Μια φορά, μια γειτονιά....

Μεγάλωσα σε γειτονιές. 

Από αυτές με το αγιόκλημα και το γιασεμί να μοσχομυρίζουν, τις τριανταφυλλιές και τις πασχαλιές να στολίζουν τους κήπους μέσα στην καρδιά της άνοιξης, τα δέντρα να είναι το συνηθισμένο μοτίβο, όχι η εξαίρεση.....

Με τα παιδιά να παίζουν στα χωράφια και στις αλάνες, με μια μπάλα όλη κι όλη, τα μήλα και το κορόιδο κι έπειτα τους κλέφτες κι αστυνόμους, κρυφτό, κυνηγητό και αποκαμωμένα από το παιχνίδι τα βράδια του καλοκαιριού να μαζεύονται και να λένε ιστορίες και τραγούδια....

Με τα σπίτια ορθάνοιχτα να μοσχομυρίζουν ζυμωτό ψωμί, κουλουράκια κανέλας, το μπριάμ της μάνας και τα ασπρόρουχα απλωμένα στα σύρματα, να ευωδιάζουν από το λουλάκι. Άναβαν το καζάνι κι έβραζαν νερό κι έπειτα έπλεναν στη σκάφη, με βούρτσα και πράσινο σαπούνι. Μετά νερόπλεναν στα πηγάδια, με "κρύο κρούσταλλο νερό , τα ηλιοφρυμένα χείλια θα ογράνει"  και τα ρούχα μπορεί να ήταν φτωχικά, μα ήταν καθαρά. Λες και καμάρωναν από υπερηφάνεια έπειτα στον ήλιο!
Κι εμείς τα παιδιά τρέχαμε ανάμεσά τους και κρυβόμασταν και τυλιγόμασταν και μετά μας κυνηγούσε η γιαγιά φωνάζοντας ότι θα μας κοπανήσει με το γουδοχέρι! Ποτέ δεν το΄κανε!

Μεγάλωσα σε γειτονιές με τις γειτόνισσες να κάθονται μετά τις δουλειές στις αυλές, πίνοντας το καφεδάκι τους, σε μικρούτσικα λευκά φλιτζανάκια, ανταλλάσσοντας συνταγές, ξεσηκώνοντας σταυροβελονιές και τοις μετρητοίς κεντήματα. πλέξιμο με το βελονάκι....

Στις αρχές του καλοκαιριού οι νοικοκυρές έφτιαχναν τις χυλοπίτες του χειμώνα κι όλες οι γειτόνισσες πήγαιναν άλλη με τον πλάστη της, άλλη με το μαχαίρι της (μόνο το δικό της εμπιστευόταν η κάθε μια) από σπίτι σε σπίτι να βοηθήσουν και να "αυγατίσει" η δουλειά!

Έτρωγαν κι έπιναν τα μεσημέρια στο διάλειμμά τους το κρασάκι τους κι εμείς τα παιδιά κρυφογελούσαμε, γιατί πιάναμε τις θέσεις τους και κάναμε πώς κόβαμε κι εμείς! Πόσα δάχτυλα είχα πετσοκόψει! Στο τέλος της ημέρας δίναμε ραντεβού στην επόμενη γειτόνισσα και έφευγαν όλες με το χαμόγελο της προσφοράς ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους!

Μεγάλωσα σε γειτονιές ζωγραφισμένες με τα χρώματα του ήλιου και της φύσης.
Με πρόσωπα χαμογελαστά, ανέμελα, παρά τον αγώνα της βιοπάλης.
Με τραγούδια και χορούς που στήναμε στις μεγάλες αυλές με κάθε ευκαιρία.
Με τα πανηγύρια στις κοντινές εκκλησιές, στη γιορτή του Αγίου.
Μεγάλωσα σε γειτονιές με λίγα υλικά αγαθά, μα με περίσσια αγάπη και χαρά.

Τα σημερινά παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ τι σήμαινε να εξερευνάς με τα ποδήλατα τους βάλτους, να τρως τα γόνατα και να σηκώνεσαι να συνεχίσεις το παιχνίδι, να φωνάζεις της φιλενάδας σου από το μπαλκόνι τι ώρα θα συναντηθείτε να παίξετε!

Δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα, ίντερνετ, mail, καλά καλά δεν είχαμε τηλεόραση!
Μεγαλώσαμε σε γειτονιές !
Έφτανε για όλα!

◙

Ένα πολύ παλιό μου κείμενο, που γράφτηκε όταν έκανα την πρόκληση, 24 Days Challenge, Set 2 (ένα γράμμα-μία λέξη) 
Στο "Γ" είχα επιλέξει τότε την γειτονιά.

Είπα να βάλω αυτούσιο το κείμενό μου αυτό, για το δρώμενο της Petras, Μια φορά, μια γειτονιά, γιατί πιστέψτε με, και πάλι τα ίδια θα έγραφα. Ίσως να άλλαζε λίγο ο τρόπος γραφής, αλλά στις ίδιες λεπτομέρειες θα στεκόμουν. Και δεν είναι το πέρασμα των χρόνων που όλα τα γλυκαίνει και η νοσταλγία που τα στολίζει μ' ένα μαγικό πέπλο ομορφιάς. Προσπαθώ να θυμηθώ άσχημα και δεν μπορώ. Ακόμα και το κουτσομπολιό, τόσο συνηθισμένο στην επαρχία, εμένα προσωπικά ποτέ δεν με ενόχλησε. 

