" Για σένα"

Η πόρτα έτριξε καθώς την έσπρωξε για να μπει στο άδειο σπίτι, όπως έτριζε και το μυαλό του, βασανισμένο από τις αναταράξεις που είχε περάσει τα τελευταία "πέτρινα" χρόνια της ζωής του...

Καθώς περνούσε το σιδερένιο κιγκλίδωμα ένιωθε πως εισέβαλε στο σπίτι και στη ζωή μιας άγνωστης.... Μύρισε αμέσως την απουσία και σχεδόν ένιωσε τη μοναξιά να σέρνεται πάνω από τα σκονισμένα έπιπλα, πίσω από τις βαριές, μπορντοκόκκινες βελούδινες κουρτίνες...

Ποτέ του δεν τις συμπάθησε... Του ξέσκιζαν τα σωθικά, όπως το απόμακρο και δίχως συναισθηματισμούς περιβάλλον που μεγάλωσε...

Και τότε το είδε. Δεν ήταν εκεί που το θυμόταν, αλλά ήταν το ίδιο βενετσιάνικο σκαλιστό σεκρετέρ, με τη λευκή πατίνα. Θα το αναγνώριζε ανάμεσα σε εκατό άλλα....

Την είδε να κάθεται με την ολόχρυση πένα της και το δερματόδετο σημειωματάριο και να γράφει.... 'Ηταν οι μόνες στιγμές που τη θυμόταν να γλυκαίνει....

Περιέργαστηκε αφηρημένος τα μυστικά του συρταράκια ψάχνοντας για την πένα .... "Να έχω κάτι δικό της",  σκέφτηκε... Αντί για την πένα ένας φάκελος τον τάραξε επί τη εμφανίσει του!

"Για σένα" έλεγε με υπέροχα καλλιγραφικά γράμματα και ήξερε που απευθυνόταν…

" Πρώτη φορά στη ζωή μου δεν μπορώ να βρω πρόλογο. Δεν ξέρω αν θα το βρεις, αν έχω δικαίωμα να σου γράφω. Ξέρω πως μας χώρισαν πολλά... Πώς ίσως να μην σε συναντήσω ξανά και ποτέ να μη φιλιώσουμε εν ζωή...Μα μια ανώτερη δύναμη με κάνει να θέλω να σου γράψω ....μήπως κι εξιλεωθώ....Πάντα ήθελα το σωστό στη ζωή μου. Έτσι μεγάλωσα εγώ. Έτσι έμαθα ότι πρέπει να μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Μέσα στην εγκράτεια, το σεβασμό, την υπακοή. Η Τάξη μας δεν άφηνε περιθώρια για δημοκρατισμούς και φιλελεύθερες ιδέες. Δεν ήταν ότι δεν είχα καλοσύνη, είναι που δεν τη διδάχθηκα.Δεν με δικαιολογεί που δεν ήμουν εκεί, δίπλα σου, όταν με είχες ανάγκη. Έσφαλα σε πολλά. Αλλιώς θα ήσουν εδώ. Από την αγαθότητα και την ευκολοπιστία σου οδηγήθηκες σε δρόμους κολασμένους. Στην αντίπερα όχθη. Κι εγώ, ποτέ δεν πέρασα απέναντι για να σε συναντήσω. Δεν έδωσα το χέρι μου όταν εκλιπαρούσες για βοήθεια... Με πόση πραότητα αντιμετώπισες τη δική μου τυπική παρουσία στη δίκη σου!Ντρέπομαι. Εσύ είχες δάκρυα στα μάτια. Εγώ μίσος. Γιατί δεν θέλησες να γίνεις αυτό που ονειρεύτηκα για σένα. Δεν υπήρξα δάσκαλος κι αρωγός δίπλα σου. Μονάχα δικαστής κι αδυσώπητος τιμωρός. Δεν μ'ένοιαζε τότε.Δεν ήξερα βλέπεις πόσο ακριβά πληρώνεται η αδιαλλαξία! Εξέτισα την ποινή μου με πόνο βαθύ, βουβό... Μόνο που μαζί μου υπέφερες κι εσύ! Για μας ίσως είναι αργά. Δεν είναι όμως για σένα.Ο Χριστός δίδαξε τη μακροθυμία και τη συγχώρεση. Δείξε πίστη λοιπόν. Συγχώρεσε με μέσα σου!Μην εκτίσεις το υπόλοιπο των δικών μου ισοβίων. Γύρνα πίσω στη ζωή....Κέρδισε τη Ζωή! Αυτή είναι η μόνη ευχή και διαθήκη μου.             

