24 Days Challenge, Set 2 # 14

Ξ
Ξενιτιά

Στο Google αναζητώ μια λέξη
που μ' έχει σημαδέψει

ξενιτιά

ογδονταέξι χιλιάδες αποτελέσματα
ξενιτειά, πενηνταπέντε χιλιάδες
ξενητειά, εικοσιτρείς χιλιάδες
ξενητιά, έντεκα χιλιάδες
Μα τi σημασία
η ορθογραφία
ξενιτιά ή ξενιτειά
ίδιος είν' ο πόνος.

Γιώργος Σγούρδος

Στιχοπλοκίες της Ξενιτιάς

Ξενιτιά λοιπόν! Και θα μιλήσω από τη δική μου εμπειρία. Ξενιτεμένη δε το λες ότι υπήρξα, στα έξι μου δεν πρόλαβα να νιώσω πολλά από το θέμα της ξενιτιάς. Θα σας μιλήσω όμως μέσα από τα μάτια της μαμάς μου αλλά και πώς βίωσα εγώ την ξενιτιά του μπαμπά μου!
Βλέπετε με την οικονομική κρίση πολλοί, με το πρόσχημα μιας καλύτερης ζωής έβαλαν πλώρη για τα εξωτερικά, έχουν δεν έχουν δικούς τους εκεί, ή με αφορμή σπουδές και μεταπτυχιακά. (Και για τους τελευταίους δεν έχω να πω κάτι. Αλίμονο. Το να θες να αποκτήσεις εφόδια που δεν σου προσφέρει η πατρίδα καθόλου μεμπτό δεν είναι! ) Αλλά για αυτούς που ξενιτεύονται για μια καλύτερη ζωή δεν θα σταθώ πολύ ευνοϊκά. Είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη όμως.
Γεννήθηκα στην Αμερική, σας τα έχω πει ξανά, από Έλληνες μετανάστες.Κάπου μετά τον πρώτο μου χρόνο αποχωρίζομαι τον μπαμπά μου κι ερχόμαστε Ελλάδα με τη μαμά και την αδερφή μου, για να χτίσουμε το σπίτι που θα μέναμε μετά την μόνιμη επιστροφή μας! Είναι το διάστημα που μαθαίνω να μιλώ. Περιτριγυρισμένη τότε στην Ελλάδα από τα αδέρφια της μαμάς μου μαθαίνω το "θείος" μα όχι το "μπαμπάς"!  Επιστρέφουμε μετά το χτίσιμο του σπιτιού ξανά στην Αμερική και δυσκολεύομαι μεγάλο διάστημα να αποκαλέσω τον πατέρα μου μπαμπά! Τον αποκαλούσα "θείο" κι η μαμά μου μου έλεγε (όταν πλέον καταλάβαινα) ότι αυτό ήταν κάτι που πίκραινε τον πατέρα μου!
Η μαμά, όσο ζούσαμε στην Αμερική, ήταν διαρκώς θλιμμένη. Έχασε τη μητέρα της και δεν ήταν καν στην κηδεία της. Της έλειπαν τα αδέρφια της ( πέντε στο σύνολο) της έλειπε η αυλή της, τα λουλούδια της, η γειτονιά, τα έθιμά μας στην πατρίδα!

