11ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

♥

Σήμερα επιτρέψτε μου να νιώθω, να είμαι, να κάνω 
σαν παιδί!
Η χαρά μου τεράστια!
Η συγκίνησή μου ακόμα μεγαλύτερη.
Σήμερα σας δίνω τους θησαυρούς που με ευλάβεια και προσοχή,
συγκέντρωνα για μέρες και μοιράζομαι μαζί σας επιτέλους
τους πιο γλυκούς καρπούς που έβγαλε αυτό το Συμπόσιο.

Η (υποχρεωτική μας) λέξη 

Παιδί ( ή παιδικός )

σας έκανε να βγάλετε το παιδί από μέσα σας,
να αφουγκραστείτε το μητρικό σας ένστικτο (ή και το πατρικό)
να γίνετε (ακόμα) πιο ευαίσθητοι,
και να κεντήσετε αριστουργήματα
πάνω σε μια τόσο σπουδαία ύπαρξη 
που κάποτε, μην ξεχνάτε υπήρξαμε κι εμείς:
παιδιά!

Σας θερμοπαρακαλώ: 
Δώστε χρόνο...

Διαβάστε με τη ψυχή σας.

Αφήστε την να τρέξει ανάμεσα στις λέξεις...

Μπείτε μέσα στο κάθε ποίημα.
Νιώστε τον πόνο του ποιητή 
καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...

Φτάστε ως το τέλος.
Ξαναγυρίστε.
Απολαύστε.
Συγκινηθείτε.
Ταξιδέψτε.
Αυτό είναι το Συμπόσιο!

Στο τέλος, τυπικά και μόνο, δώστε τις ψήφους σας.

Ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ ΟΛΟΥΣ τους φίλους 
που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αλλά και όλους όσοι 
θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.

Συγκεντρώθηκαν 
30 μεγάλα, μικρά, ομοιοκατάληκτα και μη, ποιήματα, και χαϊκού
από 30 δημιουργούς (ρεκόρ συμμετοχής φίλων)

τα οποία και μοίρασα σε 3 αναρτήσεις.

(ευτυχώς που μπήκε το όριο της μίας συμμετοχής!)

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται, όπως πάντα, με συνδέσμους!
Κι αυτή τη φορά μια φωτογραφία συνοδεύει κάθε ποίημα.

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Κι αυτή τη φορά, κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχετε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιήστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους τρεις άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 
Πέμπτη 21/04 , στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

Αφήνετε το σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.
Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν (και είναι επιθυμητό) να βαθμολογήσουν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Οι δημιουργοί χαίρονται με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.
(θέλω να πιστεύω). 

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή 
αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.
Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος, σας παρακαλώ, 
ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε.

Τηρούμε την εχεμύθεια, δεν φέρνουμε τους φίλους μας να μας ψηφίσουν

Σας θυμίζω:

Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.

Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs ή τους φίλους με google λογαριασμό,
με τα οποία και τους οποίους έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 

Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε

(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων

του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).

Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Συμμετέχουν είτε στη δημιουργία είτε στη βαθμολόγηση, μόνον φίλοι αναγνώστες.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Καλή σας ανάγνωση!

@ριστέα

(ψιλά γράμματα: το Συμπόσιο είναι το δικό μου παιδί! ♥)

1.Ο χορός

Βρέθηκα με την σκέψη μου, σ' απόμερη καλύβα

Να σου χαϊδεύω τα μαλλιά, να σε κοιτώ στο στόμα

Ήταν οι τοίχοι της χλωμοί, πέτρινο στο κρεβάτι στρώμα

Στο πάτωμα λασπόνερα κ' υγρ' η οροφή απ' το Λίβα

Ξάφνου οι τοίχοι έλαμψαν, πολύχρωμοι γεννήκαν

Νερά απ' τα πατώματα, βαθειά στη γη χωθήκαν

Φως χρυσαφί ανάβλυζε, σε κάθε παραθύρι

στέγνωσαν όλα γύρω μας, τυλίχτηκαν στ' ασήμι.

