Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

14ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 2ο



7.Νοητικές χορδές

Βλέμμα που σε διαπερνά, στοχεύοντας
στα άδυτα του είναι σου.
Χείλη που σε αφήνουν έρμαιο σε μια
μικρούλα στιγμή, κρεμασμένη στο χρόνο.
Δίνεσαι άγρια, σαρωτικά, παράφορα...
Ανταμοιβή σου, μόνο χαμένες λέξεις και 
υποσχέσεις ανέξοδες.
Παιχνίδια του μυαλού ή γέννημα φαντασίας;;;
Δεν ωφελεί ...
Θες τα συναισθήματά σου πίσω.
Θες πίσω, όση ψυχή, άφησες να σου διαφύγει.




8.Μια θεσούλα

Ανεμοδαρμένοι και φοβούμενοι ακόμα και το πέταγμα μιας πεταλούδας, 
ακόμα και μια μικρή αλλαγή τοποθεσίας και εγκατάστασης.
Συνεχίζετε ν΄ αναλώνετε ανθρώπινους και ψυχικούς πόρους, 
για μια θεσούλα στον εικονικό κόσμο της δημιουργίας.
Τάχα σας είπαν, μόλις απ΄ την γέννα κιόλας,
πως η εργασία απελευθερώνει το μυαλό,
πως η αγάπη μπορεί να στοιβαχτεί σε ενός τετραγωνικού γραφείο.
Πως μόνο έτσι μπορείς να χαρακτηριστείς, να προσδιοριστείς.

Για μια θεσούλα, τόσο δα ταπεινή και βαρετή.
Που καθορίζει όλη την υπόλοιπη όρεξη για ζωή,
που διαλέγει φίλους και εχθρούς, 
κατασκευάζει φράχτες και κατά το συμφέρον γέφυρες,
σε κάνει τόσο δα μικρό και άλλοτε σε ψηλώνει νοερά.

Κομμάτι του τόσο γοητευτικού συστήματος,
τροχός θεωρητικά σημαντικός και αναπόσπαστος.
Αναντικατάστατος μέχρι την εύρεση του αντικαταστάτη,
χρήσιμος έως την αρχή της αχρηστίας,
συμπαθή μέχρι την έναρξη της ομιλίας.
Σκλάβο με χίλιους όμορφους τρόπους,
Αιωνία ευγνώμων για τα ψίχουλα, που σαν καρβέλι περιγράφονται.

Μην σου δώσει έναυσμα να σκεφτείς έστω και λίγο την ματαιότητα.
Το μέσο και όχι το σκοπό,
το δικαίωμα και όχι το προνόμιο,
το ευχαριστώ στα αυτονόητα,
το αίμα και τον κόπο.
Την αλλαγή χωρίς τον πόλεμο.
Την ζωή που είναι εκεί έξω.




9.Σαν το παιδί της θάλασσας

Γεννιέται στον αφρό του παθιασμένου βλέμματος
Ενδίδει ορμητικά στο ζουμερό τ’ αχείλι
Νοτίζεται απ’ το γλυκό τ’ άγγιγμα του δέρματος
Νωχελικά γλιστρά στου λαιμού τ’ αλαβάστρινο κοχύλι
Ηλεκτροφόρα στάση στην αυγή του ηδονικού ταξιδιού
Σμίξιμο παράφορο στη δίνη φλογερού φιλιού
Η θεά του πόθου και της πλάνης είναι υπαίτια

Αγώνας γόνιμος η υγρή διαδρομή της γλώσσας στο κορμί
Φροντίζει τέλειους κύκλους απαλούς στη ζωηρή θηλή
Ρίγος ερωτικό διασπείρεται δίχως άλλη αφορμή
Ολισθαίνει σε μονοπάτια οργιαστικά με καμία αναστολή
Δεσμοφύλακας ισχυρός της σάρκας η μυρωδιά η μεθυστική
Ιερό άβατο την κοσμική σύσπαση μοιραία προσμένει
Ταξιδιώτες ταπεινοί αντάμωση στα σώματά τους ζουν βασιλική
Η γέννηση κι ο θάνατος έχουν ερεθιστικά τη στιγμή ζωσμένη
Στα πάθη της θαλασσογέννητης θεάς βρες τα αίτια





10.Χαϊκού ημερολόγιο

φτυαρίζω μνήμες
νέα ζωή ν' ανοίξω 
στα Χριστούγεννα

κλαδεύω άλμπουμ
τη φωτογραφία σου
να βάλω άστρο

σκαλίζω σπίτια
την άστεγη ελπίδα
να ξεκουράσω

πυρώνω καρδιές
νέα ζωή να δώσω
στην Πρωτοχρονιά 




11.Σαν Φοίνικας…

Ήρθε ο ήλιος κι έσταξε
στάλες φωτός στα μάτια μου.
Απλόχερα μικρούλα ζεστασιά
μου αγκαλιάζει το κορμί
μου απαλύνει τις αισθήσεις .
Ριπές ανέμου αλύπητα χτυπούν.
Ένοιωσα ένα τρεμούλιασμα.
Ζέστη και κρύο πάλευαν, 
μα ο άνεμος στο θρόνο.
Μάταιο είναι να ποθώ
ο ήλιος να νικήσει.
Και πέρα στον ορίζοντα
έστρεψα τη ματιά μου.
Σαν κάλεσμα μου φάνηκε
και μια φυγής ανάγκη.
Να πιεστεί το βήμα μου
αργά να ξεμακρύνει
Για να κρατήσει απόσταση
απ’ όσα με πονούσαν.
Απ’ όλα όσα με πίκραναν
και γέννησαν οδύνη.
Σαν ξάφνου να γιγάντωσε
η πρότερη η θλίψη
μα η μουσική του ορίζοντα
ενίκησε τη μνήμη.