Έβαζε στο πικάπ διαρκώς Στέλιο Καζαντζίδη κι έκλαιγε. Στο σινεμά έκλαιγε με Νίκο Ξανθόπουλο. Και τους δύο μικρή που λέτε τους είχα μισήσει θανάσιμα! Έκαναν τη μαμά μου κι έκλαιγε! Μια εικόνα μου, που δεν την έχω μέσα μου μόνο από τις διηγήσεις, είμαι σίγουρη ότι θυμάμαι, είναι εγώ να κρύβομαι κάτω από τραπέζια ή πίσω από καναπέδες και να κόβω χαρτιά σε μικρότερα. Όταν η μαμά με ρωτούσε "τι έκανα" η απάντησή μου ήταν μονίμως η ίδια: "Κόβω εισητήλια να πάμε στην Ελλάζα!"
Ε μα! Αν ήταν να χαμογελάσουμε ας ήταν και στην μακρινή Ελλάζα!
Στα έξι μου επιστρέφουμε στην πατρίδα και με εξαίρεση ένα ολόκληρο καλοκαίρι που ξαναπήγα Αμερική αυτό ήταν μόνιμο. Για μένα, την αδερφή μου και τη μαμά! Ο μπαμπάς εξακολούθησε να ζει και να εργάζεται εκεί, μέσα στις κουζίνες της Αμερικής. 
Μεγαλώνοντας θυμάμαι στο δημοτικό πόσο ζήλευα τους συμμαθητές μου όταν σε σχολικές εορτές έρχονταν κι οι δύο τους γονείς, όταν συζητούσαμε κι έλεγαν εμένα ο μπαμπάς μου μου αυτό κι εμένα ο μπαμπάς μου το άλλο.... 
Για μένα εκείνα τα χρόνια ο μπαμπάς ήταν ένα γράμμα, μια κάρτα και δολάρια. 
Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες δεν ήταν ακόμα στα φόρτε τους. Θυμάμαι ότι μιλούσαμε σπάνια στο τηλέφωνο, μια φορά το μήνα; Μπορεί και πιο σπάνια. Και ποτέ δεν προλάβαινα να του πω τίποτα από όλα όσα ήθελα! Πώς περνούσα με τις φίλες μου, πόσο καλή μαθήτρια γινόμουν στο σχολείο, πόσο μου άρεσε που βοηθούσα τη μαμά σε ό,τι μου ζητούσε!
Περνούσαν γιορτές, καλοκαίρια και χειμώνες κι ο μπαμπάς διαρκώς έλειπε! Σαν ναυτικός κάποιες στιγμές επέστρεφε, καθόταν δυο-τρεις μήνες και μετά πλώρη ξανά για να μαζέψει λεφτά για να προικίσουν τις κόρες. 
Ναι, μας προίκισαν! 
Έχω το δικό μου σπίτι, με βοήθησαν σε όλα όταν έστηνα το δικό μου σπιτικό και να σου, έβγαιναν από τα πατάρια διάφοροι κρυμμένοι θησαυροί. "Αυτό ήταν το δώρο σου για κείνα τα γενέθλια ( κουβέρτες) αυτό το δώρο σου όταν πέρασες στη σχολή σου ( φίντες και μεταξωτές κορδέλες) και ο κατάλογος μακρύς....
Τους ευχαριστώ για όλα! Πάντα θα είμαι ευγνώμων. Η αχαριστία δεν είναι μέσα στη λίστα με τις συμπεριφορές μου.

Όμως!
Όμως εγώ μεγάλωσα χωρίς τον πατέρα!
Η μαμά μου έχασε τις τελευταίες στιγμές της μητέρας της!
Ο μπαμπάς μου στερήθηκε όλο μας το μεγάλωμα!
Για να αναφέρω μερικά κακά της δικής μου εικόνας της ξενιτιάς.
Ξεπληρώνονται όλα αυτά;

Αποχαιρετισμός στο αεροδρόμιο.
Η φωτογραφία σπασμένη σε τρία κομμάτια.
Η καρδιά, σε αμέτρητα!

Κι έρχομαι σε όλους αυτούς που φεύγουν για μια καλύτερη ζωή. Ποια είναι η ζωή τελικά;
Το χρήμα; Οι ανέσεις; Οι πολυτέλειες; 
Πώς κρίνεται η αξία μιας καλής ζωής;

Πάντα πίστευα ότι η ζωή είναι όμορφη όταν έχεις τους δικούς σου ανθρώπους δίπλα σου στις καλές και στις κακές σου στιγμές.
Όταν μπορείς να βγεις στο δρόμο και να πεις μια καλημέρα στη γλώσσα σου και να πάρεις πίσω ένα χαμόγελο.
Όταν έχω το γαλάζιο του ουρανού πάνω από το κεφάλι μου, το πράσινο των χωραφιών έξω από το παραθύρι μου, τα γάργαρα νερά του Ιονίου όταν το θελήσω!

Ποια είναι η καλή ζωή καλοί μου άνθρωποι; Και πώς αξιολογείται αυτή;

Καλή σας μέρα
Καλή Κυριακή να έχετε! 
@ριστέα!