Επικός εορτασμός! ☺

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης δεν φημιζόταν μόνο για τις ικανότητές του 

να οδηγεί τους άνδρες του σε συνεχείς νικηφόρες μάχες εναντίον των Τούρκων. 

Ήταν γνωστός και για τον …τσαμπουκά του 
και την απίστευτη αθυροστομία του. 

Οι απαντήσεις που έστελνε στον αντίπαλο είναι μνημειώδεις

"Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω. 

Κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον 

κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω 

κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω".

- Γενναιότατε αδελφέ καπετάν Νικόλα, είδα όσα με γράφεις. 

Έχει και τουμπλέκια [τουρκικά όργανα του ιππικού] ο πούτσος μου, 

έχει και τρουμπέτες [ελληνικά όργανα]. 

Όποια θέλω από τα δυο θα μεταχειρισθώ...

- Γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. 

Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε «από ημάς» συνθήκην 

με «έναν» κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην 

-να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας 

και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα!

- Ιδού οι Έλληνες! Αυτοί σας χέζουν και τώρα και πάντα.

- Οι δυνάμεις σου, στρατηγέ μου, πέσανε πολύ, του λέει ο γιατρός.

- Ο πούτσος μου έπεσε, ωρέ, όχι οι δυνάμεις μου!, του λέει!

- Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω. 

Άμα πεθάνω, θα μου κλάσουν τον πούτσο!

πηγές: 

http://www.slang.gr/lemma/9895-brisies-karaiskaki

http://www.madata.gr/epikairotita/san-simera/475711.html

http://www.onalert.gr/stories/Thn_epoxh_toy_Karaskakhh_

diapragmateyshginotan_se_allh_glossaAkoyste_th/4380

◙

Εμείς σήμερα έχουμε μόνο το υβρεολόγιο.

Γιατί από επαναστάσεις ..είμεθα δια τον ....

______________________________________________________

Εδώ

συμμετέχεις και παρακολουθείς τις
Μέρες Άνοιξης,

το νέο μας δρώμενο!

κι εδώ

μαθαίνεις για το 

11ο Συμπόσιο Ποίησης 

που τρέχει ήδη!

_______________________________________________________

(....)  η βωμολοχία του «ήταν τόσο συνεχής και έντονη που οι συναγωνιστές του χρειάστηκε να αποδεχθούν το ελάττωμά του ως «χούι», προκειμένου να μπορέσουν να συνυπάρχουν και να συμπολεμούν μαζί του». Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος ήταν ένας αληθινός ποιητής της βωμολοχίας. 

Αυτό δεν είναι φυσικά κάτι που μας ξενίζει. Οι περισσότεροι Έλληνες που πήραν μέρος στην Επανάσταση ήταν άνθρωποι λαϊκής καταγωγής, κατά συντριπτική πλειοψηφία αγράμματοι και προφανώς ελάχιστα δεσμευμένοι από τους κανόνες της λεκτικής ευπρέπειας. Ακόμα και οι στοιχειωδώς ή επαρκώς μορφωμένοι δεν έλεγχαν πάντοτε τη γλώσσα ή τη γραφίδα τους, ειδικά μέσα στη δίνη των φατριασμών και των πολιτικών παθών. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης αποκαλούσε τον Κολοκοτρώνη «σκατόβλαχο» και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός τον Παπαφλέσσα «εξωλέστατο»… 

Σε ό,τι μπορούμε να γνωρίζουμε αλλά και να υποθέτουμε σήμερα, οι συνήθειες της τοτινής ομιλίας έχουν μικρή σχέση με όσα τελικά απαθανατίστηκαν στον απομνημονευματικό λόγο, αφού οι ακούσεις και εκούσιες συμβάσεις του γραπτού κειμένου εξοβέλισαν κατά τεκμήριο την αμεσότητα της γλωσσικής υπερβολής, στερώντας μας την τύχη της άμεσης επικοινωνίας με το γλωσσικό και πολιτισμικό σύμπαν εκείνων των χρόνων. Συνηθέστερο μέτρο κρίσης αποτελούν περιπτώσεις όπως ο Χριστόφορος Περραιβός, ένας από τους πλέον μορφωμένους αγωνιστές, ο οποίος αντιδιαστέλλει το κομπολοί προτερημάτων του Καραϊσκάκη με τα δύο, μεταξύ άλλων, βασικά ελαττώματά του: «αισχρολόγος καθ’ υπερβολήν» και «πικρός υβριστής των ανάνδρων, πολλάκις και των φίλων». Η παρατήρηση αυτή ενέχει μια επικριτική διάσταση που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πολλά για την πολιτιστική «νομιμοποίηση» του Αγώνα. Πρώτο συμπέρασμα είναι πως η βωμολοχία δεν είναι ανεκδοτολογικό ιστορικό στοιχείο αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της πολυσύνθετης κληρονομιάς του 1821. Το μεσαιωνικό πρότυπο του ιππότη-πολεμιστή, όπως πλαθόταν ασυνείδητα στο φαντασιακό των επιγόνων της πολεμικής γενιάς και φτάνει ως τις μέρες μας μέσα από τη στιλπνότητα των επετειακών πανηγυρικών λόγων, καταρρέει με αστείο θα λέγαμε τρόπο μπροστά σε λέξεις και φράσεις όπως «πούτζος» ή «ο Τούρκος μας εγάμησε το κέρατο», που καταγράφηκαν από πολεμιστές-συγγραφείς όπως ο Κασομούλης και ο Μακρυγιάννης με συνειδητή ευαισθησία απέναντι στο ατομικό και συλλογικό πάθος. 

Ήταν τελικά τέτοιοι αυτοχειροτονημένοι «γραφιάδες» που αντιλήφθηκαν (και σίγουρα δεν το έκαναν ασυνείδητα) πως η παράθεση υβριστικών λέξεων εξυπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους ευγενείς στόχους μιας αυθεντικής συγγραφής. Εν τέλει, οι γλωσσικές «ακαθαρσίες» του Καραϊσκάκη ανήκουν στα πλέον αυθεντικά ίχνη ενός χαμένου κόσμου που φτάνει σε μας αλλοιωμένος από τον παραμορφωτικό καθρέφτη των εθνικών φαντασιώσεων που χρησιμοποιούν τους εξιδανικευτικούς πίνακες με τις λευκοσιδερωμένες φουστανέλες ως μοντέλα πολιτικής ορθότητας.  πηγή

 Χρόνια σας πολλά!
@