Θα είμαστε φίλοι; ( Μέρος 2ο)

Και ξημέρωσε Κυριακή. Η Κυριακή είναι μια πολύ όμορφη μέρα για να σας δώσω την  συνέχεια του δεύτερου ποιήματος του James Kavanaugh (περισσότερα μπορείς να δεις  εδώ) όπως σας υποσχέθηκα.

Θα είμαστε φίλοι; 

Θα είμαστε φίλοι; 
Υπάρχουν τόσοι λόγοι 
που δεν θα έπρεπε ποτέ να δεχτείς.
Είναι φορές που είμαι σκυθρωπός, 
οξύτατα ευαίσθητος
και ντροπαλός ακόμα.
Ο φόβος μου ξεσπάει σα θυμός.
μου είναι τόσο δύσκολο να δώσω.
μιλάω πολύ για μένα όταν φοβάμαι 
κι ίσως περάσει η μέρα
χωρίς να έχω τίποτα να πω.

Μα θα σε κάνω να γελάς
και θα σε αγαπάω,
και μέσα στη λύπη σου
θα σ' έχω αγκαλιά.

Κλαίω σχεδόν λιγάκι κάθε μέρα 
γιατί με νοιάζει πιότερο
απ' όσο φαντάζονται οι άλλοι.
Κι αν μερικές φορές 
την τρυφερή μου πλευρά αποκαλύψω
(το πιο ζεστό και μαλακό κομμάτι μου πο'χω)
αναρωτιέμαι: θα είμαστε φίλοι;

Ένας φίλος,
που πέρα από όρκους ή δεσμούς
τη μυστική γωνιά μου θε ν' αγγίζει,
εκεί, που εγώ είμαι πράγματι εγώ,
τα χείλη που ικετεύουν να γνωρίζει,
τον πόνο μέσ' στα μάτια όταν θρηνώ.
Που δεν θα φύγει σαν με δει μέσα στο δρόμο
κομματιασμένο απ' του χαμού το μερτικό,
μα θα σταθεί και εκεί κοντά μου θε να μείνει
να μου μιλήσει για την ομορφιά
που είχα κάποτε εγώ.

Θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι λόγοι
που δεν θα' πρεπε ποτέ να το δεχτείς.
Συχνά παραείμαι σοβαρός, ψυχρά απομακρυσμένος.
Ποτέ ο ίδιος ακριβώς,
κι όλο μου φαίνεται θα αλλάζω και θ' αλλάζω.
Καυχιέμαι, κομπορημονώ,
σαν το παιδί την προσοχή ζητάω.
κατσούφης γίνομαι, έχω άγριο θυμό,
κι ώρες πολλές τη γκρίνια μου κρατάω.

Μα θα σε κάνω να γελάς
και θα σε αγαπάω
και μέσα από το φόβο σου
θα στέκομαι κοντά σου.
Τρέμω σχεδόν λιγάκι κάθε μέρα
γιατί φοβάμαι πιότερο απ' όσο φαντάζονται οι άλλοι.
Κι αν μερικές φορές 
την τρυφερή μου πλευρά αποκαλύψω 
(το αγχωμένο μου κομμάτι π'όλο κρύβω),
αναρωτιέμαι:
Θα είμαστε φίλοι;

Ένας φίλος
που όταν σε φοβάμαι και σε σπρώχνω
σε πείσμα της ασκήμιας μου, θα μείνεις
να μοιραστείς ό,τι απέμεινε από μένα.
Πού όταν κανείς δεν θα γνωρίζει τ'όνομά μου,
σαν δε θα νοιάζεται κανένας πια για μένα,
για όσα έκανα κι όσα δεν έχω κάνει,
κι όλοι που σε κείνους βασιζόμουν
το βάλουνε στα πόδια και μ'αφήσουν.
Όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα δικό μου,
ούτε ακόμα αυτή η λεπτότητα κι οι χάρες,
εσύ παρ'όλα αυτά, θα'σαι κοντά μου.

Θα είμαστε φίλοι;
Δεν έχω λόγο σοβαρό,
απλά μονάχα στο ζητάω.

( Το ποίημα αυτό το βρήκα στο βιβλίο "Συντροφικότητα αλά ελληνικά , εκδ. Θυμάρι, του Γ. Πιντέρη)

Ένας φίλος,
που πέρα από όρκους ή δεσμούς
τη μυστική γωνιά μου θε ν' αγγίζει,
εκεί, που εγώ είμαι πράγματι εγώ,


εκεί, που εγώ είμαι πράγματι εγώ... αυτό κρατάω εγώ!

Καλή Κυριακή σας εύχομαι!
airis