Έτσι θα είναι ο γάμος.... κατά Κοέλο!

     "  Ένας άντρας και μια γυναίκα είναι δέκα χρόνια μαζί. Παλιά έκανα έρωτα κάθε μέρα, τώρα μόνο μια φορά την εβδομάδα, αλλά αυτό, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι και τόσο σημαντικό, υπάρχει δέσιμο, αλληλοϋποστήριξη, συντροφικότητα. Εκείνος στενοχωριέται όταν πρέπει να φάει μόνος του επειδή εκείνη χρειάστηκε να μείνει παραπάνω στη δουλειά της. Εκείνη λυπάται όταν εκείνος ταξιδεύει, αλλά καταλαβαίνει ότι είναι μέρος της δουλειάς του. Αισθάνονται ότι κάτι έχει αρχίσει να λείπει, αλλά είναι ενήλικοι, ώριμοι, ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να έχουν μια σταθερή σχέση, έστω μονάχα για τα παιδιά τους.
    Αφοσιώνονται όλο και περισσότερο στη δουλειά και τα παιδιά τους, σκέφτονται όλο και λιγότερο το γάμο τους, που προφανώς πηγαίνει πολύ καλά, δεν υπάρχει άλλος άντρας ή άλλη γυναίκα.
   Προσέχουν ότι κάτι πάει στραβά. Δεν καταφέρνουν να εντοπίσουν το πρόβλημα. Με την πάροδο του χρόνου, εξαρτώνται όλο και περισσότερο ο ένας από τον άλλο, στο κάτω κάτω περνούν τα χρόνια και οι ευκαιρίες για μια καινούργια ζωή εξανεμίζονται. Προσπαθούν να βρουν όλο και περισσότερες ασχολίες, διάβασμα, κέντημα, τηλεόραση, φίλους, αλλά πάντα υπάρχει η συζήτηση στο βραδινό ή η συζήτηση μετά το βραδινό. Εκείνος εκνευρίζεται εύκολα, εκείνη σωπαίνει περισσότερο απ' ότι συνήθως. Ο ένας ξέρει ότι ο άλλος είναι όλο και πιο απόμακρος και δεν καταλαβαίνει γιατί.Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έτσι είναι ο γάμος, αλλά αρνούνται να το συζητήσουν με τους φίλους τους, δίνουν την εντύπωση ενός ευτυχισμένου ζευγαριού, με κοινά ενδιαφέροντα, που ο ένας συμπαραστέκεται στον άλλο. Εμφανίζεται ένας εραστής εδώ, μια ερωμένη εκεί, τίποτα το σοβαρό φυσικά.
Αυτό που έχει σημασία, που είναι απαραίτητο, καθοριστικό, είναι να συμπεριφέρονται σαν να μην συμβαίνει τίποτα, είναι πολύ αργά για αλλαγές. "


Π. Κοέλο  (απόσπασμα από το Ζαχίρ)


ΥΓ: Άραγε.. είναι αργά για αλλαγές;

Γράφω γιατί θέλω να με αγαπούν!

-Και γιατί γράφετε;
-Επειδή αυτό τον τρόπο έχω βρει για μοιράζομαι τα συναισθήματά μου με τους άλλους. (...)
-Γιατί γράφω;  Γράφω γιατί θέλω να με αγαπούν!
(...) Ένα ποίημα με έκανε να καταλάβω ότι γράφοντας, δείχνοντας τον αόρατο κόσμο μου, μπορούσα να ανταγωνιστώ επί ίσοις όροις τον ορατό κόσμο των φίλων μου: τη σωματική δύναμη , τα μοντέρνα ρούχα, τα αυτοκίνητα, την υπεροχή στα αθλήματα.


Π. Κοέλο, απόσπασμα από το Ζαχίρ

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το Ζαχίρ, είναι μια ιστορία αγάπης, απώλειας και τυραννικού πάθους. 
Ένας διάσημος συγγραφέας που, όπως και ο Πάουλο Κοέλο, γράφει για την πνευματικότητα και που επίσης έχει διανύσει το δρόμο τυ Αγίου Ιακώβου, ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του η Εστέρ, πολεμική ανταποκρίτρια, τον εγκατέλειψε χωρίς να αφήσει ίχνη. 
Στην αναζήτηση της Εστέρ, ο συγγραφέας αναγκάζεται να περιπλανηθεί σε πολλούς δρόμους ακολουθώντας διάφορα στοιχεία. Σαν σύγχρονος Οδυσσεάς, πρέπει να αντισταθεί σε πειρασμούς και να βρει τους ανέμους που θα τον οδηγήσουν στο θεμελιώδες κλειδί: την ξεκάθαρη ανακάλυψη του εσωτερικού του εγώ. 
Αφήγηση γεμάτη σχόλια και σκέψεις για το χρήμα, τη φήμη και το γάμο, το Ζαχίρ συνοδεύει το συγγραφέα, που βυθίζεται στην έμμονη ιδέα του, στο άγχος να βρει τους λόγους που ώθησαν την αγαπημένη του να τον εγκαταλείψει. 
Έργο με συναρπαστικούς παραλληλισμούς μεταξύ της ζωής του συγγραφέα Πάουλο Κοέλο και της ζωής του ήρωά του, που κάνουν την ανάγνωση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα το Ζαχίρ είναι εμπνευσμένο από την ισλαμική παράδοσηκαι το διήγημα ΤΟ ΑΛΕΦ του Μπόρχες.

Από εκεί πηγάζει και η έννοια του Ζαχίρ, αυτής της παρουσίας που καταλαμβάνει ολοκληρωτικά το πνεύμα και την ύπαρξη όσων ξέρουν ότι είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς στην αγάπη.