Συμπόσιο ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

Κι η στιγμή που όλοι περιμέναμε, ήρθε!

24 υπέροχες συμμετοχές, με κοινό παρανομαστή τρεις λέξεις
Βηθλεέμ, αστέρι ή άστρο, & μονοπάτι,
οδηγήθηκαν μέσα από τα μονοπάτια της ποίησης 
για να μας δώσουν ένα διαφορετικό, ταπεινό σαν τη Βηθλεέμ, Συμπόσιο Ποίησης!
Δεν έχω να σας κεράσω νέκταρ και πλούσια εδέσματα.
Αλλά πιστέψτε με, διαβάζοντας, θα ξεχάσετε το φαγοπότι!
Γιατί η ψυχή σας θα έχει ευφρανθεί τόσο μοναδικά!
Ένα αστέρι ίσως να σας έχει φωτίσει γλυκά στο τέλος.

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Διαβάστε με τη ψυχή σας.
Αφήστε την να τρέξει ανάμεσα στις λέξεις...
Μπείτε μέσα στο κάθε ποίημα.
Νιώστε τον πόνο του ποιητή καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...

Έπειτα, έτσι και πάλι ψηφίστε: με τη ψυχή σας.
Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε πάντα τη σκέψη του ποιητή 
για να γοητευτούμε.
Για να συγκινηθούμε.
Ή να δακρύσουμε.

Για μένα καλό ποίημα είναι αυτό που τελειώνοντας το, 
νιώθω γεμάτη! Πιο πλούσια!
Ίσως και τυχερή που το διάβασα!

Αν είσαι φίλος της ποίησης μπορείς να ψηφίσεις.
Αρκεί να μην είσαι άγνωστος, χωρίς μέιλ, ταυτότητα,
έναν αναγνωρίσιμο λογαριασμό τέλος πάντων,
για να μην αδικηθεί καμία συμμετοχή.

Έχεις τους βαθμούς 3,2,1 στα χέρια σου.
Χρησιμοποίησε και τους τρεις με σύνεση. 
Υποχρεωτικά και τις τρεις βαθμολογίες.
Το 3 στο ποίημα που σε γοήτευσε περισσότερο και 2 και 1 
στις επόμενες αγαπημένες σου επιλογές
από αυτή τη στιγμή έως και την Πέμπτη 12/12
έως και τις 7 το απόγευμα.

Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν και να βαθμολογήσουν
χωρίς να μπορούν να ψηφίσουν τη συμμετοχή τους φυσικά.
Χώρισα τα ποιήματα σε δύο αναρτήσεις, 
10 στην πρώτη και 14 στην επόμενη,
για να τρέχει καλύτερα η κάθε σελίδα.
Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που η μουσική του μπλογκ μου
εμποδίζει την εγγραφή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ώστε να έχετε 
απευθείας ενημέρωση για τα σχόλια που θα ακολουθούν.
Για τη διευκόλυνση σας όμως, δίπλα, στα αριστερά του μπολγκ 
πατώντας πάνω στις δύο εικόνες του συμποσίου θα μπαίνετε απευθείας
στην πρώτη ή στη δεύτερη ανάρτηση με τα ποιήματα.
Αφήνετε σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση
για να είναι συγκεντρωμένες σε μία ανάρτηση όλες οι βαθμολογίες.

Ανάμεσα στις συμμετοχές θα βρείτε μεγάλα ποιήματα
μα και μικρά. Το 18 μάλιστα θαρρώ πως είναι χαϊκού. 
Ας μου το επιβεβαιώσει η Μαριλένα που είναι γνώστης του θέματος.
Επίσης μία συμμετοχή περιλαμβάνει και τις λέξεις 
που έχουν δοθεί για το Παιχνίδι των λέξεων. 
Η φίλη προτίμησε να συμμετέχει μόνο στο συμπόσιο με αυτή τη συμμετοχή!
Να ευχαριστήσω εδώ όλους όσοι συμμετείχαν
κάποιοι εκ των οποίων έκαναν την πρώτη τους απόπειρα
στην ποίηση και πολύ το εκτιμώ!

