24 Days Challenge, Day # 3: Γ

Γ

Γαϊδουροκαβαλαρία

Μα υπάρχει τέτοια λέξη; Ναι αμέ. Στο λεξικό Τεγόπουλος-Φυτράκη! Σημαίνει κατά λέξη: καβάλα στο γαϊδούρι, ονηλασία. 
Μετά το χθεσινό λυγμό με το Β και τη βία είπα να κάνουμε μια ανάλαφρη βόλτα με τα γαϊδουράκια.
Βάλε απλά όπου γαϊδούρι την Ελλάδα και καβαλαρία τη συμπεριφορά των Εταίρων, προς τους Έλληνες φυσικά! Αν θέλετε βάζουμε κι άλλο ένα γαϊδουράκι, μικρό σαν πόνυ, την Κύπρο,  δυο, τρία, τέσσερα ακόμα που έρχονται από μακριά και σχεδόν σε λίγο θα έχουμε ένα κοπάδι νότιο ευρωπαϊκό!
Μας έζεψαν, μας φόρτωσαν πατάτες, μας έβαλαν κι ένα καρότο ( ναααα! μετά συγχωρήσεως) μπροστά να κρέμεται κι εμείς με παρωπίδες προχωρούμε εμπρός στον ανώμαλο δρόμο που μας έσπρωξαν!
Αναπηδούμε κάθε τόσο. Λυγίζουμε από το βάρος ( είναι βαριές οι άτιμες οι πατάτες!) αλλά εκεί εμείς ....ο νους μας στο καρότο!
Η γαϊδουροκαβαλαρία τούτη είναι διασκεδαστική για τους Εταίρους μας. Κάνουν τις βόλτες τους, απολαμβάνουν τα πέριξ με μια απίστευτη λιγούρα, λες και θα τα αγοράσουν ένα πράμα ( λες να'ναι έτσι;) αλλά τα γαϊδούρια σα δεν ντρέπονται, γκρινιάζουν για το σαμάρι! " Ας βάζανε ένα μαξιλάρι κάτι! Χάθηκε ο κόσμος;"
Δεν είναι για γέλια αυτά τα γαϊδούρια.Για κλάματα είναι! Γιατί από την πολλή καβαλαρία ξέχασαν τις εποχές που βοσκούσαν στα λιβάδια, που σουλατσάρανε ελεύθερα, έπιαναν την κουβέντα με το διπλανό τους, απολάμβαναν τον ήλιο και το γρασίδι και το νου τους το είχαν στο πως θα ενωθούν και να κάνουν κι άλλα πολλά γαϊδουράκια. Κάποια από αυτά ονειρεύονταν πως ήταν άλογα και κάλπαζαν όλο χάρη στα λιβάδια περήφανα και τιμημένα!
Τώρα πια πάνε και τα όνειρα, πάνε και οι ηθελημένες σουλατσαρίες. Τα κεφάλια κάτω, ανώμαλοι δρόμοι και ένα βάρος ασήκωτο!
Αχ πότε θα τσινίσουν και θα δώσουν μία με τα πισινά τους πόδια;  Τα γαϊδούρια φημίζονται για την υπομονή τους! Αλλά έτσι και τη χάσουν....Έτσι και τη χάσουν! 

Κι ύστερα...ξύπνησα!
Κι είδα ότι το γάμα το σακάτεψα σήμερα! Κι είχε τόσες ωραίες λέξεις η ελληνική από γάμα! 
Άστα να πάνε. Χάζεψα με τόσα που τραβάμε....


Καλή σας ημέρα
Χαρούμενη Κυριακή
@ρστέα


Ψιλά γράμματα: Θα ξυπνήσουν ποτέ οι σκλάβοι Αντωνάκη;