Μ' ένα χαμόγελο ζεστό, τύλιξες τη ματιά μου

Τα χέρια μου αστράψανε, γέμισανε με χρώμα

Χρώμα ξανθό απ΄τα μαλλιά, που απλώνονταν στο στρώμα

Φωτίζοντάς με τρυφερά, στην άτονη καρδιά μου

Μια μουσική αγγελική, πλημμύρισε το χώρο

Ολόλευκο ένα φόρεμα, σε στόλισε ψυχή μου

Σηκώθηκες απλώνοντας, τα χέρια σου με στόμφο

Ν' αγγίξεις θέλησες με μιας, τ' αμήχανο κορμί μου

Μ' αγκάλιασες κι ανθίσανε, λουλούδια στη σκιά μου

Αρώματα με τύλιξαν, απ΄του φιλιού σου τη μαγεία

Σαν το μετάξι κύλησε, η ανάσα στο κορμί μου

λέξεις από τα χείλη μου, ντύσαν την άγια μελωδία

Τα βήματά σου απαλά, στου τραγουδιού τους τόνους

Παρέσυραν μεθυστικά, τ' αμέριμνο κορμί μου.

Το γέλιο σου με μάγευε, μου σκέπαζε τους πόνους

Τα μάτια σου τα παιδικά, έσταζαν στη ψυχή μου

Ξάφνου κουράστηκες πολύ, τα μάτια χαμηλώσαν

Αφήνοντας τα χέρια μου, έγειρες στο κρεβάτι

Κοιμήθηκες απότομα, όλα γύρω βουρκώσαν

Ερήμωσε στη σιγαλιά, το φωτεινό μας το παλάτι

Η ελπίδα να σε βρω ξανά, στα φύλλα της καρδιάς μου

Μέσ' απ' τ' ονείρου τα πλαστά κι αιθέρια μονοπάτια

Πνοή χαρίζει κι άνεμο, στα λιγοστά κατάρτια

Να σηκωθούνε τα πανιά και να βρεθείς κοντά μου

2.Έφυγες

Έφυγες. Εφυγες παιδί μου και δεν πρόλαβες να ζήσεις.
Έφυγες με το χαμόγελο στα χείλη, 
σαν αητός που φτερουγίζει στις ηλιόλουστες πεδιάδες.

Πάλεψες με το τέρας και κέρδισες.
Μόχθησες, έκλαψες, πόνεσες, αλλά τελικά τα κατάφερες
Όχι, ποιος σου είπε πως έχασες?
Το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ αγόρι μου. 
Και οι νικητές να ξέρεις, έχουν το χαμόγελο σου...

Η ζωή, πίστεψε με, δεν είναι μοναχά μια μάχη, άλλα ένας πόλεμος
Και στο τέλος θυμήσου το παιδί μου, θα τον κερδίσουμε τον πόλεμο...

3. χαϊκού

Άνοιξη ήρθε 
σα χεράκι παιδικό
που απλώνεται

4.Μα είσαι παιδί..

Σε κοιτώ πόσο εύκολα σκοτεινιάζεις κάθε φορά που πάει κάτι στραβά.
Σε κοιτώ πόσο εύκολα αγχώνεσαι να τα προλάβεις όλα.
Σε κοιτώ πόσο εύκολα απογοητεύεσαι με τους ανθρώπους.
Σε κοιτώ όταν μαγειρεύεις,πόσο σπουδαία παίρνεις τον ρόλο σου.
Σε κοιτώ όταν γελάς και νιώθω απέραντη ευτυχία.
Σε κοιτώ όταν κλαις και θυμώνω.
Σε κοιτώ όταν δείχνεις την αγάπη σου πόσο όμορφη γίνεσαι.

Μα είσαι παιδί, μου λες, πως είναι δυνατόν να τα καταλαβαίνεις όλα;
Κι όμως μαμά, αν ερχόσουν πάλι να ζήσεις στον κόσμο τον δικό μου
όλα θα ήταν αλλιώς.

