Πάνας ! ( Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι ~ Φιλοξενία)

Ο Πάνας με την νύμφη

Πάνας:
Ένας θρυλικός θεός της Αρκαδίας
που η ιστορία του δεν παύει να μαγεύει και σήμερα... 

Χρονογράφημα
Γράφει ο Τάσος Γ.Κάβουρας

Ο Πάνας είναι γιος του Ερμή με κάποια νύμφη. Πολλές ακούγονται, η Καλλιστώ , η Θύμβρη, η Σώση κι άλλες. Το μπέρδεμα βέβαια έγινε γιατί η Καλλιστώ είχε σχέση και με τον Κραταιό Δία ο οποίος και ήθελε να αναγνωρίσει το παιδί ως δικό του. Μόλις γεννήθηκε ο μικρός τον πήραν οι Θεοί ψηλά στο Ιερό όρος Λύκαιο και τον καμάρωναν. Πετάχτηκε και ο Διόνυσος και ερμηνεύοντας την χαρά όλων τον βάφτισε Πάνα. Όλοι ευτυχισμένοι...
Μεταξύ μας, πατέρας του Πάνα ήταν ο Αιθέρος και μητέρα του η Λυκαιΐδα νύμφη Οινόη....

Ο νουνός λοιπόν ο Διόνυσος λες και τον έφτυσε στο στόμα. Μεγάλωσε ο Πάνας και έγραψε ιστορία. Γλετζές , έξω καρδιά μέθυσος και θεοπάλαβος με τις γυναίκες. Γρήγορα έγινε ξακουστός και την ακόρεστη λαγνεία του καμία νύμφη δεν μπορούσε να σβήσει. Γνωριμίες είχε πολλές ένεκα που η μάνα του ήταν νύμφη. Νέος, ωραίος, γυμνασμένος με ένα υπέροχο χαμόγελο.  Λεβεντουριά, έσφυζε από αυτοπεποίθηση προικισμένος όπως ήταν και με τα ανάλογα προσόντα.
Όλη μέρα που τον έχανες, που τον έβρισκες, δίπλα στα ποτάμια στον Αλφειό και τον Λούσιο και σ' όποια πήγαινε για να κάνει το μπάνιο της την έπεφτε και ιδιαίτερα μαχητικός όπως ήταν οι επιτυχίες του διαδέχονταν η μια την άλλη...
Ήταν όμως και προστάτης των ποιμένων, όχι ότι φύλαγε και άρμεγε τα πρόβατ αλλά όπου εμφανιζόταν κανένας λύκος τον κυνηγούσε, τον έπιανε και τον κρέμαγε ανάποδα. Τέτοια πράγματα.
«Μακριά από την πανίδα..» έβαλε και την πινακίδα και εννοούσε το σύνολο των προστατευομένων του ζώων. Έμελλε και αυτή του η κίνηση να καταγραφεί και σήμερα να αποκαλούμε πανίδα όλο το ζωικό βασίλειο.
Με τη φόρα που είχε πάρει δεν επέτρεπε ούτε στους καλομαθημένους Θεούς να πλησιάζουν και κατά την προσφιλή τους συνήθεια να αρπάζουν αιγοπρόβατα.
Προστάτης των αδυνάτων!
 Οι Πελοποννήσιοι αγρότες ακόμα τον μνημονεύουν και δεν παύουν να ενημερώνουν κάθε αρμόδιο υπουργό Γεωργίας ότι τον έχουν για εφεδρεία αν αγριέψουν τα πράγματα στις κινητοποιήσεις τους.

