Συμπόσιο ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 2ο

11.Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Αν το δρόμο της ζωής σου αναζητάς,

Το άστρο της Βηθλεέμ μην το ακολουθήσεις.

Θα σε παραπλανήσει,

γιατί δεν είναι το δικό σου…

Στα μονοπάτια της καρδιάς

άσε να τρέξει η ψυχή σου.

Ελεύθερη, καθώς γεννήθηκε να είναι.

Η καρδιά δε λαθεύει,

η καρδιά δεν εκπορνεύεται,

η καρδιά δεν εκπίπτει.

Πάνω στα χνάρια της

αν ακουμπήσεις το βήμα σου,

εκεί θα σε πάει, στον προορισμό σου.

Πάνω στα μάτια της

αν ακουμπήσεις το βλέμμα σου,

αυτό θα σου δείξει, το αληθινό.

Μέσα στο αίμα της

αν πλύνεις τις πληγές σου,

αγίασμα θα κάνει το κάθε σημάδι.

Αν το δρόμο της ζωής σου αναζητάς,

άσε τη Βηθλεέμ για εκείνους που δεν ξέρουν

πως το πραγματικό αστέρι

λάμπει μέσα τους.

12.Ελπίδα για ζωή

Ένα άστρο στα χέρια κρατώ
και ελπίζω με θάρρος και θράσος.
Τι κι αν έχασα τον δρόμο τον σωστό
θα βρω το μονοπάτι μέσα απ το δάσος.
Ο Θεός αγαπά, συγχωρεί και βοηθά.
Αναγέννηση μπορεί να συντελεστεί αν το θες πραγματικά.
Όπως τότε στη Βηθλεέμ ήρθε Εκείνος στη ζωή
έτσι έδωσε ελπίδα στη δική μας
Μετά τον πάτο έρχεται η κορφή
για να ξεπερνάμε τις σκοπέλους της ζωής μας.

13.Ελπιδοφόρα ευχή

Ξεμάκρυνε η Βηθλεέμ μέσα στη θύμησή μας,

οι μνήμες μας ξεθώριασαν στα βάθη των αιώνων

νοιαζόμαστε για το παρόν, την επιβίωσή μας,

σε μια πορεία βάσανων κι ατέλειωτων αγώνων.

Διαβαίνουμε το δύσβατο της  μοίρας  μονοπάτι,

μ΄εφόδια ανεπαρκή κι ανισομοιρασμένα,

προσβλέποντας στο αύριο που θα μας φέρει κάτι

που θ΄αλαφρώσει της ψυχής τα βάρη τα δοσμένα.

Το βλέμμα πάντα υψώνεται κι αναζητά τ΄αστέρι,

που θα φωτίσει από ψηλά το δρόμο τον τραχύ,

για να χαθεί η σκοτεινιά, για ν΄απλωθεί ένα χέρι,

να κρατηθούμε κάνοντας μέσα μας μια ευχή.

Του κόσμου μας ν΄αφανιστούν τα πάμπολλα κακά,

οι συνειδήσεις καθαρές, παντού ν΄αφυπνιστούνε,

οι άνθρωποι ελεύθεροι, να ζούνε ειρηνικά

μ΄ελπίδες και οράματα που δε θα διαψευστούνε !!!

14.Νύχτα  Αδολη  …… 

Νύχτα γλυκιά ζαλισμένη  στη σκιά της Αγάπης ….
Ανάμεσα σε κλαριά , ελιές και κυπαρίσσια , μαζεύεις μια χούφτα χιόνι 
« Μύρισε »  λες .
Τα βήματα μας  βυθίζονται στο τέλειο  μονοπάτι 
 Το λευκό,  το χωματένιο , το  ακίνητο  
 Στέκεσαι   ξαφνικά
« Άδειασε ο ουρανός » λες « άδραξε το Άστρο , αυτό οδηγεί τους ανέμους  » 
Πέρα μακριά στη γυάλινη θάλασσα ,
Το κύμα σμίγει με την χρυσή άχλη  και ένα ασημένιο κοχύλι τα στεφανώνει .
Υψώνεις το χέρι , χαμογελάς  και τα δείχνεις 
«Ταξίδεψε , πριν ανθίσουν τα δένδρα , εκεί είναι η Βηθλεέμ »
Ποια είσαι ? ποιος είμαι ?  
Δέλεαρ τα δώρα σου πριν ξεκινήσω το ταξίδι  !!!!!
Ποιος ξέρει αν ποτέ θα ξανασυναντηθούμε  !!!!!!

15.Θυμάσαι;

Σ' ένα κοχύλι συναντηθήκαμε.

Το κάναμε βάρκα και γυρίσαμε όλο τον ωκεανό.