Κι ήρθες και στάθηκες σιμά.
Μου ‘πες να περιμένω.
Και εκεί σε μια μικρή γωνιά
εσκάλισες το χώμα.
Μικρούλη σπόρο της χαράς
φύτεψες να ριζώσει.
Πότισες με της πρωινής δροσιάς
λίγες δροσοσταλίδες
Που όμως ήταν αρκετές
η ελπίδα να βλαστήσει.
Με κοίταξες και μου έπιασες
δειλά – δειλά το χέρι.
Έσταξες άλλες δυο σταλιές
Και μου’ πες να προσέξω.
Δύο σταλιές σαν ενωθούν
Γίνονται αμέσως μία.
Ανάσανα..
Γιγάντωσα..
Γεννήθηκα απ’ τις στάχτες! 




12. Περσεφόνη

Του φθινοπώρου γέννα, Εγώ,
με μάτια δυο μεθυσμένες λίμνες
γλυκόπιοτο κρασί.
Τα χείλη να μαρτυρούν
της νύχτας τ’ανείπωτα, στ’ Αυγούστου το φιλί
και την αλμύρα της θάλασσας
στου κορμιού την πλημμυρίδα.
Με ροδόχρυσα φύλλα,
του ανέμου επαίτες,
κεντώ της ποδιάς τον ποδόγυρο.
Στο χρυσό του μελιού
βαφτίζω το γέλιο μου, πριν στο χαρίσω.
Θηλάζω με φως την αυγή
σαν χαθεί το φεγγάρι
και χαράζω τα ίχνη μου στο νοτισμένο
απ’ τα πρωτοβρόχια χώμα.
Κι αν θαρρείς πως η πλάση γιορτάζει την Κοίμηση
εγώ, κρυφή ερωμένη, στου Άδη την κλίνη
κάθε νυχτα, τον έρωτ’ ανασταίνω
τη Γένεση σκιαγραφώντας απ’ την αρχή. 



13.Συνεύρεση 

Απόψε συνάντησα ένα αστέρι
Αλήθεια σας λέω
Ένα αστέρι
Από εκείνα
Που τα παιδιά
Στις ζωγραφιές τους
Καρφώνουν
Εννέα μήνες
Θα κυοφορώ το φως του
Αμυδρό φως γαλήνιο
Κι όταν η στιγμή θα 'ρθει
Στη μοναξιά των φύλλων
Έναν Θεό
Μ' αβρές πατούσες
Θα γεννήσω
Αστραποφόρο
Λευκά να γίνονται ξάφνου
Τα κράσπεδα των ηφαιστείων
Και διάτρητες οι θαλάσσιες στοές
Ολόφρεσκα να μου φέρνουν φιλιά

Απόψε ερωτεύτηκα ένα βότσαλο
Τον λόγο μου σας δίνω
Ένα βότσαλο ολοστρόγγυλο
Σαν εκείνα
Που πάνω τους οι χαράκτες
Μικρά αφήνουν σημάδια:
Μια λέξη μια μορφή
Μια ακτογραμμή ένα φτερό
Εννέα μήνες
Μαζί του θα μιλώ
Αναθηματικό να γίνει σημείο
Ένας βράχος
Ολόγιομος με πεταλίδες
Εκεί να γυρνάς
Σε κοχύλια
Να φυγαδεύεις τις ώρες
Πολλαπλά να σου δίνονται
Τα χρόνια στο μέτρημα
Και μες τα πέτρινα αλώνια
Μπόι να παίρνουν οι λογισμοί

Απόψε δόθηκα σε μια αστραπή
Σας διαβεβαιώ
Μια αστραπή ακτινωτή
Γεννημένη στο θέρος
Σαν εκείνες
Που στο παραθύρι
Της νύχτας
Χτυπούν του έρωτα την άρπα
Εννέα μήνες
Θα μου κεντά τα σωθικά
Κι απανωτά
Θα μου λέει λόγια:
"Γρήγορα να πας γρήγορα να 'ρθεις
Και κάτω από κάμαρα
Αν θα περάσεις μη σκύψεις
Πικραίνονται οι πέτρες
Και πάνω σου ξεσπούν
Σαν καταιγίδα"
Μα κι εγώ ολόρθο σε θέλω
Έναν σαλπιγκτή της χαράς
Στα ουράνια περβόλια
Ολημερίς να μεθάς
Κι ορθόστηθα να απλώνεις
Για σένα μόνο
Τα ιστία της γιορτής μεσοκάταρτα 



Ρουμπενς.

