι ύμνοι του Καβάφη μυστικά, μου στήνουνε καρτέρι
Του Καρυωτάκη οι καπνοί, δοξάζουνε τις δάδες
Της Πολυδούρ’ οι ζωγραφιές, πλέκουν μυαλού στροφάδες
Αμυγδαλιάς μαγευτικής, του Παλαμά λιβάδια
Του Ρίτσου τα μεθυστικά, πολύφωτα λιμάνια
Του Βαλαωρίτη η μοναξιά, παράδοσης τραγούδι
Του Παπαδιαμάντ’ η φόνισσα, διάφανο λουλούδι
Του Κάλβου του απέραντου, η φίλτατη πατρίδα
Του Σολωμού του μυθικού, της λευτεριάς η ελπίδα
Του Καββαδία η θάλασσα, που τρέφει τη στεριά
Της Αλκυόνης οι σκιές, που πλημμυρίζουν την νυχτιά
Στον καφενέ ο λυρικός, ο Βάρναλης ο ανήσυχος
Της συνείδησης Σικελιανός, φτωχολογιάς αντίλαλος
Σχεδιαστής μοναδικός, ο Εγγονόπουλος ο μοναχός
Κονταρομάχος θεϊκός, ο Σκαρίμπας ο απλοϊκός
Ο Λάκωνας της φαντασίας, ο Βρεττάκος ο τρυφερός
Επαναστάτης άγιος, ο Καρούζος ο ψηλαφιστός
Των φυλακών ο αηδός, ο Φασούλας ο αληθινός
Του έρωτα ο χορηγός, ο Γκάτσος ο τραγουδιστικός

Αν μέσ’ τη φτώχεια μου ξεχνώ
Για κάποιονε να γράψω
Είναι, που με μεθά πιοτό
Των αετών, που τόλμησα να πιάσω

 5.Η ιστορία που άλλαξε...

Θα σου πω μια ιστορία.

Μια ιστορία για δυο περιστέρια με κομμένα φτερά.

Που δεν τους έφταναν τα κάγκελα της εκκλησίας,

δεν στρογγυλοκάθησαν στα κλαδιά των ξερών δέντρων,

δεν περπάτησαν στις πλάκες της πλατείας

και δεν έφαγαν τροφή έτοιμη από τα χέρια των περαστικών.

Θα σου πω μια ιστορία για ένα ποτάμι χαζό.

Ένα ποτάμι που έτρεχε αντίθετα,

δεν πότιζε τα σπαρτά των ανθρώπων,

δεν φούσκωνε με τις βροχές

και δεν άλλαζε ροή από ριγμένους κορμούς δέντρων.

Θα σου πω μια ιστορία για μια θάλασσα μαύρη.

Μια θάλασσα που τρόμαζε τους ανθρώπους.

Άδεια και μόνη.

Χωρίς τολμηρούς θαλασσοπόρους, 

δίχως πλοία αβύθιστα.

Θα σου πω μια ιστορία για μια ποίηση ανούσια,

χωρίς τίτλο, χωρίς λέξεις.

Μόνο η μνήμη την ανακτά, μόνο ο πόνος την αναμοχλεύει.

Μόνο η χαρά της δίνει λόγο να υπάρχει.

Θα σου πω μια ιστορία για δυο ανθρώπους τρελούς.

Αφελείς και άγνωστους.

Που φοβήθηκαν, που έκλαψαν, που βιάστηκαν, που ένιωσαν σε ένα λεπτό όλου του κόσμου την θλίψη.

Που άλλαξαν το νόημα του έρωτα, του πάθους.

Που έπλεξαν την αγνότητα με κλωστές της ηδονής.

Περπάτησαν σε δάση άγρια,

σκόνταψαν σε πέτρες σκληρές σαν τις καρδιές των ανθρώπων.

Πλήγωσαν ψυχές, διεκδίκησαν.

Θα σου πω μια ιστορία για μια ιστορία που άλλαξε...

Για δυο περιστέρια με χρυσά φτερά που πέταξαν πάνω από το όριο τ΄ ουρανού,

για ένα ποτάμι αιώνιο που δεν τελείωσε στο πέλαγος,

για μια θάλασσα κόκκινη που αγάπησε και προστάτεψε αυτούς που την κολύμπησαν,

για μια ποίηση υπέροχη που διαβάστηκε από λίγους, 

για δυο ανθρώπους θεούς που έφτασαν το αδύνατο

και έζησαν σε μια στιγμή όλου του κόσμου την ευτυχία.



6.Και πρωθυπουργός και ποιητής

«Δώσε κι εμένα μπάρμπα» είπε της γιαγιάς του το καμάρι.
«Πάρε, πάρε» του αποκρίθηκαν οι ανόητοι, δίχως να παίρνουνε χαμπάρι.

Κι ο απολωλός ως άλλος ξιπασμένος ποιητής ανέλαβε την πλάση.
Μια χώρα του ’λαχε κι αυτού κι είπε να μην χάσει!

Ιδού, Μεσσίας επί της Ψαροκώσταινας εχρίστηκε ο αδαής.
Προσωπείο φασίστα με φωνή αγγέλου ενδύθηκε, ώσπου σκιαχτήκαν κι οι φρενοβλαβείς!

Το έρπειν και το γλείψιμο να είναι καλά, του οσφυοκάμπτη η χαρά.
Ρημαδιό έπλασε ο σουρεαλιστής, του προδότη η μπαμπεσιά.

Σε μια παραίσθηση τρελή ως Μέγα Αλέξανδρο φαντάζεται τον εαυτό του.
Καρυάτιδες ονειρεύεται να τον βαστούν ορθό μέσα στον καημό του.

«Θέλω τόσα να σου φτιάξω» πιάνει τα άσματα ο δειλός ο πορθητής.
«Κι αν πέσει το σκοτάδι, θεέ μου, πώς να ζήσω το μετά;» αναρωτιέται ο δυστυχής!

«Μα πού να πάω, πού να πάω, που εδώ έχει ψωμί τόσο πολύ;»
«Μα πού να πάω, αφού, Ελλάδα μου, είσαι όλη μου η ζωή;»

«Κάτι μου κρύβεις και δεν ξέρω τι να κάνω!»
«Τον ντελικανή αν προτιμάς, να πέσω να πεθάνω!»

«Πες μου τι τρέχει, Ελλάδα μου, και δεν σε φτάνω.»
«Πες μου αν άλλον αγαπάς, πες μου σήμερα αν σε χάνω!»

Α, ρε μάστορα της συμφοράς, άδειασέ μας τη γωνιά τούτη τη στιγμή!
Έρωτάς μας και μαχαίρι ήσουν πάντα, μα τώρα πια κατέληξες αόρατη πληγή!

(Το ποίημα έχει πάρει μικρά δάνεια από στίχους γνωστών τραγουδιών ή έχουν γίνει παραφράσεις
 κάποιων στίχων από τη μέση σχεδόν του ποιήματος και κάτω για χάρη της σάτιρας. Έμπνευση είναι
αυτή και δεν την σταματά κανείς.)

Εδώ τελείωσαν οι  πρώτες 6 συμμετοχές.

Για την επόμενη ανάρτηση πάτα εδώ και μπες απευθείας.