Photo a Day Μέρα 27η

Photo a Day 27 November :  tree 

Η σημερινή φωτογραφία θα ήθελα να ήταν άλλη . Να είχε τον τίτλο "το δέντρο που πληγώναμε" και να σας μιλούσα για τη μεγάλη συκιά. Αυτή στην οποία κυριολεκτικά μεγάλωσα. Σε αυτή που χανόμουν όταν όλα μου φαίνονταν παράξενα, ακατανόητα, πονερά! 
Σε αυτήν που μαζευόμασταν όλες οι φιλενάδες της γειτονιάς και κάναμε συναγωνισμό.: Ποια θα ανέβει στο πιο ψηλό κλαδί; Άλλες πάλι φορές φτιάχναμε σπιτάκια και παριστάναμε τις μαμάδες, τις εργαζόμενες, τις νοικοκυρές!
Πόσα καλοκαίρια δεν έζησα πάνω σε αυτό το δέντρο σαν αγρίμι! Κι όταν έκανα ζαβολιές- γιατί δεν ήμουν άγγελος, σας διαβεβαιώ- πάνω εκεί κατέφευγα για να μη με πιάσει η μαμά και μου δώσει ένα χέρι ξύλο ( που δεν το γλίτωνα πάντα!) 

Μα αυτό το δέντρο δεν υπάρχει πια. Κόπηκε όταν διαμορφώσαμε τη νέα αυλή κι εν μέρη ευθύνομαι εγώ για αυτό! Κάνοντας όπισθεν το αυτοκίνητο της αδερφής μου,πριν χρόνια,  λίγο πριν πάρω το δίπλωμα, έριξα την παλιά μας μάντρα. Κι έτσι αποφασίστηκε πως καιρός ήταν η αυλή μας να πάρει μια νέα μορφή τώρα που έπρεπε να χτιστεί μια νέα, καλύτερη μάντρα στη θέση της παλιάς! Η συκιά αποτέλεσε εμπόδιο. Κόπηκε με ταχύρυθμες διαδικασίες.
Εγώ δεν πήρα ποτέ το δίπλωμα.

Κι όμως απομεινάρι αυτής της συκιάς υπάρχει...Το διέσωσε ο μπαμπάς , λάτρης των σύκων....ίσως και μιας άλλης εποχής. Σήμερα λοιπόν αυτό το απομεινάρι φωτογράφισα σαν θέμα ...Είναι γυμνή από φύλλα τέτοια εποχή . Κι είναι μικρή ...Δεν έχει 8-9 χρόνια στη γη.... Αλλά δεν παύει να είναι η δική μου συκιά. Το δέντρο που ήξερε τα όνειρά μου , τους φόβους μου, τα μυστικά μου!
Κι εύχομαι όλα τα παιδιά της γης να μπορούσαν να μεγάλωναν σαν κι εμένα, πάνω σε δέντρα..... Δεν θα γινόντουσαν πιο ευτυχισμένα  ή πιο έξυπνα... Αλλά θα είχαν ελπίδα να γίνουν πιο ανθρώπινα.....

Πριν κλείσω το θέμα μου θα ήθελα να μοιραστώ άλλες δύο φωτογραφίες μαζί σας! Το ένιωσα σαν να διασώζω εδώ τρεις γενιές. 

Υπάρχει στην αυλή μια ελιά που φύτεψε ο συγχωρεμένος μου ο παππούς, πατέρας της μητέρας μου.

Υπάρχει η συκιά που φύτεψε ο πατέρας μου. Η επόμενη γενιά

Κι υπάρχει ο πλάτανος που φύτεψε ο γαμπρός μου, η αμέσως επόμενη γενιά. 

Εύχομαι απλά να γίνουν συνεχιστές κάποια στιγμή και τα λατρεμένα μου ανίψια.

Σας χαιρετώ.
airis

 ΥΓ: Το γιατί δεν πήρα ποτέ το δίπλωμα νομίζω ότι είναι καλή ευκαιρία να σας το διηγηθώ αύριο , που θέμα έχει το αυτοκίνητο!