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή (ανάμεσα σε εκατοντάδες 
μηνύματα στο ταχυδρομείο μου) αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.
Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε.

Καλή ανάγνωση.
Καλή κρίση!
Και κυρίως .... καλά να περάσουμε!
Κι αν πετύχει... να το ξανακάνουμε!

1..Χελιδονίσματα

Από παιδί έπαιρνα

Ξυλαράκια διαλεκτά και λάσπη νωπή

Που τα χελιδόνια άφηναν στις αυλές μου

Κι έφτιαχνα φατνώματα φιλόξενα ζεστά

Με παιδικά χαμόγελα τα στέριωνα

Να δέσει ο ιστός σφιχτά να κρατηθεί

Τόποι ιεροί του ήλιου υποστατικά

Μ' ευλάβεια εκεί  ακουμπούσα σαν τύχαινε

Τη κρύα ανάσα των παιδιών και των μανάδων

Με τις γρατζουνισμένες απ' το νύχι της ορφάνιας καρδιές!

Στου χάρτη τα οροπέδια με τις μηλιές

Και στις κοιλάδες με τις φιδίσιες κόρες

Έχτιζα μαστορικά τις δικές μου Βηθλεέμ

Χάραζα μονοπάτια πέτρινα ξενώνες φιλικούς

Και ανθισμένες έβαζα εκεί αμυγδαλιές κι αμπέλια

Να ξεκουράζεται στην ομορφιά το μολύβι του πολέμου

Γέννηση να γίνεται φούλι λευκό στο πέτο

Άστρο αφέγγαρης νύχτας λαμπερό

Που τους μάγους θεϊκά θα οδηγήσει και πάλι

Στις ποντισμένες στα βύθη της χαρά και της γαλήνης χώρες!

Χαμογελούσαν τα παιδιά μειδιούσαν τα βρέφη στο λίκνο

Οι μεγάλοι σώπαιναν σαστισμένοι - τι να πουν;

Κι εγώ στην ακροποταμιά της νοσταλγίας

Χαλικάκια λευκά συνέλεγα πετρούλες μεθυσμένες

Σημάδι για να βάλλω σταθερό μην χάσουν τα παιδιά τον δρόμο

Στη χώρα του Ποτέ για να μπουν ξυπόλητα κι ωραία

Το χορό να αρχίσουν με βήματα δωρικά

Πάνω στο χρυσό μιντέρι του ήλιου να ζεσταθούν

Χελιδονίσματα να ακουστούν αγγελτήρια της Ειρήνης

Σύναξη ουράνια των ονειροπόλων της γης

Γιατί εμείς τους κήρυκες των μαχών

Σε αγγέλους τους μεταμορφώσαμε χαλύβδινους

Να ψάλλουν ξανά το "επί γης ειρήνη" στους οπωρώνες

Λουλούδι Αμάραντο του Αγάπανθου εαρινή συστάδα

Μες του κόσμου τον τρύπιο κρόταφο ρίζες βαθιές να απλώσει!

2.Μπήκε ο Δεκέμβρης

Mπήκε ο Δεκέμβρης σέρνοντας, δεινά και καταιγίδες,

βρήκε τον κόσμο ανάστατο, με  σκόρπιες τις ελπίδες,

πόλεμοι, αγκομαχητά, ανέχεια,  πίκρα, πόνος,

μία μαυρίλα στην ψυχή, καθένας νοιώθει μόνος.

Το μονοπάτι της ζωής μ΄άγκάθια είναι στρωμένο,

το κάθε βήμα δύσκολο , σε νήμα τεντωμένο,

πασχίζεις για να κρατηθείς, πασχίζεις ν΄ανασάνεις,

αγωνιάς για το αύριο, δεν ξέρεις τι να κάνεις…..

πνιγμένος στα προβλήματα, χωρίς να έχεις λύσεις,

βρίσκεσαι σ΄άδιέξοδο και πώς να συνεχίσεις…..

