Μαζί με τον καφέ # 26: Όχι ένα ακόμα ( επιστημονικό) αφιέρωμα στον σχολικό εκφοβισμό

6 Μαρτίου
Μια ακόμα αφιερωμένη ημέρα...
Παγκόσμια κατά του σχολικού εκφοβισμού και
Πανελλήνια ημέρα κατά της βίας στο σχολείο.

Μια ημέρα που υπάρχει γιατί δυστυχώς υπάρχει "Το πρόβλημα".
Και θα διαβάσουμε σήμερα, όπως διαβάζουμε όλο και πιο συχνά 
τα τελευταία χρόνια, πολλά άρθρα κι απόψεις,
που όλα κι όλες είναι πολύ σημαντικές και δεν τις αγνοώ.
Κι εγώ, δύο εβδομάδες τώρα, ενημερώνομαι καθημερινά,
προκειμένου να σχεδιάσω τις δράσεις για το δικό μου σχολειό.

Μετά από όλη την ενασχόλησή μου με το θέμα
και μετά από κάποια περιστατικά που ήδη έχω αντιμετωπίσει 
ως κοινωνική λειτουργός,
δεν θέλω να σας κουράσω.
Ούτε να σας παραθέσω αριθμούς και ορολογίες.

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβουμε.
Θέλουμε και κάνουμε τα στραβά μάτια, όταν τα κάνουμε.
Στις μέρες του διαδικτύου και της πληροφόρησης 
δεν μπορούμε να μιλάμε για άγνοια!



Εδώ θα σταματήσω για λίγο και θα σε ρωτήσω...έκαμες καφέ;
Έλα κάμε καφέ και πάμε να ξετυλίξουμε κι άλλο ένα κουβαράκι.



Μικρή υπήρξα κι εγώ θύμα βίας στο σχολείο.
Μετά από τόσα χρόνια, έκτη δημοτικού πήγαινα,
δεν θυμάμαι γιατί ο συμμαθητής μου με ακολουθούσε στο δρόμο, 
όταν επέστρεφα από το σχολείο στο σπίτι μου και με χτυπούσε.
Πάντα στο δρόμο.
Στο πίσω μέρος μου. Στις αναρτήσεις μου.

Για μέρες δεν έλεγα κάτι. 
Δεν θυμάμαι γιατί, αλλά ξέρω πως μικρούλα,
ήμουν πολύ συνεσταλμένο κι ευαίσθητο παιδί.
(καμία σχέση με σήμερα ☺)
Με μια μαμά εντελώς αυταρχική, καταλαβαίνετε, 
μαζευόμουν ακόμα περισσότερο.
Θυμάμαι όμως που μια φορά με σακάτεψε τόσο πολύ
που αναγκάστηκα να μιλήσω, 
με φόβο και με κλάματα 
-αυτά σας πληροφορώ δεν ξεχνιούνται ποτέ!

Έμεινα στο κρεβάτι αρκετές μέρες.
Δεν μπορούσα να περπατήσω από τους πόνους.
Η μαμά μου ήρθε στο σχολείο, (ταύρος εν υαλοπωλείο) 
καλέστηκαν οι γονείς του συμμαθητή μου,
που δεν ήταν κακό παιδί αλήθεια σας λέω,
Λεωνίδα τον έλεγαν και πηγαίναμε μαζί από τη δευτέρα δημοτικού.
Πώς του ήρθε στην έκτη να το παίξει νταής... δεν μπορώ να το καταλάβω.
Μετά από νουθεσίες; επίπληξη; τιμωρία;
ποιος ξέρει τι απ'όλα χρησιμοποίησε ο πολύ αυστηρός δάσκαλος
που είχα στην έκτη, όλα σταμάτησαν
και δεν μου έμειναν κουσούρια (αφήστε με να το πιστεύω, ντάξει;).
Απ' όλα αυτά κρατήστε το φόβο μου να μιλήσω.
Γιατί κι εγώ αυτό θυμάμαι πιο έντονα απ΄όλα.



Η βία, η παρενόχληση, ο εκφοβισμός
υπήρχαν από παλιά.
Εγώ σας πήγα πίσω 36 ολόκληρα χρόνια!
Θέλω να εστιάσουμε στον φόβο μου να μιλήσω.
Εκεί ποντάρει και αυτός που εκφοβίζει, παρενοχλεί ή ασκεί βία
στο συμμαθητή του.
Επίσης, δεν επέστρεφα μόνη στο σπίτι, στο δρόμο. 
Σίγουρα υπήρχαν κι άλλοι συμμαθητές μου.
Αυτοί άραγε γιατί δεν μιλούσαν;
Γιατί σιωπούν οι μάρτυρες;
Φόβος!
Παντού και πάντα ο φόβος!
Δεν ανακατεύομαι για να μην την πληρώσω εγώ.
Μόνο που κάποτε μπορεί να βρεθούμε εμείς στη θέση του θύματος, δυστυχώς...



