"ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ" 2η ανάρτηση συμμετοχών του 4ου παιχνιδιού (2ου κύκλου)

7.«Τα ζωντανά ρολόγια»

Σε μια μικρή κουκίδα στο χάρτη της πρωτεύουσας…

Ανάμεσα σε δαιδαλώδη εμπορικά κέντρα, φωτεινές ταμπέλες  και εκτυφλωτικούς προβολείς πολυκαταστημάτων…

Την ώρα που τα ρολόγια της πόλης διαγράφουν τη συμβατική πορεία τους…

Μια ομάδα ζωντανών ρολογιών σχηματίζουν αλυσίδα αγάπης.

Το ένα πλάι στο άλλο…

Υλικά που μέχρι χτες ήταν άψυχα,  ξαφνικά ζωντανεύουν και αποκτούν χαρακτήρα και υπόσταση…

Ανακυκλωμένο χαρτί, ζωγραφισμένες επιφάνειες, χειροποίητα πλεκτά, βινύλια, παλιά σιντί,  θαλασσόξυλα, ρετρό τεχνοτροπίες και γλυπτές γάτες-ρολόγια, όλα σμιλεμένα από έμπειρα χέρια.

Η ιδέα κυοφορήθηκε από μια ομάδα εθελοντριών. Με σεβασμό και εγκράτεια, συγκεντρώνουν καιρό τώρα, τα απόβλητα της πολιτισμένης ζωής μας. Εκτιμούν την αξία τους, τα συνθέτουν και παράγουν Αγάπη. Πιστές στο δόγμα πως ακόμα και οι πιο αντίθετες δυνάμεις, μπορούν να ενωθούν αρμονικά και να δημιουργήσουν μικρά θαύματα. Με βασικά εργαλεία τη μακροθυμία και την κατανόηση πως ακόμα και τα μεγαλύτερα δεινά, μπορούν να γίνουν διαχειρίσιμα υλικά, αντί να εκβάλλουν τις τοξικές ουσίες τους στην καθημερινότητά μας.

Συμπιεσμένη μιζέρια, ανακυκλώνεται σε δράση.

Χωματερές αδράνειας και δυσπιστίας, μεταβάλλονται σε αγαθότητα.

Επεξεργασμένος θυμός, μεταποιείται σε πραότητα.

Και πεταμένες αξίες ανασύρονται απ’ τα σκουπίδια, διαχωρίζονται προσεκτικά απ’ τις ανθρώπινες αδυναμίες  και μετατρέπονται σε καλοσύνη.

Σε κάποιο ανταλλακτήριο ονείρων ή σ’ ένα μικρό μεταποιητικό εργαστήρι, ακούραστες γυναίκες δουλεύουν πάνω σε πάγκους ευτελή υλικά και τα μεταμορφώνουν σε ευφάνταστες μηχανές μέτρησης του χρόνου. Ο χρόνος στην πεζή μας αντίληψη, καθορίζεται αυστηρά απ’ την κίνηση των λεπτοδεικτών. Ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα. Απαρέγκλιτη αξία.

Πώς να χωρέσει μια ανθρώπινη αύρα, στο αυστηρό πλαίσιο ενός ρολογιού;

Πώς να διακρίνεις ένα ανεπαίσθητο δαχτυλικό αποτύπωμα, που από ένα ευλογημένο λάθος ξέμεινε σα μικρή σφραγίδα αγάπης;

Σαν την υπογραφή του ζωγράφου πάνω στο έργο του. Σε μια μικρή γωνιά. Στο σημείο που το άγγιζε, λίγο πριν το κρεμάσει στην λευκή επιφάνεια του εκθετηρίου.

