Μαζί με τον καφέ # 29: Δεν είναι αυτό που νομίζεις....

Σήμερα θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα τον "καφέ" μου.
Θα σας πω μια ιστορία....
Μια ιστορία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, μα όσο κι αν έψαξα 
δεν κατόρθωσα να βρω την αρχική της πηγή.
Την έχω λίγο κουτσουρεμένη μόνο,
γιατί θέλω να βγάλετε εσείς τα δικά σας συμπεράσματα...
Κι εγώ τα δικά μου!

Μια δασκάλα που δίδασκε στην τάξη της, αποφάσισε να πει στα παιδιά μια καταπληκτική ιστορία.   

«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα κι έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε μέσα στη βάρκα.Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση. 

Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:-Τι νομίζετε ότι του φώναξε; 

Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».  

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:-Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας». 

Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε: -Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά: -Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της.Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:-Η απάντηση είναι σωστή.   

Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν σκοτώθηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του. 

Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους. 

«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του». 

Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της. (...)

Ας μείνουμε κι εμείς λίγο σιωπηλοί.
Κι ας σκεφτούμε πόσες φορές βιαστήκαμε να βγάλουμε συμπεράσματα 
για μια κατάσταση ή για κάποιον άλλον.
Πολλές φορές γνωρίζουμε έναν άνθρωπο για πρώτη φορά 
και του έχουμε κάνει ολόκληρο ψυχογράφημα 
από το τι φοράει, πώς κάθεται, ή το πώς μιλάει.
Που εντάξει, αρκετές φορές η εμπειρία μας 
μπορεί να μας οδηγήσει σε σωστές κρίσεις.
Αλλά πάλι δεν σας έτυχε ποτέ να πέσετε έξω;
Και να πείτε στο τέλος : πωπω... σε είχα κρίνει εντελώς διαφορετικά!

Και άλλες πάλι φορές ένας γνωστός μας, 
ένας δικός μας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει.
Δεν είναι εύκολο να αλλάξει κανείς, αλλά δεν είναι κι ακατόρθωτο.
Και για μένα είναι όμορφο να καταφέρνει κανείς να εξελίσσεται
και να ολοκληρώνεται καθώς περνούν τα χρόνια.
Κι όμως εκεί! Κάποιοι επιμένουν στην παλιά εικόνα.



Παρεξηγήσεις λέγονται. Παρανοήσεις!
Κι ενώ η ζωή μας έχει δείξει πως η βιασύνη μας, ή συμπλήρωση των κενών,
τις περισσότερες φορές μας δημιουργεί λάθος εικόνα,
εμείς συνεχίζουμε και συνεχίζουμε την ίδια πρακτική.

Όταν ο άλλος μου λέει κάτι, δεν βιάζομαι να το λιανίσω σε κομμάτια, 
να το ψάξω, να βγάλω συμπέρασμα.
Συνηθίζω να δέχομαι αυτό που μου λέει.
Άλλες φορές περιμένω να μου εξηγήσει από μόνος του.
Αν δεν καταλάβω καθόλου, ρωτάω.
Πολλές φορές αυτό μου έχει κοστίσει, γιατί έχει μεταφραστεί ως αδιαφορία.
Όταν με ενδιαφέρει πολύ η σχέση, ή στη δουλειά μου
 συνήθως χρησιμοποιώ την αντανακλαστική ακοή
(ή αλλιώς ενεργητική ακρόαση).



Εν συντομία να πω ότι στην αντανακλαστική ακοή
λες με δικά σου λόγια αυτό που σου λέει ο συνομιλητής σου,
προκειμένου να επιβεβαιώσεις ότι κατάλαβες σωστά.
Βέβαια άνθρωπος είμαι κι εγώ (ω ναι!)
και παρά τις όποιες γνώσεις μου, έχω υποπέσει αρκετές φορές
στο αμάρτημα των παρεξηγήσεων!
Στη βιαστική ανάλυση που προανέφερα.
Προσπαθώ όμως να το διορθώνω γιατί δεν μου αρέσει
καθόλου να το κάνουν σε μένα....

Και μόλις θυμήθηκα και μια άλλη μικρούτσικη ιστορία,
που έχω ξαναγράψει πολύ παλιά εδώ



Δυο κύριοι στέκονται μπροστά σε έναν πίνακα 
που απεικονίζει μια γυμνή γυναίκα κι έναν κύριο.
-Πω πω ντροπή, τι ανήθικος πίνακας ! λέει ο ένας κύριος! 
Αυτή η γυναίκα βγάζει τα ρούχα της μπροστά σ' έναν άγνωστο άντρα!
-Πρώτον, λέει ο άλλος κύριος, η γυναίκα δεν γδύνεται-ντύνεται και 
δεύτερον ο κύριος δεν είναι άγνωστος - είναι ο άντρας της! 
Άρα το ανήθικο δεν είναι στον πίνακα αλλά στα μάτια σας! 
Κι εγώ είμαι ο ζωγράφος!

Και πού θέλει να καταλήξει ο σημερινός καφές;
Το αφήνω πάνω σας....
Δικά σας τα συμπεράσματα☺!!!

◙

Σας γλυκοφιλώ 
και σας θυμίζω ότι 
οι Μέρες Άνοιξης σας περιμένουν
ενώ το για το 11ο Συμπόσιο Ποίησης
απομένουν 5 μόλις μέρες!
@ριστέα

υγ: Τα σχόλια της προηγούμενης Κυριακής 
και της σημερινής ανάρτησης ευελπιστώ 
να τα απαντήσω μέσα στη βδομάδα.
Σήμερα εργάζομαι πυρετωδώς
(κι εντελώς κλασικά σαν Ελληνίδα "στο παραπέντε"!)
για τα παζάρια που θέλω να συνδράμω.
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά, προσεχώς...
____________________________________

update
Και ναι! 3:00 μμ .... Πρόλαβα!
(τώρα κάνω το σταυρό μου κι αρχίζω τη συσκευασία!)