Επειδή αγαπάμε τα παιδιά μας....

Τέρμα τα διαλείμματα.
"Πειθαρχώ" και επανέρχομαι δριμύτερη!☺

Πολλοί, γονείς και μη, έχουν συνδέσει στο μυαλό τους

τα όρια και την πειθαρχία, με την αυταρχικότητα στην αγωγή.

Φανταστείτε όμως μια οικογένεια, όπου στο όνομα της δημοκρατικής αγωγής, 

 δεν έχει στους κόλπους της το "απαγορεύεται". 

Όπου ο καθένας μπορεί να ακολουθεί τις επιθυμίες του.

Θέλει να κάνει κάτι; Το κάνει.

Θέλει να χορέψει, μπορεί.

Θέλει να αποκτήσει κάτι; Το αποκτά. Άμεσα!

Θέλει να βγει, δεν παίρνει άδεια από κανένα...

Κάπου εδώ θα πεις, α όχι κι έτσι!

Ναι, αλλά αν εξαρχής δεν έχουν μπει σαφή όρια ,

ποιος ξεκαθαρίζει πότε μπορεί το παιδί να κάνει το δικό του και πότε όχι;

Βλέπετε, αν κάποιες φορές κάτι ισχύει και άλλες φορές δεν ισχύει,

είναι πολύ εύκολο να κλονιστεί η εμπιστοσύνη.

Η ασυνέπεια στα λόγια και στις πράξεις μπορεί εύκολα να προκαλέσει

σύγχυση στα παιδιά και όσο πιο μικρά τόσο πιο μεγάλη μπορεί να είναι η ζημιά.

Πολλοί γονείς αδυνατούν να πουν όχι, είτε από ενοχές,

είτε γιατί λένε "έλα μωρέ με μία φορά, τι κακό μπορεί να γίνει..."

είτε γιατί δεν θέλουν να βλέπουν το παιδί τους να στενοχωριέται 

και να απογοητεύεται.

Είναι όμως αυτό αγάπη;

Δεν είμαι εδώ για να δώσω εν είδει εγχειριδίου, τη σωστή αγωγή.

Θέλω να προβληματίσω.

Κυκλοφορούν εξάλλου, αμέτρητα παιδαγωγικά βιβλία,

αλλά και άπειρα άρθρα στο διαδίκτυο.

Πολλοί γονείς στις μέρες μας διαβάζουν και ενημερώνονται διαρκώς.

Κι αυτό είναι από μόνο του, ενθαρρυντικό και αισιόδοξο.

Οι περισσότεροι όμως μεγαλώσαμε με στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Και συνεχίζουμε πολλές φορές να κάνουμε αυτά που μάθαμε 
από τους δικούς μας γονείς.

Από άγνοια τις περισσότερες φορές.

Ίσως γιατί δεν σκέφτονται τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.
Άλλοι πάλι νιώθουν ένοχοι για τις ώρες που απουσιάζουν, ή γιατί χώρισαν
και προσφέρουν πολλά υλικά αγαθά ως αντάλλαγμα 
ή χαρίζονται εύκολα και άκριτα.
Και έτσι δημιουργούν μικρούς "πασάδες" που οι επιθυμίες τους γίνονται διαταγές!
Η έλλειψη ορίων μπορεί όμως να μετατρέψει τα παιδιά μας 
σε δυστυχισμένα, νευρωτικά άτομα.
Και πολλές φορές σε μικρούς τυράννους!

Όταν μιλώ για τα όρια συναντώ μπροστά μου τοίχους.
Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί εύκολα αυτό που θα πω μόλις τώρα:
Μια ελευθερία χωρίς πραγματική σιγουριά,
οδηγεί σε αιχμαλωσία εξαναγκασμών.