Τα ζωντανά ρολόγια εμπνεύστηκαν και κατασκευάστηκαν από μια ομάδα γυναικών, διασκορπισμένων σ’ όλη την επικράτεια.  Στη συνέχεια τυλίχτηκαν προσεκτικά και ταξίδεψαν στην Αθήνα. Τα έσοδα απ’ τις πωλήσεις τους, θα καλύψουν λίγες απ’ τις ανάγκες ενός ορφανοτροφείου. Τα πραγματικά έσοδα απ’ την κίνηση αυτή, είναι  η ταύτιση και η ώθηση ν’ ακολουθήσουμε την τροχιά τους. Να μετράμε το χρόνο με τις ανατροπές μας. Να αντιδράμε με δράση. Να αναμετριόμαστε μόνο με το καλύτερο.

Το βράδυ που θα κλείσουν οι πόρτες του κτιρίου, τα ζωντανά ρολόγια θα ξεκρεμαστούν για λίγο απ’ τα καρφιά, θα τεντώσουν τους μουδιασμένους λεπτοδείκτες τους και θα στήσουν κουβέντα στο σκοτάδι. Ο κούκος, οι γάτες,  η κουκουβάγια, το καράβι, ο παλιός δίσκος , το ροζ τάβλι, οι δαντέλες, τα πλεχτά, το δέντρο και τα λουλούδια… Θα θυμηθούν πως όταν πήραν την τελική τους μορφή, κάποια μάτια άστραφταν από αγάπη και θαυμασμό. Και θα παραδεχτούν πως η ζωή θα ήταν λιγότερο ωραία, δίχως την ανακύκλωση των ανθρώπινων σκουπιδιών.

Στα δωμάτια που θα φιλοξενήσουν τα ακούραστα τικ-τακ τους, θα χτυπάει επίμονα μια υπενθύμιση. Πως ο χρόνος είναι χρήμα. Ο καλός χρόνος όμως, είναι αξία. 

8.Μαζί!

Ώρα αργά. Ώρα ήρεμη που ησυχάζουν των ανθρώπων οι ψυχές. Ώρα άγρια που οι βασανισμένες καίγονται και λέξεις-πληγές γράφουν σ’ επιστολές ανεπίδοτες. Λέξεις τραυλίζουσες. Λέξεις δακρύρροιες. Λέξεις κίβδηλης οργής που μάταια αναζητούν χάδι μακροθυμίας ανέλπιστης κι ευλογημένης.

Ώρα αργά. Ώρα του τίποτα που τα μάτια πυρετικά σαρώνουν του σπιτιού σου τους τοίχους τους σιωπηλούς και άδειους. Νύχτα που στο σκοτάδι της ηθελημένα αφέθηκες. Τυφλώθηκες. Τι να δεις; Ποιος θα σε δει; Ποιος θα σ’ αγγίξει; Άδειο το ποτήρι δίπλα σου. Άδειες οι ώρες. Άδεια η ζωή. Με μια πραότητα εκούσιας εγκατάλειψης κυλούν οι ώρες σου τις νύχτες. Στους δρόμους που απαρνήθηκες ή που εκείνοι σ’ απαρνήθηκαν. Τι σημασία έχει αν εσύ ή αν εκείνοι; Ίδιος ο πόνος που σ’ επισκέπτεται νυχτόμερα. Ο πόνος εκείνος του “σε παρακαλώ μείνε μαζί μου” που δεν εισακούστηκε. Εκεί που σαν ρόγχος, που σαν κραυγή ειπώθηκε. Εκεί που άκριτα πίστεψες και γρήγορα εξαπατήθηκες. Τόσο μα τόσο εύθραυστο ήτανε της αγαθότητας το κουκούλι που κάποτε σε ζέσταινε. Αγαθή κι ευπάτητη ζωή που δίχως καμιά σωφροσύνη, δίχως κανένα έλεος κουρελιάστηκε.

Νύχτα και τυφλώθηκες. Νύχτα, τα φώτα σβηστά κι όμως σε είδα. Ήσουν γυμνή κι απροστάτευτη κι ωραία. Γεμάτη αγκάθια και κρίνους. Τούτη σου την καθάρια γυμνότητα αγάπησα. Μ’ επίγνωση κι αγάπη και φροντίδα σ’ επέλεξα. Δεν ήρθα από τύχη, ούτε τυχαία έμεινα.

