Στο σεντούκι μου κλείνω στιγμές....

Σβήνω, γράφω, ξανασβήνω...

Όχι γιατί δεν μου αρέσουν όσα γράφω.

Όχι γιατί ανησυχώ τι γνώμη θα σχηματίσουν τα γραφτά μου.

Αλλά πώς να βάλεις στο χαρτί,

τόσες στιγμές, 
ζεστά χαμόγελα, τρυφερές αγκαλιές, 
συγκίνηση, χαρά, 

φωνούλες, χωρατά, γέλια, πολλά γέλια και πάλι συγκίνηση.
Δεν είναι φτωχή η γλώσσα.
Αλλά να, ακόμα και οι φωτογραφίες, πόσο στατικές είναι, 
σκέφτομαι καθώς τις κοιτάζω...
Συλλαμβάνουν ένα χαμόγελο. Ένα άγγιγμα χεριών.
Μια αστεία πόζα με το καπέλο.
Κλείνω τα μάτια και τότε όλα περνούν ολάκερα μπροστά μου.

Ήχοι, εικόνες, συναισθήματα....

Να τα κρατήσω όλα ζωντανά θέλω...

Να με κρατήσουν κι αυτά στις μέρες τις δύσκολες που θα έρθουν
-πάντα έρχονται!

Στη χειμερία μου νάρκη να με νανουρίζουν γλυκά.
Και να προσμένω...
Την επόμενη φορά!

Στο σεντούκι της καρδιάς μου θα τις φυλάξω,
πολύτιμο θησαυρό.....
Πουθενά δεν θα τις χαρίσω.

Στιγμές που μοιράστηκα με Ανθρώπους όμορφους στη ψυχή.
Ανθρώπους.... που δεν σου κόβουν μέτρα, δεν σε κρίνουν,
ούτε σε περνούν από τεστ αξιολόγησης....
Ανοίγουν αγκαλιές,
ανοίγουν το σπίτι τους,
ανοίγουν την καρδιά τους
και γίνεστε για λίγες μέρες, όλοι, μια οικογένεια.
Άνθρωποι από μακριά, που πριν λίγα χρόνια σου ήταν άγνωστοι.
Και σιγά σιγά έγιναν παρεάκι.
Το καθημερινό σου παρεάκι!
Εξημερώθηκαν και σε εξημέρωσαν.
Γιατί ταιριάξανε τα χνώτα σας.
Γιατί είπες μέσα σου... μου κάνουν!
Γιατί είδες μέσα τους κι ας μην είχες δει τα μάτια τους πρώτα.

Αυτούς τους ανθρώπους εξάλλου έμαθα να αγαπώ:
τους αληθινούς, τους ζεστούς, που είναι σαν να τους ξέρω χρόνια.
Μια σόμπα στα κρύα, μια ανάσα το καλοκαίρι!
Που είναι εκεί για σένα, με όλο τους το είναι.
(Κι ας είναι μακριά σου τον περισσότερο χρόνο - στο χάρτη μόνο!)
Που δεν θέλουν να πάρουν από σένα, αλλά να δώσουν!
Που σε νιώθουν.

Άνθρωποι Ευγενείς.
Άνθρωποι μεταξωτοί στο λόγο τους και στη ψυχή τους.
Άνθρωποι Ωραίοι!

Μέσα στο βάθος σαν σημαδούρες... μικρά κεφαλάκια

μεγάλες καρδιές!

Οι μεταξωτοί μου άνθρωποι, άνθρωποι απλοί,
της διπλανής πόρτας ήρθαν στη ζωή μου τυχαία κάποτε,
(γιατί ήταν τύχη για μένα!)
μα δεν είναι τυχαίοι!
Μαζί με τα υπέροχα συντρόφια τους,
είναι από κείνη την πάστα ανθρώπων που δεν κυκλοφορεί 
εύκολα, εκεί έξω. Όταν τη βρίσκεις αισθάνεσαι ευλογία,
μα και μια μικρή στενοχώρια...
"Γιατί να μην τους έχω πιο συχνά, πιο κοντά;"

Του χρόνου πάλι, θα πω, 
μα μέσα μου θα εύχομαι διαρκώς
να υπάρξει πιο γρήγορα μια ακόμα ευκαιρία!

Πετρή (& ΣΙΑ Ο.Ε. να τα λέμε κι αυτά) και Μαρία,
σας ευχαριστώ!
♥

@ριστέα

-----------------------------------------------------

Στην όμορφη συντροφιά μας, χάρη στην κινητή εφεύρεση,
εντελώς απρόσμενα προστέθηκαν και δυο ακόμα ψυχές από μακριά:
Η Σμαραγδένια Ρούλα από την Κρήτη, η οποία φιλοξενούσε 
τη Μαρία-Νικόλ από την Αθήνα
τηλεφώνησε σε μένα, που δεν βρισκόμουν στον Πύργο,
μα στον Πέτρο, αλλά όχι στην πόλη του,
και μαζί μας η Μαρία μας από Αθήνα, γίναμε όλοι μια παρέα!
Μια στιγμή ακόμα στο σεντούκι της μνήμης κι αυτή
καλά θα φυλαχτεί!