Μπουκέτα της άνοιξης " όμορφα αφημένα" στο πεζούλι! ( Φιλοξενία)

φωτό Στέλλα Παπουτσάκη

Με ιδιαίτερη χαρά σας παρουσιάζω σήμερα την Στέλλα.
Όχι μια οποιαδήποτε Στέλλα, μα τη Στέλλα Παπουτσάκη.
Έκανε το ντεμπούτο της στο 11ο Συμπόσιο Ποίησης 
που έληξε πανηγυρικά χτες
και μας τη σύστησε η αγαπημένη μας φίλη Κλαυδία.

Η Στέλλα γράφει ποίηση και γράφει καλά.
Δεν έχει δικό της χώρο, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να γνωριστούμε.
Σήμερα εκτός από τη συμμετοχή της στο 11ο Συμπόσιο Ποίησης
μας προσφέρει Μπουκέτα της άνοιξης, 
(παίρνοντας μέρος έτσι στις Μέρες Άνοιξης)
ένα δικό της σονέτο που έχει γράψει στο παρελθόν, 
με μια δική της φωτογραφία 
(μα δεν είναι υπέροχη η φωτό;)


Μπουκέτα της άνοιξης

Στην εξοχή, τα χρώματα της πλάσης

ζωγράφου πινελιές γεμάτες χάρη

χρωματιστό, αφράτο μαξιλάρι

σε προσκαλεί για ύπνο να πλαγιάσεις.

Στρωσίδι με κεντίδια χαμομήλι

και κόμπους παπαρούνες βελουδένιες

χορταίνει μέλισσες αφιονισμένες

απ’ την αυγή, ώσπου να ’ρθει το δείλι.

Σε κάθε βήμα, ξεφυτρώνουν μπρος μου

της άνοιξης πολύχρωμα μπουκέτα

βαμμένα απ’ της φύσης την παλέτα.

΄Υμνος στην ομορφιά αυτού του κόσμου

αρώματα σκορπούν και απορία∙

με πόση τα εποίησε σοφία!

Σ.Π.

Στο πεζούλι

Καθόταν στο πεζούλι

βλέποντας τον πατέρα του

να σκάβει τ’ αμπελάκι

τη μάνα ν’ ασβεστώνει

τους τοίχους του σπιτιού

σε θλίψη παιδική παραδομένος

προσμένοντας κάτι αλλιώτικο

που δεν ερχόταν.

Καθόταν στο πεζούλι

και τα παιδιά του έπαιζαν στης βρύσης τα νερά

άκουγε τη γυναίκα του να σιγοτραγουδά

καθώς ετοίμαζε το βραδινό τους∙

τα γονικά του αναπαυμένα από χρόνια.

Βαρύθυμος, κρατώντας το κεφάλι

περίμενε κάτι ξεχωριστό

που δεν ερχόταν.

Καθόταν στο πεζούλι

χάζευε τα εγγόνια του

να παίζουνε κρυφτό

μέσα, οι γιοι κι οι νύφες του

μιλούσαν και γελούσαν∙

η μάνα των παιδιών του απούσα από καιρό.

Τον είχε καταλάβει θλίψη γεροντική

όντας πια σίγουρος για τα καλά

πως τίποτα δεν έμελλε να ’ρθει.

Σαν την αισθάνθηκε κοντά του

γύρισε και την είδε∙

σεβάσμια γερόντισσα

ντυμένη στα λευκά.

Του χαμογέλασε πικρά, μιλώντας σιγανά:

«΄Ολα αυτά τα χρόνια, γεράσαμε μαζί

στο ίδιο το πεζούλι δίπλα-δίπλα

εσύ να περιμένεις πότε θα φανώ

κι εγώ να περιμένω

πότε θα γύριζες να με κοιτάξεις∙

με λένε Ευτυχία».

Σ.Π.

Στέλλα σε ευχαριστώ πολύ και για τις δύο συμμετοχές

και σε καλωσορίζω στην παρέα μας!

Εύχομαι σε όλους καλό Σαββατοκύριακο!

Συνεχίζουμε για μια βδομάδα ακόμα 

τις Μέρες άνοιξης... 

Ναι;

Σας γλυκοφιλώ

@ριστέα