Μαζί με τον καφέ # 25: Θανατικές σκέψεις!

Ο καφές ο σημερινός θα είναι της παρηγοριάς.
Σαν αυτόν που πίνουμε στα μνημόσυνα 
για να συγχωρεθεί ο πεθαμένος μας, 
να θυμηθούμε τα καλά του και μετά να συνεχίσουμε...

Για αυτό σου λέω. Κάνε κι εσύ έναν ελληνικό, 
να μου κάνεις παρέα στις σκέψεις μου,
να γλυκαθούμε λίγο!
Άντε πάρε κι ένα παξιμαδάκι! 



Ας ξεκινήσουμε με μία διαπίστωση:
Κοιμόμαστε 8 ώρες περίπου την ημέρα. Ναι;
Δηλαδή το 1/3 της κάθε ημέρας μας.
Δουλεύουμε επίσης 8 ώρες την ημέρα, άλλοι περισσότερο-άλλοι λιγότερο,
(τώρα θα μου πεις υπάρχουν τόσοι συνάνθρωποι μας που θέλουν 
αλλά δεν βρίσκουν να δουλέψουν, αλλά αυτό θέμα είναι για άλλη ανάρτηση)
άρα επίσης το 1/3 της ημέρας μας ξοδεύεται σε "καταναγκαστικά έργα"!

Και τι μας μένει;
Ένα σκάρτο 8ωρο 
που για πολλούς καταλήγει, με τούτα και με κείνα, 
ούτε ώρα ολόκληρη,
για να ζήσουμε!

Κι αν πάμε ως τα 80 μας, όσο και το προσδόκιμο στη χώρα μας
(αυτό μπορούμε να το βάλουμε στα παραμύθια μας σωστά;)
θα έχουμε περάσει τη μισή μας ζωή είτε δουλεύοντας,
είτε σε ... ύπνωση!

Αν τώρα ζήσουμε πολύ-πολύ λιγότερο,
τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκούρα!



Εδώ όμως έρχονται οι σκέψεις μου οι θορυβώδεις 
να ταράξουν λίγο τα ήσυχα νερά:

Το να ζήσω ως τα 80 
δεν μου εξασφαλίζει ότι θα χορτάσω ζωή!

Άλλοι γεύονται τα πάντα σε ελάχιστο χρόνο 
και άλλοι και δεύτερη ζωή να είχαν, πάλι θα έφευγαν 
ανικανοποίητοι!

Το πότε θα φύγουμε, δεν το ξέρουμε.
Ξέρουμε όμως ότι το πέρασμά μας θα πρέπει να είναι γεμάτο.
Να έχουμε γευτεί τα καλά της ζήσης 
και να φύγουμε χορτασμένοι!
Να φύγουμε αφού αφήσουμε κάτι πίσω μας.
Κάτι που θα έχει κάνει τον κόσμο μας καλύτερο!
Για μένα αυτά είναι :
Πράξεις αγάπης,
ουσιαστικές σχέσεις,
και προσφορά!



Όταν λοιπόν χάνουμε κάποιον δικό μας λογικό είναι να πονάμε.
Γιατί μας λείπει!
Όμως, όταν ξέρουμε ότι κάποιος δικός μας έφυγε χορτάτος 
να είμαστε μέσα μας καλά.
Να σκεφτόμαστε ότι τουλάχιστον έζησε!

Για μένα αυτό είναι πολύ ουσιαστικό για να απαλύνει λίγο τον πόνο μου.
Συνηθίζουμε να λέμε για τους μεγάλους ανθρώπους, 
ότι "εντάξει, την έζησαν τη ζωή τους" και να το ξεπερνάμε λίγο πιο εύκολα.
Και για τους νέους να βυθιζόμαστε στο απόλυτο πένθος, 
γιατί νιώθουμε ότι είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους!

Έχετε σκεφτεί ότι όλα αυτά μπορεί να είναι εντελώς υποκειμενικά;
Ότι βγάζουμε συμπεράσματα πάντα με τα δικά μας κριτήρια;
Και δεν λαμβάνουμε υπόψη ότι μπορεί τα πράγματα 
να μην είναι καθόλου έτσι τελικά;
Σκέψεις που ισχύουν για όλα στη ζωή κι όχι μόνο για το θάνατο.



Προσωπικά έχω δηλώσει ξανά εδώ, (αλλά κι εδώ) σε τούτη τη γωνιά,
πως είμαι καιρό τώρα εξοικειωμένη με το θέμα. 
Και μάλιστα από τότε που άρχισα 
να σκέφτομαι τον Θάνατο σε καθημερινή σχεδόν βάση,
άρχισα να γεύομαι καλύτερα και περισσότερο τη ζωή!
Την κάθε μου ημέρα!

Εξάλλου εδώ και καιρό το έχω πει και στους δικούς μου ανθρώπους
(και φυσικά με έχουν "κυνηγήσει" όλοι τους!) :
Αν φύγω από δω και πέρα απρόσμενα να μην θρηνήσουν πολύ.
Ξέρω πως δεν θα αποφύγουν τον πρώτο καιρό τη θλίψη 
γιατί θα τους λείπω 
(μεγάλη ιδέα έχω για το άτομό μου ☺)
Θέλω όμως να θυμούνται ότι νιώθω ήδη χορτασμένη!
Και νιώθω πολύ τυχερή και ευλογημένη!



Δεν είναι τα χρόνια που ζήσαμε το μέτρο σύγκρισης μιας γεμάτης ζωής!
Και όσο νιώθεις άτυχος, ανικανοποίητος και ότι η ζωή σου χρωστάει,
τόσο περισσότερο θα φοβάσαι τον θάνατο
τόσο περισσότερο θα ξεχνάς να ζεις!

Ζήσε σήμερα! 
Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν!
Να είσαι χαρούμενος και ευχαριστημένος με τα ελάχιστα,
ώστε κάθε τι περισσότερο να φαντάζει ως τεράστιο δώρο!

Δεν λέω τίποτα καινούργιο. κάτι που δεν έχει ειπωθεί ξανά!
Μια υπενθύμιση κάνω κι εγώ
από αυτή τη γωνιά.
Λέγε λέγε κάτι θα μείνει στο τέλος!

Χαμογέλα- είναι η ζωή μια τρέλα!
Μα μην τη χαραμίζεις άδικα.
Το "άδικα" το αφήνω στη διάθεσή σας!

Καλή σου μέρα
@ριστέα

Από χτες έχουμε τα παραμύθια

Η συλλογή των μπουκαλιών,
από την Αχτίδα, στο Έγινα 63! Ε, και;
&
Ο αγαθιάρης Τόμας,
από τη ♥ (Στέλλα), στο Με το το φεγγάρι αγκαλιά ♥

Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς
εδώ!


58 παραμύθια ως τώρα
και 8 μέρες ακόμα!