10.Απολογία...
Σε μήτρα ανθρώπινη γεννιέται θαύμα
σε σώμα ανθρώπινο, γεννιέται κλάμα
πόνος κι αγάπη μαζί δοσμένα
άνθρωπο φτιάχνουν με σάρκα και αίμα
Ψυχή μου, η μάνα, τον ονομάζει
και τον λατρεύει και τον θαυμάζει
τον ζωγραφίζει με χίλιους τόννους
τον αντρειεύει με χίλιους πόνους...
Παιδί μου, αστέρι μου, κομμάτι εντός μου
ποια δύναμη σ' έφερε τώρα εμπρός μου
να με γεμίζεις, να με αδειάζεις
να με κοιτάς, να με διαβάζεις!
Σε σένα βλέπω το φως του κόσμου
σε σένα δίνω τον εαυτό μου
πνοή η πνοή σου, φωνή η φωνή σου
ζωή, η ζωή και η ύπαρξή σου
Παιδί μου, ήλιε μου κι αυγερινέ μου
κάτσε κοντά μου λίγο και πες μου,
πώς θα μπορέσεις να με σχωρέσεις
για τον κόσμο που 'φτιαξα, για να παλέψεις;...
Τα παιδικά χαμόγελα
Είναι η παντιέρα που κρατάει
Η Άνοιξη
Σε μια πλαγιά με παπαρούνες
Χαμογέλα σήμερα
Χαμογέλα στη στροφή της μέρας
Παιδί μονάχο με τη μάσκα
Του πόνου στην όρθια ψυχή
Με τη μάνα συντρόφισσα του ερέβους
Ανέτειλε ήλιε
Τα σμιχτά χείλη να ροδίσουν ξανά
Πως θα θελα με μια κίνηση μόνο
Όμορφα να σου λαμπρύνω τον κόσμο
Στα μάγουλα σου να στάξω
Της χαρμολύπης το δάκρυ
Ν΄ανθίσουν οι κλώνοι του στήθους
Σαν τη μυγδαλίτσα του τόπου σου
Αυτήν που ξεδιάκρινες απ' όλες τις μνήμες
Αδερφικά να σου ράψω την ποδίτσα
Να έρχεται ο χειμώνας να σκοντάφτει
Κι αμήχανα να απομακρύνεται σε καμίνι σβηστό
Μην χιονιστούν τα όνειρα και καούν τα φτερά
Τα παιδικά δάκρυα
Είναι οι δροσοσταλίδες
Που λυπήθηκαν να γίνουν προσευχές
Μην δακρύζεις σήμερα
Άφοβα να ψηλώνεις το χέρι στο βοριά
Εσύ που είδες το σώμα της γης ν'αδειάζει
Απέλπιδα τώρα ζητάς μια φωλιά καθαρή
Ένα σημάδι στοργής
Τη μορφή της μάνας για στήριγμα
Έχω μικρά να σου φέρω σποράκια στη γη να σκορπάς
Ένα φανάρι φεγγαρίσιο
Μια ψηφίδα να αναστρέψεις τις γραφές
Προσφυγάκι της φαύλας ιστορίας
Που τ' αρκουδάκι σου
Πάνινο έγινε τείχος στο συρματόπλεγμα
Κράτα μιαν ανάσα για εσένα μια γραφή καθαρή
Σαν μεγαλώσεις άγρυπνο να έχεις το βλέμμα
Σπαθί φονικό στο μαύρο φίδι που τρέμοντας θα σε πλευρίσει
Οι παιδικές καρδιές
Είναι οι απόχες που μέσα τους
Πιάνονται των αγγέλων τα πρώτα σκιρτήματα
Την πρώτη πρόφερε σήμερα συλλαβή
Στην πέτρα σμίλεψε μια μορφή αγαπημένη
Της μάνας της αυλής της αγάπης
Κι ύστερα πρόσταξε τον ήλιο να ζεστάνει
Το ψυχρό μέτωπο του Κρόνου
Τις στεριές που παρέκκλιναν να ενώσει
Κι αν εισακουστεί η φωνή σου
Κι αν στην πόρτα γυρίσει το κλειδί
Κι αν σε βάθος τραβήξουν οι ρίζες
Ψηλόκορμο θα βγει το καράβι στα πλάτη
Με μεσίστια να πλεύσει σημαία
Τη σημαία που ύφαναν τα δυο σου τα χέρια
Σύμβολο ακριβό στις βροντές και στους φόβους
Στις απαρχές της ζωής ξεφτισμένο παιχνίδι
Που κοιμάται παγωμένο στα σύνορα
Μάρτυρας σου ένα πάνινο αρκουδάκι
Με λασπωμένο το κρύο του πέλμα
12.Παιδί μου...
