Των ποιητών το κάλεσμα (Φιλοξενία)

Με χαρά σήμερα φιλοξενώ τα δύο ποιήματα 
του καπετάνιου-ποιητή Δημήτρη Ασλάνογλου
που συμμετείχαν στο 5ο Συμπόσιο Ποίησης.
.Ακολουθεί πρώτο το ποίημα που συγκέντρωση 26 βαθμούς 
και το έφερε στην τέταρτη θέση.

(Μια μικρή διόρθωση: Στην καταμέτρηση έχασα δύο βαθμούς 
στο ποίημα της Μαρίας Κανελλάκη, η οποία για την ιστορία ήρθε τρίτη! 
Μια ανάποδη βαθμολόγηση με μπέρδεψε.
Ας όψεται το δεξί ημισφαίριο που μου τα κάνει κάτι τέτοια.
Στο επόμενο δρώμενο θα προσλάβω γραμματέα!)

Απολαύστε ξανά τα δύο ποιήματα του Δημήτρη.
ο οποίος και θα απαντήσει στα σχόλια σας.

4.Των ποιητών το κάλεσμα

Όστρακα φεγγαρόφωτα, τα λόγια του Ομήρου

Τ’ Ελύτη τα τρυπώματα, μέσ’ τις σπηλιές τ’ ονείρου

Δαφνόσπαρτες μυρωδικές, οι λέξεις του Σεφέρη

Οι ύμνοι του Καβάφη μυστικά, μου στήνουνε καρτέρι

Του Καρυωτάκη οι καπνοί, δοξάζουνε τις δάδες

Της Πολυδούρ’ οι ζωγραφιές, πλέκουν μυαλού στροφάδες

Αμυγδαλιάς μαγευτικής, του Παλαμά λιβάδια

Του Ρίτσου τα μεθυστικά, πολύφωτα λιμάνια

Του Βαλαωρίτη η μοναξιά, παράδοσης τραγούδι

Του Παπαδιαμάντ’ η φόνισσα, διάφανο λουλούδι

Του Κάλβου του απέραντου, η φίλτατη πατρίδα

Του Σολωμού του μυθικού, της λευτεριάς η ελπίδα

Του Καββαδία η θάλασσα, που τρέφει τη στεριά

Της Αλκυόνης οι σκιές, που πλημμυρίζουν την νυχτιά

Στον καφενέ ο λυρικός, ο Βάρναλης ο ανήσυχος

Της συνείδησης Σικελιανός, φτωχολογιάς αντίλαλος

Σχεδιαστής μοναδικός, ο Εγγονόπουλος ο μοναχός

Κονταρομάχος θεϊκός, ο Σκαρίμπας ο απλοϊκός

Ο Λάκωνας της φαντασίας, ο Βρεττάκος ο τρυφερός

Επαναστάτης άγιος, ο Καρούζος ο ψηλαφιστός

Των φυλακών ο αηδός, ο Φασούλας ο αληθινός

Του έρωτα ο χορηγός, ο Γκάτσος ο τραγουδιστικός

Αν μέσ’ τη φτώχεια μου ξεχνώ
Για κάποιονε να γράψω
Είναι, που με μεθά πιοτό
Των αετών, που τόλμησα να πιάσω

3. Του δρόμου οι φωνές

Σπασμένος, γυάλινος ορίζοντας τα μάτια
Του πλήθους, που κρατάει τα χαρτόνια
Κέρινα χείλη, τριαντάφυλλων κομμάτια
Λαμπάδες στέκονται, σε δρόμους και μπαλκόνια

Η μπόρα πού' ρχεται, τα βλέφαρα πληγώνει
Ποδάρια τρίβουν, την πέτρα που ματώνει
Σύρματα δένουν, τ’ ακυβέρνητα χέρια
Καπνού αγκαλιάσματα, στήνουνε καρτέρια

Κοφτά τα βήματα, κοκκινίζουν τις φτέρνες
Η φρίκη κείτονταν, στης τρομπέτας τις νότες
Ντουντούκες φούσκωναν και σήκωναν τις στάχτες

Μεθυσμένοι παλιάτσοι, μαστίγωναν τις ράχες

Ποιητής που σίγησε, φασουλής πετρωμένος
Εμβατήριο σουρούπωσε, στης ψυχής το μουράγιο
Ένα πλήθος που χύθηκε, τρυπημέν’ από βέλος
Μία θάλασσα π’ άδειασε, φάνηκε το ναυάγιο

Διάφανε ουρανέ, που λευκά σβέρκα λυγίζεις
Ήλιε σφυρηλατημένε, που κρυψώνες γκρεμίζεις
Στείλτε της μάνας αγκαλιά, το πόνο να ρουφήξει
Κ' ένα γαρύφαλλο κλειστό, μεσ' τις καρδιές ν' ανοίξει

__________________________________________

Εγώ είμαι χαμένη, όχι στη μετάφραση, 

αλλά στον κόσμο μου και στις δημιουργίες μου!

Ευχαριστώ για όλα τα υπέροχα σχόλια σας 

στη λήξη του Συμποσίου.

 Αναζητώ χρόνο για να απαντήσω...

Καλή σας μέρα και 

καλή εβδομάδα!

@