Το κείμενο που ακολουθεί παρακάτω, δεν μου ανήκει. Γράφτηκε περίπου προ διμήνου από τον αγαπητό φίλο Πέτρο (Ακυβέρνητος).
Η ιστορία αφήνεται στο τέλος να πλανάται.... χωρίς τέλος. Είχε πέσει από τότε στο τραπέζι η ιδέα να συνεχιστεί από άλλους φίλους-φίλες μπλόγκερς κι είχαμε προθυμοποιηθεί εγώ και η γλυκιά Χριστίνα (Butterfly) να τη συνεχίσουμε. Ήταν βέβαιο από μένα ότι θα τη συνέχιζα.
Την είχα στο πρόχειρο και προσπαθούσα να τη δουλέψω αλλά τα πολλά ανοιχτά μου μέτωπα και η έλλειψη dead line που με κάνει να στρώνομαι, με έκαναν να κωλυσιεργώ.
Σήμερα δίνεται εδώ η ιστορία και στο τέλος ακολουθεί η ιδέα-πρόταση! Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Κεφάλαιο 1 Μία συνάντηση
Ήταν σίγουρη πως κάπου τον είχε ξαναδεί. Δεν μπορούσε να θυμηθεί από πού, μα δεν έκανε λάθος. Είχε εκείνο το ακαθόριστο συναίσθημα όταν συναντάς κάποιον τυχαία και κάτι μέσα σου σε βεβαιώνει πως δεν είναι η πρώτη φορά.
Είχε καθίσει στην καρέκλα του καφενείου πριν λίγα μόλις λεπτά. Ένα μικρό γραφικό καφενεδάκι από εκείνα που σπάνια συναντάς σήμερα, σαν βγαλμένο από τις παλιές καρτ-ποστάλ, να σου δείχνει την παλιά Αθήνα που ποτέ δεν γνώρισες.
Θυμήθηκε πως το είχε μάθει από μια φίλη της (θα πηγαίνει και ένας χρόνος τώρα) όταν της είχε δώσει εκεί ραντεβού. Δεν ήταν δύσκολο να το βρει. Η γειτονιά τόσο διαφορετική από τις άλλες, όλα τόσο μοναδικά γύρω, που ήταν αδύνατο να μη το εντοπίσει μέσα σ' αυτό το γραφικό δρομάκι. Τα σκοινιά της μπουγάδας ένωναν τα αντικριστά σπίτια. Στο ένα μπαλκόνι οι γαρδένιες με τους λαδοτενεκέδες για γλάστρες. Το σιδηρουργείο από κάτω είχε στην είσοδο δυο μπλε πλαστικά βαρέλια με ελάσματα απ’ τον τόρνο. Η μωβ μπουκαμβίλια στο μπαλκόνι διαγώνια γέμιζε με πέταλα το στενοσόκακο. Αμέσως μετά το εργαστήρι που επιδιόρθωνε έγχορδα και δίπλα η ταμπέλα ".Μ….Π..ΕΙΟΝ". Καταλάβαινες τι έγραφε από τα κοφίνια με τις ομπρέλες.Και στο βάθος του δρόμου, λίγο πριν τη στροφή, το καφενεδάκι του Μιχάλη με την κληματαριά.
Μέσα όλα παραδοσιακά και παράξενα. Το πάτωμα-σκακιέρα, στις γωνίες τα μεγάλα τραπέζια με τους καναπέδες, οι τοίχοι γεμάτοι φωτογραφίες ηθοποιών του "παλαιού καλού ελληνικού κινηματογράφου", μια προθήκη γεμάτη με βάζα όλων των χρωμάτων. Και στο εργαστήριο, πίσω, η Μαρία να φτιάχνει τα γλυκά και τις μαρμελάδες της για πελάτες και περαστικούς που το 'ξεραν.
Αυτές τις σκέψεις μαζί την απορία "από πού τον ξέρω;" διέκοψε ο Μιχάλης όταν σήκωσε με το ένα χέρι το τασάκι από το μαρμάρινο τραπέζι και με το άλλο έριξε το βρεγμένο βετέξ και άρχισε να το καθαρίζει."Κρατάς για λίγο τον κατάλογο να το σκουπίσω κι εκεί;""Ε; … Τι είπες;""Σήκωσε για λίγο τον κατάλογο. Δυο χέρια έχω."........."Βάσια, κάτι σκέφτεσαι, είσαι αλλού.""Όχι. Όχι! Να, έχω ένα ραντεβού αργότερα με μια φίλη. Θα με πάει να με συστήσει στο αφεντικό της. Ψάχνω για δουλειά.""Στέλιος.""Τι είπες;""Αυτός που κοιτάς. Τον λένε Στέλιο. Καλό παιδί … άνεργος … πτυχιούχος κι αυτός. Πουλάει τα φιστίκια για να ζήσει. Ο πατέρας του με καρκίνο στο τελικό στάδιο. Δεν φτάνουν ούτε για τα φάρμακα. Έχει τελειώσει ΤΕΙ Λογιστικής, δεν έβρισκε τίποτα άλλο να κάνει, έπρεπε να φροντίσει και τον πατέρα του. Απ’ αυτόν πήρε και τη ‘δουλειά’. Τι θα πάρεις; Να σου φέρω ένα σιροπιαστό;""Εεεε… όχι, έναν γλυκύ βραστό … ξέρεις.""Βρε πάρε ένα του ταψιού σου λέω. Να σου φέρω ένα κανταΐφι;""Καλά, φέρε."
