Ωραίοι, μεταξωτοί, κακοί κι ανάποδοι.

Είχα γράψει πολύ παλιά, τότε που δεν με ήξερε παρά μόνο η μανούλα μου 

(ενώ τώρα με ξέρετε "εσείς κι εσείς" ☺) 

ένα αρθράκι με τίτλο "Οι Ωραίοι Άνθρωποι" , 

το οποίο χωρίς να είναι τίποτα φοβερό, είχε υποκλαπεί και δημοσιευτεί,

χωρίς κανένα σύνδεσμο που να παραπέμπει σε μένα 
- δεν έκανα καμία ιστορία ποτέ. 

(Εδώ να πω ότι μία μόνο φορά έκανα θέμα με υποκλοπή ποιήματός μου 

κι ακόμα το μετανιώνω. 

Γιατί στο χτυπούν αν και βεβαιώνεις ότι έχεις αλλάξει στάση 

και δεν σε απασχολεί - προσοχή στο ρήμα- πια η κλοπή.)

Ένι γουέι , δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Θυμίζω το μικρούτσικο αρθράκι μου κι επανέρχομαι.

Δεν είναι κατά ανάγκη όμορφοι, δεν έχει να κάνει διόλου με το έξω τους! Οι ωραίοι άνθρωποι λάμπουν κάπου από μέσα - δεν έχουν εντοπιστεί ειδικές συντεταγμένες - και εσύ απλά χαίρεσαι να βλέπεις αυτή τη λάμψη ....

Είναι αυτοί που έχουν συνέπεια στο λόγο τους, στη στάση τους, στη συμπεριφορά τους, είναι όλοι όσοι χαμογελούν και μια βροχερή μέρα ή μια μέρα καύσωνα... είναι αυτοί που δεν κουράζονται να λένε καλημέρα και να χαιρετίζουν την κάθε μέρα σαν μέρα γιορτής...

Οι ωραίοι άνθρωποι βλέπουν θετικά τη ζωή και τους άλλους...

Δεν αναλώνονται με τι έκανε και τι δεν έκανε ο διπλανός τους και κυρίως δεν ζηλεύουν... 

Βλέπετε ο φθόνος δεν είναι μέσα στα -πλούσια- συναισθήματα που διαθέτουν!

Οι ωραίοι άνθρωποι έχουν και τις δύσκολες στιγμές τους, όπως όλοι: μπορεί να θυμώσουν, να πονέσουν, να βαρεθούν! Ξέρουν όμως ότι όλα είναι μέσα στη ζωή αλλά και περαστικά!

Χαίρεσαι να βλέπεις ωραίους ανθρώπους....

Παίρνεις και εσύ λίγη τζούρα από αυτή την αίσθηση ..... σαν να βάζεις το δαχτυλάκι στο βάζο με το γλυκό της γιαγιάς! 

Ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος είχε χρησιμοποιήσει τον όρο 

"Μεταξωτοί άνθρωποι". 

Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. 

Αγράμματοι, αλλά σοφοί. 

Τρυφεροί με τους άλλους. 

Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, 

δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. 

"Δανείστηκα" τον όρο Μεταξωτοί Άνθρωποι και τον χρησιμοποίησα

στην προηγούμενη ανάρτησή μου,

μιλώντας για τους ανθρώπους που αγαπώ,

για αυτούς που ταιριάζω και κολλάω.

Σίγουρα κάτω από την ομπρέλα ενός γενικού χαρακτηρισμού 

είτε "Ωραίοι" άνθρωποι, είτε "μεταξωτοί"

μπορούν να μπουν πολλά χαρακτηριστικά.

Καθένας μάλιστα μπορεί να περιγράψει κι άλλα...

Στην τελική, όλοι λίγο έως πολύ πιστεύουμε τα καλύτερα για τον εαυτό μας:

Ξέρουμε να επιλέγουμε,

φυσικά και έχουμε δίπλα μας όλους όσοι αξίζουν, 

ξεσκαρτίζουμε, πετάμε, κρατάμε....

Έχω κατηγορηθεί να το πω, κριθεί σίγουρα,

ότι φορτώνομαι πολλούς "περίεργους" ανθρώπους.

Ότι έχω έναν φανταστικό μαγνήτη και έλκω περιπτώσεις και περιπτώσεις 

κι αδυνατώ έπειτα να τους ξεκολλήσω από πάνω μου!

