Photo a Day Μέρα 14η

Photo a Day 14 February :  Love is....

Αγάπη είναι.....

Κατά αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα έκανα σήμερα αφιέρωμα σε έναν ξενόφερτο Άγιο και σε μία,  όπως πολύ σωστά είπε μια αγαπητή φίλη, γιορτή των ζαχαροπλαστείων, ανθοπωλείων και δωράδικων! Αλλά κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτοί! Και παίζουνε υπέροχα με τις τύψεις αμέτρητων ζευγαριών που έναν ολόκληρο χρόνο μπορεί να μισιούνται θανάσιμα, να απεχθάνονται ο ένας τον άλλον, να ζουν συμβατικά, αλλά του Αγίου ανήμερα ένα λελουδικό στη μαδάμ θα το αγοράσει ο κατά τα άλλα μπρουτάλ σύζυγος ή το αγαπημένο του φαγητό θα το φτιάξει η κυρά στον κουβαλητή του σπιτιού της!

Σήμερα όμως η Chantelle από το FatMumSlim ζητάει : "Αγάπη είναι".... Κι εγώ πρέπει, όχι απλά να ανταπεξέλθω στην πρόκληση, αλλά να ξεπεράσω εαυτό!  Βλέπεις σε ανύποπτο χρόνο είχα κάνει ανάλογη δημοσίευση με τον τίτλο  Η αγάπη είναι (υπάρχει δίπλα στις δημοφιλέστερες δημοσιεύσεις μου). Κι είχα προσπαθήσει μέσα από φωτογραφίες (όχι δικές μου) να αποδώσω σε κάποιες προτάσεις τι είναι αγάπη.

Όμως ....

Αγάπη δεν είναι μια λέξη.
Αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα.
Αγάπη δεν είναι λόγια μόνο ή πράξεις μόνο.

Αγάπη είναι τόσα πολλά....

Όταν με πληγώσεις κι όμως γυρίσεις και μου πεις συγγνώμη, δεν το ήθελα, δεν θέλω να το κάνω ξανά....
Όταν κυλήσει ένα δάκρυ μου κι έρθεις και το σκουπίσεις....
Όταν είμαι άρρωστη και πάρεις τηλέφωνο να με ρωτήσεις πώς είμαι...
Όταν είμαι χαρούμενη και χαίρεσαι ειλικρινά με τη δική μου χαρά.....
Όταν θέλω να μοιραστώ κάτι και με ακούς με προσοχή....
Όταν με αποδέχεσαι παρά τα λάθη μου...
Όταν με αφήνεις να δω μέσα σου...
Όταν μου δίνεις την αγκαλιά σου ή το χέρι σου να ακουμπήσω...
Όταν κάνεις τρέλες μαζί μου σαν μικρό παιδί...
Όταν είσαι εκεί γιατί θέλεις κι εσύ να είσαι εκεί....

όλα αυτά είναι αγάπη....

Κι άλλα τόσα... Συγχωρέστε με που δεν τα έγραψα όλα ...αλλά θα έπρεπε να γράφω όσο ζω...

Τι να δώσω σε φωτογραφία;

Θα έπρεπε να φωτογραφίσω την αγκαλιά της μάνας μου, αλλά δεν ξέρω αν θα ένιωθες την απέραντη αγάπη της όπως εγώ!
Θα έπρεπε να φωτογραφίσω τη συγκίνηση του πατέρα μου όταν με καμαρώνει, αλλά πώς να του ζητήσω να φωτογραφίσω κάτι τέτοιο;
Θα έπρεπε να τραβήξω τη λάμψη στα μάτια των ανιψιών μου όταν με βλέπουν χαρούμενη, αλλά θα ήταν αδύνατο να τη δεις!
Θα έπρεπε να τραβήξω την αγωνία της αδερφής μου αν είμαι καλά, αν μου λείπει κάτι...δεν θα μπορούσα όμως να πιάσω στο φακό μου τη φροντίδα της!
Θα έπρεπε να βγάλω τη χαρά της κολλητής μου την ώρα που με συναντά μετά από μέρες που έχει να με δει! Αλλά είναι τόσο προσωπικό το μοίρασμα αυτό.
Θα έπρεπε να τραβήξω το ενδιαφέρον και την απέραντη εκτίμηση του πρώην άντρα μου, που τόσο με τιμά, αλλά δεν αποτυπώνεται σε εικόνα αυτό.
Θα έπρεπε να πιάσω το κούνημα της ουράς των σκύλων μου όταν με ακούν να πλησιάζω, μα πιάνεται η κίνηση σε φωτογραφία;....

Πήρα το κάρβουνο λοιπόν κι έγραψα   στις πλάκες της αυλής μου....

Και έτσι ένιωσα ότι κάλυψα το θέμα της αγάπης εγώ!

Ξέρω πως οι περισσότεροι συμφωνείτε μαζί μου, ότι ο Έρωτας και η Αγάπη  είναι τα πάντα και πρέπει να γιορτάζονται κάθε μέρα, πέρα και πάνω από ημερομηνίες και γιορτές.
Εύχομαι να το κάνετε και πράξη διαρκώς!

Καλή σας μέρα
Α, μην ξεχνάτε να αγαπάτε και τον εαυτό σας πάνω απ' όλα! ε;
Σας ασπάζομαι
@ριστέα

Ψιλά γράμματα: Σήμερα όσοι από την οικογένεια προσέξουν τις πλάκες της αυλής, λέτε να με περάσουν για πολύ τρελή ή λίγο τρελή;