Τώρα μαζί. Ξαγρυπνάμε και κοιμόμαστε μαζί κι έτσι έσπασε του ατρύγητου σώματος η αθέλητη εγκράτεια. Όλα τα μαγικά κι απρόσμενα σε ώρες μικρές συμβαίνουν. Κάποιες φορές, στην ώρα του μοναχικού κι απελπισμένου ακροβάτη. Κάποιες άλλες, στην ώρα που φτερά φυτρώνουν στις κυρτωμένες πλάτες μας. Όταν ο νους μπορεί να πετάξει, λιώνουν τα κάγκελα της φυλακής μας. Λιώνουν του χρόνου οι στιγμές οι αβάσταχτες. Δες! Μαζί σου είμαι. Τα ίχνη ακολουθώ της καλοσύνης των διάφανων ματιών σου. Το εμπιστεύομαι το βλέμμα ετούτο, το σαν κρύσταλλο διάφανο. Όλα τα μαγικά σε ώρες μικρές συμβαίνουνε. Κάποιες φορές  στην ώρα του ακροβάτη, κάποιες φορές στων φτερών την ώρα.

Τώρα μαζί. Αυτή τη ζωή που πέρασε και μόνο μας πόνεσε, αυτήν τη ζωή την αποχαιρετάμε. Της κουνάμε το μαντίλι. Της λέμε στο καλό να πας. Τώρα μαζί. Με βλέμμα έξω απ’ το παράθυρο. Στο φως. Πιο πέρα και απ’ το μακριά. Στο μαζί με τα χέρια πλεγμένα. Στης αγάπης τον δύσβατο δρόμο μαζί. Στο αύριο το βλέμμα. Το ίδιο και η σκέψη. Μακρύτερα, όσο πάει μακρύτερα.

Σήκω! Τα καλά μας να φορέσουμε, εκείνα τα από χρόνια στη ντουλάπα ξεχασμένα. Τα φώτα άναψε˙ όλα τα θέλω αναμμένα. Επίσημα και γιορτινά να υποδεχτούμε το αύριο που έρχεται. Μαζί!

9.Κατ εικόνα Θεού

Άνοιξα τα μάτια μου για πρώτη φορά μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Η πλάση χόρευε και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν τη μελωδία του Θεού, όπως και η μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου. Καθώς μεγάλωνα, ο κόσμος μου φαινόταν τόσο μακρινός για να τον περπατήσω, έτσι αρκέστηκα στις αρετές της ψυχής μου. Στα δέκα μου χρόνια, μου είπαν πως με διακρίνει η καλοσύνη. Πάντα με ενδιέφερε η ευτυχία και η ειρήνη των συνανθρώπων μου. Στα δεκαπέντε μου χρόνια, το σημαντικότερο χαρακτηριστικό μου ήταν η αγαθότητα. Η καλή μου θέληση και πρόθεση μάγευε τους γύρω μου. Όταν έφθασα στην ηλικία των είκοσι χρόνων, αυτό που με διέκρινε από τους συνομήλικους μου ήταν η εγκράτεια, η δυσκολότερη αρετή για εκείνα τα χρόνια των πειρασμών. Στα τριάντα μου χρόνια, με συντρόφευε η μακροθυμία μου. Υπέμενα και προσευχόμουν στο Θεό να μου δώσει δύναμη για να ξεπεράσω τις δυσκολίες της ζωής μου. Περίμενα καρτερικά τις μέρες να λάμψουν και να μυρίσουν Άνοιξη. Σήμερα, έχω φθάσει σαράντα χρονών και όλοι βλέπουν στα μάτια μου την πραότητα. Τώρα πια ξέρω πως ακόμα και ένας κοινωνικά φτωχός είναι ικανοποιημένος όταν έχει ειρήνη στην ψυχή του.

10.Εσωτερικός μονόλογος

Κρυώνω. 

Μα δεν είναι τόσο το κρύο που με τρομάζει, όσο η παγωνιά μέσα μου. 

Η αγωνία για το αύριο που ξημερώνει. 

Αλλά βάλε κι ένα ερωτηματικό. 