΄Ερχονται τα Χριστούγεννα….τι έχεις να προσμένεις…;

Το εξαίσιο συναίσθημα της πίστης της χαμένης;

Μήπως τις γιορτινές ευχές, τα δώρα, τα γλυκά,

τις αναμνήσεις που σε πάν σε χρόνια παιδικά,

τα ανεκπλήρωτα όνειρα ή της Βηθλέεμ τ΄αστέρι

που την ειρήνη στις καρδιές του κόσμου όλου θα φέρει…;

3.2013 π.Χ.

Σε φάτνη ταπεινή γεννήθηκες Χριστέ μου...

Σε φεγγαρόλουστη νυχτιά είδες το πρώτο φως σου

Σ όλο το κόσμο έδωσες ελπίδα με τη Γέννηση Σου

Ακολουθώντας το μονοπάτι με οδηγό το αστέρι

Ήρθαν όλοι σε Σένα, Σωτήρα του Κόσμου,

Να σε προσκυνήσουν , στην ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ...

4.Ερωτικό

Στο παράθυρο η βροχή που πέφτει

με προσπερνά.

Μέσα εγώ, έξω εκείνη.

Δυο κόσμοι.

Αντίκρυ.

Και χώρια.

Αιώνιες σταγόνες τα δάκρυα ποτίζουν το νου μου

και με στοιχειώνουν.

Κρυστάλλινες μαχαιριές στην κάθε σκέψη.

(Φοβάμαι να σκεφτώ).

Ραγάδες στο τζάμι, στις φλέβες μου κυλάει η σιωπή.

Τα λόγια μου έγιναν μικρά πουλιά και ύστερα

(τα λόγια μου ξενιτεύτηκαν)

Φύγαν μακριά μου

(για να μη σπάσω τα φτερά τους, γι΄αυτό με εγκατέλειψαν).

Κουράστηκα να παλεύω τους δαίμονες που κάνανε κατάληψη

στην ψυχή μου.

(Δαίμονες)

Φύγετε… μείνετε… Φύγετε… Μείνετε…

(πού είσαι; Έλα να τους πολεμήσουμε μαζί, όπως πρώτα)

Μάτια κόκκινα, σκοτεινιασμένη η μορφή τους, το χαμόγελο του τίποτα

Κι εγώ στον ιστό της αράχνης.

(κρέμομαι πάνω από το δικό μας μονοπάτι,

Εκεί όπου αργοσβήνουν τα πατήματά σου).

Φύγετε… μείνετε… φύγετε… μείνετε…

Τους μοιάζω και μου μοιάζουν.

Από τότε που έφυγες,

Όλα τους μοιάζουν.

Κάποτε ακολουθούσα ένα αστέρι κι εγώ.

Όπως όλος ο κόσμος,

όπως εσύ.

Το δικό μου αστέρι,

πάνω από τη δική μου Βηθλεέμ.

Το βρήκα να ονειροβατεί

μέσα στα μάτια σου.

(τι γύρευε αλήθεια στη ματιά σου το αστέρι μου;)

Τυφλωμένο από την ίδια σου τη λάμψη, είχε εγκλωβιστεί.

Από τη γοητεία της Εύας.

Καλύτερα να μου έδινες το μήλο,

Παρά που μου έδωσες πίσω το αστέρι μου

(πόσο γλυκά φώλιαζε μέσα στα μάτια σου…)

Έγινα έρμαιο της μαγείας σου κι εγώ

(άμυνες χρόνων σωριάστηκαν βουβά πάνω στα γόνατά σου -

Πότε;

Σσσς… Δεν ξέρω να απαντήσω, μη με ρωτάς).

Όλα για χάρη σου.

Κι εσύ για σένα. Πάντα για σένα.

(Θέλω να γυρίσεις)

Κι εγώ έχω μάχη να δώσω πάλι απόψε.