14. Χριστού η Γέννα

Έρημες, παγωμένες καρδιές 
μέσ’ του κόσμου τις σκιές, ψάχνουνε την αγκαλιά 
Δάκρυα, στις ανθρώπινες ματιές 
Στάζουνε σαν μαχαιριές, κόβουν απ’τα χείλη τα φιλιά 

Άγγελοι, τ’ αστέρι να στείλετε
Στα μάτια που στέκουν τυφλά 
Οι καρδιές να κάψουν τα στήθη τους, ξανά 
Ουρανοί, της γέννας ν’ αφήσετε 
Την λάμψη, που ξέρει καλά 
Να στεγνώνει το δάκρυ που χύνεται, δειλά  

Ν’ ακουστεί, των χειλιών η προσευχή
Της ανάσας η κραυγή, που ζητά την σωτηρία
Να σβηστεί, των λυγμών η ιαχή
Π’ άφησε βαθιά πληγή και ζητά θεία λατρεία

Του Χριστού, δώστε του τα σύννεφα
Στα βουνά των ψυχών ν’ ανεβεί
Να γενούν ανάλαφρα τα βήματα, του λυτρωμού
Της Παναγιάς δώστε της τ’ αγιάσμα
Στις κορφές των χειλιών να σταθεί
Με φιλιά να μυρώνει περάσματα, τ’ ουρανού 




15.Αχ! Βιολέτα

Αχ! η Βιολέτα η ομορφονιά
ταμάχι το' χε όσο καμιά, 
να γίνει μια διασημότης
παρουσιάστρια ή σόου γούμαν πρώτης.
Γέννημα θρέμμα Κοκκινιάς.
Η πιο όμορφη της γειτονιάς
το΄χε αμέτι μουχαμέτι,
και το έβαλε αντέτι,
μια T.V περσόνα να'ναι
και για εκείνη να μιλάνε.
Σώμα είχε, είναι αλήθεια
και μπαμπάτσικα τα στήθια.
Δυο τεράστιες ποδάρες
που δημιουργούν λαχτάρες.
Χείλη κόκκινα κεράσι,
που θα ζήλευε όλη η πλάση.
Τρίζει η γη σαν περπατάει
και αφ'υψηλού κοιτάει
τον φτωχό τον λαουτζίκο,
βλέπε, άκου, σώπα Ζήκο.
Πώς μου σήκωσες κεφάλι;
Δεν θωρείς τώρα που η άλλη
ένα βλέμμα δεν σου ρίχνει
και αδιαφορία δείχνει;
Τώρα που έγινε βεντέτα,
σου το λέει νέτα σκέτα,
πως δεν είσαι πια για εκείνη
και εσένα σου την δίνει,
που καβάλησε καλάμι
και μυαλό δεν έχει δράμι.
Ξέχασε τη, δεν αξίζει,
αφού ξέχασε εσένα,
εδώ ξέχασε βρε Ζήκο
και την μάνα που την γέννα!




16.Σώσε τον κόσμο, αγάπα

Ο κόσμος αγάπη μου δεν σώνεται,
μόνο με σκέψεις.
Αναρωτιέσαι γιατί αν η ζωή μας προσφέρεται απλόχερα,
όταν η Μοίρα μας γεννά,
να κοστίζει τόσο πολύ η ευτυχία.
Μα όταν σου απλώνουν το χέρι δεν αγκαλιάζεις,
απλώνεις το δικό σου και ζητάς.
Και η αγάπη δεν έχει αντάλλαγμα,
παρά την ίδια την αγάπη.
Είναι Χριστούγεννα, κι όμως στους δρόμους,
παγωμένα κορμιά και ψυχές ψάχνουν,
άλλοι για καταφύγιο, άλλοι για ζεστασιά και άλλοι για αγάπη.
Για όλους θα γεννηθεί ο Χριστός,
μα δεν θα γιορτάσουν όλοι.
Κάποιοι θα προσεύχονται για ένα θαύμα.
Ο κόσμος, δεν σώνεται χωρίς αγάπη.
Μην γυρνάς το βλέμμα αλλού,
μην συνηθίζεις στην σήψη της κοινωνίας.
Και αν οι δαίμονες της εποχής σε προκαλέσουν,
και αν το χάος των καιρών σε παρασύρει,
κλείσε τα μάτια,
πάρε μια ανάσα βαθιά,
και αγάπα.
Ο κόσμος ίσως να μην αλλάξει,
μα θα έχεις χαράξει την αρχή.
Ξεκίνα. 
Ο κόσμος αγάπη μου δεν σώνεται,
μόνο με σκέψεις.



Εδώ τελείωσαν 10 ακόμα συμμετοχές.
Στην επόμενη ανάρτηση θα βρεις 
τις υπόλοιπες 9 συμμετοχές.
Πάτησε εδώ 
και μπες στην ανάρτηση.