Το όνειρο του Μηνά...

Από μικρός ο Μηνάς ήθελε ένα πράγμα μοναχά: να πετάξει με αερόστατο. Από τότε που διάβασε "Τον γύρο του κόσμου σε 80 μέρες", ήθελε να γυρίσει τον κόσμο όλο, μα να κάνει το ταξίδι του αυτό με ένα μεγάλο χρωματιστό μπαλόνι, για να βλέπει τον κόσμο από ψηλά. Και δως του να γεμίζει τα χαρτιά του με πράσινα-κόκκινα-μπλε μπαλόνια, να φτιάχνει τα σπίτια μικρά, τη γη τεράστια.....

Μεγάλωσε λοιπόν ο Μηνάς με όνειρα και κρυφούς καημούς.

Μια μέρα χωρίς προειδοποίηση καμιά ( λες κι ο θάνατος σου στέλνει πρόσκληση) τους άφησε ο πατέρας για την άλλη ζωή, αφήνοντάς τους μαζί κι όλα του τα χρέη. Κι έμεινε μόνος ο Μηνάς με τη μάνα του να προσπαθούν να τα βολέψουν με μια σύνταξη. Δεν ήταν εύκολες εποχές πια... Κι ο Μηνάς, που άλλοι στη θέση του ήταν παντρεμένοι με παιδιά, δεν είχε σταθερή δουλειά, δεν είχε παιδιά, δεν είχε γυναίκα εδώ που τα λέμε. Ντρεπόταν τις στιγμές που συναντούσε στο δρόμο κανά παιδικό του φίλο με τα παιδιά του αγκαλιά, άλλον με τη γυναίκα του πιασμένη από το χέρι, ντρεπόταν που έπαιρνε από τη μάνα λεφτά για τα τσιγάρα του, άντε και για έναν καφέ στου Μπάμπη το καφενέ, ντρεπόταν για τα όνειρα που τα έκρυψε κάτω από το παλιό το στρώμα του κι απόμειναν μόνο παιδικές ζωγραφιές......

Μαζεύονταν τακτικά στου Μπάμπη το καφενέ και δυο-τρία άλλα μπακούρια και ρεμάλια σαν κι αυτόν κι εκεί ένιωθε κάποιος -όχι απόκληρος και χαμένος! Φιλοσοφούσαν τη ζωή, τα έβαζαν με την "άτιμη την κοινωνία", με την κρίση, με ό,τι τους βόλευε τελικά, έτσι ώστε να νιώσουν κι αυτοί σπουδαίοι, που ήξεραν γιατί δεν έβαλαν κουλούρα στο κεφάλι!

- Εμείς έχουμε μυαλό ξουράφι. Όχι σαν τον Σταύρακα τον μπαγλαμά που άφησε και τον τύλιξε η μανταμίτσα και τώρα τρέχει και ξεσκατίζει!
Κι έπιαναν μετά και τις νοσταλγίες...

-Θυμάσαι ρε Μηνά τι ωραία που ήταν τότες που ήθελες τη Σούλα κι εγώ τη φιλενάδα της την...πως την έλεγαν ρε Μηνά; Για θυμήσου...-Λιτσάκι ! -Α γεια σου; Και τις παίρναμε στο κατόπι.... "Έλα έχω και κότερο! Πάμε μια βόλτα;"
Ε ρε γλέντια που κάναμε!  Ευτυχώς που δεν μας τύλιξε εμάς κανένα φουστανάκι! Κι έφτυναν τον κόρφο τους!
Γελούσε ο Μηνάς και καμάρωνε μαζί τους. 

Μα σα γυρνούσε στην κάμαρά του κι έμενε μόνος του, έπαυε τα γέλια και το καμάρι. Καθώς έγερνε στο πλάι να κοιμηθεί αναρωτιόταν ποιον κορόιδευε.... Ποια γυναίκα να πλησιάσει χωρίς δουλειά; Πού πήγε η παιδική του δίψα; Πώς άφησε τη ζωή του να κυλήσει έτσι άχρηστη, κενή...

Κάθε φορά που έγερνε να κοιμηθεί πάλι τους ίδιους όρκους έδινε.... την άλλη μέρα θα έψαχνε για δουλειά, δεν θα πήγαινε στου Μπάμπη το καφενέ, δεν θα κορόιδευε την ευτυχία των άλλων...

Έκλεινε τα μάτια και βυθιζόταν στη φαντασία ... Και τότε άχνιζαν τα όνειρα του Μηνά σαν αλισάχνη. Μέσα στον ύπνο του γινόταν ξανά ταξιδευτής, πετούσε μακριά με το χρωματιστό μπαλόνι του , περνούσε χώρες και πεδιάδες, βουνά και καταγάλανα νερά....

Και τότε μέσα από το καλάθι του αερόστατου ακουγόταν μια παιδική φωνούλα... "φτάνουμε μπαμπάκο";

Σημείωση: Ο χαρακτήρας του Μηνά στηρίχτηκε σε υπαρκτό πρόσωπο.

 Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 7ο παιχνίδι με τις λέξεις της αξιαγάπητης Φλώρας στο μπλογκ  TEXNIS STORIES, η οποία και πάλι δεν διακρίθηκε αλλά αυτό καθόλου δεν με  στενοχωρεί, ούτε με πτοεί! Σίγουρα κάποιοι θα τα έχασαν μαθαίνοντας πως αυτή ήταν η δική μου ιστορία. Δεν είχε τίποτα κοινό με τις προηγούμενες συμμετοχές μου!

Περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει το 8ο κατά σειρά παιχνίδι των λέξεων.

(Να θυμίσω ότι δίνονται πέντε συγκεκριμένες λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιηθούν και οι πέντε ( σε οποιαδήποτε πτώση) και να μην υπερβαίνει το κείμενό μας τις 500 λέξεις).

Σας εύχομαι να έχετε έναν υπέροχο Σαββατοκύριακο!

@ριστέα