25 λέξεις και μια Ιστορία ( της μέρας).

Ζωή που δεν βιώνεται 
καρουζέλ που περιστρέφεται.
Αλογάκια ακίνητα κι αγέλαστα,
όλα στη σειρά!
Η ζωή είναι έξω
Κάλπασε ψυχή μου!

@ριστέα



Ούρσουλα

-Η Ζωή είναι έξω! της φώναξε για μια ακόμα φορά με όση δύναμη είχε και οι φλέβες στο λαιμό του τεντώθηκαν σαν χορδές κιθάρας. "Μ'ακούς ή πάλι στο βρόντο μιλάω;"

-Έξω πού; Έξω στους δρόμους; Και μόνο που το σκέφτομαι... κόβονται τα πόδια μου!.

-Ναι έξω! Μαζί μου! Στον ήλιο!  Κι έξω από τον εαυτό σου! Βγες από τα σίδερα που -λες και μεθοδικά εργάστηκες για αυτό καιρό τώρα-  όρθωσες χοντρά, ατσάλινα, αδιαπέραστα ανάμεσα σε σένα και τη ζωή.
Σε εκλιπαρώ. Βγες στο φως! Στα χρώματα. Στους ήχους.
Απ' όλα αποκομμένη είσαι!
Όλα σε πειράζουν!

Όλα σου φαίνονται κούφια, άσχημα, παράλογα! Δεν μπορεί! Θα υπάρχει κάτι όμορφο ρε Ούρσουλα που θα σου αρέσει! Ονόμασέ μου ένα και θα σε αφήσω στην ησυχία σου!
-Δεν είναι αλήθεια αυτό, είπε με μια ανένδοτη μελαγχολία στα μάτια η γυναίκα. Μου αρέσει ...μου αρέσει....
-Ναι, έλα...
-Μου αρέσει ...να με αφήνουν στη δυστυχία μου! Αυτό! Μπορείς λοιπόν να μου αδειάσεις τη γωνιά τώρα;
-Όχι! Τώρα είναι που δεν θα σε αφήσω!
-ΓΙΑΤΙ;
-Γιατί σ' αγαπάω πανάθεμά σε! Γιατί είμαι ο μόνος φίλος που σου απέμεινε. Δεν το βλέπεις; όλους τους έδιωξες από δίπλα σου! Θες να σε αφήσω κι εγώ; Κάτσε εδώ, στρατιωτάκι ακούνητο, αγέλαστο, στη σειρά κι εσύ παρέα με τα έπιπλα! Γύρνα κύκλους γύρω από τον εαυτό σου! Θα ζαλιστείς ματάκια μου γλυκά. Πόσες φορές θα το αντέξεις;
Πόση δυστυχία μπορείς να αντέξεις;
.........................................................
Η γυναίκα, πετρωμένο άγαλμα αυτή τη φορά, δεν απαντά. Απροσπέλαστη η σιωπή της. Μια σιωπή που σου ξενυχιάζει τη ψυχή Πόσο κρύο μπορεί να αντέξει κανείς σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μ' έναν παρατημένο άνθρωπο. Σαν τριμμένο ρούχο, πολυκαιρισμένο που μυρίζει μούχλα. Τα μάτια της δεν συναντιόνται στο δρόμο των ανθρώπων. 
Ο φίλος της παγώνει!
Από τη μια θέλει να τρέξει πέρα έξω, να ζεσταθεί ανάμεσα στους ανθρώπους κι ας μην τους ξέρει, αρκεί να φύγει από αυτόν τον υγρό τάφο, από την άλλη θέλει να την κλείσει μέσα του και να τη χαϊδέψει σαν μωρό στην αγκαλιά της μάνας.
Βρίσκει τη δύναμη και τραβάει τις κουρτίνες. Το φως ξεχύνεται στο σκοτεινό δωμάτιο κι όλα, σαν ντόμινο που πέφτει θριαμβευτικά ως το τέλος, φωτίζονται! Βρίσκει δύναμη να υπερβεί το εγώ του που του φώναζε "μακριά! εδώ αρρωσταίνεις κι εσύ" και να παλέψει. Η αγάπη του την δίνει ! Μόνο όταν αγαπάς τον φίλο σου σαν κομμάτι σου, στέκεις εκεί δίπλα του και στα καλά και στα κακά! Και τώρα είναι που τον έχει ανάγκη πιότερο η Ούρσουλα. Δεν της έχει πει ποτέ ότι την αγαπά. Ερωτικά φυσικά. Πώς να το κάνει αλήθεια; Το φάντασμα του καλύτερού του φίλου πλανιέται ακόμα ανάμεσα τους!

Δεν ξέρει αν θα το προσπαθήσει κάποτε. Ξέρει μόνο πως δεν μπορεί να την εγκαταλείψει κι αυτός.
Της δίνει ένα τρυφερό, σχεδόν πατρικό φιλί στο κεφάλι και την ντύνει σαν να είναι παιδί του. 
Θα την πάει μια βόλτα. Μια μεγάλη βόλτα στο πάρκο. Και θα την ξαναπάει. Όσο χρειαστεί. Κάθε φορά και περισσότερο. Κάθε βηματάκι που θα τολμάει να κάνει θα είναι σωτήριο.
-Πάμε ματάκια μου γλυκά! την προτρέπει και βγαίνουν στο δρόμο. 

-Η ζωή είναι έξω! Κάλπασε ψυχή μου!

Αυτή θα του πιάσει το χέρι. Παγωμένο στην αρχή. Αλλά δυο χέρια που συναντιούνται ζεσταίνονται...δεν ζεσταίνονται στο τέλος;

Το πρώτο μικρό κειμενάκι ήταν η συμμετοχή μου στις 25 Λέξεις #3
της αγαπημένης μας Μαρίας Νικολάου
το οποίο και το συνέχισα ως μια Ιστορία της μέρας
στο δεύτερο μέρος,
συμμετέχοντας στο ομώνυμο δρώμενο που τρέχει αυτόν τον καιρό.
Μπορείτε κι εσείς να λάβετε μέρος αν θέλετε. 
Ευχαριστώ θερμά τους φίλους που διάβασαν και ξεχώρισαν 
το ολιγόλεκτο μου.
@ριστέα



Διαβάστε από χτες λοιπόν τις 

Χριστουγεννιάτικες Αναμνήσεις (Part 1)

από τη Mariakat στο My Dreamland
κι από τη Φλώρα μας,στο TEXNIS STORIES

Επιτέλους μπαμπά θα γιορτάσουμε μαζί,

Εδώ

 μπορείτε να παρακολουθείτε όλες τις ιστορίες

που έχουν δημοσιευτεί.