Ξημερώνει;

Είναι τόσο σκοτεινά εδώ…

Θαρρώ ακούω από το ραδιόφωνο τα αμίλητα παιδιά του Ξυλούρη. 

Αναριγώ κάθε που το θυμούμαι…

Γυρνάν αμίλητα παιδιά

Σε τούτο το μπαξέ ντουνιά

Σαν πικραμένα σύννεφα

Σαν άστρα παγωμένα

Πού ήταν πού γυρίζανε

Τέσσερα καλοκαίρια

Πού ήταν και στραγγίζανε

Την πίκρα με τα χέρια

Περνάν αφίλητα παιδιά

Και ψάχνουν όλο το Βοριά

Που έριξε τα σήμαντρα

Σαν φύλλα μαραμένα

Θα μου πεις, φταίνε τα ρευματικά και τα γέρικα κόκκαλά μου. 

Μα πολύ περισσότερο η έρμη η ψυχή μου που δε βάσταξε. 

Λιποτάκτησε. 

Αποσκίρτησε.

Συνέχιζε να υπερασπίζεται το άδικο. 

Το παλαιό. Το γνωστό. 

Φοβόταν να δοκιμάσει. 

Φοβόταν να αφήσει την καρέκλα. 

Να κάνει λάθη. Να αφήσει και τους άλλους να κάνουν λάθη.

Κι επαναπαύθηκε. Σε έναν κύκλο πολιτικής πορνείας κι ανέχειας. 

Γιατί από τι άλλο είναι θαρρείς στερημένη σήμερα η Πολιτική ως επιστήμη; 

Δεν έχει εκείνο τον πλούτο εμπειριών, οργασμικών ιδεών, ανθρώπων 

κατάλληλων να στηρίξουν με τα χέρια τους την κάθε προσπάθεια, 

όσο μικρή κι αν είναι.

Και τι λείπει;

Μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πραότητα, εγκράτεια, σταθερότητα και συνέπεια.

Να επιμένεις, για να νικάς. 

Να λες να το άλφα και το ωμέγα. 

Να η αρχή και το τέλος. 

Να ακολουθάς το σχέδιό σου, 

γνωρίζοντας πως αν δεν μπορείς εσύ 

να δεις ξεκάθαρα το όραμά σου να προβάλλει εμπρός σου, 

κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να μεταλάβει την Κοινωνία σου τούτη. 

Ούτε να παλέψει για ένα καλύτερο Αύριο.

Να μοιράζεις παντού ένα κομμάτι της ψυχής σου. 

Να χτίζεις παλάτια στα πιο ποταπά καταγώγια. 

Να οικοδομείς με το χέρι στην καρδιά. 

Σιγοτραγουδώντας. Χορεύοντας συρτάκι.

Να μπορείς να είσαι τόσο αγνός όσο χρειάζεται για να λαμβάνεις περισσότερες προσκλήσεις σε παιδικά πάρτι απ’ότι σε υπουργικά συμβούλια.

Να λύνεις τις διαφορές σου και να ζεις τη ζωή σου με πραότητα. 

Όχι άβουλα ή με το έτσι θέλω. Αλλά να γνωρίζεις το Είναι. Την ουσία και την ποιότητα των πραγμάτων. Αυτών που επιδέχονται αλλαγές κι αυτών που δεν επιδέχονται. Να μη μάχεσαι για αυτά που δεν αλλάζουν. Ίσως δεν ήρθε ο καιρός τους ακόμη.

Να αρκείσαι στα λίγα. Να μπορείς να τιθασεύσεις τις επιθυμίες και τα θέλω σου ώστε να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερη ευδαιμονία για όσο το δυνατόν περισσότερους Ανθρώπους. Να μπορείς με λίγη μαγιά να φκιάνεις ψωμί.

Να είσαι σταθερός. Στις απόψεις σου. Στην πολιτική σου γραμμή. Να μην αμφιταλαντεύεσαι. Τα πισωγυρίσματα δεν είναι δείκτες σταθερότητας αλλά προσπάθεια διεύρυνσης των πελατειακών συντεχνιών και ψηφοθηρικών σχέσεων.

