Μερικές σκέψεις ακόμα....

Μετά την πιο πρόσφατη "ανοιχτού τύπου" ανάρτησή μου

(σημ: ανάρτηση με ανοιχτά τα σχόλια☺)

με ένα θέμα καυτό για όλους μας, έχουμε-δεν έχουμε παιδιά,
για την αγάπη και τα παιδιά μας,

διαπίστωσα πόσο ανάγκη έχουμε να μοιραστούμε σκέψεις 

σε θέματα αγωγής των παιδιών!

Σκοπός μου δεν ήταν και δεν είναι ποτέ η επίθεση.

Μοιράζομαι σκέψεις κι εμπειρίες. Γνώση!

Που από μόνη της δεν επαρκεί.

Για μένα πάντα η Παιδεία της ψυχής είναι ο κύριος οδηγός στην Παιδαγωγική.

Το έχω πει ξανά σε τούτο το χώρο:

Έχω δει γονείς να γνωρίζουν τη  θεωρία, 
αλλά στην πράξη να απέχουν παρασάγγας!

Κι έχω δει γονείς χωρίς πτυχία, χωρίς ακαδημαϊκές γνώσεις 

να είναι σωστοί και να μην κάνουν ουσιώδη λάθη στην διαπαιδαγώγησή τους!



Αχ αυτά τα λάθη.
Που όλοι κάνουμε. Αναγκαστικά.
Το θέμα είναι να τα αναγνωρίζουμε.
Να βελτιωνόμαστε.
Να αφουγκραζόμαστε.
Να κάνουμε διαρκώς ανατροφοδότηση.

Τα παιδιά μας αλλάζουν. Μεγαλώνουν. Εξελίσσονται.
Διαμορφώνουν χαρακτήρα.
Μαζί τους πρέπει κι εμείς να εξελισσόμαστε.
Η οποία λέξη μέσα της έχει το "ελίσσομαι".
Το έχεις ποτέ σκεφτεί;
Κι όμως εγώ συναντώ δυσκαμψία!
Τοίχους και τείχη!



Αυτό τον καιρό είμαι διαρκώς προβληματισμένη.
Είμαι δίπλα στους έφηβους και ζω μαζί τους το άγχος των εξετάσεων
των επιδόσεων, της οικονομικής κρίσης, των απαιτήσεων από τους άλλους,
το κυνήγι του χρόνου, την εξάντληση από τα φροντιστήρια
και τις εξωσχολικές δραστηριότητες
και τόσα άλλα κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Πονάω όταν βλέπω θυμό, οργή, αντιδράσεις, αδιαφορία,
έλλειψη ορίων, έλλειψη σεβασμού, έλλειψη επικοινωνίας...
Από όλες τις πλευρές!

Οι γονείς εργάζονται σκληρά και προσφέρουν τα πάντα.
Κι αναρωτιούνται "πού κάνουν λάθος"
Το σχολείο παραπονιέται για απαξίωση του ρόλου του
από γονείς και μαθητές.
Γονείς και μαθητές ρίχνουν το μπαλάκι στο ίδιο το σύστημα.
και πάει λέγοντας!

Μα το να τοποθετείς την ευθύνη πάντα έξω από σένα
σε καθιστά αυτόματα ανίκανο να βοηθήσεις.Ανίσχυρο.
Και παράλληλα διδάσκεις έτσι πανεύκολα στο παιδί σου την ανευθυνότητα!
Δεν φταίμε εμείς!Το σύστημα φταίει!
Περνάμε την πόρτα και πρώτα περνάει ο εγωισμός μας!
Εμείς ποτέ δεν φταίμε!

Όταν μας ακούνε να τα βάζουμε με την άτιμη την κοινωνία 
και αυτά με τη σειρά τους με την άτιμη την κοινωνία θα τα βάζουν!
Όταν μας ακούν να κατακρίνουμε μόνο τους άλλους,ποτέ εμάς τους ίδιους, 
το ίδιο θα κάνουν αργά ή γρήγορα!



Ας τους διδάξουμε τα όρια και το σεβασμό.
Ας τα γεμίζουμε με θετικές σκέψεις και συναισθήματα.
Μην τα πυροδοτούμε διαρκώς με τη δική μας απαξίωση,
γιατί εύκολα τα οδηγούμε σε αντιδραστικές συμπεριφορές!

Ο κόσμος είναι στραβός.
Αλλά εμείς μπορούμε να πάμε ίσια!
Ο κόσμος βρωμάει.
Αλλά εμείς μπορούμε να κάνουμε το δικό μας κομμάτι όμορφο!
Η οικονομική κρίση μας εξοντώνει,
αλλά μπορούμε να χαμογελάμε!

Επιλέγω θετική στάση ζωής!
Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα




ΥΓ: Θα απαντήσω σιγά σιγά σε όλα τα σχόλια στην ανάρτηση της Κυριακής
τα οποία διάβασα με προσοχή και σας ευχαριστώ όλους πολύ.
Διαβάστε και τους προβληματισμούς της φίλης Νάσιας πάνω στο ίδιο θέμα
και θα επανέρθω δριμύτερη!



Διαβάστε σήμερα τα παραμύθια
Το κορίτσι που ονειρευόταν, 
από τη Mary Liodou, στο
Mommy Jammi
◙
Ο Αλέξανδρος και ο κοντορεβιθούλης, 
από την AΝΝΑ Flo, στο Ατενίζοντας
◙
ενώ από χτες
Στου ορίζοντα την άκρη
μας δίνει ποιητικά η Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου, 
στο λογισμών αραξοβόλι
μια ακόμαπαραμυθένια γραφή!
◙
Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς 
εδώ!