Ήθελε να τον αποφύγει και να τον διώξει ευγενικά. Τα μάτια της τώρα είχαν καρφωθεί στα δύο πλεχτά καλάθια του Στέλιου. Πριν της το πει ο Μιχάλης δεν τα είχε προσέξει. Κοιτούσε μονάχα αυτόν, πολύ επίμονα, χωρίς να μπορεί και η ίδια να εξηγήσει το γιατί. Εκείνος δεν μπορούσε να την δει μέσα από το παράθυρο που θάμπωνε και αυτό την έκανε να τον περιεργάζεται ακόμα πιο πολύ.
Ο Στέλιος είχε βγάλει τον καπνό και τον τύλιγε στο χαρτί. Μια ιεροτελεστία που απολάμβανε και η ίδια παλιότερα που έκανε "στριφτό", όταν ήταν φοιτήτρια. Χτύπησε ελαφριά τις τσέπες του μπουφάν του, μάλλον για αναπτήρα. Δεν βρήκε. Σηκώθηκε και έψαχνε στις τσέπες του τζιν. Ούτε. "Θες ν’ ανάψεις;"Γύρισε και την είδε να του δίνει τον πορτοκαλί αναπτήρα της."Ναι, ευχαριστώ", της είπες ανάβοντας. Τράβηξε μια γερή τζούρα και έβγαλε τον καπνό."Ευχαριστώ και πάλι" και έκανε να της τον δώσει."Κράτησέ τον, θα σου χρειαστεί, έχω κι άλλον.""Καλά. Ευχαριστώ. Τα λέμε", είπε σηκώνοντας τα δυο καλάθια του."Θα κάτσεις έξω;""Ε; Τι πράγμα;""Λέω, θα καθίσεις έξω; Πού να σου φέρω τον καφέ και το κανταΐφι;""Όχι! Μέσα. Εεεε … θα καθίσω μέσα. Έβαλε και ψύχρα…"
Δεν ήταν σαν κι αυτούς που είχε γνωρίσει. Χωρίς σκουλαρίκια, χωρίς …τσαχπινιές, χωρίς ψευτοαντριλίκια. Αγωνιστής και άντρας.Θα ξαναπήγαινε. Ναι, ήταν σίγουρη, θα ξαναπήγαινε. Είναι ο δρόμος του. Ο Μιχάλης τον γνώριζε καλά. Είχαν κουβεντιάσει. Είχε ξανακαθίσει σε αυτές τις καρέκλες.Θα ξαναπήγαινε. Ένιωσε πάλι αυτό το ακαθόριστο συναίσθημα. Κάτι μέσα της τής έλεγε πως αυτή τη φορά δεν έκανε λάθος.Έξω είχε αρχίσει να ψιχαλίζει..
Αρχή γενομένης από μένα (και ακολούθως από τη Χριστίνα που ξεροστάλιασε να με περιμένει) δηλώνουμε εδώ, σήμερα, ποιος θα ήθελε να συμμετάσχει στη συνέχιση της.(Κρατάω ήδη θέση και για τη Μαρία την Κανελλάκη, που αυτόν τον καιρό τρέχει, αλλά γνωρίζω πως θέλει να συμμετέχει).
Θα έχουμε διάστημα μιας βδομάδας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παίρνουμε κεφάλια). Οι προηγούμενες συνέχειες θα δίνονται με το link τους κι όχι με αντιγραφή όλων των κειμένων.
Έτσι κάποιος που θα θέλει να διαβάσει όλο το στόρι θα πρέπει να ακολουθεί τους συνδέσμους.
Κάθε ένας που θα δημοσιεύει, τη συνέχεια της ιστορίας, θα αναφέρει τους συνδέσμους που προηγήθηκαν και ποιο μπλογκ ακολουθεί.
Θα είναι σαν να έχουμε καθένας μας από ένα κεφάλαιο. Για αυτό καλό είναι να δίνουμε και τίτλο.
Επίσης βρείτε και έναν τίτλο για το όλο εγχείρημα, σας ικετεύω! Όσο κι αν έστυψα χτες το κεφαλάκι μου δεν κατέβασα ιδέα! Κάτι σε "ιστορία-πάτσγουορκ" που μου ήρθε σαν αστραπή απορρίφθηκε ως μη εύηχη κι έφυγε όπως ήρθε- ντροπιασμένη!
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Καλή σας μέρα
@ριστέα
ΥΓ: Εγώ ανέλαβα τον συντονισμό. Δεν ξεχνάμε πως η υπέροχη αρχή έγινε από το εξαιρετικό κείμενο του Πέτρου, τον οποίο κι ευχαριστώ για την ευγενική του προσφορά.