Ζω σε αυτή την ίδια γειτονιά 40 ολόκληρα χρόνια... μόνιμα από τα έξι μου, που ήρθαμε στην Ελλάδα. Στον τόπο της μαμάς μου. Εκεί που και η ίδια μεγάλωσε κι έπαιξε. Στο ίδιο πηγάδι ξεδιψάσαμε την αψάδα μας από το παιχνίδι. Στα ίδια χώματα γδάραμε τα γόνατα! (εγώ και το κεφάλι μου!)

Είδα τη γειτονιά μου να αλλάζει μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια. Όχι, δεν γέμισε κτίρια. Είμαι τυχερή. Ακόμα τα ίδια σπίτια υπάρχουν (περίπου). Κάποια επισκευάστηκαν. Ομόρφυναν. Το δικό μου απέκτησε και δεύτερο όροφο, μια περιποιημένη, "γκαζονάτη" αυλή.

Είδα πρόσωπα να "φεύγουν" κι αυτό πονάει. Πολύ! Συνειδητοποιείς το πέρασμα του χρόνου, τις αλλαγές. Κι ας μην είναι στα σπίτια, στα αυτοκίνητα που ναι αυξήθηκαν, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μου. Είναι στους ανθρώπους. Στις σχέσεις.
Αποξενωθήκαμε. Χάσαμε την ποιότητα, την απλότητα, τη γαλήνη στο βλέμμα.
Δεν χαιρετιόμαστε από τα μπαλκόνια πια.....

◙

(Κλείνεις τα μάτια κι ακούς τις παιδικές φωνές και θέλεις να γίνεις ξανά παιδί για λίγο. Να γευτείς την ανεμελιά. Την αθωότητα. Εκείνες τις βόλτες με το ποδήλατο.)

πηγή φωτό

Κι έτσι μου ήρθε στο νου κάτι που έγραψα πέρυσι το καλοκαίρι,
αλλά δεν το σχολιάσαμε ποτέ !
(κατά την προσφιλή μου συνήθεια να κλειδαμπαρώνω, τις πόρτες εδώ μέσα)
Είναι η γειτονιά μου, τα καλοκαίρια...

◙

Τα καλοκαίρια της αθωότητας

Νύχτες καλοκαιριού, ταξιδιάρες νύχτες....
Το μυαλό σκαλίζουν, ανασύροντας γεύσεις και μυρωδιές 

Πολύχρωμα πανιά σηκώνουν, αρμενίζοντας στις θύμισες
Ιχνηλατώντας δρόμους στο χτες, 
στα καλοκαίρια της αθωότητας

Ασπρόμαυρες εικόνες στο λευκό πανί της μνήμης
Προβολείς πάνω σε παιδικές φιγούρες που τρέχουν ξυπόλητες
μέσα σε σταροχώραφα, αμπέλια κι αραποσιτιές
Δροσίζονται σε τρεχούμενα νερά 
και γεύονται τα δώρα της φύσης
(ακόμα νιώθω τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καλαμποκιού)

Καλοκαίρια σε σέπια, στο δισάκι της μνήμης
Σε αμμουδένιες παραλίες, χωρίς σεζ λογκ κι ομπρέλες
Γεμάτες φωνές, γέλια και παιδικά κουβαδάκια
Κι οι κιοφτέδες στη θάλασσα οι πιο νόστιμοι του κόσμου όλου
(ακόμα έχω τη γεύση του δυόσμου στο στόμα...)

Καλοκαίρια μακρινά, γιομάτα ξεγνοιασιά και φιλίες
Μακρινές ποδηλατάδες και ομαδικά παιχνίδια
Φεγγαρόφωτο κυνηγητό μέχρι να φωνάξει η μάνα
Αποχωρισμός με το ζόρι κι ανανέωση του ραντεβού...
(ακόμα νιώθω πως αύριο θα συναντήσω τα παιδιά στην αλάνα)

Καλοκαίρια που στριμώχτηκαν στο ξεφτισμένο άλμπουμ της λήθης
Για λίγο μόνο πόσο ζητώ, στο ασπρόμαυρο κάδρο μέσα να μπω
στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,
προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου...
δαγκώνοντας το πιο ζουμερό σύκο απ΄όλα
(και τι δεν θα έδινα να λερωθώ με τα ζουμιά του....)

@ριστέα

Τα παραμύθια μας τελειώνουν τον κύκλο τους σε 2 μέρες.

Όσα έχουν γραφτεί ως τώρα τα παρακολουθείς

εδώ!

Διαβάστε
από την Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου,
στο λογισμών αραξοβόλι, τα παραμύθια


Το λουλουδάκι 

Ο μονόκερος

Ο άρχοντας του πέλεκυ των αιώνων,



Τέλος, 
δεν ξεχνάμε τον 17χρονο Παύλο που χρειάζεται
τη βοήθειά μας.

υγ: σόρρυ για τη μεγάλη ανάρτηση