Photo a Day Μέρα 22η

Photo a Day 22 November : grateful

Ευγνωμοσύνη! Τι σημαντικό να αναγνωρίζεις ότι οφείλεις πολλά σε κάποιον σε αυτή τη ζωή! Να αισθάνεσαι την ανάγκη να πεις "ευχαριστώ" με τη ψυχή σου!

Νιώθω στη ζωή μου να έχω υπάρξει τυχερή!  Ακόμα και στις άτυχες ή τις δύσκολες στιγμές μου, εγώ έμαθα πολλά και εμπόδια-βουνά έγινα μικροί λοφίσκοι στην πορεία ....

Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι ....

Ήλιος, αέρας, νερό,φωτιά και ζέστη, οικογένεια, φίλοι, δουλειά, δημιουργία, Έρωτας, λάθη, πάθη, όλα έχουν την σημαντικότητά τους στη ζωή μου.

Για κάθε ένα χωριστά θα μπορούσα να πω τόσα πολλά....

Νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ κάθε πρωί να σηκώνομαι με χαρά να πάω στη δουλειά μου , που έχω δουλειά σε μια τόσο κρίσιμη εποχή.

Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους φίλους που έχω , που δεν μας συνδέουν δεσμοί αίματος κι όμως είναι εκεί δίπλα μου στη θλίψη μου , στη χαρά μου, στην τρέλα μου!

Νιώθω ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα να γνωρίσω τον Έρωτα και να τον ζήσω στο έπακρο! Πού μου χάρισε απίστευτες στιγμές στη ζωή μου και με βοήθησε να εξελιχθώ!

Νιώθω ευγνωμοσύνη που κάποτε ο άντρας που αγάπησα έφυγε την κατάλληλη στιγμή αφήνοντας με να μεγαλώσω! Ήθελε πολλή αγάπη και κότσια η πράξη του! Από τα μεγαλύτερα δώρα που δέχτηκα ποτέ!

Νιώθω ευγνωμοσύνη που ο θεός δεν μου στέλνει πάντα χαρές αλλά μου στέλνει όλα όσα χρειάζομαι για να μάθω. Μου έχει δώσει δύναμη κι αυτό ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου δώσει!
Νιώθω ευγνωμοσύνη που βλέπω τις ομορφιές της φύσης, ακούω τους ήχους της βροχής , του βοριά, των πουλιών, που νιώθω το αεράκι στο πρόσωπό μου, τη ζέστη του ήλιου στο κορμί μου, τη δροσιά του νερού πάνω μου, που μυρίζω το φρεσκοκομμένο χορτάρι ή το ζυμωτό ψωμί  την ώρα που βγαίνει από το φούρνο μου, που μπορώ να γεύομαι το γλυκό, το αλμυρό , το θεσπέσιο....που απλά μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου, να περπατώ, να τρέχω! 
Έχω πόδια, χέρια, όσφρηση, γεύση, ακοή και όραση! Και μόνο για αυτά θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη!
Τι από όλα αυτά θα συνέβαινε όμως αν δυο άνθρωποι δεν έσμιγαν κάποτε και δεν μου έδιναν ζωή ;
Τι θα ήμουν αν δεν δούλευαν σκληρά για να με φροντίσουν, να με μεγαλώσουν, να με μορφώσουν,να με προικίσουν, με ό,τι καλύτερο μπορούσαν; Πώς μπορώ να μην νιώθω ευγνωμοσύνη για τον πατέρα, που στερήθηκε χρόνια ολόκληρα την οικογένεια του δουλεύοντας στην ξενιτιά, για να μην μας λείψει τίποτα; Πώς μπορώ να μην ευγνωμονώ αυτή τη μάνα, που στάθηκε, μάνα και πατέρας μαζί , που υπήρξε πολλή αυστηρή, αλλά σε τελευταία ανάλυση έκανε ό,τι καλύτερο ήξερε και μπορούσε!
Είμαι ό,τι είμαι χάρη σε αυτούς τους δύο υπέροχους ανθρώπους, που με αγάπησαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν, με όποιον τρόπο μπορούν!
Και η φωτογραφία της ημέρας μου δίνει την ευκαιρία μέσα από δω να πω ένα ταπεινό  "ευχαριστώ " σ' αυτά τα δύο χέρια, γιατί οι ρόζοι πάνω τους μετράνε τους κόπους τους και τα βάσανά τους. 

μαμά, μπαμπά έχετε τα πιο όμορφα χέρια του κόσμου, για μένα!

airis