Παιδί μου!
Γέμισα τον κόσμο σου με χρώματα,
το μάυρο μην κοιτάξεις και τρομάξεις.
Με τραγούδια έντυσα τις μέρες σου,
γλυκά να κοιμάσαι, γλυκά να ξυπνάς.
Παιδί μου!
Την αγάπη ζεστά σου ψιθύρισα
κι έκρυψα μέσα μου όλους τους φόβους,
δικούς σου και δικούς μου.
Στα όνειρά σου σκόρπισα χρυσόσκονη
κι αρώματα από αγιόκλιμα και γιασεμί.
Παιδί μου!
Σου δίδαξα πώς να κερδίζεις δίνοντας
πράγματα και κομμάτια του εαυτού σου.
Πώς να ζητάς την ευτυχία στα μικρά,
αλλά να ονειρεύεσαι μεγάλα.
Παιδί μου!
Σ'αφησα να πιστέψεις πως έχεις το δικαίωμα
φτερά να ανοίξεις και στα αιθέρια να πετάξεις,
μα και την υποχρέωση και τη δύναμη
όλα έσυ τριγύρω να ομορφύνεις.
Συγχώρα με, παιδί μου...
Σ' άφησα ανυπεράσπιστο
μέσα σε μια αγέλη λύκων.
Άοπλο κι ανερμάτιστο σε έστειλα
σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός σου.
Σε έμαθα να αγαπάς
σε έναν κόσμο που ξεχειλίζει από μίσος.
Αλληλεγγύη και καλοσύνη σου έταξα,
εδώ, που ατομισμός κι αδιαφορία βασιλέυουν.
Κι όταν σου μίλησα για το Θεό,
δεν είπα ότι σήμερα θεός είναι το χρήμα.
Ντρέπομαι και συγνώμη σου ζητώ.
Σου ζήτησα να αλλάξεις έναν κόσμο,
που στον παρέδωσα χειρότερο
από ό,τι εγώ τον βρήκα.
Ντρέπομαι...
Παιδί μου!
Δείξε επιείκια στο γονιό σου
και συγχώρα με!
Δεν ξέρω... δεν μπορώ...
λιγότερο Άνθρωπος να γίνω...
13.1997 – 2015
Ήταν να πάει λέει το παιδί στις πανελλαδικές,
[άριστος θηρευτής παρεμπιπτόντως]
καμάκωνε σαν τον Άη-Γιώργη [μεγάλ' η χάρη του]
δράκοντες εξεταστικούς
με εικοσάρια και επαίνους.
Αφού σου λέει,
απ' τη θερμοκοιτίδα του μαιευτηρίου
τσιφ στο εκ-παιδευτήριο με το κίτρινο σχολικό
γιατί άμα δεν τα μάθεις από μωρά κολύμπι,
μετά σου πνίγονται.
Ναι αμέ!
Σαράντισε που λες το πρόωρο
αγκού και ιδιαίτερα [πενήντα η ώρα παρεμπιπτόντως]
και ρευόταν βρεφική αριθμητική
και φαρίν λακτέ με αστρολάβους
«Μία για τη μαμά!»
και ρυζάλευρα με αζιμούθια
«Και μία για το μπαμπά!»