Οι ποιμένες από την άλλη βοήθησαν τον Πάνα να μην πάθει ρευματικά μέσα στα ρέματα που έτρεχε για τις γυναικοδουλειές του και του έδωσαν προβιές από δέρματα κατσικιών για να προστατεύει τα πόδια του. Από ψηλά και από απόσταση όπως τον έβλεπαν από τους θρόνους τους οι Θεοί (είχαν με τα χρόνια αποκτήσει και τη σχετική πρεσβυωπία) νόμιζαν ότι είχε κατσικίσια πόδια.
Τι λέτε ρε που βρέθηκαν, φύτρωσαν;
Αλλά τους έτρωγε η κακία. Με τέτοια λεβεντιά και τόσες επιτυχίες ο Πάνας οι Θεοί είχαν περάσει στο περιθώριο. Άρχισαν τις κατάρες, να βγάλει ο Πάνας γένια και κέρατα στο κεφάλι. Μέχρι και κάποια ζωγράφο κεραμικών επιστράτευσαν να τον ζωγραφίσει με κέρατα. Συκοφαντία. Τα γνωστά Ελληνικά τερτίπια όταν κάποιος τους χαλάει τα σχέδια... 
Τελικά είδαν και απόειδαν οι θεοί ότι με τον Πάνα δεν τα βγάζουν πέρα, πήραν των ομματιών τους και τράβηξαν για τον Όλυμπο. Πριν φύγουν του έστειλαν μήνυμα ότι τον υποβιβάζουν σε δευτερεύουσα θεότητα. Και φυσικά έλαβαν την απάντηση του Πάνα με λόγια και με ..κινήσεις κάθετες των χεριών ότι αυτός και μόνο είναι η προσωποποίηση της γενετικής δύναμης της ζωής...

Το γνωστό γεφύρι του Ατσιχόλου δεν υπήρχε, είναι μεταγενέστερο.
Αντίθετα υπήρχαν τα πλατάνια και τα πουρνάρια τα οποία και διασώθηκαν
από την Αρχαιολογία που έχει χαρακτηρίσει όλη τη κοιλάδα του ποταμού Λούσιου
 Ενιαίο Αρχαιολογικό Χώρο και Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλους.

Θα μου πεις, πάντα επιτυχίες είχε ο Πάνας; Όχι. Οι ιστοριογράφοι του έχουν καταγράψει τρεις αποτυχίες. Στη σχετική φωτογραφία έχει αποτυπωθεί η μία. Με την Σύριγγα, θυγατέρα του ποταμού Λάδωνος. Το περιστατικό έχει ως εξής: Κάποιες φορές ο Πάνας εξέδραμε και μέχρι τον Λάδωνα για να μην μένουν παραπονούμενες και οι εκεί νύμφες. Γι αυτόν ήταν παιχνιδάκι να τις πλησιάσει...
Τη φλέρταρε λοιπόν τη Σύριγγα ο Πάνας, έβαλε όλη τη καπατσοσύνη του, αλλά η νύμφη βράχος.
- «μας βλέπει ο μπαμπάς..» του έλεγε και δεν είχε άδικο. Ο Λάδωνας είχε γίνει θηρίο. Μπροστά στα μάτια του...
Πιεστικός ο Πάνας, είχε κάνει και τόσα χιλιόμετρα, στο τέλος για να γλυτώσει η νύμφη κρύφτηκε μέσα στα καλάμια. Και επειδή έκανε καλή παραλλαγή, εξ αυτού και το ρηθέν μεταμορφώθηκε σε «καλάμι». Ο Πάνας άρχισε να φωνάζει και να αποψιλώνει την ακροποταμιά από τα καλάμια.
Βλέπει τη καταστροφή της χλωρίδας ο Λάδωνας και εμφανίζεται. Ποιος τον είδε και δεν φοβήθηκε. Του τα είχε και μαζεμένα... Μόνο ξύλο δεν παίξανε. Στο τέλος ο Λάδωνας ήταν κατηγορηματικός.

 «..τα καλάμια στον ώμο και σπίτι σου, στο Λύκαιο.. τα στέλνω προσάναμμα στις ανθρωποθυσίες σας..»
Το τελευταίο, επειδή ήταν πολύ βαριά κουβέντα διευκρίνισε ότι το δανείστηκε από τον Παυσανία.