Η μάνα σου!"

Σκούπισε το δάκρυ που κύλησε...

Ήξερε ότι δεν μπορούσε πια να σώσει το παρελθόν. Μα είχε ένα παρόν στα χέρια του κι όφειλε να το ζήσει!

Άνοιξε τη πόρτα και βγήκε στο δρόμο πλημμυρισμένος συναισθήματα...

Είχε ραντεβού με τη Ζωή! Κι είχε αργήσει πολύ!

Αυτή λοιπόν ήταν η συμμετοχή μου στο 4ο Παιχνίδι των Λέξεων 

του  TEXNIS STORIES  που φιλοξένησα και τσουκ! 

Μου ήρθε και μένα η πρώτη διάκριση, για πρώτη φορά! 

Άμα την ξαναδώ σφυρίξτε μου! 

Χτες, στην παρουσίαση των αποτελεσμάτων και τις βραβεύσεις, 

ως κομάντο-χόστες,(τίτλος που μου απονεμήθηκε από ένα άλλο 

αγαπημένο ζουζούνι) ήμουν σοβαρή.

Σαν να είχα να παρουσιάσω τα Οσκαρς ένα πράγμα!

Με φανταζόμουν που λέτε, με ένα μακρύ κόκκινο φόρεμα, φουντωτό,

 με υπέροχο κορσάζ με δαντέλα, κεντημένο στο χέρι,

και με ανάλαφρα τα μαλλάκια μου - όχι κομμωτηρίου πάντως!

Σας καλωσόριζα στη γιορτή και χωρίς τυμπανοκρουσίες

ανακοίνωνα και τη δική διάκριση!

Έλαμπα, αλλά ναι, ήμουν σοβαρή!

Ε, σήμερα με τις μπιζάμες μου και μια κούπα καφέ στο χέρι 

να μην πανηγυρίσω λιγάκι ...το πανηγύρι;

Τόσο δα!

Πάμε να δούμε το making of (also known as behind-the-scene) 

της ιστορίας μου;

Μπροστά στη φωτιά κάθισα να γράψω, χειρόγραφα,όπως πάντα!

Ήξερα μόνο ότι ήθελα να γράψω ένα γράμμα.

Μιας μάνας προς το παιδί της.

Βλέπετε οι λέξεις που είχαν δοθεί ως υποχρεωτικές 

με παρέπεμπαν σε νουθεσίες και συμβουλές!

Αλλά όπως πάντα σχεδόν όταν γράφω, από αλλού ξεκινώ, αλλού καταλήγω!

Ήμουν βέβαιη ότι δεν είχα γράψει κάτι φοβερό αλλά είχα την ικανοποίηση

ότι χρησιμοποίησα σωστά και τις πέντε δύσκολες λέξεις.

Η διάκριση ήταν και για μένα μία έκπληξη!

Σας ευχαριστώ πολύ!
 Κι όσοι με ψηφίσατε κι όσοι με διαβάσατε, με κάνατε χαρούμενη!

Να πω τέλος ότι χτες διάβασα στη μαμά μου, από το τηλέφωνο, την ιστορία μου.

"Εντάξει @ριστούλι μου, το ξέρω ότι σου αρέσει να γράφεις...

Αλλά ήταν ανάγκη να γράψεις τόσα πολλά;"

Α ρε μάνα!!!!

Καλή σας μέρα

@ριστέα