Στις νουτρίτσιες - 5 φρούτα / σούπερ δυναμωτικές
είχε ήδη γνωμοδοτηθεί:
*τι φρούτο θα γίνει
*τι ομάδα θα είναι
*πού θα κάνει μεταπτυχιακό
*πού θα κάνει διδακτορικό
*πού θα μείνει
*πού θα εργαστεί
*με ποια θα συνάψει σχέση
*πότε θα παντρευτεί
*πόσα παιδιά θα κάνει
*πότε θα χωρίσει
*πότε θα αποδημήσει
Όλα και παραόλα σου λέω!
Κι ήρθε η αποφράς μέρα των εξετάσεων που λες Φεβρωνία μου
και το ζαβό δε σηκώθηκε
όλως αιφνιδίως
«Σήκω για τη μαμά πουλάκι μου!»
«Το βηματοδότη του μπαμπά δε τον σκέφτεσαι;»
Είδαν κι έπαθαν οι Χριστιανοί
να τον ξεκρεμάσουν απ' το πολύφωτο
[έλεγκαντ με ματ συρματόσχοινο και λεντ φθορίου παρεμπιπτόντως]
Περιστρεφόμενος στο κενό
σαν το κρεμαστό παιχνίδι που είχε στην κούνια του μωρό
κουρντισμένος στη μελωδία:
«γύρω-γύρω όλοι ♪ ♫ ♪ στη μέση ο Μανώλης»
στη διαπασών το είχε βάλει το σκασμένο
κι έφερνε γύρους στο ταβάνι
με τη γλώσσα του να κρέμεται
[που παρεμπιπτόντως ποτέ δεν είχε βγάλει γλώσσα αυτό το παιδί]
και τα παιδικά του αεροπλανάκια
«που μείναν α-α-αταξίδευτα»
χέρια-πόδια στο κενό
κι όλοι ψάχνουν το γιατί
να κλωτσήσει το σκαμνί;
αιφνιδίως και αναιτίως!
Κλώτσησε την τύχη του το χαζό!
Λαμπρός επιστήμων θα γινόταν.
Απαρεγκλίτως.
*************
Δεκαοκτάχρονος μαθητής σε γειτονιά της Νέας Σμύρνης έκανε διπλή απόπειρα αυτοκτονίας επειδή δεν έγραψε καλά στις πανελλαδικές εξετάσεις στις 5 Ιουλίου 2010.
27 Ιανουαρίου 2010, 18χρονος μαθητής των εκπαιδευτηρίων Μάνεση στο Νέο Ηράκλειο, βούτηξε στο κενό από μπαλκόνι τρίτου ορόφου, έξω από τη σχολική αίθουσα.
Δευτέρα, 4 Ιουνίου 2012 δεκαοκτάχρονη αυτοκτόνησε στη Νέα Ερυθραία.
28 Μαΐου 2014, δεκαοκτάχρονος μαθητής στα Γιαννιτσά Πέλλας ανέβηκε σε μία πολυκατοικία και βούτηξε στο κενό δίνοντας τέλος στη ζωή του, πριν από την γραπτή εξέταση του πρώτου μαθήματος των Πανελλαδικών εξετάσεων.
Τρίτη, 10 Ιουνίου 2014 δεκαοκτάχρονη μαθήτρια έκανε απόπειρα αυτοκτονίας στο Ηράκλειο Κρήτης μέσα στις σχολικές τουαλέτες κατά τη διάρκεια της πανελλαδικής εξέτασης.
Πηγή: thepressproject
14.Ανοιξιάτικο πέρασμα.
Όταν μπαίνει το φως στην καρδιά,
όλα αλλάζουν στο πέρασμά σου.
Προσδοκάν την άφιξή σου.
Δέντρα, λουλούδια, Πάσχα, εποχή,
εσένα ονειρεύονται, εσένα ζητάνε.
Εσύ είσαι η αφορμή, εσύ και η αιτία.
Ασπρίζουν τα πεζούλια στις γειτονιές,
στις γλάστρες φουντώνουν τα λουλούδια.