Να τα βάλει ο Πάνας με το ποτάμι της λογικής, τον Λάδωνα, δεν γινόταν, να παρατήσει τα καλάμια ήταν προσφορά για τους θεούς. Έδωσε λοιπόν τόπο στην οργή, έδωσε και το λόγο του και έπρεπε να τον κρατήσει.
Τα έκανε δεμάτι, τα φορτώθηκε και τράβηξε για το βουνό. Ένα μερόνυχτο δρόμος. Την μέρα καλά ήταν. Όταν όμως βράδιασε και με το κρύο τσουχτερό ...
Το χειρότερο όμως ήταν η ντροπή να πάει στο Λύκαιο ζαλωμένος με τα καλάμια. Τι θα έλεγε ο κόσμος; Το βραδινό αεράκι μέσα στη σιγαλιά της νύκτας του έδωσε τη λύση. Τα καλάμια έβγαζαν ένα ήχο παράξενα όμορφο. Σταμάτησε, έβγαλε το σουγιά του και άρχισε το σκάλισμα του ξύλου.
Ένωσε εφτά από αυτά, άνισα μεταξύ τους και τα έκανε έναν αυλό.
Μόλις έφτασε το πρωί στο Λύκαιο, σκάριζαν οι τσοπάνηδες τα κοπάδια τους. Βγήκε μπροστά και άρχισε να παίζει τον αυλό. Μαγεία...

Το ίδιο βράδυ τον τίμησαν με μεγάλο συμπόσιο και υπέγραψαν όλοι στο βιβλίο ευρημάτων για το νέο όργανο που έφτιαξε ο Πάνας. Προς τιμή του το ονόμασαν «Αυλό του Πανός». 
Μια γιαγιά πήγε και έφερε και λίγο κερί που το είχε για φάρμακο (από τότε υπήρχε η κηραλοιφή) και ένωσε μεταξύ τους τα καλάμια για να γίνει ενιαίο. Το όνομα της γιαγιάς δεν έμεινε για να μνημονεύεται και αυτή.

Το χρονογράφημα αυτό, είναι η συμμετοχή του αγαπητού μου Τάσου, στο νέο μας δρώμενο και πολύ τον ευχαριστώ!

Από χτες σας έχω πολλή μελέτη. Την κάνατε όλη;

Ευτυχώς που έχουμε Σαββατοκύριακο μπροστά μας!

►Από τη Σταυρούλα μας (Δεκούλου Παπαδημητρίου)

στο λογισμών αραξοβόλι, τρία παλαιότερα παραμύθια της

Το αστέρι

Το μαγικό μανιτάρι

Ο Άρζ και ο πόλεμος των ψηλών κάστρων

►από την AΝΝΑ Flo, στο Ατενίζοντας
Το μαγικό περβάζι,

►από τη me maria στο mytripsonblog το παραμύθι
Ο Δρυΐδης και η Αθάνατη νεράιδα

►από την Ανέσπερη, στο Σκέψεις μικρές κι ασήμαντες στο χρόνο αφημένες...
Μια φορά και έναν, και δυο και τρεις καιρούς

►από το τρελοσυριανάκι μου, τη Γιάννα μας, στο Syros 2Js
κάτι εντελώς διαφορετικό (κι απρόσμενο)
Έζησαν αυτοί καλά;

►Όταν γεννιέται η ελπίδα, 
μας έχει η Mary Pertax, στη Γήινη Ματιά

και τέλος
►Η χώρα με τις πεταλούδες,από τον Γαβριήλ Παναγιωσούλη, 
στον Pylaro
►Αυγερινός, από την Katia Markouizou στο marilise 2
►Η ανεμώνα και η μαργαρίτα, από τη Μαρία Νικολάου, 
στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά

Διαβάστε σήμερα

τη συμμετοχή έκπληξη από τον 7χρονο γιο της Λίτσας, στο LitsArt
Το μικρό αστεράκι
και 
Τα λουλούδια των ψυχών
από την Ελένη μας, στο Ποιώ-Ελένη

Α, μην το ξεχάσω!
 Στο mytripsonblog της me maria μας περιμένει το
Παίζοντας με τις λέξεις #6 
με 21 (υπέροχες φαντάζομαι☺) συμμετοχές!

Μαραθώνιος διαβάσματος κι όποιος αντέξει!
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ είμαι μέσα στην τρελή χαρά!

Καλό Σαββατοκύριακο
Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα
____________________________

-Ωπα! Πού πας;
Στάσου! Μύγδαλα!
Στης Μαρίας Νικολάου το ΚΕΙΜΕΝΟ, το νέο συλλογικό μας διηγήμα
Η ΣΟΦΙΤΑ
το είδες; Θες να πάρεις κι εσύ μέρος; Τρέξε και δήλωσε συμμετοχή!