5.Ένας Χριστός γεννήθηκε στον Κολωνό

Άραγε ποιος συντέλεσε να γίνει τερατούργημα
η πόλη που της Αθηνάς ήτανε δημιούργημα.
Πόλη έγινε απάνθρωπη κι απίστευτα σκληρή
την πείνα και τον ρατσισμό καλά που συντηρεί.

Κακιά μοίρα τη μοίρανε κι όπου ήταν καλντερίμια
δρόμοι γίναν και γέμισαν μ΄ ανθρώπινα συντρίμμια.
Μπουλούκια μαζί  μένουνε σε τρώγλες και υπόγεια
Ήρθαν να βρουν την τύχη τους πιστεύοντας σε λόγια.

Ψάχνοντας στη φτώχεια τους να βρουν παρηγοριά

δουλέμποροι τους μάζεψαν σε μία καραβιά.

Ότι είχανε το δώσανε, πληρώσαν για μια ελπίδα

μήπως κάτι καλύτερο προσφέρει  η νέα πατρίδα.

Κάπου εκεί στον Κολωνό, λογής - λογής φυλές

κρύβονται και ανέχονται κάθε είδους απειλές.

Εκεί  Χριστός γεννήθηκε σ’ ένα υγρό υπόγειο 

χωρίς οι μοίρες να κληθούν να δώσουν ευχολόγιο.

Άστρο ποτέ δεν στάθηκε το υπόγειο να φωτίσει

με λίγη ζέστη την καρδιά της μάνας να ποτίσει.

Χνώτο ζώου δεν βρέθηκε πάνω του να φυσήξει

το παγωμένο κορμάκι του η ζεστασιά ν’ αγγίξει.

Ποιμένες δεν προσκύνησαν όπως στη Βηθλεέμ

μήτε οι γονείς του βρήκανε τη χώρα της Εδέμ.

Ούτε μάγος δεν έφτασε σ’ εκείνο το δωμάτιο

δώρο στα χέρια να κρατά έστω κι ένα ιμάτιο.

Στρώμα πάνω στο πάτωμα στην άκρη εκεί ριγμένο

και  ένα πάπλωμα λεπτό,  παλιό και ξεφτισμένο,

για να σκεπάζει το μικρό γυμνό  μαύρο παιδάκι

κι η μάνα του νανουριστά να λέει  τραγουδάκι.

Σφιχτά τα χείλη της, κι η ψυχή πουλί φυλακισμένο

στη ξενιτιά που βρέθηκε και είναι  λαβωμένο.

Με αγωνία και υπομονή τους ήχους αφουγκράζεται

μ’ όλη αυτή την προσμονή στα μάτια να εκφράζεται.

Θα είναι απόψε τυχερή να ‘ρθει ο άντρας της νωρίς 

λεφτά να φέρει και φαί  ή θα ‘ρθει μόνος του χωρίς

στα χέρια  κάτι να κρατεί, ελεημοσύνη ή αμοιβή,

μη μείνουν πάλι νηστικοί τη νύχτα που μεσολαβεί.

Η πείνα, που τα σωθικά πονάει,  δεν την τρομάζει,

τρέμει στη σκέψη μην τον δει μ’ αίματα να σφαδάζει

όπως προχτές που του ‘στησαν καρτέρι στο μονοπάτι

κάτι φασίστες, ρατσιστές, στο δίπλα  σκαλοπάτι.

Τον χτύπαγαν αλύπητα κι  έναν σταυρό αγκυλωτό

μ΄ ένα μαχαίρι χάραξαν στο μέτωπό  του το απλωτό.    

Τον έδεσαν, τον φίμωσαν τον πέταξαν στο δρόμο

και  στην ψυχή του φύτεψαν βαθιά μέσα τον τρόμο.

6.Από την αρχή

Είναι καιρός που το άστρο σου σβήνει.

Αυτό που έλαμπε σαν ήλιος, κεράκι και χάνεται γίνεται.

Γλιστράει από τον ουρανό σε πηγάδια βαθιά.

Δεν αντιστέκεται.

Βουτάει στα μαύρα νερά και κρύβεται.

Απελπίζεται.