Τα πέταλα αλλάζοντας μορφή,
ενώνονται με τα δάκτυλά μας.
Οι μίσχοι σκάνε από έρωτα,
τα άνθη ποτίζουν την χαρά μας.
Ακόμα και τα πιο ταπεινά πλάσματα της γης,
ευωδιαστά στέκονται μπροστά σου.
Πουλιά φεύγουν σε κάθε πλοίου την γραμμή,
και οι νύχτες πολύχρωμες απλώνονται στις θάλασσες του κόσμου.
Και ένας κλέφτης ήρωας,
παιδί αθώο και άβγαλτο, κάθε φορά.
μισό στέκει και σε κοιτάζει.
Θαμπωμένο από τα κάλλη και τις θύμησες.
προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό,
το κίτρινο το πρώτο χρώμα της ζωής,
αυτό που αλλάζει τα πάντα στην γη,
αυτό που δεν το αφήνει τα μάτια του να κλείσει.
Είναι η άνοιξη του έρωτα ή ο έρωτας της άνοιξης;
Είναι η άνοιξη που έρχεται ή εσύ που την φέρνεις;
Εσύ, που κάθεσαι εκεί
μέσα στην ζέστα του σπιτιού σου,
εσύ, που γεύεσαι ένα φιλί
από τα χείλη του παιδιού σου,
να του προσφέρεις λαχταράς
τίποτε μην του λείψει
και μέσα από τα μάτια του
ποτέ μην δεις την θλίψη,
σου λέει ένα ευχαριστώ
γι αυτά που τού χεις δώσει;
Είναι παιδί μου θα μου πεις
κι έχει αγάπη τόση!
Για πες όμως πέρασε
ποτέ από τον νου σου,
τι να προσμένει ένα παιδί
παιδί του διπλανού σου;
Διάβασες μες το βλέμμα του
την θλίψη και τον πόνο,
για μια καλύτερη ζωή
που οι άλλοι έχουν μόνο;
Σκύψε και δες μέσα βαθιά
στην άκρη της καρδιάς σου
και δώσε απ το περίσσευμα
και εσύ της ανθρωπιάς σου.
Ν ανθίσει το χαμόγελο
απ τα μικρά του χείλη
και θα ναι χίλια ευχαριστώ
που η αγάπη θα χει στείλει!
Καθόταν στο πεζούλι
βλέποντας τον πατέρα του
να σκάβει τ’ αμπελάκι
τη μάνα ν’ ασβεστώνει
τους τοίχους του σπιτιού
σε θλίψη παιδική παραδομένος
προσμένοντας κάτι αλλιώτικο
που δεν ερχόταν.
Καθόταν στο πεζούλι
και τα παιδιά του έπαιζαν στης βρύσης τα νερά
άκουγε τη γυναίκα του να σιγοτραγουδά
καθώς ετοίμαζε το βραδινό τους∙
τα γονικά του αναπαυμένα από χρόνια.
Βαρύθυμος, κρατώντας το κεφάλι
περίμενε κάτι ξεχωριστό
που δεν ερχόταν.
Καθόταν στο πεζούλι
χάζευε τα εγγόνια του
να παίζουνε κρυφτό
μέσα, οι γιοι κι οι νύφες του
μιλούσαν και γελούσαν∙
η μάνα των παιδιών του απούσα από καιρό.
Τον είχε καταλάβει θλίψη γεροντική
όντας πια σίγουρος για τα καλά
πως τίποτα δεν έμελλε να ’ρθει.
Σαν την αισθάνθηκε κοντά του
γύρισε και την είδε∙
σεβάσμια γερόντισσα
ντυμένη στα λευκά.
Του χαμογέλασε πικρά, μιλώντας σιγανά:
«΄Ολα αυτά τα χρόνια, γεράσαμε μαζί
στο ίδιο το πεζούλι δίπλα-δίπλα
εσύ να περιμένεις πότε θα φανώ
κι εγώ να περιμένω
πότε θα γύριζες να με κοιτάξεις∙
με λένε Ευτυχία».