Είμαι παιδί, δεν σημαίνει πως δεν καταλαβαίνω.
Είμαι απλώς ένας άνθρωπος σε μικροσκοπική συσκευασία,
με τεράστιες αποσκευές που θα γεμίσουν σιγά σιγά..

5.Στο παιδί μου


Διάπλατα ανοίγω την καρδιά
να ψηλαφίσεις αν μπορείς,
τον κάθε χτύπο που για σε ηχεί,
παιδί μου.
Όταν  την πρώτη μου φορά σε πήρα αγκαλιά,
σαν  το  Θεό, που το σύμπαν στα χέρια του κρατεί,
αισθάνθηκα,
παιδί μου.
Σου μίλησα χωρίς να ξέρω πώς να σου μιλώ,
σε δίδαξα με χάρτη την αγάπη
Τα βήματά σου έμαθες, το χέρι μου κρατώντας,
με  ροδοπέταλα  έστρωνα χαλί να περπατήσεις,
τι κι αν ο άνεμος τα σάρωνε ευθύς,
παιδί μου.
Εμπόδια ψηλά να υπερπηδήσεις προσπαθούσα,
σαν αετός περήφανα ν'ανοίξεις τα φτερά,  
το στίγμα σου ν'αφήσεις στη ζωή,
παιδί μου.
Οι χτύποι της καρδιάς σου, ένα με της δικής μου έγιναν,
η θλίψη σου στο βλέμμα, χειμώνας στη ψυχή μου
τα όνειρά σου, δικές μου προσευχές,
παιδί μου.
Μαζί με σε, σμιλεύτηκα  κι εγώ
πώς τη ζωή ν' αφουγκραστείς,
πώς να σταθείς ισάξιό της
με γνώσεις, με ιδανικά να οπλιστείς,
παιδί μου.
Μ' αντάμειψες. Το βλέμμα σου μου δώριζε  
της ροδαυγής το πρώτο χρώμα,
το γέλιο σου  στα ουράνια με ταξίδευε,
εκεί ψηλά, το Θεό ευγνωμονώντας!
Ήξερα πάντα πως η αγάπη μου  
Τιτάνα  μ'εκανε για να σε προστατεύω,
μα ποτέ δεν ήταν αρκετό,
παιδί μου,
που είσαι η ανάσα του Θεού,
η ελπίδα του στη Γη
το χθες, το σήμερα, το μέλλον.

Συγνώμη που δε σκέφτηκα
στον κόσμο αυτό που σ'εφερα,
πως λιθαράκι έβαλα,
να γίνει άπληστος, σκληρός και άδικος,
παιδί μου
Μαζί με όλα τα παιδιά αντάμα,
πορεύεστε στη σκοτεινιά, 
στο γκρίζο του χειμώνα, 
σ'αυτόν τον κόσμο που εχτίσαμε για σας,  
χωρίς να προσμετρήσουμε πως μόνο αγάπη σας αρμόζει.
Σε σας κληροδοτήσαμε  βαρύ κι ασήκωτο φορτίο
τον κόσμο αυτό ν'αλλάξετε.
Γι αυτό, γκρεμίστε τον συθέμελα 
και απαρχής χτίστε τον πάλι!
Το χέρι σου  κρατώ, υπόσχεση σου δίνω
τη σκοτεινιά του κόσμου να παλέψουμε,
παιδί μου, 
για χάρη σου, για την άνοιξη της Γης! 