Και καντάδα μας... το τραγούδι των κοραλλιών.

Θυμάσαι;

Μου βαστούσες την χούφτα και χανόμασταν στους γαλαξίες.

Μου έδειχνες έναν έναν τους πλανήτες.

Να η Αφροδίτη, να ο Πλούτωνας. Να κι ο Δίας.

Θυμάσαι;

Γινόσουν φάρος για να μην χαθώ στο έρεβος.

Γινόσουν βροντή για να με ξυπνάς απ' τον παρατεταμένο ύπνο.

Με έλουζες με όλα τ' αστέρια τ' ουρανού, για να λάμπω, όταν ήμουν σκυθρωπή.

Θυμάσαι;

Πάντα προλάβαινες ν' αγκαλιάσεις την σκιά μου πριν εξαφανιστεί.

Και την έντυνες με το βαθύ κόκκινο των κλειστών πετάλων ενός τριαντάφυλλου.

Τότε η επιθυμία γινόταν κανίβαλος και μας κυρίευε αχόρταγα.

Θυμάσαι;

Με ξυπνούσες με λόγια που ακούγονταν σα προσευχή.

Κι οι λαλιές μας μεταμορφώνονταν σε τραγούδι αηδονιού.

Τότε ανοίγαμε φτερούγες και πετούσαμε στον δικό μας κόσμο, έναν κόσμο αυστηρά για δύο.

Θυμάσαι;

Κι όταν κοιμόσουν φρόντιζα τα όνειρά σου, τα έκανα γλυκά.

Εξομολογούμενη τα όσα ένιωθα με την πιο κελαρυστή κι αέρινη φωνή μου.

"Ένα αστέρι χάραξε κάποτε ένα νοητό μονοπάτι κι, επιτέλους, με οδήγησε στην δική μου Βηθλεέμ".

Θυμάσαι;

Πες μου, θυμάσαι;

16.Προσευχή γενεθλίων

Άμμος στην άμμο

κλεψύδρα η ζωή μου

Κύμα στο κύμα

θάλασσα η ψυχή μου

Χρόνια μου, αμέτρητα πέτρινα σκαλοπάτια

άλλοτε με πέταλα στρωμένα κι άλλοτε με αγκάθια

Κύκλος είναι η ζωή, τούρτα γενεθλίων

κάθε κομμάτι διαφορετικό

άλλο πικρό, άλλο γλυκό

μα όλα ζωή μετ εμποδίων

Κι αν κάποιος τάχα μου ζητούσε να διαλέξω

στα ίχνη των προγόνων μου θα ήθελα να τρέξω

Πάλι στον κήπο της Εδέμ

να κατοικήσω

ή μια ματιά στο άστρο της Βηθλεέμ

να διεκδικήσω

Και δεν φοβάμαι στο δρόμο να χαθώ

γιατί η ψυχή φωτίζει το μονοπάτι των ονείρων μου

γι αυτό κι εγώ ανυπόμονα σε αναζητώ

ΖΩΗ, απέραντη μήτρα της ύπαρξης όλων γύρω μου

17.Η Αντάμωση 

Στο σκιερό μονοπάτι του χρόνου

βυθίζομαι αργά,

ανιχνεύοντας μυστικά περάσματα

μιας έωλης διαδρομής. 

Η μνήμη υπάκουη, στον αρμό

της σιωπής

αναπολεί το σύνορο στο αδιάκριτο

βλέμμα της αγάπης

κι ακολουθώ.  

Ψηλαφίζω την ήττα της απόστασης

έρχεται η αντάμωση, η αναγέννηση.

Αμοιβή μου, το φως σου 

αστέρι άγρυπνο,

ώσπου να φορέσω την ψυχή μου,

με βήματα ελπίδας,,

τη Βηθλεέμ της καρδιάς μου

να φωτίσεις, προσδοκώ!

18.Αναζητώντας τη λύτρωση

Στο μονοπάτι των αστεριών,

κάπου στη Βηθλεέμ,

προσπαθώ να βρω τη λύτρωση…

19.Έκκληση

Νύχτα βαθιά, με δίχως τέλος παγωνιά.
Σκοτάδι δίχως άκρη.
Για της ψυχής μου τη Βηθλεέμ, πώς να το βρω το μονοπάτι.
Πώς νά 'ρθω, Αγάπη, να σε βρω και να σ' ανθίσω.
Αν πλανευτώ, σε Γολγοθά και σε Σταυρό θα σ'οδηγήσω.

Ω! Εσύ, που διάλεξες να είσαι ο Σύντροφός μου, 
Του εγωισμού και της φθοράς το σκότος, διώξε, Φως μου, 
Και, σαν και πρώτα, γίνε συ για με τ' Αστέρι , 
που αλάθευτα θα μ'οδηγεί, 
Με του Έρωτα το χέρι.   