το δάχτυλο σε κανένα δεν κουνώ
το βουτάω στο γλυκό
όποτε βρω την ευκαιρία
η γλύκα δεν έχει ημερομηνία
κι όταν κάτι με κάνει να γελώ
κάνω βρόντο φοβερό
για να σκιάζονται οι στριμμένοι
και να χαίρονται οι θλιμμένοι
κι αν με πλησιάσεις με κακό σκοπό
σκούζω σαν τρελό
για να μαθευτεί η αδικία
να τιμωρηθεί και η κακία
κι όλο σε παιχνίδι σε καλώ
ξέφρενο και ζωηρό
γιατί η φαντασία μου καλπάζει
και τον κόσμο όλο αλλάζει
κι αν σε βασανίζει κάτι σοβαρό
για τις συμβουλές απαξιώ
θα σε πάρω μια αγκαλιά
θα σου χαρίσω δυο φιλιά
γιατί είναι η αγάπη γιατρικό
ένα χέρι δυνατό
τις πληγές φροντίζει
να μην πέσεις σε στηρίζει
κι αν αναρωτιέσαι πώς ένα παιδί
για την αγάπη έτσι φιλοσοφεί
σου λέω πως δεν είμαι και τόσο μικρό
όμως έχω δώσει όρκο... παιδικό
18.Παιδικός χορός
Χόρεψα
με το φάντασμα της αδελφής μου
εκείνη είμαι εγώ
κι εγώ είμαι μόνη.
Είναι καλοκαίρι
και είμαστε παιδιά πάλι
παίζουμε κρυφτό και κυνηγητό
αναζητώντας ουράνια τόξα.
Γελάμε με κοινά μυστικά
βλέπουμε κοινά όνειρα
όταν θυμώνω μαζί της
εξαφανίζεται
δεν μπορώ να την τιμωρήσω.
Μόνο εγώ τιμωρούμαι
από την μοναχικότητά μου
κι από τα δάκρυα αυτών
που ζουν μόνο για μένα.
Στροβιλίζομαι στα χνάρια της αδελφής μου
που δεν έχει χαρακτηριστικά
που δεν έχει υπόσταση
εκτός από αυτήν που της δίνω.
Την κουβαλώ μαζί μου
στα χρόνια της νοσταλγίας
σε κόσμους όπου είμαι ήδη ξένη
κι εκείνη με έχει ξεπεράσει.
19.Οι ακτές των παιδιών
Στων πολύπαθων ακτών τα χέρια τα ροζιασμένα
σφυρίζοντας ο θάνατος ξανά μανιασμένα
ξεβράζει μ’ ορμή τις παιδικές ανίδεες ψυχές
και δίχως έλεος κανένα απ’ την αρχή τις υιοθετεί
εξαϋλώνοντάς τες αιώνια φωτεινές
να σώζουν τα όνειρά τους απ’ την ερεβώδη πληγή
20.Π
Πάνε χρόνια που παιδί
ξεφλούδιζα την σκιά μου με το μαχαίρι.
Γιατί κλαις, σφιγγόταν η μάνα, κάτι θα μπήκε στα μάτια έλεγα.
Έσκουζε ο τοίχος σαν σφαχτάρι, δεν μ΄ ένοιαζε,
στρίμωχνα μέσα μου τα θρύμματα κι όσα δεν χώραγαν,
τα έβαζα στην κούνια, τα κοίμιζα, μεγάλωνα αυταπάτες,
κι ο χρόνος, καβάλος ερεθισμένος, έλιωνε πάνω μου τα ξέφτια του.
Κάποτε, ο τοίχος με αντάμειψε με γράμματα καλλιγραφικά:
Πέτρος παίρνω πίπες 69476...
Εδώ τελείωσαν 11 ακόμα συμμετοχές.
Στην επόμενη ανάρτηση θα βρεις τις υπόλοιπες 10 συμμετοχές.
Πάτα εδώ και μπες στην ανάρτηση.