Δραπέτες

Από μικρή είχε εξασκηθεί να δραπετεύει από την πραγματικότητα.
Έτσι αντιμετώπιζε την απουσία εκείνων!
Έφτιαχνε στο χαρτί βαρκούλες κι ύστερα τις χαρτόκοβε. Τις χρωμάτιζε πολύ προσεκτικά.
Γέμιζε τη σκάφη της κυρα Ξένης έπειτα, αυτής που τη μεγάλωσε, όσο η μάνα να γυρίσει από "μακριά" και τις έβαζε μέσα.
Μέχρι να νοτίσει το χαρτί και να ναυαγήσει, αυτή έκανε ταξίδια. Ήθελε να πάει στην ξενιτιά να τους βρει. Εκεί της έλεγε η κυρα Ξένη ότι είναι. Στην ξενιτιά! 
-Και με τι πάνε εκεί;
-Με καράβι.
-Και κάνει πολλά λεφτά αυτό το καράβι;
-Ουουου! Εκατομμύρια!
-Και τι κάνουν στην ξενιτιά η μάνα και ο πατέρας κυρά;
-Πλένουν πιάτα για να έχεις εσύ να φας.
-Μα δεν θέλω να φάω! Δεν θέλω να φάω! Εγώ θέλω τη μάναααα!

Και θυμωμένη έπαιρνε το φαΐ της και το πετούσε έξω στο χώμα της αυλής!
-Τι έκανες πάλι σκασμένο; Βρε κακόχρονο να 'χεις! Τι το 'θελα και σε μάζεψα; Με βρήκε ψυχοπονιάρα η άλλη και σε ανέλαβα. Ρε δεν έκοβα το χέρι μου καλύτερα; Έχει πόσους μήνες να στείλει γράμμα με λεφτά! Αν δεν στείλει και τον άλλο μήνα , στην πρόνοια θα σε πάω και θα σ' αφήσω, τ' ακούς;
Τότε η Φιλιώ μαζευόταν σε μια γωνίτσα και κλαψούριζε... 
"Όχι στην πρόνοια! Όχι στην πρόνοια! μονολογούσε κι έκλαιγε και πάσχιζε να θυμηθεί το πρόσωπο της μάνας, την αγκαλιά της, τα αρώματα που μύριζε στον κόρφο της σαν έχωνε τη μουσούδα της και τη νανούριζε γλυκά...

Νάνι, το παιδί μου, νάνι. Που δεν ήθελε νερό 

Το ψηλό τραγούδι πιάνει. Νάνι, την τριανταφυλλιά μου,

Που τη γης δακρυοποτίζει Τ’άλογο μας το καλό

Και κάθε φορά όλο και ξεθώριαζε το πρόσωπο, ξεχνούσε τη φωνή της κι όλο και χάνονταν οι μνήμες...
Και τα χρόνια κύλησαν. Οι γονείς δεν γύρισαν πίσω.
Δεν έμαθε ποτέ το γιατί. Σταμάτησε κάποτε και να ρωτάει. Κουράστηκε.
Η κυρά Ξένη δεν πραγμάτωσε ποτέ την απειλή της. Μα τόσο που παραμόνευε πάντα πάνω από το κεφάλι της η λεπίδα της απειλής σαν γκιλοτίνα, μεταμορφώθηκε σ' ένα πλάσμα άβουλο, διστακτικό, με συστολή και καχυποψία για τον κόσμο. Δεν έμαθε ποτέ της να εμπιστεύεται! Δεν έμαθε να αγαπάει. Βλέπεις, δεν γνώρισε την αγάπη. Δεν είχε κάπου να γείρει το κορμί της, να φωλιάσει ήσυχα και να νιώσει ασφάλεια. Να ακούσει μια λέξη χάδι. 
Πώς να πορευτείς ίσια, αν από μικρός στραβοπατούσες;

Μόνο να δραπετεύει ήξερε. Κάποτε με χάρτινες βαρκούλες. Μεγάλη με ψεύτικες σχεδίες που τις σκάρωνε στο νου. Σχεδίες που έπλεαν μέσα σε ψεύτικους κόσμους αργότερα. Κάπως έτσι κύλησε στις ψευδαισθήσεις της άσπρης σκόνης, της σύριγγας και των χαπιών!
Μα γίνεται να γεμίζεις το κενό με ψεύτικους κόσμους; 
Να προσπαθείς να κόψεις τα συρματόσχοινα της ψυχής με χαρτοκόφτες;

Κάποιες ψυχές ο θεός λησμόνησε να τις φιλήσει.
Κι εκείνες έγιναν δραπέτες του Παραδείσου....

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 6ο Παιχνίδι με τις λέξεις,

που διοργανώνει  ακούραστα και με αγάπη η Μαρία μας,

 στο mytripsonblog,

άξια οικοδέσποινα και συνεχιστής της Φλώρας μας,

του TEXNIS STORIES

 που είχε την αρχική ιδέα.

Οι υποχρεωτικές λέξεις υπάρχουν τονισμένες με κόκκινο.

Με μια σχεδία, 

με τη δέουσα συστολή όπως κάθε φορά,

τυλιγμένη με το άρωμα της αγάπης για το Παιχνίδι 

και το τραγούδι της δημιουργίας παραμάσχαλα,

ήμουν για άλλη μία φορά παρούσα,

αφού ποτέ δεν πήρα απουσία από τότε που συμμετέχω 

στο αγαπημένο μας Παιχνίδι!

Ευχαριστώ από καρδιάς 

όλους όσοι διάβασαν, ξεχώρισαν ή ψήφισαν τη συμμετοχή μου.

Σας γλυκοφιλώ!

Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι !

@ριστέα

Διαβάστε από χτες

μια εξαιρετική τοποθέτηση για τα παραμύθια, από τη

 me maria, στο mytripsonblog

Παραμύθι, παραμύθι, το κουκί και το ρεβίθι

◙

κι από τη Χριστίνα , στο Butterfly's World

δυο παλιά της παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό
και
Όνειρο ήταν (;)

Ενώ σήμερα 

η Κλαυδία μας,
στο Κάτω από την Ακρόπολη,
έχει ένα παραμύθι που βρήκε σε ένα περίεργο μέρος...
Το δικό μου παραμύθι το ονόμασε !

◙

η Mary Petrax, στη Γήινη ματιά
μας σερβίρει το παραμύθι
Ο δαχτυλήθρας

◙

Και ένα μικρό αλλά πικρό παραμύθι,
Θα περάσουν από πάνω μας, 
από τη Mia Petra, στο 
Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου

Τις υπόλοιπες συμμετοχές 
τις παρακολουθείτε 
εδώ