Όταν το παιδί νιώθει κυρίαρχο και πιο δυνατό από τους γονείς του,
παύει να αισθάνεται ασφάλεια.
Μια αδύναμη μητέρα κι ένας πατέρας που εύκολα κάμπτεται,
αυξάνει τους φόβους του.
Στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να μετριάσει τους φόβους του αυτούς,
χρησιμοποιεί το μοναδικό (υποκατάστατο) τρόπο που έμαθε: να εξουσιάζει!
Η εξουσία είναι ένα αμυντικό σύστημα!
Όσα περισσότερα αποκτάει το παιδί, τόσα περισσότερα ζητάει.
Δεν υπάρχει πλήρωση!
Και το ανικανοποίητο εξακολουθεί να μην καλύπτεται.
Δεν το έχετε προσέξει;

Κι όμως έχετε δει γύρω σας τέτοια παραδείγματα...
Γονείς που παρακαλούν τα παιδιά τους να τους δώσουν προσοχή.
Που τάζουν διάφορες μικρές και μεγάλες υποσχέσεις
προκειμένου τα ίδια να κάνουν αυτονόητα πράγματα.

"Μήπως παιδί μου είναι ώρα να πας για ύπνο;"
Το παιδί, δεν γνωρίζει καλά καλά το χρόνο, μα ερωτάται...
Και μπορεί να κοντεύει μεσάνυχτα...αλλά "ένα μυστήριο
πράγμα..δεν νυστάζει... νυχτοπούλι κατάντησε!"
"Όχι, με ακούνε τα παιδιά μου τις περισσότερες φορές" λέει ο μπαμπάς,
αλλά μέσα του ξέρει ότι τα παρακαλάει πολλές φορές μέχρι να του 
δώσουν σημασία.
"Τώρα, σε λίγο" λένε τα παιδιά και εκείνο το "σε λίγο" 
μπορεί να ξεπεράσει και την ώρα.

Είναι εδώ ακριβώς που υπάρχει η σύγχυση ότι η συνέπεια είναι καταπίεση.
Κι έλλειψη ελευθερίας.
Υπάρχει όμως η έννοια του σεβασμού.
Μήπως να τη βάλουμε στο τραπέζι;

Τίποτα δεν επιβάλλεται με αυστηρότητα.
Όλα γίνονται ήρεμα, αλλά με σταθερότητα και συνέπεια!
Δεν υπάρχει μία έτσι και μία γιουβέτσι.
Ο σεβασμός σε κανόνες έχει ως αποτέλεσμα την απόκτηση θετικών συνηθειών.
Τις οποίες συνήθειες το παιδί θα έχει και χωρίς την παρουσία των γονιών του.
Όταν κάτι γίνεται με πίεση αυτονόητο είναι έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα:
Το παιδί όταν βρεθεί χωρίς τους γονείς του θα κάνει 
ακριβώς αυτό που λέει η παροιμία:
"όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια"!

Αντίθετα, ό,τι χτίζεται μέσα σε κλίμα σεβασμού και συνέπειας,
εξακολουθεί να υπάρχει, ως βίωμα πια, στη ζωή των παιδιών μας.
(Θυμίζω εδώ την πρόσφατη ανάρτηση μου
"όταν η συμπεριφορά των παιδιών μας μιλάει για μας")

 συνεχίζεται....

Ευχαριστώ όσους με ακολουθούν σε αυτές τις μικρές παιδαγωγικές
αναρτήσεις προβληματισμού και σκέψης....

Καλή σας μέρα
@

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες του Καφενέ βρίσκονται εδώ

Απομένουν μόλις 5 μέρες μέχρι τη λήξη του 3ου γύρου

Η Ράνια μας σερβίρει έναν διαφορετικό καφέ 
σε δυο γνωστά καφενεδάκια της Αθήνας
η Giwta Ar, Έρωτες σε λάθος εποχές
και μια άκρως αληθινή ιστορία της διπλανής,
παράλληλης καθημερινότητας 
από τον Πρόεδρο Α.Π.Ι.
ΕΛΛΑΣ ΦΟΡΕΒΑ