Φιλοξενώντας μια αγαπημένη....

Η γιορτινή εβδομάδα μας, ξεκινάει με μια φιλοξενία.

Και δεν ξέρετε πόσο λατρεύω να είμαι οικοδέσποινα και να περιποιούμαι

τους καλεσμένους μου!

Με μεγάλη χαρά θα σας παρουσιάσω σήμερα 
την ιστορία της Άννας μας, από την Πάρο,

που ήρθε δεύτερη στο Παιχνίδι των λέξεων.

Η Αννούλα δεν έχει προσωπικό ιστολόγιο.

Είναι μια άστεγη καταληψίας αφού κι άλλες φορές 

έχουν φιλοξενηθεί κείμενά της, στο χώρο της Πέτρας.

Είναι ένας υπέροχος και ζεστός άνθρωπος

και νιώθω τυχερή που διαδικτυακά τη συνάντησα 

και έχω επικοινωνία μαζί της!

Στο χώρο της Προσφοράς η επαγγελματική της δραστηριότητα,

δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια ψυχή γεμάτη καλοσύνη!

Σας αφήνω να (ξανα)διαβάσετε την ιστορία που της χάρισε τη 

δεύτερη διάκριση, να μπείτε μέσα της

και να την απολαύσετε.

Η Άννα θα απαντήσει στα σχόλια σας!

ΑΓΩΝΑΣ  ΓΟΝΙΜΟΣ

  Το λιόγερμα, σαλαγούσε τις τελευταίες ηλιαχτίδες κατά τη Δύση. Η μαύρη σκιά όρθωσε το πονεμένο κορμί μ' ένα στεναγμό . Στηρίχθηκε στην αξίνα και καθώς έριξε μακριά το βλέμμα, μπορούσες να διακρίνεις την καλοσύνη, που ανάβλυζε απ' τη ματιά του, φωτίζοντας, θαρρείς τα δασιά φρύδια και την ατίθαση γενειάδα. Σκούπισε με την φαρδομανίκα τον κάματο από το μέτωπο και, μετρώντας με το μάτι την φτενή σοδειά, πήρε βαθιάν ανάσα.  Την έβγαλε μ' ένα :"Δόξα τη Μακροθυμία Σου Κύριε!"· και τα στάχυα συγκατάνευσαν στο απαλό φύσημα του αέρα.
Ξέλυσε από την μέση του το φθαρμένο ράσο, για να ξαναγίνει από Ζευγάς, Παπάς.
   Ήταν το ίδιο εκείνο ράσο, που φορούσε τότες, που τον κάλεσε ο Επίσκοπος για να τον επιπλήξει. Γιατί δεν απέδιδε τα έσοδα της ενορίας στην "μητέρα" Επισκοπή. Με ποιο δικαίωμα τα σπαταλούσε, για να δώσει στέγη στις "κοινές" και στα παιδιά τους, αυτούς τους "σπόρους της αμαρτίας", που "ο Θεός έχει καταραστεί".
"Κάπως αλλιώς αντιλαμβάνομαι εγώ την Αγαθότητα του Μεγαλοδύναμου" , συλλογίστηκε, μα δεν μίλησε. Είχε πικρήν εμπειρία από την "πραότητα" του Επισκόπου. Εξάλλου, είχε ασκηθεί από μικρός στην εγκράτεια.

  Λίγες μέρες αργότερα, διάβασε για την μετάθεσή του. Μάταια αναζήτησε την έδρα της νέας ενορίας στο χάρτη. Το χωριό το είχε ξεχάσει ο χαρτογράφος όπως κι όλοι οι άνθρωποι.
Φθάνοντας, βρήκε, στον μυχό μιας χαράδρας, σκόρπια σπίτια, σκόρπια κατσίκια, σκόρπια παιδιά, ένα γεφύρι ξύλινο, έτοιμο να σκορπίσει κι αυτό.
Κι ένα Σκολειό κλειστό, με  φαφούτικα παράθυρα. Ένα δύσκολο ταξίδι ξεκινούσε .....................................................................

  Ο Ζευγάς - Παπάς, γνώρισε από μακριά την μικροσκοπική φιγούρα, που πηδούσε ανυπόμονα από τό'να πόδι στ'άλλο , μπρος στο κατώφλι  της φτωχικής κάμαρας του ιερέα . Το παιδάκι, κουνούσε ζωηρά τα χέρια και τον φώναζε:
-Παπά Θωμάα ! Παπά Θωμάααα!!
-Τί ' ναι μωρέ Στελλάκη;
-Ήρτε! Η Δασκάλα ήρτε! Την είπα ότι είναι τυχερή, που βρήκε το  Σκολειό με παραθύρια και σόμπα. Την είπα  ότι κάθε πρωί έχει γάλα και ψωμί και ζάχαρη για όλους. Και χαρτιά και βιβλία κι απ' όλα. Και για το καλό γεφύρι την είπα, για να μη φοβηθεί και φύγει. Κι είπε ότι θέλει να κάτσει κι ότι θέλει και σένα να συνεχίσεις να μας  μαθαίνεις πράματα μαζί της και....
Ο μικρούλης θα συνέχιζε για πολύ ακόμα, αν δεν είχε προβάλλει μια μικροκαμωμένη καστανή κοπέλα, με φωτεινά μάτια.
-"Καλησπέρα Πατέρα". Κι η φωνή της έτρεμε.
  Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, ο παπά-Θωμάς, έσφιγγε στην αγκαλιά  του έναν από τους πιο  αγαπημένους του "σπόρους της αμαρτίας", που είχε τόσο σπαραχτικά αποχωριστεί πριν λίγα χρόνια.
  Τα μάτια του παπά Θωμά,  γέλασαν. Η ψυχή του ξαπόστασε.
Κι αν το χωριό
το ξέχασε ο χαρτογράφος,
                                δεν το ξέχασε
                                             ο Θεός...

Άννα, Πάρος

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!

Καλή σας μέρα!

Καλή εβδομάδα!

Καλές γιορτές να έχουμε όλοι !

@ριστέα