Φυσικά μια σύγκρουση, μία και μοναδική φορά ενόχλησης 
δεν είναι βία και σχολικός εκφοβισμός.
Καταλαβαίνουμε ότι η επανάληψη και η διαφορά δυναμικού 
είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τα περιστατικά
και τα κατατάσσουν στην κατηγορία της ενδοσχολικής βίας.

Στη χώρα μας δεν είναι τα πράγματα τόσο σε έξαρση,
όσο με αυτά που συμβαίνουν σε χώρες του εξωτερικού.
Ίσως γιατί οι γονείς εδώ δεν είναι τόσο αποξενωμένοι από τα παιδιά τους.
Τουλάχιστον όχι ακόμα και όχι οι περισσότεροι.

Και έτσι φθάνουμε στο δια ταύτα της σημερινής μου ανάρτησης.
Ο γονιός που είναι κοντά στο παιδί του,
έχει μια καλή, φιλική σχέση,
μια σχέσης εμπιστοσύνης και όχι φόβου ή αδιαφορίας,
είναι σε θέση να παρατηρήσει αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού του.

Ένα παιδί που μεγαλώνει με αγάπη, 
σε ήρεμο κλίμα και ισορροπημένα,
δεν έχει ανάγκη να παραφερθεί, να το παίξει νταής, να πληγώσει κανέναν.

Αυτός που πληγώνει τον άλλον με λέξεις, σωματική βία και απειλές
είναι ο ίδιος ένα πληγωμένο παιδί κατά βάθος.

Η βία γεννάει βία!
Η αγάπη γαληνεύει και θεραπεύει!
Τετριμμένα πράγματα θα μου πείτε...

Μα γιατί όμως τα ξεχνάμε;
Γιατί πληγώνουμε τα παιδιά μας, έστω και εν αγνοία μας;
Τα κατακρίνουμε, τα συγκρίνουμε με άλλους συμμαθητές τους, 
τα αποθαρρύνουμε,
απαιτούμε, χωρίς περιθώριο επιλογής,
χωρίς καμία συνεργασία,
ή αντίθετα τα δίνουμε όλα και αυτό το νομίζουμε αγάπη!

Πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε 
τη ζημιά που κάνουν στο παιδί μας.
Αλλά κάπως έτσι μεγαλώσαμε κι εμείς και τα θεωρούμε φυσικά.



Η βία δεν είναι μια απλή πράξη.
Τα παιδιά μαθαίνουν τη βία
ή τη χρησιμοποιούν ως μέσο να (μας) φωνάξουν:
αυτό που ζω το μισώ!
Μισώ εμένα, για αυτό δεν μπορώ να βλέπω γύρω μου χαρά, ευτυχία, γέλια!

Η βία είναι μια κραυγή!
Ακούστε την πριν την καταστείλετε!
Πριν τιμωρήσετε.
►Αν πρόκειται για το δικό σας παιδί ανοίξτε μια αγκαλιά
και ψάξτε να δείτε τι σας φωνάζει το παιδί σας.

►Αν έχετε παιδί θύμα, κατανοήστε τον φόβο του.
Γιατί δεν σας μίλησε.
Τι συμβαίνει με την μεταξύ σας επικοινωνία.
Γιατί σας κρύβει πράγματα.

►Κι αν έχετε παιδί θεατή που δεν μίλησε ενώ ήξερε, 
μιλήστε με παραδείγματα.

Όχι άλλες νουθεσίες, τιμωρίες, 
λόγια,λόγια, λόγια!

Αγκαλιά θέλουν.
Αγάπη θέλουν.
Να τα ακούσετε θέλουν.

Όχι άλλα λόγια...
Αγάπη μόνο!

Καλή Κυριακή
@ριστέα



Τα παραμύθια μας τελειώνουν τον κύκλο τους σε 4 μέρες.
Όσα έχουν γραφτεί ως τώρα τα παρακολουθείς

εδώ!

Διαβάστε σήμερα
από τη me maria, στο mytripsonblog,
Η αλεπού και η κουκουβάγια

Η μπλοκογειτονιά μας είναι γεμάτη δρώμενα!

Το νέο δρώμενο στη γειτονιά
Μια φορά, μια γειτονιά 
στη Mia Petra  το είδες;

Το Παιχνίδι των λέξεων #7
στο mytripsonblog που μόλις ξεκίνησε;

Τις 25 Λέξεις #6
στο Κέιμενο
και το 
22ο Φωτογραφίζειν
στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά;

Καλέ τρέξε !!!

Τέλος
και σημαντικότερο όλων

δεν ξεχνάμε τον 17χρονο Παύλο που χρειάζεται
τη βοήθειά μας.