20 Απο Βηθλεέμ, Αθήνα και πάλι πίσω...

Ένα μονοπάτι όλη μου η ζωή. Ένα μονοπάτι γεμάτο άστρα.

Απο Βηθλεέμ, Αθήνα και ξανα πίσω.

Απ' το φως στο σκοτάδι, απ' την συννεφιά στα άστρα...

Απο Βηθλεέμ, Αθήνα και πάλι πίσω...

Δρόμος τραχύς, δρόμος μακρύς, με προόρισμό όμως τα άστρα.

Ένα μονοπάτι γεμάτο αγκάθια, μα και ροδοπέταλα

Βηθλεέμ, Αθήνα και ξανά πίσω

Δυό μέρη με ψυχή, δυνατά, σαν σπάνια μέταλλα..

Ένα μονοπάτι όλη μου η ζωή. Άστρα, σκοτάδια, ζωή, θάνατος, όλα μαζί.

Ένα ταξίδι μαζί με άλλους, μα και χώρια.

Βηθλεέμ, Αθήνα και ξανά πίσω.

Ένα ταξίδι της ψυχής, ένας αδιάκοπος αγώνα δίχως όρια...

Βηθλεέμ, Αθήνα και πάλι πίσω.

Με προορισμό τα άστρα...

21.Να'μουν

Η Άγια νύχτα να'μουν που γεννήθηκες.

Να'μουν της Βηθλεέμ το Άστρο το λαμπρό που Σε φώτισε.

Το μονοπάτι που περπάτησαν οι μάγοι να ήμουνα,

σμύρνα λιβάνι να'μουν  που Σου χάρισαν.

Να'μουν η φάτνη η αχυρένια που σ'αγκάλιασε,

η φτωχική σπηλιά να ήμουν που Σε έκρυψε.

Να ήμουν η ανάσα των προβάτων που Σε ζέσταινε,

και ο φτωχός βοσκός που Σε προσκύνησε.

Να'μουν το άχυρο κι η πέτρα που ακούμπησες.

Μόνο δεν θα θελα Χριστέ μου να'μουν χιόνι ,

για να μην κάνω το κορμί Σου να κρυώνει.!!!

22.Δεκέμβρης 2013

Πεισματωμένος μπήκε φέτος 
Και ανύποπτος,  ο Δεκέμβρης ….
Αλλιώτικες οι εποχές 
Το Πνεύμα το  αναζητάμε
Σε λάθος μονοπάτια 
Κάτω  από τα πολύχρωμα στολίδια
Τα φώτα  και  τις μουσικές
Τα παιδιά πεθαίνουν από κρύο
Κι από πείνα… και από φόβο
Εκείνο το μακρινό αστέρι  
Που μιλούσαν τα παραμύθια
Ίσως μόνο στη Βηθλεέμ
Ν΄ανατέλλει….

23.Η ευχή της Μάνας

Παιδί μου

Τ’ άστρο

που θα σε οδηγεί

στις Βηθλεέμ του Κόσμου,

Ολόλαμπρο

ας είναι! Ως άλλος Ήλιος,

ας φωτίζει

το απόκρυμνο και σκοτεινό

της ζωής

Μονοπάτι.

Παιδί μου...

Μ’ ένα αστέρι,

ένα μονοπάτι λαμπρό

και μιά Βηθλεέμ

βαθιά στην ψυχή ριζωμένα

Αγάπη

ας είσαι! κι Αγάπη, μονάχα,

ας σπέρνεις.

24.έκ-λαμψις

Δέντρο και φάτνη στόλισα

έβαλα και λαμπιόνια

και στην κορφή άστρο λαμπρό

να φέγγουνε τα χιόνια

-τα ψεύτικα, στα κλώνια.

Κι αν το ψευδές είν' όμορφο

το αληθές πώς νά 'ναι; 

κι αν είναι σύμβολα όλ' αυτά

άραγε τί νογάνε;

Τη Βηθλεέμ τη χάσαμε

μες στης Βαβέλ τη ζάλη

φάτνη και άστρο είσαι σύ

αν η καρδιά τολμάει.

Καρδιά θα βάλω και ψυχή

επάνω στα στολίδια

αγάπη στου άστρου τη φεγγή

μαζί και την ελπίδα,

το μονοπάτι μου να βρω

μη χάσω άλλο χρόνο

αυτό το δώρο Σου ζητώ

δε θέλω άλλο, λιώνω.

Σε ευχαριστώ πολύ που έφθασες ως εδώ.

Πάτα εδώ για να μπεις και πάλι στην πρώτη ανάρτηση.