6.Το χαμόγελο της αθωότητας

Στη μορφή
του δικού σου παιδιού
τρυφερού καρπού αγάπης και έρωτα 
Κοίταξε
ένα από τα παιδιά του κόσμου
Ανήμπορο και φοβισμένο
στους κρότους των όπλων
Χλωμό και πεινασμένο
Ξεχασμένο.
Σκύψε και πες του σ’ αγαπώ
Πες του
στις καρδιές δεν υπάρχουν συρματοπλέγματα
Σφίχτο στην αγκαλιά σου
Να σταματήσει να κυλά
το πικραμένο δάκρυ 
Που πληγώνει την ανθρωπιά μας.
Στα μάτια σου αντιφέγγισμα το ξάγναντο
Κέντησε με άσπρη κλωστή
Δύο μικρά φτερά στη πλάτη του
Έτοιμο να αρχίσει το χορό
Θα έχεις γευτεί
λίγο από το χαμόγελο
της πρόωρα χαμένης παιδικής του αθωότητας

7.Στο λαβύρινθο μιας μπούκλας

Μπλέχτηκα στον λαβύρινθο της μπούκλας σου, 
κι αφέθηκα στην απαλότητα του χρυσαφένιου της βελούδου.
Αύρας σταγόνα έγινα και κύλισα ως τα μάτια,
κι είδα το βλέμμα καθαρό,
να ξεχειλίζει αγνότητα και απέραντη αλήθεια.
Αμέριμνα σεργιάνιζες σ’ ονειρικά παλάτια,
παιδί μου, σπλάχνο μου εσύ,
του ήλιου μου πυρήνα.
Σαν σύγκρυο με έζωσαν,  σκέψεις και αγωνίες,
πώς θα βαδίσεις το στρατί,
στον άδικο τον κόσμο.
Για δεν αρμόζει σε βλαστό, σε άνθος ,  σε μπουμπούκι,
νωρίτερα να αισθανθεί, τις καμτσικιές του ανέμου. 
Σαν κάπως να κατάλαβες, της μάνας σου την έγνοια!
Με κοίταξες και σκίρτησα,
και μ’ έπνιξαν οι φόβοι,
μήπως αντάξια δεν φανώ της τόσης σου της πίστης.
Μήπως διαλύσω μονομιάς σαν αχυρένιος τοίχος,
όπως η άμμος που λυγά, στο πιο μικρό το κύμα.
Σ’ αγκάλιασα και ένοιωσα τους χτύπους της καρδιάς σου,
Ίδιους μ’ ενός μικρού πουλιού, που πιάστηκε με δόλο.
Γλυκό τραγούδι άρχισα, οι νότες να απαλύνουν,
 όσα η καρδούλα σου ένοιωθε, μα δεν κατανοούσε.
Για σένα μόνο,  ήτανε   το βλέμμα της καρδιάς μου,
να σιγουρέψω αν έφτασε η θαλπωρή της νότας,
ως την κρινένια σου ψυχή, για να σε ησυχάσω.
 Τότε μου χαμογέλασες,
 κι όλες μου οι έγνοιες  γίνηκαν ,
σαν τις δροσοσταλίδες, που έχασαν στον πόλεμο,
με του ήλιου τις αχτίδες. 
 Κι άρχισα να σου λέω ευθύς,  λόγια και ιστορίες, 
που μόνο λέοντες γεννούν, και σε  αετούς αρμόζουν.
Όχι παιδάκι μου γλυκό, θα είμαι πάντα βράχος,
θα είμαι ένας σίφουνας,  ορυμαγδός της πλάσης,
 ενάντια σε ό,τι θα σκεφτεί μονάχα, να σε βλάψει.
 Σε κάθε τι, χαιρέκακο, ζηλόφθονο και δόλιο, 
που  μόλις δει αγνότητα, ορμά να τη μολύνει,
με την ορμή της έχιδνας, τη πονηριά της κόμπρας.
Μόνο μου νόημα ύπαρξης είσαι εσύ παιδί μου!  
Με κοίταξες, μου γέλασες, και  το μικρό σου  χέρι,
πολύ απαλά ακούμπησες  μες τη δική μου χούφτα.  
Πόση μα πόση  δύναμη   παλεύω να σου δώσω,
και άλλη τόση δύναμη δίνεις   εσύ, σε μένα.
 Τα μάτια σου μισόκλεισαν, με ασφάλεια και πίστη,  
 στου ύπνου παραδόθηκες την όμορφη αγκάλη.
Κι εγώ, γλυκονανούρισα, τον θησαυρό του κόσμου,
‘’Κοιμήσου σπλάχνο μου εσύ, όνειρα δες παιδί μου,
κι η μάνα σου ακοίμητος φρουρός,
θα διώχνει εφιάλτες.’’