Να είσαι συνεπής. Απέναντι στους ανθρώπους ως πολιτικός και κοινωνικός λειτουργός. Όχι ως πολιτικάντης. Απέναντι στο βάρος που σηκώνεις στους ώμους σου. Στην Ιστορία. Να βλέπεις τους ανθρώπους πίσω από τους αριθμούς. Να σκέφτεσαι σε βάθος χρόνου – έχε το νου σου στους επιγόνους. Τους μελλοντικούς κληρονόμους σου.

Στο ταμείο του κράτους, οι λιγοστοί θησαυροί σας. Μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πραότητα, εγκράτεια, σταθερότητα και συνέπεια.

Αρκούν για να χτίσουμε τη χώρα από την αρχή.

Ξημερώνει. Μ’ακούς;

  

11.Ζωές μετεωρίτες

Φώτα λαμπερά τη νύχτα σπάνε σε χίλια κομμάτια

και καλοσύνη πλαστή παντού ξεχειλίζει.

Της γιορτής τη χαρά ψάχνουν τα μάτια,

Και η αγωνία από πάνω φτερουγίζει.

Φόβου οσμή τα κεριά τρεμοσβήνουν

σκιές της μακροθυμίας που χάνεται.

Θλίψη και οργή με την ελπίδα παλεύουν

ο νους για να ξεφύγει στο χτες αφήνεται.

Στης μνήμης την αγαθότητα ξεχνιέται.

Προσεκτικά βαδίζει τόπους ξεχασμένους

Μαζεύει παρελθόν αφού το αύριο πουλιέται

Το εξαργυρώνει χωρίς εγκράτεια στους πονεμένους.

Το σήμερα πληγή που χάσκει ορθάνοιχτη

Οι καιροί και οι άνθρωποι από πραότητα ξεμένουν

Όλα δυσκολεύουν και η ευτυχία απάτητη,

στάχτη γίνεται και όλα πεθαίνουν.

12 Σκυλίσιο προξενιό

- Γραφείο συνοικεσίων <<Η καλή πεθερά>>, πώς μπορώ να σας βοηθήσω;

- Ενδιαφέρομαι για γνωριμία με έναν κύριο

- Όνομα;

- Παρθένα Πολυθελίδου

- Επάγγελμα;

- Ιδιωτική υπάλληλος

- Για τι ηλικίες ενδιαφέρεστε;

- 40 με 50

- Παιδιά από προηγούμενους γάμους;

- Όχι

- Οικονομικές απαιτήσεις;

- Να μπορεί να συντηρεί τον εαυτό του

- Κάποιες προτιμήσεις σε σωματικά χαρακτηριστηκα;

- Ψηλός, ξανθός και χωρίς πολλά περιττά κιλά

- Κάποια άλλη ειδική προτίμηση να σημειώσω;

- Ναι, μακροθυμία

- Παρακαλώ;

- Να είναι υπομονετικός και να ανέχεται τα λάθη μου!

- Μάλιστα

- Επίσης καλοσύνη και αγαθότητα, δεν μπορώ τους πονηρούς και κακοπροαίρετους

- Καλώς, θα δω τ..

- Να προσθέσω και πραότητα

- Ορίστε;

- Ηρεμία, θέλω κάποιον ήρεμο, τα νεύρα μου δεν αντέχουν πολλά πολλά!

- Α..

- Τέλος, θέλω να έχει εγκράτεια, μην αρχίσει τίποτα τρελά!

- Ακούστε, πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Έχω ένα φίλο όμως που χαρίζει κάτι όμορφα κουταβάκια, αν θέλετε σας δίνω το τηλέφωνό του..