Μηνύματα απόγνωσης ανεβαίνουν ψηλά.

Ίσκιοι του χτες λάμπουν στον μαύρο ουρανό,

οι αναμνήσεις που πνίγονται.

Να βρει μια γέννηση του είχες πει, να τη φωτίσει

Κι εκείνο λάθος μονοπάτι πήρε για τη Βηθλεέμ.

Πώς βρέθηκε εδώ κάτω;

Ο αέρας στερεύει.

Όλα τελειώνουν.

Αφήνεται.

Ξάφνου ξυπνάει και τινάζεται.

Αντιστέκεται.

Παλεύει με σκοτεινή αγκαλιά που του είναι ξένη,

λάμπει με ατσαλένιο φως δύναμης.

Θυμώνει.

Δίνει μια κι ανεβαίνει με ορμή σε έναν καινούριο κόσμο.

Σκορπάει μικρά φιλιά στα πλάσματα που συναντά στο διάβα του,

καρφώνεται από την αρχή σε έναν ουρανό που ξαναγεννιέται.

Γιορτάζει ολόφωτο έναν θάνατο, εκείνον της απόγνωσης..

7.Αναζητώντας…

Ο ήλιος κλέφτικα βγήκε το πρωί και αποχώρισε αργότερα κλαίγοντας.

Άφησε τους ανθρώπους μόνους και υγρούς.

Η δροσιά δεν είναι ευχάριστη πλέον.

Η ομίχλη σκεπάζει τα σπίτια.

Νυχτώνει τόσο γρήγορα. Πριν την ώρα του.

Οι άνθρωποι κρυώνουν και δικαιολογούνται.

Το μονοπάτι της γειτονιάς χορτάριασε.

Δεν ενώνει πια τις αυλές.

Το άστρο χλόμιασε και κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα.

Τίποτα δεν αλλάζει την μελαγχολία του σούρουπου.

Τίποτα δεν φωτίζει την σκοτεινιά στις ψυχές των ανθρώπων.

Δεν αναζητούμε καμιά Βηθλεέμ, κανένα Κάνσας.

8.Ε Λ Π Ι Δ Α Σ    Γ Ε Ν Ν Η Σ Η

Μέσα στου βράχου, τις μουντές σχισμές,
σε μονοπάτια, με αμνών φωλιές,
μια Θεία Κόρη κοιλοπονεί και προσπαθεί,
να μας λυτρώσει, τη λαβωμένη και δέσμια ζωή.

Μάτια στιβάζονται να δουν και ν' αγκαλιάσουν,
την Άγια λάμψη τ' αστεριού, με την τομή του ομφαλού.
Καυτά τα χνώτα των ψυχών, που ευωδιάζουν,
όταν της Κόρης η Λευτεριά, λύτρωση γίνεται του νου.

Των θησαυρών της Βηθλεέμ, τ' εφήμερα, τα χρώματα ξεβάφουν.
Του πόνου οι βάναυσοι παλμοί, παύουνε να υπάρχουν.
Τ' ονείρου οι στάλες πότισαν, της γης το στήθος,
ελπίδας βόμβος αντηχεί, καρδιάς γίνεται χτύπος.

Ας μεγαλώσει άσπιλο, το βρέφος το Χριστό,
μέσ' τις σπηλιές της σκέψης μας, π' αμέριμνη κοιμάται.
Αγάπης φως, να πνίξει το σκότος το κενό,
της γέννησης η ελπιδοφόρα, η πνοή, αιώνια να πλανάται.