8.Η δική μου πλατεία!

Όταν ήμαστε παιδιά, στον ήλιο του καλοκαιριού
 αναζητούσαμε την ευτυχία, τρώγοντας χωνάκι παγωτό
στη μικρή πλατεία.
 Και στης βραδιάς τη σιγαλιά ξέγνοιαστα παίζοντας,
 βρίσκαμε την ευτυχία με φίλους στην πλατεία.

Με καρδιά ζεστή, χαρά αληθινή, φιλία πραγματική
κάθε καλοκαίρι μας κρατούσε μια ζωή.

Τώρα που δεν είμαστε παιδιά και φύγαμε απ’ την πλατεία
παράξενα ο χρόνος έχει στενέψει…
Την ψυχή μας την αγνή, τη ματιά την καθαρή
 ό,τι πολύτιμο είχαμε, ύπουλα μάς έχει κλέψει…

Κι αν τώρα πια δεν παίζω πλέον στην πλατεία
τα βράδια του καλοκαιριού
εκεί αναπολώ την παιδική μου ευτυχία!

9.Με λεν Ευτυχία

Με λεν Ευτυχία
και κατοικώ στα όνειρά σου τα τρελά
που ενίοτε τα πραγματώνεις κι αληθινά τα κάνεις
όταν με πείσμα κυνηγάς.
Και τότε να με γνωρίσεις έχεις τη χαρά.
Στα μάτια κατοικώ μικρών παιδιών και στο χαμόγελό τους,
κι όταν το κυνικό ξεχάσεις βλέμμα ενηλίκων που φοράς,
όταν για μια στιγμή μονάχα αφεθείς για να κοιτάξεις με της ψυχής
                                                                          τα μαγικά τα μάτια,
και το μικρό παιδί που μέσα σου υπάρχει δεις κι αφουγκραστείς,
με θάρρος θα σου συστηθώ κι ανείπωτη χαρά θα νιώσεις.
Στα δάση κατοικώ και στα βουνά,
που ξέχασες την ομορφιά που κρύβουν πως να βλέπεις.
Μα όταν τα βήματά σου και οι έγνοιες οι πολλές σ' αυτά σε φέρουν,
τότε, την ύπαρξή μου δεν μπορεί, θα θυμηθείς και θα τη βιώσεις.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που ανταμώσαμε.
Με προσπερνάς. Αλλού κοιτάς σα να μη βλέπεις.
Τότε, λυπάμαι που στο κοίταγμά σου αόρατη αισθάνομαι.
Μα ακόμα, ακόμα πιο πολύ, αυτό που με λυπεί,
είναι που το παράπονό σου ακούω συνεχώς πως δεν υπάρχω.
Και φεύγει η ζωή και χάνεται μ' όλες τις ομορφιές της τις ανείπωτες
                                                                     μες τη μιζέρια σου.
Κι έρχονται οι θύμισες απ' τα μικράτα σου να σου φωνάξουν
πως κάποτε, ναι, κάποτε, ίσως μες το παιχνίδι να με γνώρισες.
Μα είσαι γέρος πλέον, τυφλός, κουφός κι ανήμορος το μπόι σου πια
                                                                                  να υψώσεις
Και πείθεις τότε το είναι σου ολόκληρο, πως δεν υπάρχω, πως ένα ψέμα είμαι,
πως είμαι όνειρο απατηλό κι εφήμερο.
Μα άκου αυτό!
Υπάρχω και είμαι εδώ!
Με λεν Ευτυχία και κατοικώ στα όνειρά σου
στα μάτια κατοικώ μικρών παιδιών και στο χαμόγελό τους
στα δάση κατοικώ και στα ψηλά βουνά!

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 9 συμμετοχές.

Για την δεύτερη ανάρτηση πάτησε εδώ.
Για την τρίτη ανάρτηση πάτησε εδώ.