Μπορεί και λόγω επαγγέλματος, μου συμπληρώνουν έπειτα,

για να χρυσώσουν το χάπι.

Χεχε, χαμογελώ. Ίσως προβληματίζομαι κι εγώ στιγμιαία.

Αλλά κατά βάση, χαμογελώ.

Ξέρω απλά ότι γύρω σου θα βρεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.

Αν είσαι τυχερός θα συναντήσεις περισσότερους μεταξωτούς,

απαλούς, τρυφερούς, με ίδιο αξιακό κώδικα με σένα φίλους

και θα τακιμιάσετε.

Όχι γιατί ταιριάζετε σε πτυχία, ακαδημαϊκές γνώσεις κι άλλα τινά.

Απλά γιατί στο σύνολο εκπέμπετε στην ίδια συχνότητα.

Και στο δρόμο σου θα συναντήσεις και τους άλλους.

Που θα σε ταλαιπωρήσουν. Ίσως σε πληγώσουν.

Θα σε σκάσουν κάποιες ή πολλές φορές.

Φυσικά και δεν βγαίνει ζωή να έχεις διαρκώς τέτοιες περιπτώσεις

στο δρόμο σου.

Αλλά κι από αυτές μαθαίνεις.

Και με το χρόνο, με τον τρόπο σου τους αφήνεις πίσω.

Αν δεν το κάνεις ...κακό του κεφαλιού σου.

Αλλά δεν μπορείς να γκρινιάζεις γιατί θα συναντήσεις 

και τους κακότροπους, τους αταίριαστους, τους περίεργους.

Ούτε να σε παίρνει από κάτω, γιατί δεν είναι όλοι όπως εσύ επιθυμείς.

Γενικά μπορώ να αντέξω πολλά και πολλούς και για μεγάλο διάστημα.

Δεν μπορώ όμως να είμαι διαρκώς ανεκτική. 

Τότε απλά κι απαλά "αφήνω πίσω".

Προχωρώ ζυγίζοντας και βάζοντας πάνω απ΄όλα τη γαλήνη μου.

Δεν καταλογίζεται στα ημιτελή, σε αγώνες που έχασα, σε λιποταξία,

σε απώλεια αυτοεκτίμησης.

Βλέπετε, η ζωή δεν έχει μόνο Ωραίους Ανθρώπους.

Αλλά όταν τους συναντώ νιώθω ευλογημένη και τους κρατώ.

Και συνήθως τους έχω για χρόνια στη ζωή μου.

Κλείνοντας, θυμήθηκα μια στιχομυθία που έλαβε μέρος στο σχολείο,

λίγο πριν φύγω,

με αφορμή το θέμα της έκθεσης στις φετινές πανελλήνιες εξετάσεις.

Θυμίζω ότι το γενικό θέμα ήταν η φιλία.

Οι φιλόλογοι που βαθμολογούσαν γραφτά αντάλλαξαν την άλλη μέρα

τσιτάτα που θυμούνταν ότι διάβασαν κατά τη διόρθωση.

Μερικά ήταν πολύ αστεία.

Τότε πρόσθεσα και τα δικά μου (μην χάσω!): 

"Φίλος είναι αυτός που με αφήνει να είμαι εγώ 

και με δέχεται ακριβώς όπως είμαι.

Οι λίγοι, καλοί φίλοι μου ξέρουν όλες τις βλακείες που έχω κάνει

-και θεέ μου πόσες έχω κάνει!-

και ποτέ δεν έχω "ξεπέσει" στα μάτια τους"!

Είναι πολύ ανακουφιστικό να έχεις κοντά σου τέτοιους ανθρώπους.

Γιατί οι πιο πολλοί έχουμε ανάγκη το χάδι στη ζωή μας.

Αρκετές εξετάσεις δίνουμε καθημερινά.

Φυσικά δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες.

Εσείς που αντέχετε και δεν θέλετε χαδάκια, επιλέξτε τους άλλους 

κι έτσι όλοι θα είμαστε αν όχι ευτυχισμένοι,

τουλάχιστον ικανοποιημένοι ☺

Καλά να περνάτε!

@ριστέα

Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που με οδήγησε στη 

σημερινή ανάρτηση:

Η παιδεία δε φαίνεται στις γνώσεις, αλλά στη συμπεριφορά.

Το συνιστώ.

@

Πηγή εικόνων

art prints by Christian Schole