9. Απόνειρο

'Ηξερα πως ενα θαύμα με περιμένει μετά το σκοτάδι.
Πάχνη και αμαρτία κάλυπτε τα βήματα μου μα δεν σταμάτησα.
Η νύχτα πηχτή σαν να φυσούσε τύψεις, δυσκόλευε το διάβα μου.
Η μεταμέλεια στα πόδια μου ίσως δεν ήταν αρκετή.
Κοντοστάθηκα αναζητώντας ένα σημάδι να χαράξει το δρόμο μου
Φοβήθηκα πως θα χαθώ μέσα σε τόση νύχτα.
Αίφνης, σαν κάποιος να κρυφάκουσε τη δείλια μου
Έσπρωξε διπλα ένα θλιμμένο, έτοιμο να ρίξει τα δάκρυα του σαν και μένα, συννεφο
και μου 'δειξε ενα αστερι πιο φωτεινο κι απ'ονειρο.
Θυμήθηκα 3 μάγους που σαν εμένα κίνησαν να βρούνε ένα θαύμα σε κάποια Βηθλεέμ
κι εκεί αντίκρυσαν πρώτοι την σωτηρια.

Αφέθηκα στο φως του και προχώρησα
Μπροστά μου ένα μονοπάτι στενο να μετράει τις ανάσες μου
Το ακολούθησα ρίχνοντας πίσω μου στιγμές για το δρόμο της επιστροφης.

Και καπου εκει, μόλις λίγο μέτρα πιο πέρα
Ένας ξύλινος, θεόρατος ληγμός μου έφραζε το δρόμο.
Το σύννεφο ξαναμπήκε στη θέση του
Πάχνη τύλιξε τη μεταμέλεια στα πόδια μου
και το μονοπάτι χάθηκε.
Το δικο μου ταξίδι για συγχώρεση δεν θα τελειώσει ποτέ, σκέφτηκα.

Και τοτε, εκεί, μες την ομίχλη κ τις τύψεις μου
ένα χέρι ζεστό σαν αγάπη μου έπιασε τα δάχτυλα και με σήκωσε ψηλά.
Περνώντας τον ληγμό και τις λύπες του
φωτίζοντας το δρόμο μόνο με την ανάσα του
με πέρασε στην απέναντι πλευρά.
"αυτη ειναι η δικη σου Βηθλεεμ", μου ειπε
και καθώς σήκωσα το βλεμα μου να τον κοιτάξω
μου χαμογέλασε πλατιά κάτω απ'το ακάνθινο στεφάνι Του."

10. Δεκαπεντασύλλαβος ad hoc

Μια ζωηρή πριγκίπισσα που 'ναι και καλλιτέχνης,
συμπόσιο μας εσκάρωσε του λόγου και της τέχνης!
Είν' από αγαθότητα, είν' από καλοσύνη
που μας ζητά στην ποίηση να 'χουμε εμπιστοσύνη;
Κι ως έρχονται Χριστούγεννα κι είν' γιορτινό το πνεύμα,
στη Βηθλεέμ μας έστειλε μ' ένα της μόνο νεύμα...

Να καίει ακόμα άραγε το υπέρλαμπρο αστέρι;
Πολλή θωρώ τη σκοτεινιά στου κόσμου όλα τα μέρη.
Κι αν ο Χριστός μας έφερε πραότητα κι ελπίδα,
σαν κάπου να τη χάσαμε στο δρόμο την πυξίδα.
Μπήκαμε σε λαβύρινθο μ' ύποπτα μονοπάτια,
θύτες και θύματα αγκαλιά και με κλειστά τα μάτια.
Κι ενόσω καμωνόμαστε πως είμαστε σπουδαίοι,
τις τύχες μας ορίζουνε μοντέρνοι Φαρισαίοι.
Δώσε, Χριστέ μου, δύναμη και θάρρος και εφόδια
τον κόσμο ν' απαλλάξουμε απ' τα όπου γης λαμόγια!

Μα ας δείξω λίγη εγκράτεια στον έμμετρο το λόγο,
τη μεγαλοθυμία σας ζητώ – όχι τον ψόγο!
Αυτά είπα κι ελάλησα και αμαρτία ουκ έχω!
Το δώρο μου το πλουμιστό να παραλάβω τρέχω!!!

Εδώ τελείωσαν τα πρώτα 10 ποιήματα.

Στην επόμενη ανάρτηση συνεχίζουν άλλα 14.

Πάτα εδώ και μπες απευθείας.

Όλα περιμένουν με χαρά να τα διαβάσεις!