13. ΑΛΗΤΙΣΣΑ ΨΥΧΗ

Αλήτισσα ψυχή,
τι κι αν προσπάθησα συχνά 
να σε συνετίσω; 
Ποτέ δεν άλλαξες,
ποτέ σου δεν αλλάζεις.
Κι αν στη ζωή 
με δράκους και ληστές ζητάς
να πολεμήσω,
πάλι δε χάλασες
κι όλο ταξίδια τάζεις.
Εγκράτεια δεν ξέρεις τι θα πει.
Βουτάς σαν το παιδί στ’ άγνωστο κύμα.
Μακροθυμία επιδεικνύεις ζηλευτή
όταν αγκάθια συναντάς σε κάθε βήμα.
Αλητισσα ψυχή
πόσα ακόμα θα γυρέψεις 
συναισθήματα
για να μπορείς
τη διψά να χορτάσεις;
Με προσευχή,
με καλοσύνη, με πραότητα
ζητώ να ξαποστάσεις.
Η αγαθότητα σταυρός σου τώρα γίνεται,
μα εσύ τρελή, ποτέ δε μετανιώνεις.
Νεράκι έκανες το αίμα σου και χύνεται
μα, μαγικά, μέσα απ' τον πόνο δυναμώνεις.
Αλήτισσα ψυχή,
πόσα ακόμα θα χαρίσει
απ'τα σφάλματα
όποιου δεν ξέρει,
δεν μπορεί να σ' εκτιμήσει;
Ψεύτρα εποχή.
Όλο ζητά να της δωρίσεις
κι αλλά θαύματα.
Μα μιαν αλητισσα ψυχή 
δε θέλει ν' αγαπήσει.
Έκανες όνειρα και ως τ' αστέρια πέταξες.
Γύρισες πίσω λαβωμένη και γυμνή.
Να ονειρεύεσαι ποτέ σου όμως δεν ξέχασες,
ψυχή ελεύθερη, αλήτισσα ψυχή

14.Το δάσος.

Βαδίζοντας σε ένα κίτρινο, μοναχικό δάσος.

Προχωράμε βαθιά. Στα δέντρα, στις ψυχές μας, στα θέλω μας.

Δεν μιλάμε, απλά περπατάμε και ακούμε το ήχο του ποταμιού.

Αγνοούμε την ύπαρξη των ανθρώπων και αναζητούμε την παρουσία των ζώων.

Τα ξερά φύλλα κάτω από τα πόδια μας στρώνουν ένα χαλί.

Ετοιμάζουν τον δρόμο για να καταπατήσουμε την μακροθυμία μας.

Από το φως στο σκοτάδι, μα μόνιμα στο κρύο.

Η πραότητα της φύσης αναιρεί και ακυρώνει κάθε καλοσύνη ανθρώπινη.

Η αγαθότητα δεν έχει θέση ανάμεσα στα κλαδιά.

Οι κούνιες άδειες, μοιάζουν σχεδόν τρομαχτικές.

Άχρωμες και παγωμένες.

Το τρίξιμο της αλυσίδας γεμίζει την υπέροχη ησυχία του δάσους.

Και ΄μεις ακόμα περπατάμε, χανόμαστε ακόμα πιο σκληρά στο πουθενά, ακόμα πιο ύπουλα στο όλα.

Η ανησυχητική ηρεμία του γύρω μας κάνει το μονοπάτι ίσιο και εύκολο.

Και ας τρυπάνε τα χαλίκια τις ξυπόλητες σκέψεις μας.

Φοβόμαστε να δούμε πίσω από το φως.

Πόσο μάλλον να τρέξουμε προς τα εκεί.

Εγκράτεια. Η ψυχή διστάζει.

Για λίγο μόνο.

Καθώς περπατάμε τα μάτια μας συνηθίζουν το σκοτάδι.

Το μυαλό μας δεν φοβάται πια.

Γιατί αυτό που βλέπουμε και ζούμε είναι πάνω απ΄ τα ανθρώπινα, πάνω απ΄ αυτά που ποθήσαμε.

Σκεφτόμαστε την επιστροφή, μα η νύχτα την σβήνει και αυτή μονοκοντυλιά.

Σε ευχαριστώ πολύ που έφθασες ως εδώ.

Πάτα εδώ για να μπεις και πάλι στην πρώτη ανάρτηση.