Η σοφία της ψυχής....

Άκου να δεις!

Αν δε χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, 

δε θα καμάρωνες το σχήμα τους. 

Έτσι δεν είναι; 

Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. 

Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής.

Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. 

Την αποκτά κανείς με τη γνώση.

Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο."

Αλκυόνη Παπαδάκη

Μην μελαγχολήσεις. 

Επέλεξε να το ακούσεις με τη ψυχή.

Καλό μεσημέρι σου εύχομαι.

airis

Να είχα, λέει, μιαν αγάπη....

Να είχα, λέει, μιαν αγάπη, σαν αλάνα.

Να κυλιόμουνα μέσα της,να 'κανα τούμπες,

να'πλωνα την αρίδα μου, να λιαζόμουνα!!!

Αλκυόνη Παπαδάκη

Τι ψάχνω;

Τι ψάχνω; 
Στην ουσία τίποτα. 
Φουμάρω. 
Ίσως.
Ψάχνω κάποιον.
Να βάλει λίγη μουσική
στα βήματά μου.
Κάποιον να με κάνει να μ’ αρέσω.
Όταν κωλώνω.


Αλκυόνη Παπαδάκη

Το χρώμα του φεγγαριού (απόσπασμα)

Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή,
είπε το δέντρο στ' αστέρι του...
-Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα,
όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς...
-Όμορφη βραδιά απόψε.
Άκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε λίγο θα βγει ο Αυγερινός.
Σε λίγο θα ξημερώσει..
Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα...
Και ξαγρυπνά...
Κοιτάζει το φεγγάρι ... Και ονειρεύεται...
-Σε λίγο θα ξημερώσει...
Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι ..
Και ξαγρυπνούν..
Κοιτάζουν το φεγγάρι .. Κι ονειρεύονται...
Ονειρεύονται και ελπίζουν ... 


Αλκυόνη Παπαδάκη

Δεν ζουν αλλιώς τα λουλούδια....

Κι ακόμα.
Ξέρεις κάτι;
Δεν μπορούν να ζήσουν τα λουλούδια.
Αν δεν χαρίζουν στις μέλισσες την ψυχή τους.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Άσχετο........

" Άσχετο, αλλά ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές.
Τους τροπαιούχους.
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς.Τους ορειβάτες.Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα στυφό χαμόγελο
και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί,για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
Αυτούς που,όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα ,
γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης,
γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο,ψάχνοντας τις λάθος
διευθύνσεις,που μου είχαν χώσει στο χέρι διάφοροι επιτήδειοι.
Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων"


Αλκυόνη Παπαδάκη



Από τη ΒΑΡΚΑΡΙΣΣΑ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ

Να ονειρεύεσαι.....

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.
Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!  Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!  Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος.  Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η  αυτοκαταστροφή.Από το βιβλίο «Βαρκάρισσα της χίμαιρας» Εκδόσεις: ΚΑΛΕΝΤΗΣ

φωτο: Julie De Waroquier

Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής......

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός.
Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.
Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους. 
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν  πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. 
Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά. 
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους  μουτρωμένους. 
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. 
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. 
Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν  μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το                      
καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν  

Αλκυόνη Παπαδάκη, 


Από το βιβλίο Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα