Να συνεχίζεις να πετάς!

Σε είδα από τις πρώτες στιγμές που γεννήθηκες. Ήμουν μέσα στο δωμάτιο τοκετών, όταν σε ζύγιζαν και σε έπλεναν! Δεν σε γέννησα εγώ, αλλά νιώθω ότι είσαι κομμάτι μου. Μεγαλώσαμε μαζί ....

Έχασα τα πρώτα σου βήματα μόνο , γιατί εγώ σπούδαζα τότε μακριά , αλλά η μαμά σου φρόντιζε να μου στέλνει τα "πάντα" σου γραμμένα στο χαρτί - βλέπεις ούτε κινητά υπήρχαν τότε, ούτε ίντερνετ και κάμερες.... Τα έχω ακόμα αυτά τα γράμματα... Όπως όλες τις αναμνήσεις μέσα μου, ζωντανές.

'Τετέα" με έλεγες.... Πιο γλυκά δεν με είχε αποκαλέσει κανείς.Σε έπαιρνα μαζί μου παντού, σε κάθε ευκαιρία. Σου έμαθα να αγαπάς τη γνώση. Σου έμαθα να λατρεύεις τα βιβλία. Πάντα μου ζητούσες ένα βιβλίο για δώρο.....Θυμάσαι;

Έμαθες τα πρώτα σου γράμματα πριν καν πας σχολείο. Ήσουν ο πρώτος μου μαθητής!

Μετά σε έπιασε η τρέλα της γεωγραφίας! Και δως του να ζωγραφίζουμε κάθε μέρα και μία χώρα στο τετράδιο σου και να μαθαίνουμε ό,τι περισσότερο μπορούσες για κάθε μία! Μαζί σου έμαθα κι εγώ Γεωγραφία! 

-Πρωτεύουσα του Σουρινάμ; -Παραμαρίμπο! φώναζες τραγουδιστά .....

Κάποτε μου θύμωσες! Άσχημα! ΄Ηταν καλοκαίρι .... Ήσουν-δεν ήσουν 7 ! Θα σε έπαιρνα μαζί μου στη θάλασσα που πήγαινα και βοηθούσα μια φίλη στη δουλειά της! Ήθελες να βάλεις ένα κοτλέ παντελόνι. Σε πίεσα κι έβαλες ένα σορτς και φύγαμε για να πάρουμε το λεωφορείο κλαίγοντας:

- Δεν είσαι σωστή, μου είπες! Έχεις πει ότι μπορώ να έχω άποψη στα ρούχα μου και να φοράω αυτό που μου αρέσει και με κάνει χαρούμενο. Δεν κρατάς αυτά που λες.

Και τότε σου μίλησα για τη γνώση και τη θεωρία της επιλογής:  Να ξέρεις όσα περισσότερα μπορείς και μετά ελεύθερα να επιλέγεις ή να απορρίπτεις. Το κοτλέ ήταν χοντρό παντελόνι. Θα άναβες με αυτό στον ήλιο. Σφούγγισες τα ματάκια σου και μου είπες:

Σε ευχαριστώ που μου μίλησες έτσι! Νιώθω καλύτερα! Και θα προσπαθώ πάντα να μαθαίνω για να μπορώ να έχω την ελευθερία..........

Έτσι μεγάλωσες ! Κι ακόμα διηγείσαι αυτή την ιστορία .... Γιατί πάνω σε αυτή πάτησες και συνέχισες να μαθαίνεις....

Ήμουν πάντα δίπλα σου! Κι εσύ το ίδιο......

Κι όταν χώρισα μου ανταπέδωσες όλη σου την αγάπη με αγκαλιές! Δεν ήξερες λόγια συμπαράστασης. Δεν τα χρειαζόμουν. Μου αρκούσε το χέρι που τρυφερά μου χάιδευε την πλάτη!

Κι όταν ήρθε η στιγμή των πανελληνίων, σου κρατούσα το βιβλίο και σου έβαζα ό,τι τεστ μου ζητούσες. Κι έφυγες. 

Έτσι γίνεται πάντα με τα παιδιά. Πάντα φεύγουν . Κι εγώ χαιρόμουν που έφευγες! Γιατί άνοιγες τα φτερά σου. 

Τελείωσες τις σπουδές σου με διάκριση! Τι πιο όμορφο ο μαθητής να ξεπερνάει το δάσκαλο;

Και μετά ήρθε ο στρατός ! Και εκεί διακρίθηκες! Παντού αφήνεις τη σφραγίδα σου καλό μου! 

Και προχτές τελείωσες κι από κει!

Και χθες το γιορτάσαμε, όπως σου άξιζε!

Σήμερα που σίγησαν τα πανηγύρια κι οι μουσικές, θέλω να σου ευχηθώ μέσα από δω ένα πράγμα: Να είσαι πάντα εσύ , το μικρό εκείνο παιδάκι που σφούγγιζε τα ματάκια του κι έβαζε στόχους. Έλεγε εγώ θα παίζω τον κόσμο στα δάχτυλα και μάθαινε για τον κόσμο!

Να συνεχίσεις καρδιά μου να μαθαίνεις. Να συνεχίζεις να πετάς.

στον ανιψιό μου......

ΥΓ: Ουπς! Δεν θυμάμαι ποιο λατρεύεις περισσότερο από Πυξ Λαξ!